เรียนอยู่ รร. ประจำจังหวัดแห่งหนึ่งครับ ตัวอยู่บ้านนอก ต้องตื่นแต่เช้าเวลา 5:00 ขึ้นรถไปเรียน กว่าจะถึงโรงเรียนก็สาย กว่าจะกลับถึงบ้านอีกทีก็ 17-18:00 แล้วแต่วัน กลับบ้านมากว่าจะได้นอนก็เที่ยงคืน บางวันก็ไม่นอนโต้รุ่งถึงตอนเช้า อาบน้ำไป รร เลย ทุกๆเช้าก็ได้ยินเสียงบ่นปนด่าแทบทุกวันครับ ยอมรับว่าเถียงครับ กับเรื่องที่ไม่ได้ทำผิด ทุกทีที่เห็นเรานอนดึกไม่เคยนึกว่าทำงานหรืออ่านหนังสือเลยครับ กลับมองว่าเราทำตัวไม่มีประโยชน์ คอยจะใช้คำพูดให้เราเสียกำลังใจอยู่เรื่อย บอกตรงๆว่าเครียดมากครับ กับการศึกษาแบบนี้ ยิ่งมาเจอผู้ใหญ่แบบนี้อีก แทบไม่อยากทำอะไรเลยครับ มีคำพูดอะไรดีๆพอจะมาพูดให้ผมฟังได้ไหมครับ ผมต้องทำยังไง ยิ่งอยู่ต่อยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวลดลง กับโดยส่วนตัวแล้วผมเป็นคนอารมณ์ร้อนครับ ถ้าไม่ได้ทำอะไรผิดคือพร้อมจะสาดห่ากระสุนคำพูดใส่คนที่ว่าเราได้เลย แต่บางครั้งก็ต้องอดทนครับ แต่ยิ่งไม่พูดก็เหมือนว่ายิ่งยอมรับว่าทำผิด ยิ่งมืดแปดด้านเลยทีนี้ ถ้าพูดอะไรแรงๆไปหน่อยก็คงมีปัญหาใหญ่หลวงแน่ๆ พอคนนึงเริ่มพูดอีกหลายๆคนในบ้านก็พร้อมจะพูดคำที่ทำให้เสียกำลังใจตลอด ยิ่งเป็นผู้น้อยก็ยิ่งจะต้องก้มหน้ารับทุกอย่างเลยใช่ไหมครับ
นี่ก็ ม. 6 แล้วจะจบแล้วครับ ทางบ้านไม่เคยเข้าใจเลย เราเองก็ไม่มีกำลังใจจะทำอะไรเลยครับ จะทำยังไงดีครับ