เคยทำงานในกิจการเล็กๆแห่งหนึ่ง เจ้าของกิจการประสบความสำเร็จจากธุรกิจปัจจุบันมีทรัพย์สินหลายร้อยบาท เจ้าของต้องการเปิดร้านคาเฟ่เครื่องดื่มเล็กๆไว้เก็งกำไร เจ้าของมีเงินทุนแต่ไม่มีองค์ความรู้เรื่องอาหารและเครื่องดื่มเลย จึงได้จ้างผมเข้ามาดูแลแบบร้าน เมนู สูตร การบริหารการจัดการทั้งหมด
ร้านเปิดตัวมีพนักงานร่วมสิบกว่าชีวิต แต่มีพนักงานผู้หญิงคนหนึ่งที่ช่วงครึ่งปีแรกเป็นคนทำงานอยู่ในระดับที่ดี แต่ครึ่งปีหลังทำงานได้แย่มากๆ พอเรียกเตือนก็ไม่พอใจ คอยเป่าหูเพื่อนพนักงาน โพสเฟซบุ๊คด่าลอยๆ แต่ทุกคนรู้ว่าหมายถึงด่าอะไร
จนวันนึงผมได้นำเรื่องนี้รายงานแจ้งต่อเจ้าของ(ก่อนหน้าก็เคยเล่าให้ฟังเป็นระยะๆ)ว่าผมจะลงโทษและกดดันให้พนักงงานคนนี้ลาออกอย่างถูกต้องตามกฏหมาย ถ้าปล่อยไว้ร้านแย่แน่ พนักงานที่ทำงานร่วมด้วยไม่มีความสุข และลูกค้าอาจหนีหายหมด
เจ้าของเห็นชอบแต่บอกผมว่าให้ไล่ออกวันนี้เลย ผมแย้งเจ้าของกลับไปว่า การไล่ออกได้พนักงานต้องประพฤติผิดชนิดร้ายแรง แต่ถ้าไล่ออกในทันที พนง.สามารถนำเรื่องนี้ไปฟ้องศาลแรงงานได้ หนำซ้ำเจ้าของยังระงับไม่จ่ายเดือนให้กับพนง.คนนี้ ผมก็แย้งเจ้าของว่าเราต้องจ่ายเงินเดือนตามวันที่พนง.มาทำงานจริงไม่เช่นนั้นพนง.สามารถฟ้องศาลแรงงานได้เช่นกัน แต่เจ้าของไม่สนใจ และผมก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากทำตามคำสั่งเจ้าของ
ถึงแม้ว่าพนักงานคนนี้จะร้ายกาจเพียงใดอยากให้ออกจากงานเพียงใด แต่ผมก็ไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเจ้าของ จนวันนึงเจ้าของเฉลยเหตุผลการตัดสินใจของเขาให้ผมฟังว่า
พี่(หมายถึงเจ้าของ)รู้ตัวว่าการตัดสินใจของพี่มันไม่ถูกต้องตามกฎหมาย ถ้าพนักงานไปฟ้องศาลยังงัยสุดท้ายพี่ก็แพ้ แต่คดีนี้เป็นคดีแพ่ง พี่เสียเงินอย่างมากก็ไม่ถึงแสนพี่สามารถเสียได้อยู่แล้ว แต่กว่าพี่จะเสีย พนง.คนนี้ต้องเดินทางไปที่ศาล ไปร้อง ไปเขียนคำร้อง กว่าศาลจะนัด ซึ่งพี่ก็ส่งทนายประจำตัวของพี่ไป กว่าจะสืบกว่าจะตรวจเอกสาร กว่าจะตัดสิน กว่าจะบังคับคดี ใช้ระยะเวลาไม่ต่ำกว่าหกเดือน แต่สิ้นเดือนนี้พนง.คนนี้จะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าเช่าห้องหล่ะ ต้องดิ้นรนหายืมเงิน ทั้งนี้เพื่อเป็นการสั่งสอนเขา ส่วนเงินที่สุดท้ายที่พี่ต้องเสียต้องจ่าย ถึงแม้จะจ่ายมากกว่าปกติที่ต้องจ่ายตอนนี้พี่ก็ยอมจ่าย แต่ก็ไม่ทำให้ขนหน้าแข้งพี่ร่วง!
ผมเพิ่งเข้าใจความคิดของเจ้าของคนนี้ ปัจจุบันนี้ผมไม่ได้ร่วมงานกับเขาแล้วครับ
นายจ้างเต็มใจไม่จ่ายค่าแรงให้กับพนักงาน
ร้านเปิดตัวมีพนักงานร่วมสิบกว่าชีวิต แต่มีพนักงานผู้หญิงคนหนึ่งที่ช่วงครึ่งปีแรกเป็นคนทำงานอยู่ในระดับที่ดี แต่ครึ่งปีหลังทำงานได้แย่มากๆ พอเรียกเตือนก็ไม่พอใจ คอยเป่าหูเพื่อนพนักงาน โพสเฟซบุ๊คด่าลอยๆ แต่ทุกคนรู้ว่าหมายถึงด่าอะไร
จนวันนึงผมได้นำเรื่องนี้รายงานแจ้งต่อเจ้าของ(ก่อนหน้าก็เคยเล่าให้ฟังเป็นระยะๆ)ว่าผมจะลงโทษและกดดันให้พนักงงานคนนี้ลาออกอย่างถูกต้องตามกฏหมาย ถ้าปล่อยไว้ร้านแย่แน่ พนักงานที่ทำงานร่วมด้วยไม่มีความสุข และลูกค้าอาจหนีหายหมด
เจ้าของเห็นชอบแต่บอกผมว่าให้ไล่ออกวันนี้เลย ผมแย้งเจ้าของกลับไปว่า การไล่ออกได้พนักงานต้องประพฤติผิดชนิดร้ายแรง แต่ถ้าไล่ออกในทันที พนง.สามารถนำเรื่องนี้ไปฟ้องศาลแรงงานได้ หนำซ้ำเจ้าของยังระงับไม่จ่ายเดือนให้กับพนง.คนนี้ ผมก็แย้งเจ้าของว่าเราต้องจ่ายเงินเดือนตามวันที่พนง.มาทำงานจริงไม่เช่นนั้นพนง.สามารถฟ้องศาลแรงงานได้เช่นกัน แต่เจ้าของไม่สนใจ และผมก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากทำตามคำสั่งเจ้าของ
ถึงแม้ว่าพนักงานคนนี้จะร้ายกาจเพียงใดอยากให้ออกจากงานเพียงใด แต่ผมก็ไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเจ้าของ จนวันนึงเจ้าของเฉลยเหตุผลการตัดสินใจของเขาให้ผมฟังว่า
พี่(หมายถึงเจ้าของ)รู้ตัวว่าการตัดสินใจของพี่มันไม่ถูกต้องตามกฎหมาย ถ้าพนักงานไปฟ้องศาลยังงัยสุดท้ายพี่ก็แพ้ แต่คดีนี้เป็นคดีแพ่ง พี่เสียเงินอย่างมากก็ไม่ถึงแสนพี่สามารถเสียได้อยู่แล้ว แต่กว่าพี่จะเสีย พนง.คนนี้ต้องเดินทางไปที่ศาล ไปร้อง ไปเขียนคำร้อง กว่าศาลจะนัด ซึ่งพี่ก็ส่งทนายประจำตัวของพี่ไป กว่าจะสืบกว่าจะตรวจเอกสาร กว่าจะตัดสิน กว่าจะบังคับคดี ใช้ระยะเวลาไม่ต่ำกว่าหกเดือน แต่สิ้นเดือนนี้พนง.คนนี้จะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าเช่าห้องหล่ะ ต้องดิ้นรนหายืมเงิน ทั้งนี้เพื่อเป็นการสั่งสอนเขา ส่วนเงินที่สุดท้ายที่พี่ต้องเสียต้องจ่าย ถึงแม้จะจ่ายมากกว่าปกติที่ต้องจ่ายตอนนี้พี่ก็ยอมจ่าย แต่ก็ไม่ทำให้ขนหน้าแข้งพี่ร่วง!
ผมเพิ่งเข้าใจความคิดของเจ้าของคนนี้ ปัจจุบันนี้ผมไม่ได้ร่วมงานกับเขาแล้วครับ