ทำไมสถานบันการศึกษาจึงแตะต้องไม่ได้

สงสัยว่าทำไมคนส่วนมากยึดติดกับสถาบันที่จบมาอย่างชนิดที่ว่าใครแตะต้องไม่ได้ ใครกล่าวถึงในเชิงลบเมื่อใดเป็นอันหัวร้อนขึ้นมาทันที แล้วก็จะบอกว่า “อย่าพาดพิงสถาบัน ฉันเป็นศิษย์เก่า” เอ่อแตะต้องอะไรไม่ได้เลยเหรอครับ ศักดิ์สิทธิ์ขนาดต้องเอาขึ้นหิ้งเทิดทูนบูชาขนาดนั้นเลยเหรอครับ จะต้องปกป้องยิ่งชีพขนาดนั้นเลยเหรอครับ ส่วนตัวคิดว่าความสามารถมันอยู่ที่ตัวบุคคลหาใช่ชื่อสถาบันไม่ ก็เข้าใจว่าควรให้เกียรติ์ผู้อื่น แต่ว่าเราจำเป็นที่จะต้องให้กียรติจนต้องปฏิเสธความเป็นจริงขนาดนั้นเลยเหรอครับ มันอารมณ์เหมือนกับว่าอย่าคอมเมนต์จุดด้อยของฉัน ฉันไม่อยากฟัง ทำมไม่ให้เกียรติกันบ้างเลย อะไรประมาณนี้ ในเมื่อคุณยอมรับความเป็นจริงไม่ได้ คุณย่อมไม่สามารถเห็นจุดด้อยเพื่อพัฒนาตนเองได้นะครับ เขาจะเห็นค่าของคุณก็ตอนที่เขาจะจัดงานคืนสู่เหย้าเพื่อระดมทุนอะไรสักอย่าง มีสักครั้งไหมที่เขาจะเห็นความสำคัญของคุณจนขนาดที่ว่าจะจัดงานคืนสู่เหย้าให้คุณโดยไม่เก็บค่าโต๊ะ ขออภัยถ้ากระทู้นี้เซนซิทีฟต่อความรู้สึกของหลายๆคน