เเอบชอบเพื่อน

ผมเเละเพื่อนคนหนึ่งเรียนยุโรงเรียนด้วยกันเราเข้าม.1พร้อมกันตั้งเเต่วันนั้ผมได้เจอหน้าเธอครั้งเเรกผมหลังรักเธอเลยเเต่ตอน ม.ต้นเรายุคนละห้องกันเเต่พอม.ปลายเราสองคนได้มายุห้องด้วกันที่เเรกผมกะจะไม่คิดอะไรเเล้วเเตพอเห้นหน้าหัวใจผมเต้นเเรงมากผมไม่กล้ามองหน้าเธอทั้งๆช่วงเเรกๆตอนเปิดเทอมใหม่เรายังเล่นด้วยกันยุช่วงเเรกๆผมยังขอเธอลอกการบ้านยุเลยเเต่พอไกล้จะจบม.4ผมรุสึกว่าผมไม่กล้ามองหน้าเธอเด่วนี้เราไม่ค่อยได้คุยกันเเล้วคับทุกวันนี้เธอเป้นไรไม่รุเห็นเเต่นั่งซึมทั้งวันไอคนเเอบชอบก็อยากรุว่าเขาคิดอะไรได้เเค่คิดเเต่ไม่กล้าถามหรอกผมว่สการเป้นเพื่อนกันมันอาจจะดีกว่าการได้เป้นเเฟนก็ได้