ทำไมตัวเรานี้ต้องเป็นฝ่ายผิดทุกครั้งอยู่ร่ำไปชะเอิงเอย

คือเรามีเพื่อนคนหนึ่งอยู่ม.5 เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ประถมแล้วล่ะ พอขึ้นม.ปลายเรากระทบกระทั่งกันบ่อยมากกกก ซึ่งทุกครั้งมันเริ่มจากเค้าแต่เราต้องเป็นคนขอโทษและคอยรับอารมณ์ความโกรธ ซึ่งมันเป็นความโกรธที่เราไม่ชอบที่สุด ตัวอย่างเช่น เราไปเที่ยวกันสามคนแล้วมีแพลนจะไปอีกที่หนึ่งนึงต่อนางก็เออไม่ไปนะ ล้า ส่วนเราก็อยากเที่ยวก็แยกย้ายกันไปก็แค่นั้นใช่มั้ยคะ แต่เค้าดันโกรธเรา  และตอนไปดูหนังไปกันกลุ่มใหญ่หน่อย ทุกคนก็จะง่วนกับการถ่ายตั๋วหนังอยู่ เข้าใจฟีลนั้นเนอะ555 เราก็ไปซื้อป๊อปคอร์นรอ พอนางมาเห็นก็พูดแซวเราดีอยู่หรอกว่าเอ้อซื้อไม่รอเลยนะ แล้วดึงหน้าเดินไปเลย อ่าวเห้ยยย กรู๊อีกแล้ววว ชวนกินก็ไม่กิน ถามก็บอกไม่เป็นอะไร ไม่อยากกิน เค้าไม่ได้โกรธแต่หน้านี่ไปแล้วจ้าชวนคุยก็ไม่คุย เนี่ยมันเป็นอะไรที่อึดอัดนะ อึดอัดมากที่เราอยากรู้ทุกเหตุผลการโกรธของเค้าแต่ได้คำตอบพร้อมการดึงหน้ากลับมา เราจะได้ขอโทษถูก แต่จริงๆเราก็รู้ว่าเหตุผลเค้าดี แต่เราอยากให้เค้าพูดออกมาตรงๆ เราอยากให้เค้าได้คิดได้ฟังคำพูดของตัวเค้าเองว่าเรื่องที่เค้าโมโห ไม่พอใจมันเป็นเรื่องที่ไร้สาระมากกก เราสังเกตุพฤติกรรมเค้าหลายครั้ง แล้วพบว่าในเพื่อนกลุ่มใหญ่ถ้าเป็นคนอื่นเค้าจะชิลๆ ไม่คิดไรมาก เช่นเรื่องหยิบช้อน ช้อนไม่คู่กันเค้าก็จะ เอ้อไม่เป็นไรหรอกขำๆ แต่พอเป็นเราก็เงียบ ตอบไม่เป็นไรอย่างเศร้าสร้อย ตัดพ้อ วดฟฟฟ กูอีกแล้ว ทุกครั้งที่เราเห็นสีหน้าแบบนั้นเรารู้ ดูออกและรู้สึกไม่ดี พยายามเช็คเค้าตลอดว่าเป็นอะไรรึเปล่า สีหน้าไม่ค่อยดี แต่ก็นั่นคำตอบที่ได้กลับมาคือ ไม่เป็นอะไรมีครั้งนึงนางตอบ "ไม่ได้เป็นไรแค่น้ำตามันไหลออกมาเอง" โอ้โหหหห แบบไหนๆก็ได้คำตอบแบบเดิมเลยไม่ถามอะไรนางอีกเลย จนมาถึงรร เพื่อนอีกคนก็ ไอ้สองคนนี้ผิดปกติละ มันเลยถามนาง แล้วนางก็ตอบแบบเดิมพร้อมกับมองมาทางเรา เชิงบอกนัยว่าเรานั่นแหละที่โกรธมัน อ่าวกลายเป็นกูโกรธมันเฉยเลย หลายครั้งเรารับไม่ไหว กลับไปร้องไห้ ถามตัวเองว่าทนไหวหรอ ทำไมเค้าไม่ตอบเราตรงๆ ทำไมต้องเป็นเราทุกครั้งที่ขอโทษ เคยอยากตั้งกระทู้หลายรอบแต่พอมันหายโกรธก็หยวนๆไป มีครั้งนึงมันโกรธอีก หน้าบึ้ง เราทนไม่ไหวร้องไห้ต่อหน้าเค้าเลย บอกว่าขอโทษที่ทำให้ไม่พอใจหลายครั้ง ขอโทษทุกอย่าง หวังจะให้มันพูดอะไรบ้างแต่ก็ไม่พูด เราหาเหตุให้ตัวเองว่าทำไมต้องเป็นเราที่ต้องเป็นฝ่ายผิดทุกครั้งว่าเค้าเป็นคงคนที่ละเอียดอ่อนต่อเรามากเพราะเวลาอยุ่กับคนอื่นไม่เห็นเป็นไร แต่คิดไปคิดมาไม่ใช่เราหรอที่ละเอียดอ่อน ที่ต้องถนอน ประคับประคองความรู้สึกเค้าตลอดเวลา ดูภายนอกเค้าไม่รู้หรอก แถมบอกว่าเราเป็นคนไม่คิดมากอีก ประมาณว่ามันน่ะเป็นคนคิดมากมีถามด้วยว่าทำยังไงให้ดูชิลกับทุกเรื่อง แต่จริงๆแล้วเราก็คิดมาก เราอ่อนไหวเรื่องครอบครัว และความรู้สึกเค้า นั่นทำให้เวลาเราเจออารมณ์ฉุนเฉียวของเค้า เราต้องพยายามฮีลตัวเอง ยิ้ม ทำให้บรรยากาศรอบข้างคอมฟอร์ทที่สุด  แต่ก็มีครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เค้ารู้ตัวว่าเค้าเอาความโกรธทุกอย่างซึ่งมันไม่เกี่ยวอะไรกับเราเลยมาบู้มใส่เรา เค้าก็ขอโทษที่ทำแบบนั้นแต่ก็ไม่ปรับปรุง เราคงปลงว่าคงควบคุมเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นไม่ได้ วันไหนจะบู้ม จะตู้มก็ช่วยไม่ได้ เพราะไม่ใช่ทุกวันที่เพื่อนเราเป็นแบบนี้ แต่ก็บ่อย
ปล.คำว่าไม่เป็นไรมันทำให้คนฟังอาจดูสบายใจแต่สำหรับเราแล้วเราอยากให้พูดตรงๆมาเลยดีกว่าเพราะฟังบ่อยๆกับคนเดิมๆ หน้าตึงเดิมๆก็ไม่ไหว้เหมือนกัน
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและแสดงความเห็นนะคะ ช่วยฮีลเราด้วย ขอบคุณมากจริงๆ
สุดท้ายหากมีคำไดที่ตกหล่นขออภัยด้วยนะคะ กระทู้นี้ดูจะคล้ายกระทู้บทสนทนามากกว่าขออภัยด้วยค่ะ