มีเรื่องอยากระบายอีกแล้วครับ เกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง สดๆร้อนๆ
พอดีว่าครูให้วาดรูปออกแบบห้องนอนของตัวเอง ผมก็วาดห้องที่เป้นอยู่ปัจจุบัน (เพราะคิดไม่ออก) ซึ่งห้องของผมก็มีแต่หนังสือการ์ตูน แผ่นเกม แล้วตอนวาดผมก็เอารูปที่ถ่ายไว้ขึ้นมาดูด้วย พอเพื่อนที่ผมไม่ค่อยถูกด้วยนักมาเห็น มันปั่นผมสารพัดเลยครับ สักพักเริ่มบานปลาย เพื่อนคนอื่นๆก็มาร่วมด้วย
ตอนพักเที่ยงผมหนีไปนั่งกินข้าวคนเดียวเลยครับ จากนั้นก็ไปนั่งอ่านมังงะในห้องสมุดเหมือนที่ทำทุกวัน คราวนี้มันยกพวกมาเป็นสิบเลยครับ ทีแรกก็ไม่คิดอะไร แต่ในนั้นดันมีเพื่อนสนิทผมมาด้วย ตอนนั้นผมนิ่งเงียบเลยครับ มันถามก็ไม่ตอบ ทำเหมือนไม่มีพวกมันอยู่ในโลก แต่พวกมันเล่นกันหนักมาก บอกว่าผมบ้าอย่างนู้นอย่างนี้ แถมมันยังบอกอีก ว่ายังไงคนเล่นเกมก็มากกว่า ผมควรจะไปอยู่กับพวกมัน เพราะเป็นคนกลุ่มใหญ่กว่า ผมงงกับตรรกะมันมาก ไม่ไช่ว่าผมไม่เล่นเกมนะ ผมก้เล่น แต่พวกมันเล่นกันในห้องเรียนตอนครูสอน ไม่มีความเกรงใจ ครุยึดก็ไม่รู้สึก เพราะสุดท้ายก็ได้คืน แล้วมันก็ทำใหม่ ผมควรทำตัวแบบพวกมันเหรอ? แถมยังมาด่าผมว่าผมโง่ ผมกาก ทั้งๆที่ผลการเรียนของผมดีกว่ามันเยอะ พวกมันสอบตกกันแทบทุกวิชา แถมยังมีหน้ามาขอลอกอีก แล้วพวกมันก็หัวเราะกันสนุกสนาน แต่ความสุขของพวกมัน สร้างความทุกข์ให้ผมสุดๆ จะหนีไปใหนก็ไม่ได้ ครูที่อยู่ในห้องสมุดก็ไม่มี ตอนนั้นผมโครตทรมานจนร้องไห้ออกมาเลย แต่พวกมันก็ยังไม่รู้สึกอะไร แถมมันยังเปิดเพลงอัดหูผมอีก แล้วยังมีหน้ามาบอกอีกว่า ช่อง Gang Cartoon ปิดเพราะถ้าดูการตูน มันจะเป็นแบบผม ทั้งๆที่ผมไม่เคยทำอะไรไม่ดีแท้ๆ บอกตามตรง ผมอยากฆ่าพวกมันมาก ปกติผมไม่เคยคิดแบบนี้นะ พอหมดเวลาพัก ขึ้นไปเรียนต่อ มันก็ยังไม่เลิก แต่ผมก็เงียบเหมือนเดิม ไม่คุยกับใครเลยในห้อง มันถามก็ไม่ตอบ ขอยืมของก็ไม่ให้ ขอลอกงานก็ไม่ให้ แถมตอนนี้มีงานกลุ่มมาด้วย ผมปล่อยให้พวกมันทำกันเองเลย ผมยอมออกมาทำเดี่ยว (ปกติงานกลุ่มผมทำคนเดียวอยู่แล้ว) ถ้ามันเก่งกันนักก็ปล่อยไป ผมไม่คุยกับใครเลยในโรงเรียน กะว่าจะเป็นแบบนี้อีกสักพัก เพราะทนไม่ไหวจริงๆ เป็นคนชอบอนิเมะมันหนักหัวใครนักหนา คนพวกนี้ถึงอธิบายเหตุผลไปมันก็ไม่ฟัง เพราะมันต้องการปั่นให้ผมโมโหแล้วพวกมันก็หัวเราะ แต่ฝันไปเหอะ ผมกลายเป็นคนหยิ่งที่สุดตั้งแต่เคยทำมาเลย ที่เจ็บใจที่สุดก็เพื่อนสนิทผมนี่แหละ สุดท้ายมันก้หักหลังผม เพราะงั้นก็พอกันที ถ้ามันมาขอให้ช่วย ผมก็จะไม่ยุ่งแม้แต่นิดเดียว ยังไงผมก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรอยู่แล้ว ถ้าไม่มีเพื่อน สู้ไปอยู่กับเพื่อนที่ชอบอะไรเหมือนๆกันดีกว่า ซึ่งคนแบบนั้นในโรงเรียนมันก็หักหลังผมไปแล้ว ผมอยู่คนเดียวจนชินแล้ว เพราะงั้นไม่มีปัญหา
ไม่ไช่ว่าไม่อยากเข้าสังคมนะ แต่สังคมแบบนี้มันไม่ไหวจริงๆ ทีแรก็กะจะย้ายโรงเรียนหนีแรก แต่ปีหน้าพวกมันก็จะออกไปกันหมดแล้ว ตอนรู้ข่าวผมโครตดีใจเลย พวกมันจะไปเรียนเทคนิคกัน ขอพวานาให้มันโดนแบบผม บ้าง มันจะได้รู้สึก ว่าการโดนรุมปั่นมันเจ็บแค่ใหน
ขอจบการระบายอารมณ๋แต่เพียงแค่นี้ ขอบคุณที่ทนอ่านครับ ใครมีทาออกดีๆบอกได้นะครับ
คนหมู่ที่น้อย(กว่า) ไม่มีสิทธิ์ในสังคม เหรอ??
พอดีว่าครูให้วาดรูปออกแบบห้องนอนของตัวเอง ผมก็วาดห้องที่เป้นอยู่ปัจจุบัน (เพราะคิดไม่ออก) ซึ่งห้องของผมก็มีแต่หนังสือการ์ตูน แผ่นเกม แล้วตอนวาดผมก็เอารูปที่ถ่ายไว้ขึ้นมาดูด้วย พอเพื่อนที่ผมไม่ค่อยถูกด้วยนักมาเห็น มันปั่นผมสารพัดเลยครับ สักพักเริ่มบานปลาย เพื่อนคนอื่นๆก็มาร่วมด้วย
ตอนพักเที่ยงผมหนีไปนั่งกินข้าวคนเดียวเลยครับ จากนั้นก็ไปนั่งอ่านมังงะในห้องสมุดเหมือนที่ทำทุกวัน คราวนี้มันยกพวกมาเป็นสิบเลยครับ ทีแรกก็ไม่คิดอะไร แต่ในนั้นดันมีเพื่อนสนิทผมมาด้วย ตอนนั้นผมนิ่งเงียบเลยครับ มันถามก็ไม่ตอบ ทำเหมือนไม่มีพวกมันอยู่ในโลก แต่พวกมันเล่นกันหนักมาก บอกว่าผมบ้าอย่างนู้นอย่างนี้ แถมมันยังบอกอีก ว่ายังไงคนเล่นเกมก็มากกว่า ผมควรจะไปอยู่กับพวกมัน เพราะเป็นคนกลุ่มใหญ่กว่า ผมงงกับตรรกะมันมาก ไม่ไช่ว่าผมไม่เล่นเกมนะ ผมก้เล่น แต่พวกมันเล่นกันในห้องเรียนตอนครูสอน ไม่มีความเกรงใจ ครุยึดก็ไม่รู้สึก เพราะสุดท้ายก็ได้คืน แล้วมันก็ทำใหม่ ผมควรทำตัวแบบพวกมันเหรอ? แถมยังมาด่าผมว่าผมโง่ ผมกาก ทั้งๆที่ผลการเรียนของผมดีกว่ามันเยอะ พวกมันสอบตกกันแทบทุกวิชา แถมยังมีหน้ามาขอลอกอีก แล้วพวกมันก็หัวเราะกันสนุกสนาน แต่ความสุขของพวกมัน สร้างความทุกข์ให้ผมสุดๆ จะหนีไปใหนก็ไม่ได้ ครูที่อยู่ในห้องสมุดก็ไม่มี ตอนนั้นผมโครตทรมานจนร้องไห้ออกมาเลย แต่พวกมันก็ยังไม่รู้สึกอะไร แถมมันยังเปิดเพลงอัดหูผมอีก แล้วยังมีหน้ามาบอกอีกว่า ช่อง Gang Cartoon ปิดเพราะถ้าดูการตูน มันจะเป็นแบบผม ทั้งๆที่ผมไม่เคยทำอะไรไม่ดีแท้ๆ บอกตามตรง ผมอยากฆ่าพวกมันมาก ปกติผมไม่เคยคิดแบบนี้นะ พอหมดเวลาพัก ขึ้นไปเรียนต่อ มันก็ยังไม่เลิก แต่ผมก็เงียบเหมือนเดิม ไม่คุยกับใครเลยในห้อง มันถามก็ไม่ตอบ ขอยืมของก็ไม่ให้ ขอลอกงานก็ไม่ให้ แถมตอนนี้มีงานกลุ่มมาด้วย ผมปล่อยให้พวกมันทำกันเองเลย ผมยอมออกมาทำเดี่ยว (ปกติงานกลุ่มผมทำคนเดียวอยู่แล้ว) ถ้ามันเก่งกันนักก็ปล่อยไป ผมไม่คุยกับใครเลยในโรงเรียน กะว่าจะเป็นแบบนี้อีกสักพัก เพราะทนไม่ไหวจริงๆ เป็นคนชอบอนิเมะมันหนักหัวใครนักหนา คนพวกนี้ถึงอธิบายเหตุผลไปมันก็ไม่ฟัง เพราะมันต้องการปั่นให้ผมโมโหแล้วพวกมันก็หัวเราะ แต่ฝันไปเหอะ ผมกลายเป็นคนหยิ่งที่สุดตั้งแต่เคยทำมาเลย ที่เจ็บใจที่สุดก็เพื่อนสนิทผมนี่แหละ สุดท้ายมันก้หักหลังผม เพราะงั้นก็พอกันที ถ้ามันมาขอให้ช่วย ผมก็จะไม่ยุ่งแม้แต่นิดเดียว ยังไงผมก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรอยู่แล้ว ถ้าไม่มีเพื่อน สู้ไปอยู่กับเพื่อนที่ชอบอะไรเหมือนๆกันดีกว่า ซึ่งคนแบบนั้นในโรงเรียนมันก็หักหลังผมไปแล้ว ผมอยู่คนเดียวจนชินแล้ว เพราะงั้นไม่มีปัญหา
ไม่ไช่ว่าไม่อยากเข้าสังคมนะ แต่สังคมแบบนี้มันไม่ไหวจริงๆ ทีแรก็กะจะย้ายโรงเรียนหนีแรก แต่ปีหน้าพวกมันก็จะออกไปกันหมดแล้ว ตอนรู้ข่าวผมโครตดีใจเลย พวกมันจะไปเรียนเทคนิคกัน ขอพวานาให้มันโดนแบบผม บ้าง มันจะได้รู้สึก ว่าการโดนรุมปั่นมันเจ็บแค่ใหน
ขอจบการระบายอารมณ๋แต่เพียงแค่นี้ ขอบคุณที่ทนอ่านครับ ใครมีทาออกดีๆบอกได้นะครับ