ความรักระยะไกล ทำยังไงถึงจะรอด [กรณี ช-ช ห่างด้วยเหตุผลของการเรียน]

ผมกับแฟนเราอายุ 29เท่ากัน คบกันมากำลังขึ้นปีที่4ครับ
เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับ ต่างคนยังมีบทบาทของลูกที่ต้องดูแลพ่อแม่อยู่ ปกติจะเจอกันทุกสัปดาห์อยู่แล้วเหมือนคู่ทั่วๆไปครับ


ผมเป็นพนักงานภาครัฐ จบ ป.ตรี มีรถ มีบ้าน สเต็ปต่อไปของผมคือ สร้างครอบครัว อยู่กับครอบครัวของผมมีความสุขอย่างเรียบง่าย
ส่วนแฟนผมเป็นพนักงานเอกชน จบ ป.ตรี และกำลังต่อ ป.โท มีบ้าน มีรถ  และมีความคิดว่าอยากเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย


แพลนเขากำลังเรียน ป.โท จะจบในอีก ปีครึ่ง
และจะไปเรียน ป.โท อีกใบ ที่ ธรรมศาสตร์ แล้วจะไปต่อ ป.เอก ต่างประเทศ


ซึ่งการเรียน ป.โท ใบที่สอง เขาต้องไปอยู่ที่กรุงเทพ ประมาณ2ปี   และ ป.เอก ต่างประเทศ xxปี


ส่วนตัวผมก็ยินดีและหน่วงในใจไปพร้อมๆกัน เพราะ ยินดีและดีใจที่เขากำลังทำความฝันของเขาให้เป็นจริง แต่ก็จุกๆนะครับที่มันต้องไกลกัน ครั้นจะห้ามเขาไม่ให้ไป ผมก็ไม่เห็นแก่ตัวขนาดนั้น แต่กลัวว่ามันอาจจะมีตัวแปรอื่นที่ทำให้ความสัมพันธ์ต้องเปลี่ยนไป ที่พูดแบบนี้ไม่ใช่ไม่ไว้ใจนะครับ ด้วยความห่าง ด้วยสังคม


มีใครเคยเป็นแบบนี้มั้ยครับ ผมเข้าใจที่หลายคนบอกว่าต้องใช้ความอดทนและเชื่อใจมากๆและมากๆๆเท่านั้น แต่พอนานๆไปเป็นปี เราจะไม่เหนื่อยกันเสียก่อนหรือ ใหนจะความเหงา ความไกลบ้าน สังคม หรือตัวแปรอื่นๆ คู่ที่รอดกันมามีแนวความคิดยังไงครับ