คุณเคยไหม ที่ไม่ได้เจอใครสักคนมานาน พอได้เจอแล้วดีใจ

พอดีเราเจอพี่กระเป๋ารถเมล์คนนึง ที่เราเคยเจอเค้าตอนเราเรียนมหาลัย ซึ่งมันคือเมื่อ 20 ปีที่แล้วค่ะ วันนี้เราได้เจอพี่เค้าโดยบังเอิญ ซึ่งความรู้สึกเราคือ เรานั่งรถเมล์สาย ปอ. 510 มาตั้งแต่เรียนม. กรุงเทพ และทุกครั้งที่เรากลับบ้านจะเจอพี่เค้าตลอดค่ะ จนเราจำได้ดีว่าเวลาที่เค้าเก็บเงินผู้โดยสาร พี่เค้าจะมีท่าทางยังไง พับเงินยังไง และเวลาการต้อนรับผู้โดยสาร ซึ่งตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่เรียนจบ ก็ไม่ค่อยได้ใช้รถเมล์เท่าไหร่ หรือถ้าขึ้นก้อไม่เจอพี่เค้า และขึ้นรถตู้มาตลอด จนตอนหลังเปลี่ยนมานั่งรถเมล์แทน เพราะมีรถที่ขึ้นโทลล์เวย์ จึงสะดวกสบายกว่ารถตู้ และพอวันนี้ที่ได้เจอพี่เค้า เรารู้สึกดีใจมากๆ เหมือนไม่ได้เจอคนที่รู้จักมานาน เราก้อแอบมองพี่เค้านะ (ไม่ได้มองแบบอย่างอื่นนะ) แต่มองดูว่าพี่เค้าแก่ขึ้นเยอะเลย เค้ายังดูสุขภาพดี และปลอดภัย ไม่เจ็บป่วย รู้สึกดีมากๆ เลยค่ะ ที่ได้เจอ 😁

อยากถามด้วยนะ ว่าจำหนูได้ไหม แต่พี่เค้าคงจำไม่ได้หรอก แฮร่ๆๆๆๆ แต่ถึงยังไงก้อดีใจนะคะ ที่ได้เจอ ถึงแม้จะเป็นการเจอแบบเรารู้สึกดีข้างเดียว จนทำให้วันนี้เรารู้สึกเลยว่า ทุกวันนี้เราทุกคนใช้เวลาให้คุ้มค่าแล้วหรือยัง ทำอะไรดีๆ กันมากพอแล้วหรือยัง...
และอะไรต่างๆ มากมาย เพราะถ้าเราคนไทยทุกคนอยู่บนพื้นฐานความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ การเอาใจเค้ามาใส่ใจเรา ไม่มองในด้านของตัวเองมากจนเกินไป แบบที่สมัยก่อนเวลาเราเจอกันก้อจะทักทายและยิ้มให้กัน มากกว่าที่จะเป็นสังคมก้มหน้า หรือหลงลืมอะไรดีๆ ในชีวิต ..... สรุปดีกว่า ชักไปนอกเรื่องละ 5555 แค่อยากบอกว่า ไม่อยากให้คนไทยลืมที่จะคิดถึงและทำอะไรดีๆ ให้แก่กัน ลดความเห็นแก่ตัวลงมา และความมักง่าย

ปล. ขอให้พี่กระเป๋ารถเมล์มีสุขภาพที่แข็งแรงนะคะ 😀😀 นั่งรถจากบีทีเอสจตุจักร ตอน18.30 น. กว่าๆ นะคะ พี่ผู้ชายผมสกินเฮด