เราสามารถเป็นเพื่อนหรือดูแลแฟนเก่าได้ไหมหลังเลิกกันไปไม่ได้คุยกันเลยแต่บังเอิญได้คุยกันแล้วมารู้ว่าเขาเป็นโรคซึมเศร้า ?

ตามหัวข้อเลยครับ ผมเคยคบกลับผู้หญิงคนนึง 6 เดือนกว่าๆ เขาเป็นผู้ช่วยพยาบาล สู้ชีวิตคนหนึ่งที่เคยเจอ ผมไม่เคยเจอผู้หญิงที่เก่งแบบเธอมากก่อน เธอชื่อพรี ผมกลับพรีได้มีโอกาสคุยกันครั้งแรกผ่าน Facebook ครั้งแรกที่คุยกับพรีผมรู้สึกว่าพรีผิดหวังกับความรักมาโดยตลอด เธอไม่ค่อยยิ้มไม่ค่อยมีชีวิตชีวา ไม่ค่อยอินกับความรักเหมือนกับคนอื่นเขา ทั้งที่เขาก็เป็นที่ซื่อสัตย์กับความรัก หลังจากที่ได้คุยกันผมรับฟังทุกอย่างเกี่ยวกับพรี แล้วรู้สึกอยากให้ความรักที่คนอื่นไม่เคยให้กับเขา ช่วงเวลานั้นผมรู้สึกดีกับเขามากหลังจากได้คุยกันสักพัก ผมเป็นครพนม เขาเป็นคนหนองคายแต่ไปทำงานที่กรุงเทพช่วงนั้นผมเรียนอยู่ เนื่องจากพรีมีปัญหาเรื่องครอบครัวเลยออกมา เรียนเองทำงานเองอยู่ตัวคนเดียว ใช่ชีวิตคนเดียวเป็น เวลา 2 ปีที่ แต่ก็มีคนที่สนับสนุนเธออยู่ เป็นพ่อแม่บุญทำของพรี ผมเลยรู้สึกอยากจะดูแลพรี ด้วยระยะทางและงานที่พรีทำและการเรียนของผม เราเลยมีเวลาเจอกันได้เดือนล่ะครั้ง ครั้งล่ะ 2-3วัน ครั้งแรกที่เจอกันผมพาพรีไปเทียวที่ตางๆ ผมขอคบพรีด้วยความมั่นใจที่อยากจะดูแลเขา แล้วสัญญาจะทำให้ดีกว่าทุกคนที่พรีคบมา แล้วพรีก็ตกลงคบกับผม หลังจากนั้นทุกๆเดือนพรีจะมาหาผม ไม่ก็ช่วงปิดเทมผมก็ไปหาเขา และก็เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ในช่วงเวลาทีคบกัน ผมก็ทำให้พรีมีความสุขได้จริงๆ พรียิ่มหรีมีความสุข เราคบกันเหมือนเพื่อนทีมีอะไรก็พูดกันได้ เธอจะบ่นเรื่องที่ทำงานเธอตลอด ผมก็รับฟังมาโดยตลอด จนเวลาผ่านไป 3-4 เดือน พรีเชื่อใจผมมาก พรีรักผมมาก ผมก็รักพรีมากเหมือนกัน แล้วหลังจากนั้นผมมีปัญหาเรื่องครอบครัวเรื่องเงิน ที่ผมเรียนอยู่ ผมได้รู้ว่าพ่อกับแม่ไม่มีเงินส่งผมเรียนต่อ ผมไม่รู้จะทำไงก็เลยคิดจะหยุดเรียนไว้ก่อน เพื่อจะไปทำงาน ในช่วงเวลานั่นที่ผมเครียดในเรื่องนี้ ผมไม่เคยพูดไม่เคยปรึกษาพรีเลย เพราะงานของพรีที่ทำก็หนักพออยู่แล้ว แล้วบวกกับการที่พรีเป็นคนคิดมากเลยไม่อยากไปทำอะไรให้พรีเดือดร้อน แต่ในช่วงเวลานั้นเองความรู้สึกของผมก็เปลี่ยนไป ผมโกหกทำตัวแย่ถึงขั้น กับเธอ ผมโกหกพรี ผมแอบคุยกับแฟนเก่า นัดให้แฟนเก่ามาหาที่หอ และผมก็กลับบ้านไปกับแฟนเก่าแล้วผ่านพี่ที่อยู่หอด้วยกันโกหกช่วยว่าผมกลับบ้าน หลังจากวันนั้นพรีจับได้ว่าผมโกหก พรีโกรธมาก ผมยอมรับกับพรีว่าผมทำจริงๆ ตอนนั้นคิดว่าผมคงโดนบอกเลิกแน่ๆแต่ไม่พรีย้งคิดจะให้โอกาสผม แต่ความรุ้สึกพรีจะไม่เหมือนเดิม ตอนนั้นดีใจมากเพราะรู้อย่างน้อยก็ได้โอกาส แต่พอคุยกันไป 3-4 วันความรู้สึกคือไรเหมือนเดิม ผมตัดสินใจในเมื่อความผิดครั้งนี้ยากที่จะลบออก ผมเลือกที่จะบอกเลิกเอง เพราะรู้สึกผิดมาก พรีบอกผมว่าผมกระจอกมากที่จะทิ้วกันไว้แบบนี้ ตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออก พยายามขอโทษแต่ก็ไม่มีประโยดอะไร สุดท้ายผมก็เลิกกับเขา ผมพูดกลับเขาว่า ผมจะไม่ทำแบบนี้กับใครอีก ถ้าคบใครจะดูแลเขาดีๆจะไม่ทำร้ายใครแบบนี้อีกแล้ว พรีบอกกับผมว่าทำไมไม่ทำกับเขา ทำไมต้องเป็นคนอื่น ทำไมต้องเป็นเขาที่เป็นบ่นเรียนของผม ทำไมทุกครั้งเขาต้องโดนอะไรแบบนี้ด้วย คำพูดพวกนี้อยู่ในใจผมตลอดมา หลังจากเลิกกับเขา ผมตัดการติดต่อ ผมบล็อกทุกอย่างเกี่ยวกับเขา ออกไปจนหมด เป็นเวลา 6 เดือนที่ผมเลิกกลับพรี ในเวลา 6เดือนนี้ผมไม่กล้าคบกับผู้หญิงคนไหนเลย เวลาก็ผ่านมานานแล้ว เวลาผมคิดถึง ผมก็จะแอบเอาโทรศัพท์เพื่อนไปส่องเฟสเขาตลอด ในสิ่งที่ผมเห็น ก็เห็นพรีมีความสุขดี มีแฟนใหม่แฟนใหม่เขาในสายตาผมก็ดี หลังจาก6 เดือนผมตัดสินใจย้ายเข้ามาอยู่กรุงเทพกับแม่ ก็รุ้ข่าวอยู่ว่าเขาก็อยู่แถวๆที่แม่ผมอยู่ เขาเลิกทำงานแล้วมาเรียนพยาบาลเต็มตัว ผมก็ไม่คิดจะเจอเขาหลอก ผมไม่เคนเล่นทวิตมาก่อน ก็มีเมือก่อนหน้านี้ที่เขาเคยสอนผมเล่น ผมไม่รุ้คิดอะไร ไปลบทวิตเก่าแล้วสมัครใหม่ โดยใช่ชื่อผมเองแต่ก็คิดว่าเดียวสักพักค่อยเปลี่ยน วันที่14ก.พ 3 วันที่ผ่านมานี้อยุ่ดีๆก้มีคนทักทวิตผมขึ้นมาถามผมว่าบีป่ะทั้งๆที่ยังไม่ได้ติดตามใคร ติดตามแค่ ว.วชิรเมธี หรือจะเป็นทั้นทักมา แต่ไม่ใช่กับเป็นพรี ที่ทักมา เขาบอกไม่รู้จะยังโกรธผมอยู่หรือป่าว ผมเลยบอกโกรธเถอะก็ผิดจริง หลังจากที่ไม่ได้คุยกันมา6เดือนหัวใจผมเริ่มกับมาตื่นเต้นอีกครั้งและพรีก็บอกว่าพรีมีปัญหาอยากเจอนัดเจอได้ไหมเขาเครียดมาก เขาบอกผมอาจจะช่วยได้ ผมก็บอกได้ๆ ไว้ค่อยเจอค่อยคุยกันพรุ่งนี้ ผมดีใจมากจะได้เจอพรีอีก ทั้งที่ใจคิดว่าคงไม่ได้เจอกันอีก วันที่15 ก.พ ผมนัดเจอพรีชวนเขาไปหาไรกินกัน วันที่ผมเจอเขา เขาดูเปลี่ยนไปมาก เขาผอมมากจากคนที่หุ่นดีหุ่นสวย เขาผอมเหมือนยายอายุ 70 หน้าก็เล็กแก้มก็ไม่มี เหมือนเป็นคนล่ะคนที่ผมรู้จัก แต่ความรุ้สึกผมที่เห็นเขา เวลา6เดือนที่เราห่างกันมันเหมือนผ่านไปไม่นาน คำแรกที่ผมถามพรี ผมถามว่าโอเครไหม พรีบอกโอเครมั้ง มั้งคำนั้นมันดูเจ็บปวดมาก ล่ะในช่วงเวลานั้นผมก็ขึ้นไปที่คอนโดพรี ถามพรีอยู่นะว่าอยุ่กับใคร พรีก็บอกอยู่กับยายนะ ผมก็สงสัยปกติเห็นอยู๋คนเดียว คิดไงเนีย พอถึงห้องก็เจอยายนั้งอยู่ผมก็ทำความรู้จักเพราะไม่เคยเจอครอบครัวพรีมาก่อนยายเป็นคนแรกที่ได้เจอ สักพักผมมองไปรอบๆห้องในห้องมีแต่ถุงยา ผมก็สงสัยล่ะว่าเป็นไร ทำเลยถาม พรีเป็นไร พรีบอกบีอาจจะไม่เชื่อก้ได้พรีเป็นโรคซึมเศร้า ผมถามทำไมเป็นแบบนี้ พรีบอกพรีเครียด มา3 เดือนล่ะมันรู้สึกหดหู่ เพราะเรื่องเรียน โดนเพื่อนหัดหลังโดนแย่งงานที่ตัวเองทำ ผมก็ถามไม่ได้ระบายกับใครหรอแฟนพรีล่ะ ไม่รู้หรอว่าทำไมพรีถึงเป็นแบบนี้ พรีบอกว่าไม่อยากพูดเพราะเคยพูดไปแล้วเข้าก็ไม่ได้ใส่ใจ ผมก็ถามว่าหลังจากที่พรีเป็นแบบนี้เขาเป็นไงล่ะ พรีบอกเขาก็สนใจอยู่ ผมเลยพูดก็ดีแล้วไง ล่ะพรีก็พูดก็บ่นทุกอย่างคือนั้นผมพาพรีไปเที่ยวทั้งคืน เราไปเที่ยวด้วยกันเหมือนกับวันที่เราคบ พรีดูมีความสุขมาก บอกไม่โกรธแล้วกลับเรื่องลาวที่ผ่านมา พรีบอกผมเป้นเพื่อนคนเดียวที่สามารถพูดตรงๆพูดทุกอย่างได้พรีอยากให้ผมไปเทียวไปถ่ายรูปให้เพราะเขาไม่มีเพื่อนคนไหนนอกจากผม ความรู้สึกของผมตอนนั้นแค่อยากให้พรียิ้มอยากให้พรีหายจากโรคร้ายนี้เลย รับปากว่าจะพาไป แต่ไม่รับปากนะว่าจะเป็นเพื่อนได้หรือป่าว พรีก็เงียบไปแล้ว แล้วตอนนั้นมันก็จะเทียงคืนแล้วผมเลยรีบพาพรีกลับไปส่งที่คอนโด เพราะรู้ว่าพรุ่งนี้พรีมีเรียน ล่ะต้องกินยาก่อนนอนและยานั้นแรงมาก ผมเลยถามว่าถ้าอาการมันกำเริบขึ้นมาจะเป็นไง พรีบอกมันจะรุ้สึกหดหู่อยู่ดีๆก็ร้องไห้ล่ะก็เป็นลม อยากตายเหมือนโลกนี้มีเขาคนเดียว ผมเลยบอกว่าอย่าอยู่คนเดียวนะ เขาก็บอกเพราะแบบนี้แหละยายถึงมาอยู่ด้วยทุกคนเปลี่ยนกันมาเฝ้าจากครอบครัวที่ไม่ค่อยใจกับมาใส่ใจกันมากขึ้นทุกคนเป็นห่วงทุคนให้กำลังใจ ผมได้ยินแบบนี้ก็ดีใจ ผมเลยบอกถ้ามีไรให้ช่วยบอกได้นะ เพราะยังไงช่วงนี้ก็ยังไม่ทำอะไร ผมเลยพูดว่าเอางี้เดียวพาเที่ยวก็ได้แต่มีข้อแรกเปลี่ยนผมว่าผมจะขายของล่ะให้พรีมานั้งเป็นเพื่อนช่วยขายจะได้ไม่เบื่อ ไว้ให้มันดีขึ้นค่อยมาขายด้วยกันนะ ล่ะวันต่อมาวันที่ 16 ก.พ เวลาประมาณเที่ยงพรีโทรหาบอกว่าไม่ไหวพากับห้องหน่อย พรีไปเรียนแล้วเกิดอาการหน้ามืด เลยต้องไปนอนพักอยู่โรงบาล ผมตอบตกลงแล้วรีบไปมันไม่ง่ายเลยสำหรับเด็กต่างถิ่นอย่างการขับรถในกรุง ผมไปถึงรีบหาเดินอ้อมโรงบาลศิริราช เพราะใหญ่มากรู้ว่าอยู่ตึกไหน พอเห็นก็พาลงไปรอแท็กซี่ ให้เขานั้นแท็กซี่กับเพราะผมขับมอไซไป กลัวจะเป็นอันตราย ล่ะเดียวไปรอรับที่คอนโด ล่ะพอถึงคอนโดผมก็เลยคิด ยายก็แก่แล้ว จะช่วยอะไรพรีได้ขนาดพรีเป็นแบบนี้ยังไปหาไม่ถูกเลย พอถึงผมก็ทำโจ๊กให้กิน ยายก็เช็ดตัวให้ พอทำเสร็จก็เอาไปให้พรีกินเอาให้กินเองยกช้อนยังไม่ขึ้นเลยเลยป้อนเองส่ะเลย ล่ะกินเสร็จก็ให้นอนพอพรีนอนผมเลยกลับ ตอนกับผมก็คิดตลอดทางว่าจะทำไงดีให้พรีหาย ล่ะตกดึกพี่วนไปกินเหล้าข้างนอก เพราะไม่ยากจะให้คิดมากคนเดียว ประมาณเที่ยงคืนพรีก็ทักมาด้วยความที่ผมเริ่มเมาล่ะก็เลยพูดตรงๆออกไปว่ายังรักยังห่วงอยู่ตลอด พรีบอกพรีรู้ว่าผมคิดอะไรเราเป็นเพื่อนกันอ่ะดีแล้วเพราะอย่างน้อยต่อไปผมจะได้ไม่ต้องค่อยส่องเฟส ไม่ต้องค่อยคิดถึง อย่างน้อยก็ได้เทียวด้วยกันได้ดูแลกัน ได้ไกล้กันเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกผมไม่คิดแบบนั้นเป็นเพื่อนกันจะดูแลกันได้ดีแค่ไหน ผมเลยบอกให้พรีนอนได้แล้วเพราะผมเมาแล้วไม่อยากพูดอะไรมากไปกว่านี้เดียวอึดอัดป่าวๆ พรีก็บอกให้ผมรีบกลับ ล่ะเช้าวันที่ 17 พรีทักมาบอกว่าเลิกกับแฟนแล้ว เพราะคิดว่ไม่อยากให้แฟนคิดมากกลับเรื่องของเขาผมรู้แน่ๆว่าเขาไม่มีสะติหลอกที่พูดไปแบบนั้นเลยถามว่าใช้อารมณ์มากไปหรือป่าว ล่ะเขาบอกว่าใช้แหละ ผลเลยบอกว่าไม่เลิกกันหลอกน่า อย่าคิดไปเอง อย่าคิดลบดิ มันยิ่งจะทำให้พรีดูแย่นะ พรีบอกตอนเช้าอาการกำเริบขึ้นมาอีกเขาร้องไห้แล้วผมเลยถามว่าอยู่กับใคร เขาบอกอยู่กับพี่พี่มาเปลี่ยนยาย ทำก็ดีใจอย่างน้อยก็ยังมีคนที่ช่วยกันได้มาอยู่มาเฝ้าแทน ล่ะพรีก็ขอร้องให้ช่วยเพราะเอาตังให้ยายกลับบ้านหมดไม่มีตังกินข้าว ขอยืมเงินผม 500 ผมก็บอกได้ เดียวพรุ่งนี้เอาไปให้ ล่ะสักพักพรีก็ชวนไปเล่นด้วย แล้วก็เอาตังมาให้เลยก็ได้ ล่ะก็ไปนั้งคุยกัน ผมก็รีบไปหาเย็นวันนี้ก็ยังดูโอเครเราก็คุยกันเรื่องอาการผมถามพรีว่ากลับไปอยู่บ้านดีไหม อย่าน้อยคนไกล้ตัวก็จะได้ดูแลได้ง่ายกว่านี้ พรีบอกพรีโอเคร อีก3เดือนก็เรียนจบแล้ว ผมเลยพูดว่าเรียนจบก็ต้องทำงานเลยใช่ไหมล่ะ พรีก็บอกใช่ ล่ะอาการเป็นแบบนี้จะทำไหวหรอ พรีก็บอกสู้มาขนาดนี้ พรีเป็นความหวังของครอบครัวไม่อยากให้ครอบครัวผิวหวัง ผมเลยพูดว่าถ้าเป็นไรขึ้นมาล่ะไม่คิดว่าครอบครัวจะเสียใจหรอ ไม่คิดว่าครอบครัวจะผิดหวังหรอ พรีก็เงียบ ผมเลยถามถ้าสมมุดว่าคนที่เป็นคือผมพรีจะทำไง พรีบอกก็ดูแลแหละ ผมไม่รู้จะพูดไงต่อ ก็เลยเงียบไปเห็นว่าดึกแล้วก็เลยให้พรีขึ้นไปนอน ล่ะผมก็ไปกินเหล้ากับพี่อีก เทียงคืนพรีทักมาบอกพรีไม่ไหวแล้วผมตกใจมากทำไรไม่ถูกบอกว่าจะไปหาแล้วเขาก็เงียบไม่อ่านไม่ตอบ โทรไปไม่รับ ล่ะผมติดต่อใครก็ไม่ได้เพราะไม่รู้จักใคร ทำตัวไม่ถูก ร้องไห้ ล่ะก็กลับบ้านไปนอน ตีหนึ่งกว่าๆของวันที่18 วันนี้แหละพรีส่งรูปทำแผลที่แขนมาผมรู้ทันทีว่าเมือคืนเข้าทำอะไร ล่ะก็ไม่มีข้อความอะไรมาอีก พอประมาณตี 5ผมตื่นมาถามเขาบอกเพิ่งมาแต่โรงบาลผมถามเขาเป็นอะไรเข้าก็บอกว่าเครียด โรคกำเริบขึ้นมาเลยไปหยิบมีดกีดแขนตัวเองผมโกรธมากแต่ทำไรไม่ได้ เลยถามทำไมทำแบบนั้น เขาบอกแฟนไล่ไปตาย น้ำตาผมไหลไม่หยุด ล่ะเขาก็บอกขอนอนก่อนนะ ล่ะตอนนี้เขายังไม่ตอบอะไรมาเลย ผมควรจะทำยังไงดีครับ #นี้เป็นครั้งแรกที่ผมตั้งกระทู้เพราะผมอยากได้ความคิดเห็นเพื่อนแบบผมทำได้แค่นี้จริงๆหรอทำได้แค่นั้งรอแบบนี้จริงๆหรอขอความคิดเห็นหน่อยนะครับไม่รู้ว่าพอเข้าใจเหตุการณ์ที่ผมเล่าหรือป่าว