....ตอบคุณน้ำมิตร.../วัชรานนท์

คุณน้ำมิตรได้เคยถามผมเอาไว้กรณีที่คุณตกขโทรศัพท์ไปที่โรงเรียนบางโฉมศรีว่าผมคิดอย่างไร   ผมได้ผลัดเอาไว้ว่าจะตอบหลังจากที่ผมได้ใช้โอกาสทำธุระและเที่ยวในเมืองไทยให้เสียเสร็จก่อน    คืนนี้หลังจากที่แพ็คกระเป๋าเตรียมตัวเดินทางกลับและเช็คทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว    ผมจึงใช้เวลาที่เหลืออยู่นี้มานั่งตอบคำถามคุณน้ำมิตร   เพราะไม่แน่ใจว่าอีกนานไหมผมจะได้มีโอกาสได้ตอบ   เมื่อกลับถึงอังกฤษตอนเย็น.....วันรุ่งขึ้นผมก็เข้าทำงานเลย
   

อยากบอกว่าผมพอจะอ่านออกว่าทำไมคุณน้ำมิตรถึงเจาะจงถามผม    และทำไมเพื่อนๆ ของคุณน้ำมิตรถึงอยากจะรู้ว่าผมคิดอย่างไร?     ผมดีใจนะที่ผมได้ "ทอดเวลา" ในการที่จะตอบคุณน้ำมิตรออกไป     เพราะผมรู้แล้วว่าแม้คำตอบของผมจะออกมาอย่างไรและรูปแบบไหน   มีความเป็นไปได้สูงว่าคำตอบตรงนั้นจะถูกนำไปขยายและถูกถามต่อไม่จากคุณน้ำมิตรก็จากสมาชิกคนอื่นๆ อย่างแน่นอน    ตอนนั้นผมรู้แล้วว่าผมจะตอบอย่างไรโดยไม่ต้องขบคิดอะไรมากมาย     แต่ผมไม่ได้ให้ความสนใจที่จะตอบคุณน้ำมิตรทันทีทันใด    นั่นเป็นเพราะว่าผมมีสิ่งอื่นและโจทย์อื่นที่สำคัญกว่าคำถามของคุณน้ำมิตรมากมายในระหว่างที่มีเวลาอันน้อยนิดในประเทศไทย       และมีสิ่งที่ผมอยากจะอธิบายต่อคุณน้ำมิตรมากกว่าที่จะตอบคำถาม   ก็คือถ้อยประโยคในเชิงประชดประชันที่คุณน้ำมิตรแนบมากับคำถามในเชิงว่าในเมื่อผมวิจารณ์คุณน้ำมิตรได้   ในการที่คุณใช้เวลาเบรคระหว่างประชุมสิบห้านาทีเข้ามาโพสต์เรื่องมาม่าได้ (คุณน้ำมิตรก็อยากจะถามผมได้บ้าง)     ผมอยากจะอธิบายตรงนี้มากกว่าว่าทำไมผมถึงพูดเช่นนั้น   เอาเป็นว่าผมถือโอกาสนี้ตอบทั้งตอบคำถามและอธิบายไปพร้อมๆ กันก็แล้วกันนะครับ


กรณีที่มีการเข้าใจว่าคุณตกข.โทรศัพท์ไปโรงเรียนบ้านบางโฉมศรีนั้น   หากมีการประกาศการทำบุญบนพื้นที่สาธารณะ  ผมมองว่าการที่มีใครสักคนโทรศัพท์ไปสอบถามเรื่องนั้นๆ เป็นเรื่องที่สามารถทำได้ครับ    และหากตกข. จะโทรไปที่รร. บ้านบางโฉมศรีเพื่อสอบถามก็เป็นสิทธิ์อันพึงจะกระทำได้      แน่ล่ะ...มาม่าที่ร้อนแรงอยู่ตอนนี้   คนถูกถามก็ย่อมมีสิทธิ์ถามหา "มารยาท"  และ "ความเหมาะสม"    ซึ่งโดยส่วนตัวแล้วผมเองก็มองว่าไม่เหมาะสมครับ   และส่วนที่มีการขยายความออกไปว่าผลของมัน (การโทรฯ ไปสอบถาม) อาจจะทำให้เด็กสูญเสียโอกาสไป  อืมมม์.....ถ้าเป็นผมนะ   ผมจะไม่วิตกไปไกลกว่านั้นครับ     เว้นไว้เสียแต่ว่าคณะที่จะไปทำบุญได้สูญเสียกำลังใจมากมายจนคิดที่จะเลิกล้มในการไปทำบุญเพราะว่าคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของคณะได้โทรศัพท์ไปสอบถาม    อย่างไรก็แล้วแต่   คณะที่จะไปทำบุญก็ได้พิสูจน์ออกมาให้เห็นแล้วว่าไม่ได้หวั่นไหวตรงนั้น   และยังคงเดินหน้าไปทำบุญต่อพร้อมประกาศให้คนที่โทรไปได้รับรู้ว่าวิธีการโทรไปป่วนนั้นไม่ได้ส่งผลอะไรเลย    จนคนที่โทรไปนั่นแหละต้องมารับกรรมจากการกระทำตรงนั้น   การที่พูดว่าอาจจะทำให้เด็กต้องสูญเสียโอกาสนั้นจึงไม่มีน้ำหนักอะไรในความเห็นส่วนตัวของผม


แต่ช้าก่อน.....เรื่องมันมีเพียงแค่นี้หรือ??    ไอ้เจ้าคนที่โทรไปมันโง่ถึงขนาดใช้เบอร์โทรศัพท์ของตัวเองที่อีกฝ่ายรู้แล้วว่าเป็นใครโทรไปหรือ?   แล้วมันเง่าถึงขนาดโทรไปหาคุณน้ำมิตรซ้ำๆ ซ้อนๆ ทำไม?     ที่คุณตกข. เคยบอกไปก่อนหน้านี้ว่าเอาไว้สักพักก่อนจะตอบให้กระจ่างนั้น   แสดงว่ามันต้องมีเบื้องหลังมากกว่านี้     ผมเองก็พอจะรู้คร่าวๆ จึงไม่กล้านำมาตอบ   และตรงนั้นผมจะให้คุณตกข. หรือคนที่เกี่ยวข้องได้เข้ามาตอบในภายหลังก็แล้วกันนะครับ      บางทีนะ....ความจริงเบื้องหลังการโทรไปรร. บ้านบางโฉมศรีวันนั้นมันอาจจะ "หักมุม" เป็น "ดราม่า" ยิ่งกว่าละครน้ำเน่าของช่องสาม   ชนิดที่คนคาดไม่ถึงก็ได้นะครับ     ถึงตรงนี้แล้วผมก็ได้แต่สะกิดเตือนคุณตกข. สั้นๆ ว่า   ความรักมันทำให้คนตาบอด    อย่าทำอะไรที่มันทำให้คุณดูเหมือนว่ากำลังกลายเป็นคนตาบอดอีกนะครับ


ที่นี้มาถึงจุดที่ผมอยากจะอธิบายระหว่างผมกับคุณน้ำมิตรนะครับ     คุณน้ำมิตรบอกว่าผมวิจารณ์คุณกรณีมาม่าในห้องรดน. ตอนที่คุณใช้เวลาเบรคของการประชุมออกมาแจมมาม่านั้น     ผมจำได้ว่า คห. ของผมตรงนั้นผมออกมาบอกคุณน้ำมิตรว่าคุณน้ำมิตรควรจะพอแล้วกับการที่เอาตัวเองเข้ามาเกี่ยวพันกับมาม่าตรงนี้    คุณน้ำมิตรเปลืองตัวมากเกินไปกับมาม่าตรงนี้ (ทั้งๆ ที่คุณน้ำมิตรเองก็ไม่ใช่คู่กรณีโดยตรง)     แล้วผมก็พูดในทำนองว่าขนาดคุณน้ำมิตรติดประชุมและในระหว่างพักประชุมสิบห้านาทีคุณน้ำมิตรยังใช้เวลาตรงนั้นมาร่วมแจมในกระทู้มาม่า   ซึ่งถ้าหากการพยายามที่จะอธิบาย (ให้คุณน้ำมิตรเห็นว่าคุณทุ่มเทกับมาม่าตรงนี้ขนาดไหน) ของผมตรงนี้ทำให้คุณน้ำมิตรมีความรู้สึกไม่ดีผมก็ขอโทษจริงๆ    แต่ยังไงๆ เสียผมก็ยังคิดว่าคุณน้ำมิตรกำลังทุ่มเทให้กับมาม่าครั้งนี้เกินไปครับ   ผมทราบดีนั่นเป็นความสมัครใจและยินยอมของคุณน้ำมิตรเองมาตั้งแต่แรก     ซึ่งแม้ผมจะบอกตรงนี้ว่าเพราะเป็นห่วงในฐานะที่เคยชื่นชอบและอ่านบทความหลายบทความของคุณน้ำมิตรในอดีตคุณน้ำมิตรคงจะไม่เชื่อ     จึงได้แต่หวังว่า  หลังจากที่เรื่องราวทุกอย่างกระจ่างแล้ว    คุณน้ำมิตรอาจจะได้เห็นว่ายังมีบางคนเป็นห่วงคุณน้ำมิตรมากกว่าผมด้วยซ้ำไปครับ   


ทีนี้ผมอยากจะถามคุณน้ำมิตรคืนบ้างนะครับว่า   คุณน้ำมิตรคิดอย่างไรครับที่เมื่อเร็วๆ นี้มีการข่มขู่คุณตระกองขวัญว่า   ถ้าหาเขาเจอตระกองขวัญเขาจะใช้รองเท้าตบปากซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนตกข. ไม่กล้ามองหน้าเขา?