............................................................ The End ...................................................

หินยังอ่อนกร่อนได้ใกล้น้ำเซาะ จะจำเพาะใจคนทนแข็งขืน กระไรนั่นหันห่างร้างจุดยืน อ่อนจิตชื่นรื่นร่ายคล้ายลับลา เหมือนหินแกร่งแหว่งเว้าเข้าเป็นซอก โดนระลอกน้ำฟาดสาดโถมถา เนิ่นนานวันผันเปลี่ยนเวียนหมุนพา

.....สักวันหนึ่งน้ำตาคงแห้งหาย ความอ้างว้างคงมลายหายไปสิ้น ความเดียวดายผ่านไปไม่ยลยิน ความถวิลฝังกลบลบมันไป.. ........ สักวันหนึ่งท้องฟ้าคงงามงด ความใสสด..เชื่อมั่นไม่หวั่นไหว พรุ่งนี้ยังมีหวัง

ขอยอกร..น้อมประนม..ก้มเกศา อาราธนา..พระรัตนตรัย..ใจถวิล แลทวยเทพ..เทวา..ทั่วฟ้าดิน ปู่ฤษีทั้ง 108..หากยลยิน..โปรดเมตตา เสด็จมา..ประทานพร..อันศักดิ์สิทธิ์ ที่เรืองฤทธิ์..แด่มิ่งมิตร..ทั่วทิศา มีความสุ

สายฝนเอยหล่นโปรยลมโชยแผ่วยินเสียงแว่วดั่งเพลงบรรเลงขานหวังกล่อมให้คนเหงาที่ร้าวรานคลายทุกข์ทรมานวันรักเลือน พิรุณหลั่งพร่างพรูหารู้ไม่คนนอนฟังร่ำไห้ใครจะเหมือนความระทมถมทับย้อนกลับเตือนคราวรักเลือนเหม