เริ่มเชื่อละกับคำว่า "ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น"

สมัยก่อนไม่เคยคิดแบบนี้   พ่อแม่ด่าผมว่าไม่เอาไหน ซึ่งก็จริง

ให้หัดดูพ่อแม่เป็นตัวอย่าง   ทำตัวดี    ตอนเด็กๆผมเชื่ออย่างนั้น

พอโตขั้นถึงได้รู้ว่า จริงๆแล้วที่พ่อแม่ทำตัวดีต่อหน้าลูก   ไม่ไช่นิสัยที่แท้จริง
ลับหลังนิสัยจริงๆ  ก็ไม่เอาไหนเหมือนลูกนั่นเหละ

พอได้มาทำงาน  มีความคิดเป็นผู้ใหญ่  เห็นชีวิตอะไรต่างๆ เยอะขึ้น

ทำให้มองภาพรวมออกว่า จริงๆแล้วผมก็ไม่ต่างอะไรกับพ่อแม่หรอก  ไม่เอาไหนเหมือนกัน

แค่ผมเริ่มมีประสบการณ์จนเริ่มจับได้ว่า  พ่อแม่  กับผม  จริงๆแล้วไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอกครับ


ทำให้เกิดคำถามว่า
-มาด่าผมไม่เอาไหน   ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้ดีมากเท่าไหร่  ทำไมต้องแสดงออกหลอกลูกว่าตัวเองดีสุดๆ
ว่าลูกไม่เอาไหน

ปล.นิยามคำว่าไม่เอาไหนของพ่อแม่ผมคือ   วิถีชีวิตแบบกลางๆ เรียนปานกลาง ได้งานปานกลาง มีชีวิตที่มั่นคง คือแปลว่าไม่เอาไหน
ต้องเรียนดี  ได้งานดีๆ  ชีวิตเพอร์เฟ๊คนี่เหละถึงแปลว่า  ทำตัวดี    (เพิ่งดูออกตอนเป็นผู้ใหญ่แล้ว)