คงเป็นเรื่องธรรมดาเนอะ ที่เวลาคนเราเจ็บปวดจากอะไรสักอย่าง 

ก็มักจะสร้างกำแพงขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวเอง ไม่ให้ต้องเจ็บจากสิ่งเหล่านั้นอีก 

มันเหมือนกับว่า เป็นสัญชาตญาณในการปกป้องตัวเองของคนเรา 

กำแพงของบางคนก็สูงมากซะจนมองไม่ออกเลยว่า เราจะข้ามกำแพง
ที่สูงขนาดนั้นไปได้อย่างไร บางคน…ใช้เวลา ใช้ความพยายามมากมายหลือเกิน 

แต่ก็ไม่สามารถที่จะข้ามกำแพงนั้นไปได้  แต่กับบางคน ใช้เวลา ใช้ความพยายาม 
น้อยกว่ามาก ๆ ในการข้ามกำแพงเดียวกันกับคนเมื่อกี้ ฉันเองก็เคยสร้างกำแพงขึ้นมา 
และจนถึงวันนี้กำแพงที่ฉันสร้างไว้ก็ยังคงอยู่ นอกจากกำแพงแล้วฉันยังสร้างหมอกหนาทึบ


เพื่อบดบังกำแพงนั้นเอาไว้ด้วย ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่ากำแพงที่ฉันสร้างไว้มันสูงแค่ไหน
ฉันไม่คาดหวังว่าจะมีใครข้ามผ่านกำแพงที่ฉันสร้างขึ้นมาได้หรือเปล่า สิ่งเดียว
ที่ฉันคาดหวัง คือคนที่ข้ามผ่านกำแพงมาได้นั้น คงจะเป็นคนที่ดีพอ…
แม้ว่าฉันจะไม่เคยเจอคนที่พอดีกับฉันเลยก็ตาม และ…ฉันเองก็เคยใช้ความพยายาม

ในตัวฉันข้ามผ่านกำแพงของใครบางคน มันทั้งเหนื่อย ทั้งท้อ และบั่นทอนความรู้สึก
แต่หลาย ๆ ครั้ง ฉันก็ไม่ได้ล้มเลิกที่จะพยายามข้ามผ่านมันไป แม้ว่าสุดท้าย 
ฉันจะตกลงมากจากกำแพงที่สูงชันนั้น และพบว่ามีใครอีกคนที่ก้าวข้ามผ่านกำแพงนั้นไปได้
อย่างง่ายดายในความรู้สึกของฉันก็ตาม   สุดท้าย…ฉันก็ได้ค้นพบว่า กำแพงจะสูงหรือไม่ 

ไม่ได้ขึ้นอยู่กับคนสร้างกำแพง แต่ขึ้นอยู่กับคนที่คิดจะข้ามไปต่างหาก 
และฉันยังได้ค้นพบว่า…ยิ่งกำแพงสูงมากเท่าไหร่ สิ่งที่อยู่หลังกำแพงนั้น…
ยิ่งงดงามมากขึ้นเรื่อย ๆ มันขึ้นอยู่กับคนที่คิดจะข้ามไปจริง ๆ ว่าเค้าจะพยายามได้แค่ไหน
จะอดทนจนกว่าจะข้ามผ่านมันไปได้รึเปล่า???   เมื่อหล่นลงมาแล้ว…

เค้ายังพยายามที่จะปีนป่ายอีกครั้งหนึ่งหรือไม่??? ฉันเชื่อ…ว่าเบื้องหลังกำแพงนั้น
งดงาม ภายในกำแพงที่ฉันสร้างขึ้น ฉันก็กล้ารับรองได้ว่ามันงดงาม แต่จะมีใครบ้างไหมนะ 

ที่จะข้ามผ่านกำแพงที่ฉันสร้างขึ้นมาได้จริงๆ และเค้าจะดีพอจริงหรือเปล่า???

กำแพงหัวใจภายใต้ความเจ็บช้ำ
เฝ้าเรียกร้องหารักแท้
แต่กลับเจอกับเรื่องเดิมๆ
เจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า
︶︿︶