หลักสากลแห่งโลกบรรณพิภพ จิตสำนึกแห่งเกียรติและศักดิ์ศรีความเป็นคน วิทยาทานแด่ผู้ไม่เข้าใจ ............ โดย ตระกองขวัญ

กระทู้คำถาม

คัดลอกบทความคนอื่น ผิดยิ่งกว่าลอกข้อสอบ
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.1819368141428718.1073741970.462414183790794&type=3

พิธีกรดังซีเอ็นเอ็นถูกพักงานหลังยอมรับคัดลอกผลงานนักเขียนคนอื่น
http://www.manager.co.th/Around/ViewNews.aspx?NewsID=9550000098859

คัดลอกผลงานผู้อื่น ปรากฏการณ์ที่ต้องเร่งแก้ไข
http://www.kriengsak.com/node/1026

แบบนี้ก็ได้ด้วยเหรอ 5 นิยายที่ปังเพราะลอกคนอื่นมา
https://www.dek-d.com/writer/44983/

โจรกรรมทางวรรณกรรม
https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%82%E0%B8%88%E0%B8%A3%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1%E0%B8%97%E0%B8%B2%E0%B8%87%E0%B8%A7%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%93%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1

ก่อนอื่น ขอโม้ เอ๊ย ขอเล่าความหลังเกริ่นพอเป็นแนวทางของทู้สักนิดครับ

ผมแม้ไม่ได้เป็นนักเขียนอาชีพ  แต่ก็เคยว่ายวนอยู่ในโลกบรรณพิภพอยู่ระยะหนึ่งของช่วงชีวิต
เคยเขียนบทกลอน  บทความ  เรื่องสั้น  ส่งไปตามสำนักพิมพ์หลายแห่งเพื่อให้ บก.พิจารณาดีพิมพ์
ได้รับการตีพิมพ์จากหลายสำนักฯ

ทั้งสยามรัฐรายสัปดาห  มติชนสุดสัปดาห์  เนชั่นสุดสัปดาห์  ฐานเศรษฐกิจ  ศิลปวัฒนธรรม  ต่วย'ตูน  ฯลฯ

จึงซึมซับวัฒนธรรมโลกวรรณกรรมพอสมควร
สองสามปีในแวดวงวรรณกรรม  ผลงานหลายสิบชิ้น    ไม่อยากดัง  เลยเลิก   ฟิน

(ความจริงคือขี้เกียจ  เพราะการเขียนแต่ละเรื่อง  ยากมาก  ไม่ง่ายเหมือนเขียนกระทู้เล่น
  ต้องอ่านสารพัด  ต้องขบคิด  กลั่นกรอง  ขัดเกลา  ต้องมีความคิดริเริ่มสร้างสรรค์  ต้องระวังซ้ำกับของเก่า คนเก่า
  ต้องนำเสนองานที่แหลมคม   มีบุคลิกเฉพาะตัว   ฯลฯ    ไม่ใช่นั่งเขียนสบาย ๆ)

ในวงวรรณกรรม  และแวดวงวิชาการ นั้น
จะมีหลักอย่างหนึ่ง  ที่ถือเป็นหลักสากลว่า  ต้องไม่ลอกงานเขียนของใคร

หากมีการลอก  ถือเป็นเรื่องใหญ่ และร้ายแรงมาก
คนลอก  จะโดนเปรียบเทียบเป็นมหาโจรเลยทีเดียว  จะถูกมองว่าเป็นคนไร้ปัญญา  ขาดสำนึก  ไม่มีมารยาท

วัฒนธรรมโลกบรรณพิภพ  คือ  หากผลงานใดเผยแพร่ทางสาธารณะ  โดยไม่หวงห้ามเรื่องลิขสิทธิ์แล้ว
หากผู้ใดอยากนำไปใช้ต่อ  เผยแพร่ต่อ  โดยไม่มีผลประโยชน์ทางพาณิชย์
สามารถทำได้  แต่ต้องบอกให้รู้ว่าเป็นผลงานจากไหน ของใคร

ใครก็ตาม  ที่ลอกงานของคนอื่นไปกระทำการใด ๆ ก็ตาม  โดยทำเหมือนเป็นผลงานของตัวเอง
ไม่ว่าจะในทางเชิงพาณิชย์หรือไม่ก็ตาม   จะถือเป็นเรื่องรายแรงมาก

ถึงขั้นเสียคน  หมดราคาเลยล่ะครับ

สังคมวงวรรณกรรมทุกวันนี้   ในยุคอินเตอร์เน็ต
การก็อปแปะ  ที่เรียกว่า  ขโมยผลงานมีอยู่กลาดเกลื่อน  จากเว็บหนึ่งไปแปะอีกเว็บหนึ่งอย่างง่าย ๆ

บางคนถึงขนาด  อ้างหน้าตาเฉย  ว่าที่ตัวเองก็อปมาแปะนั้น  คือผลงานของตัวเอง
หรือใช้วิธีหน้าตาย  คือแม้ไม่อ้างว่าเป็นของตัวเอง  แต่ก็ไม่บอกว่าเอามาจากไหน  ให้คนเข้าใจว่าเป็นของตัวเอง

บ้างก็เนียน ๆ  บอกแบบแพลม ๆ นิด ๆ หน่อย ๆ คลุม ๆ เครือ ๆ  ว่ามาจากไหน ไม่สังเกตไม่เห็น
ไว้เพื่อเวลาโดนจับได้ จะได้อ้างว่า  บอกแหล่งที่มาอยู่นะนั่น
แต่หากไม่มีใครจับได้ไล่ทัน  ก็รับเครดิตไปเต็ม ๆ   ทั้งที่ลอกเขามา

แบบนี้  วงการเรียกว่า ขโมย  โจร  ครับ   ไม่ได้เรียกนักเขียน  ไม่ได้เรียกคนวรรณกรรม

ในราชดำเนินนี่   ผมเคยเห็นนะครับ   ที่โวยกันว่า  ขโมยรูปวงข้าวมาโพสต์
โวยกันลั่นเลยเชียว  ทั้งที่การนำรูปมาใช้นั้น  คือการประชดเหน็บแนมเสียดสีเท่านั้นเอง

ไม่ใช่การนำไปอ้างว่า  นั่นคือวงข้าวของตัวเอง

แต่แปลก   พอมีคนลักลอบเอางานเขียนคนอื่นมาโพสต์ ทำเหมือนเป็นผลงานของตัวเอง
พวกที่เคยโวยเรื่องรูปวงข้าว  กลับมองเห็นเป็นเรื่องเล็กน้อย หยุมหยิม ธรรมดา

ตรรกะตับแตกจริง ๆ ครับ

ลิงค์ตัวอย่างที่ผมแปะให้เห็นข้างบน  หากเสียสละเวลาสักนิด  อ่าน  ทำความเข้าใจ
ก็จะได้รู้ และเข้าใจว่า  การลอกงานเขียนของคนอื่นนั้น  เป็นเรื่องร้ายแรงอย่างไร  เลวทรามแค่ไหน

คนเขียน  ไม่ได้อะไร  แม้เครดิตก็ไม่ได้
แต่คนลอก  ได้รับเครดิตง่าย ๆ เต็ม ๆ   ได้ชื่อเสียง  ได้การยอมรับว่ารอบรู้

เป็นธรรม ?    ยุติธรรม ?    ควรทำ ?

หากยังมองไม่เห็นว่าอะไรผิด อะไรถูก
จะยกระดับ  จะสร้างคุณภาพบอร์ดแห่งนี้  อันเป็นสถานที่ทางวรรณกรรมอย่างหนึ่งได้อย่างไรครับ ?

หรือง่าย ๆ
ยกระดับจิตใจ  มองหาความจริง  ดีกว่ามองหาตรรกะพิการก่อนดีไหม ? (แต่ดูเหมือนยากเหลือเกิน)