อยากรู้ค่ะ...ว่าอันไหนคือความอบอันไหนคือความหลง!!

ก็ตามที่เขียนบนหัวข้อกระทู้นั่นแหละค่ะ...
คือเราคุยกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ ก็ได้สัก 2-3 เดือนละแหละค่ะ ผู้ชายคนนั้นเค้าเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเราเองแหละค่ะ มันก็เหมือนจะดีนะคะ ทุกอย่างคือดีเลยแหละ แต่อยู่ ๆ เค้าก็ไม่แคร์เราไม่ใส่ใจเราเหมือนอย่างเคย เอาง่าย ๆ เหมือนเค้าพร้อมจะหายไปจากเราได้ตลอดเวลาเลย เราก็รู้สึกไม่ดีเลยและเฟลไปหมด เพราะเราทำทุกอย่างกันเหมือนแฟนแต่สถานะก็ไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนอกจากเพื่อนสมัยเด็ก ไม่ได้มีสิทธิ์อะไรไปมากกว่านี้ ถึงจะยังคุยกันอยู่ทุกวันก็ตาม ความสัมพันธ์คืออึน ๆ มึน ๆ ไม่ได้ดีและก็ไม่ได้แย่ เราเลยเลือกที่จะมองหาคนอื่นเผื่อเราตัดใจจากเค้าได้ เผื่อทุกอย่างจะดีขึ้น และเผื่อว่าเค้าไปจากเราเมื่อไหร่เราจะได้เสียใจน้อยลง แต่เรื่องมันไม่ง่ายเลยค่ะ เพราะมันไม่ได้จบแค่นั้น คือ...เราตกลงเป็นแฟนกับอีกคนไปแล้วค่ะ ทั้งหมดเพราะแค่อารมณ์ชั่ววูบแบบขาดความยั้งคิดเลย แต่พอได้รู้จักกับแฟนเรื่อย ๆ มันก็เริ่มรู้สึกดี ๆ กับแฟนและรู้สึกผิดเพราะตอนแรกเราแค่ตกลงเพราะอยากให้คนนั้นมาแทนที่เค้า เรารู้สึกกับแฟนมากขึ้น เราชอบแฟนนะ เค้าเป็นคนดี ใส่ใจเราดีมาก แต่...เราก็ยังคิดถึงเพื่อนเราเสมอมันยังเหลือความรู้ดี ๆ ที่เคยได้มีร่วมกันน่ะค่ะ เราไม่อยากเลิกกับแฟน แต่ก็ไม่อยากเลิกคุยกับเพื่อนคนนั้นเหมือนกัน เรารู้สึกว่าตัวเองโคตรชั่ว มันเหมือนนอกใจแฟนเวลาที่เราไปเที่ยวกับเพื่อน ยิ่งเรายังทำตัวเหมือนเป็นแฟนกันกันทั้งที่ไม่ใช่มันยิ่งทำให้เราดิ่งหนักไปอีก เราควรทำไงกับความรู้สึกบ้า ๆ แบบนี้ดีคะ เลิกกับแฟนแล้วลุยเรื่องเพื่อน ตัดเพื่อนออกไปจากชีวิตแล้วเลือกแฟน หรือปล่อยทั้งสองคนไปเลยดี.....