สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องอยากจะขอคำปรึกษา/ระบายค่ะ
ตอนนี้เราอายุ 16 ย่าง 17 ค่ะ เรามั่นใจว่ามีอาการซึมเศร้าค่ะแต่ไม่รู้จะทำยังไงดี //
ก่อนอื่นขอท้าวความเล่าเรื่องตั้งแต่แรกก่อน
ครอบครัวเรามีถานะปานกลาง อาศัยอยู่กับแม่กับยายส่วนพ่ออยู่ต่างจังหวัด
แม่ชอบกินเหล้า กลับบ้านดึก เมา อาละวาดทุบตีเราตั้งแต่เด็กๆ มีครั้งหนึ่ง(ประมาณอนุบาล3)พ่อกลับบ้านมาเจอแม่ ทั้งสองก็ทะเลาะกันหนักมากๆ เราโดนเเม่ผลักตกบันไดจนขาหัก ยายโทรหาน้าให้มาช่วยห้าม
หลังจากนั้นตอนเราขึ้นประถม ชีวิตเหมือนจะปกติดี จนมาประมาณป.5 วิชาว่ายน้ำ เราโดนครูผู้ชายลวนลาม เราเก็บเงียบไม่ได้บอกใครแต่เวลามีวิชาว่ายน้ำเราจะแกล้งป่วยแล้วไปหมกในห้องพยาบาลแทน
นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของความกลัวผู้ชายค่ะ
จนมาม.ต้น เราได้เข้าโรงเรียนประจำ เหมือนจะดีแต่สภาวะรอบข้างทำเราแย่กว่าเดิม เพื่อนไม่คบ โดนรังแก โดนรุ่นพี่ด่าจนวกกลับมาที่เดิมเรื่องโดนลวนลาม แต่เราก็ไม่ได้บอกใครเช่นเคยค่ะ เก็บไว้มาตลอดสามปี ตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมาพยายามฆ่าตังตายตลอดค่ะ ทั้งกินยาพารารวดเดียวยี่สิบกว่าเม็ด(ได้ยินเขาพูดว่าจะทำให้ไตทำงานหนักจนช็อค) กรีดข้อมือ รัดคอตัวเอง จนเพื่อนสนิทมาเจอ นางก็ช่วยเหลือปลอบใจแต่เราขอไม่ให้บอกผู้ใหญ่(น้าเราเป็นคนเคร่งและเจ้าระเบียบมากๆค่ะ เรากลัว)
เราก็ฝืนทนต่อไป ตอนปิดเทอมจะเข้าม.ปลาย ...เราก็โดนลวนลามโดยพี่ชายที่เป็นญาติห่างๆกับน้องชาย รวมๆสามสี่ครั้งได้ จนเราเริ่มเอียนผู้ชายและไม่เข้าใกล้ ไม่อยากจะเห็นและสัมผัสแม้แต่นิด และพอขึ้นม.ปลาย ก็โดนลุงลวนลามอีกแล้วค่ะ จนเกือบจะโดนข่มขืนแต่เราพอป้องกันตัวได้ โดยการกัดหูแล้วเตะไปที่เป้า ก่อนจะกรีดร้องแล้ววิ่งกลับบ้านตัวเอง(เรามาบ้านลุงค่ะ ตั้งอยู่ตรงข้ามบ้านตัวเอง) คืนนั้นเราทั้งผวาและเสียขวัญมาก อ้วกออกมาแล้วหวาดกลัวไปหมด เราให้สติที่มีพิมพ์ข้อความบอกน้าไป น้าจะจัดการให้ คืนนั้นทั้งคืนก็ร้องไห้กอดตัวเองไป แล้วเราก็ใช้เล็บจิก ข่วน ตัวเองจนเป็นแผล
วันต่อมาเหมือนทุกอย่างปกติ ทุกคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น น้าบอกให้ลืมมันไป เราก็ โอเค...ลืมก็ลืม
ตอบไปส่งๆงั้นแหละ แต่หลังจากเราเวลาเห็นผู่ชายแล้วจะกลัวมากๆค่ะ ปัจจุบันก็เว้นระยะห่างไม่ให้เข้าใกล้ ล่าสุดเพื่อนชายแกล้งมาดึงแขนเราตกใจเลยกรี้ดอัดแล้วลงไปดิ้นกับพื้น น้องไห้ปล่อยโฮออกมาดื้อๆ เวลาเจอข่าวข่มขืนจะนึกถึงเรื่องตัวเองแล้วจะเริ่มกลัวเเล้วผวา
ช่วงประมาณเกือบเดือนนึงที่ผ่านมาเราซึมมาตลอดเลยค่ะ ทั้งที่ชอบวาดรูปและเต้นมากๆ เราไม่แตะของพวกนั้นเลยค่ะ กินน้อยลงพูดน้อยลง(ปกติพูดน้อยอยู่แล้วคนอื่นเลยไม่เอะใจ)
ตื่นเช้ามาเราเพลีย ซึม อยากนอนยาวๆไม่ตื่นมาอีก อยากจะตายๆไปให้พ้นๆ พอช่วงบ่ายๆจะร่าเริงผิดปกติ ตกเย็นจะเงียบกริบไม่มีความรู้สึกใดๆ วนลูปมาตลอด ยึ่งดึกยิ่งเครียดทั้งๆที่ไม่มีอะไรให้เครียด ร้องไห้ไม่มีเหตุผล หยิบกรรไกรมาตัดผมตัวเอง ใช้เตารีดนาบมือนาบขาตัวเอง ทำร้ายตัวเองบ่อยมากขึ้น (อันนี้ไม่รู้จะเกี่ยวมั้ย แต่เวลาเรากลังหรือกำลังร้องไห้ , เวลากำลังพยายามทำร้ายตัวเองเหมือมีตัวเราอีกคนมากระซิบบอกตายๆไปเลย อยู่ไปก็มีแต่แย่
คือเขายุยงหนูตลอดเวลาเลยค่ะ) เรียนไม่รู้เรื่อง ไม่ทำงานอะไรเลย จะสอบปลายภาคในอีกสองอาทิตย์
พักหลังเลยพยายามนั่งสมาธิเรียกสติ
ตอนนี้ที่กำลังพิมพ์เรากำลังพยายามรวบรวมสติค่ะ
เราปรึกษาน้าแล้วน้าบอก แค่เรียกร้องความสนใจ กลับไปอ่านหนังสือสอบซะ
...
เราไม่รู้จะหันไปทางไหนแล้วค่ะ เราไม่อยากตาย เราพยายามขอความช่วยเหลือจากครอบครัวแล้งเเต่เขาเพิกเฉย ควรทำยังไงดีคะ? ไปโรงพยาบาลเองเลยได้มั้ยคะ? เรากลัวเพื่อนที่โรงเรียนล้อว่าบ้ามากๆค่ะ เพราะเขาเคยพูดเล่นๆกันว่าโรงบาลบ้ามีแต่คนบ้าๆเข้า ถ้าเห็นใครเข้าอย่าไปคบ เพราะมันบ้า
รบกวนด้วยนะคะ ;;-;;
ช่วยด้วยค่ะ เราทนกับสิ่งที่เป็นอยู่ไม่ไหวแล้ว
ตอนนี้เราอายุ 16 ย่าง 17 ค่ะ เรามั่นใจว่ามีอาการซึมเศร้าค่ะแต่ไม่รู้จะทำยังไงดี //
ก่อนอื่นขอท้าวความเล่าเรื่องตั้งแต่แรกก่อน
ครอบครัวเรามีถานะปานกลาง อาศัยอยู่กับแม่กับยายส่วนพ่ออยู่ต่างจังหวัด
แม่ชอบกินเหล้า กลับบ้านดึก เมา อาละวาดทุบตีเราตั้งแต่เด็กๆ มีครั้งหนึ่ง(ประมาณอนุบาล3)พ่อกลับบ้านมาเจอแม่ ทั้งสองก็ทะเลาะกันหนักมากๆ เราโดนเเม่ผลักตกบันไดจนขาหัก ยายโทรหาน้าให้มาช่วยห้าม
หลังจากนั้นตอนเราขึ้นประถม ชีวิตเหมือนจะปกติดี จนมาประมาณป.5 วิชาว่ายน้ำ เราโดนครูผู้ชายลวนลาม เราเก็บเงียบไม่ได้บอกใครแต่เวลามีวิชาว่ายน้ำเราจะแกล้งป่วยแล้วไปหมกในห้องพยาบาลแทน
นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของความกลัวผู้ชายค่ะ
จนมาม.ต้น เราได้เข้าโรงเรียนประจำ เหมือนจะดีแต่สภาวะรอบข้างทำเราแย่กว่าเดิม เพื่อนไม่คบ โดนรังแก โดนรุ่นพี่ด่าจนวกกลับมาที่เดิมเรื่องโดนลวนลาม แต่เราก็ไม่ได้บอกใครเช่นเคยค่ะ เก็บไว้มาตลอดสามปี ตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมาพยายามฆ่าตังตายตลอดค่ะ ทั้งกินยาพารารวดเดียวยี่สิบกว่าเม็ด(ได้ยินเขาพูดว่าจะทำให้ไตทำงานหนักจนช็อค) กรีดข้อมือ รัดคอตัวเอง จนเพื่อนสนิทมาเจอ นางก็ช่วยเหลือปลอบใจแต่เราขอไม่ให้บอกผู้ใหญ่(น้าเราเป็นคนเคร่งและเจ้าระเบียบมากๆค่ะ เรากลัว)
เราก็ฝืนทนต่อไป ตอนปิดเทอมจะเข้าม.ปลาย ...เราก็โดนลวนลามโดยพี่ชายที่เป็นญาติห่างๆกับน้องชาย รวมๆสามสี่ครั้งได้ จนเราเริ่มเอียนผู้ชายและไม่เข้าใกล้ ไม่อยากจะเห็นและสัมผัสแม้แต่นิด และพอขึ้นม.ปลาย ก็โดนลุงลวนลามอีกแล้วค่ะ จนเกือบจะโดนข่มขืนแต่เราพอป้องกันตัวได้ โดยการกัดหูแล้วเตะไปที่เป้า ก่อนจะกรีดร้องแล้ววิ่งกลับบ้านตัวเอง(เรามาบ้านลุงค่ะ ตั้งอยู่ตรงข้ามบ้านตัวเอง) คืนนั้นเราทั้งผวาและเสียขวัญมาก อ้วกออกมาแล้วหวาดกลัวไปหมด เราให้สติที่มีพิมพ์ข้อความบอกน้าไป น้าจะจัดการให้ คืนนั้นทั้งคืนก็ร้องไห้กอดตัวเองไป แล้วเราก็ใช้เล็บจิก ข่วน ตัวเองจนเป็นแผล
วันต่อมาเหมือนทุกอย่างปกติ ทุกคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น น้าบอกให้ลืมมันไป เราก็ โอเค...ลืมก็ลืม
ตอบไปส่งๆงั้นแหละ แต่หลังจากเราเวลาเห็นผู่ชายแล้วจะกลัวมากๆค่ะ ปัจจุบันก็เว้นระยะห่างไม่ให้เข้าใกล้ ล่าสุดเพื่อนชายแกล้งมาดึงแขนเราตกใจเลยกรี้ดอัดแล้วลงไปดิ้นกับพื้น น้องไห้ปล่อยโฮออกมาดื้อๆ เวลาเจอข่าวข่มขืนจะนึกถึงเรื่องตัวเองแล้วจะเริ่มกลัวเเล้วผวา
ช่วงประมาณเกือบเดือนนึงที่ผ่านมาเราซึมมาตลอดเลยค่ะ ทั้งที่ชอบวาดรูปและเต้นมากๆ เราไม่แตะของพวกนั้นเลยค่ะ กินน้อยลงพูดน้อยลง(ปกติพูดน้อยอยู่แล้วคนอื่นเลยไม่เอะใจ)
ตื่นเช้ามาเราเพลีย ซึม อยากนอนยาวๆไม่ตื่นมาอีก อยากจะตายๆไปให้พ้นๆ พอช่วงบ่ายๆจะร่าเริงผิดปกติ ตกเย็นจะเงียบกริบไม่มีความรู้สึกใดๆ วนลูปมาตลอด ยึ่งดึกยิ่งเครียดทั้งๆที่ไม่มีอะไรให้เครียด ร้องไห้ไม่มีเหตุผล หยิบกรรไกรมาตัดผมตัวเอง ใช้เตารีดนาบมือนาบขาตัวเอง ทำร้ายตัวเองบ่อยมากขึ้น (อันนี้ไม่รู้จะเกี่ยวมั้ย แต่เวลาเรากลังหรือกำลังร้องไห้ , เวลากำลังพยายามทำร้ายตัวเองเหมือมีตัวเราอีกคนมากระซิบบอกตายๆไปเลย อยู่ไปก็มีแต่แย่
คือเขายุยงหนูตลอดเวลาเลยค่ะ) เรียนไม่รู้เรื่อง ไม่ทำงานอะไรเลย จะสอบปลายภาคในอีกสองอาทิตย์
พักหลังเลยพยายามนั่งสมาธิเรียกสติ
ตอนนี้ที่กำลังพิมพ์เรากำลังพยายามรวบรวมสติค่ะ
เราปรึกษาน้าแล้วน้าบอก แค่เรียกร้องความสนใจ กลับไปอ่านหนังสือสอบซะ
...
เราไม่รู้จะหันไปทางไหนแล้วค่ะ เราไม่อยากตาย เราพยายามขอความช่วยเหลือจากครอบครัวแล้งเเต่เขาเพิกเฉย ควรทำยังไงดีคะ? ไปโรงพยาบาลเองเลยได้มั้ยคะ? เรากลัวเพื่อนที่โรงเรียนล้อว่าบ้ามากๆค่ะ เพราะเขาเคยพูดเล่นๆกันว่าโรงบาลบ้ามีแต่คนบ้าๆเข้า ถ้าเห็นใครเข้าอย่าไปคบ เพราะมันบ้า
รบกวนด้วยนะคะ ;;-;;