............................................................ The End ...................................................

หินยังอ่อนกร่อนได้ใกล้น้ำเซาะ จะจำเพาะใจคนทนแข็งขืน กระไรนั่นหันห่างร้างจุดยืน อ่อนจิตชื่นรื่นร่ายคล้ายลับลา เหมือนหินแกร่งแหว่งเว้าเข้าเป็นซอก โดนระลอกน้ำฟาดสาดโถมถา เนิ่นนานวันผันเปลี่ยนเวียนหมุนพา

.....สักวันหนึ่งน้ำตาคงแห้งหาย ความอ้างว้างคงมลายหายไปสิ้น ความเดียวดายผ่านไปไม่ยลยิน ความถวิลฝังกลบลบมันไป.. ........ สักวันหนึ่งท้องฟ้าคงงามงด ความใสสด..เชื่อมั่นไม่หวั่นไหว พรุ่งนี้ยังมีหวัง

ขอยอกร..น้อมประนม..ก้มเกศา อาราธนา..พระรัตนตรัย..ใจถวิล แลทวยเทพ..เทวา..ทั่วฟ้าดิน ปู่ฤษีทั้ง 108..หากยลยิน..โปรดเมตตา เสด็จมา..ประทานพร..อันศักดิ์สิทธิ์ ที่เรืองฤทธิ์..แด่มิ่งมิตร..ทั่วทิศา มีความสุ

:) .......... ดวงอาทิตย์ทำให้ดอกไม้ผลิบาน แล้วจากไปในตอนค่ำ เมื่อแสงอาทิตย์ยังเรืองรุ่ง ดอกไม้ก็วุ่นยุ่งสดใส แมลงก็พากันวุ่นใหญ่เพราะได้สุขสม นั่น ก็ดีอย่างนั้น ก็คงมีเพียงดอกไม้ไม่กี่ชนิด ที่จะผลิกลี

https://youtu.be/vTS5JhuPFGQ?t=3 https://youtu.be/WjPV5yI3zI4?t=81 งามแดนใดเล่าเอยรำเพยไสว แสนสดใสลั่นทมภิรมย์ขวัญ กลิ่นเย้ายวนเคลิ้มค่ำเกินจำนรรจ์ ดุจสวรรค์หอมลิ่วลมพลิ้วมา คำรำพันพร่ำเพ้อละเมอห

0 ที่เห็นทอดยาวไกลคงใฝ่ฝัน ด้วยในชาติมีชั้นคอยกั้นขวาง ไม่รู้หนาวรู้ร้อนจึงว่อนวาง ลงแทรกกลางบทกรรมชี้นำไป 0 ปราศใบไม้สายลมและแสงแดด มีเพียงแวดล้อมขวัญกับฝันใฝ่ และเพียงหวานหอมกลั้วกับหัวใจ กับรันทดอา

สายฝนเอยหล่นโปรยลมโชยแผ่วยินเสียงแว่วดั่งเพลงบรรเลงขานหวังกล่อมให้คนเหงาที่ร้าวรานคลายทุกข์ทรมานวันรักเลือน พิรุณหลั่งพร่างพรูหารู้ไม่คนนอนฟังร่ำไห้ใครจะเหมือนความระทมถมทับย้อนกลับเตือนคราวรักเลือนเหม