เริ่มแรก มันเหมือนเห็นช่องว่างระหว่าง เรา(ตัวผู้รู้ความคิด) กับ ความคิด ขึ้นมา  (เรา ณ ที่นี้ คือ "จิต" ที่ไปรู้ ความคิด รึปล่าวครับ ?)
เวลาเห็นความคิดเกิดดับ บ่อยๆ ถี่ๆ จะรู้สึกโลกมันห่างๆ ออกไปครับ
เริ่มรู้สึกถึงว่าความคิดไม่ใช่เรา เพราะส่วนใหญ่ผมคงชอบฟุ้ง ชอบอยุ่แต่ในความคิด มันเลยเห็นโลกทั้งโลก ก็คือความคิดตัวนี้แหล่ะ
คราวนี้พอเริ่มเห็นเราแยกออกมาจากความคิด (มีช่องว่าง) มันก็เลย เหมือนเห็นโลก ห่างๆ ออกไป รึป่าวครับ

ทำไมผมเห็นแต่ความคิด เกิดดับ บ่อยๆ แต่ไม่เห็น ตัวจิต หรือตัวผู้รู้ความคิด นี้ดับ บ้างครับ เห็นเค้าว่ามันเกิดดับพร้อมกัน
ทำไมผมรู้อยู่แค่ฝั่งเดียว

สุดท้าย ถ้ามันไปรู้ว่า แม้ตัวจิต หรือผู้รู้สิ่งต่างๆ ตัวนี้ ก็ไม่ใช่เรา และเกิดดับ ภายใต้ไตรลักษณ์เหมือนกัน สังโยชน์จะขาดรึไม่ครับ ?

เจริญในธรรม
สาธุครับ