กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก พิมอ่านยาก หรือ งง ยังไงต้องขออภัยด้วยนะคะ
มีใครไม่ชอบตัวเองเวลามีความรักบ้างคะ ระแวงและไม่เป็นตัวเองทุกครั้งเมื่อมีคนเข้ามาคุย
ต้องเกริ่นก่อนว่าเราเคยมีแฟน ความรักครั้งแรกของเราตอน ม.ปลาย
คบกันได้ 5เดือน เหตุผลที่เลิกกันเพราะเค้าไปคุยกับผู้หญิงคนอื่น เค้าจึงมาบอกเลิกเรา เสียใจแต่มันก็ผ่านไป
หลังจากนั้นก็มีคนอื่นเข้ามาคุย แต่ก็เลิกคุยกันไปเนื่องจากเหตุผลทำนองเดิมอีกถึง 2 ครั้งต่อกัน
จนทำให้เรารู้สึกเสียใจ เหนื่อยกับการมีความรัก จำได้ว่าครั้งสุดท้ายของความรักตอน ม.ปลาย เราร้องไห้ ครั้งนั้นไม่ได้เสียใจที่โดนเลิก
แต่เราเสียใจที่เราเจอเหตุผลเดิมๆซ้ำๆต่อกันถึง 3ครั้ง ในการโดนบอกเลิก กับคนที่เราเลือกแล้วที่จะคุยด้วย
มีคนบอกว่าสเปกเราอาจจะชอบคนเจ้าชู้ ซึ่งก็อาจจะจริง(มั้ง)
หลังจากนั้นเวลามีคนมาคุยเราก็คิดมากขึ้นและไม่เปิดใจ หันไปโฟกัสกับการเรียน
เราพักเรื่องนี้ไป จนกระทั่งสอบติดมหาลัยที่อยากได้ เราก็มีแฟนรู้จักกันช่วงเข้าปี1 เราเปิดใจอีกครั้ง คบกันได้ประมาณ 1ปี
แล้วเราก็โดนบอกเลิก... ขอเลิกเพราะทะเลาะกันที่เราขอเค้าดูโทรศัพท์ เพราะช่วงหลังเรารู้สึกได้ว่าเค้าเปลี่ยนไป และวันนั้นเราเห็นว่ามีผู้หญิงไลน์มา
ทั้งๆที่ผ่านมาเวลาเค้าขอดูโทรศัพท์เรา เราไม่เคยห้าม ไม่เคยโกรธที่เค้าลบแชทที่เราคุยกับเพื่อนผู้ชาย เพราะเรารู้ว่ามันไม่มีอะไร
และเราไม่เคยคิดอะไรมากกว่าเพื่อน แต่พักหลังก่อนจะเลิกกัน กลายเป็นเค้าที่ไม่ให้เราดู เค้าบอกว่าอยากดัดนิสัยเราที่เราชอบขอดูมือถือเค้า
เค้าเหนื่อยที่ต้องทะเลาะกันบ่อยๆ ขอให้เรากลับไปเป็นเพื่อน ซึ่งเราก็ตกลงกันว่าเลิก และเป็นเพื่อนกัน
เราถามเค้าก่อนจะแยกกันในวันนั้น ว่าเค้ามีใครหรือเปล่า เค้าบอกว่าไม่ ซึ่งวันนั้นเราเชื่อเค้า จึงต้องยอมรับและจะจากกันด้วยดี
ช่วงแรกเราก็รู้สึกเสียใจ ยอมรับว่าเฮิทหนักมาก ทำงานไฟนอลไปร้องไห้ไป แต่หลังจากนั้นได้ไม่ถึงอาทิต เราแอบเข้าไปดูโซเชียลของเค้า
แล้วเราก็พบว่าเค้าไปกับผู้หญิงคนอื่น... ตอนนั้นเราหน้าชา อารมณ์แบบ อีกแล้วหรอ...แบบนี้อีกแล้วหรอ
เราปรึกษาคนที่สนิท ทุกคนตอบเหมือนกันว่าผู้หญิงคนนั้นน่าจะเป็นคนใหม่จริงๆ ตอนแรกเรายังปฎิเสธและไม่อยากเชื่อ
ใจเราแอบหวังให้เค้ามาขอคืนดี เรายังอยากที่จะเชื่อว่าเค้าไม่มีใคร แต่สุดท้ายทุกอย่างมันชัดเจน จนต้องยอมรับว่าเค้าไปมีคนอื่นแล้วจริงๆ
เราเลิกเสียใจ และกลายเป็นว่าเราไม่สามารถเป็นเพื่อนเค้าได้แบบที่ตกลง ตอนนั้นโกรธและเกลียด หลังจากนั้นเรากับเค้ากลายเป็นไม่รู้จักกัน
เพราะเราไม่สามารถรับเหตุผลนี้ได้
หลังจากนั้นมา มันทำให้เวลาที่มีคนเข้ามา เรามีเหตุผลล้านแปดในการเลือกคุยกับใคร
แต่พอกับคนที่เราอยากคุย เรากลับรู้สึกไม่เป็นตัวเอง มันมีความรู้สึกที่ต้องคอยว่าเค้าจะตอบแชทเราเมื่อไหร่ ใจนึงคือกลัวว่าระหว่างที่เค้าไม่ตอบ
เค้าอาจจะอยู่กับคนอื่นก็ได้ หรือเวลาที่เค้าไม่สามารถมาหากันได้ เราก็จะคิดไปต่างๆนาๆ ว่าเค้าไม่อยากเจอหรือเปล่า หรือเค้ามีคนอื่นที่ต้องไปหา
เหมือนมันเป็นความระแวงที่คอยหลอกหลอน จนทำให้ตัวเองอึดอัด และสุดท้ายหลายครั้งมันทำให้เราถอยออกมาเอง ไม่คุยต่อ
เพราะเราไม่ชอบตัวเองเวลาที่มีคนคุยแล้วมันทำให้เราใช้ชีวิตไม่ปกติ เรารู้สึกหงุดหงิดใจ เลยทำให้เราชอบการอยู่คนเดียวมากขึ้นเรื่อยๆ
เราไม่รู้จะแก้มันยังไง มันทำให้เราโสดมาได้เกือบๆ 3ปีแล้ว ใจนึงเรายังรู้สึกเหงา และต้องการความรัก อยากมีคนที่อยู่ข้างๆกัน
แต่อีกใจเราไม่รู้ว่าเราจะก้าวผ่านความรู้สึกนี้ของตัวเองไปได้ยังไง....
วันนี้วันวาเลนไทน์ เห็นคนเดินเป็นคู่แล้วก็ยิ่งเหงา ยิ่งอิจฉา
ใครมีคำแนะนำ หรือ เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาลองมาแชร์กันนะคะ
เราจะก้าวข้ามความระแวง ความกลัวในการมีความรักได้ยังไง?
มีใครไม่ชอบตัวเองเวลามีความรักบ้างคะ ระแวงและไม่เป็นตัวเองทุกครั้งเมื่อมีคนเข้ามาคุย
ต้องเกริ่นก่อนว่าเราเคยมีแฟน ความรักครั้งแรกของเราตอน ม.ปลาย
คบกันได้ 5เดือน เหตุผลที่เลิกกันเพราะเค้าไปคุยกับผู้หญิงคนอื่น เค้าจึงมาบอกเลิกเรา เสียใจแต่มันก็ผ่านไป
หลังจากนั้นก็มีคนอื่นเข้ามาคุย แต่ก็เลิกคุยกันไปเนื่องจากเหตุผลทำนองเดิมอีกถึง 2 ครั้งต่อกัน
จนทำให้เรารู้สึกเสียใจ เหนื่อยกับการมีความรัก จำได้ว่าครั้งสุดท้ายของความรักตอน ม.ปลาย เราร้องไห้ ครั้งนั้นไม่ได้เสียใจที่โดนเลิก
แต่เราเสียใจที่เราเจอเหตุผลเดิมๆซ้ำๆต่อกันถึง 3ครั้ง ในการโดนบอกเลิก กับคนที่เราเลือกแล้วที่จะคุยด้วย
มีคนบอกว่าสเปกเราอาจจะชอบคนเจ้าชู้ ซึ่งก็อาจจะจริง(มั้ง)
หลังจากนั้นเวลามีคนมาคุยเราก็คิดมากขึ้นและไม่เปิดใจ หันไปโฟกัสกับการเรียน
เราพักเรื่องนี้ไป จนกระทั่งสอบติดมหาลัยที่อยากได้ เราก็มีแฟนรู้จักกันช่วงเข้าปี1 เราเปิดใจอีกครั้ง คบกันได้ประมาณ 1ปี
แล้วเราก็โดนบอกเลิก... ขอเลิกเพราะทะเลาะกันที่เราขอเค้าดูโทรศัพท์ เพราะช่วงหลังเรารู้สึกได้ว่าเค้าเปลี่ยนไป และวันนั้นเราเห็นว่ามีผู้หญิงไลน์มา
ทั้งๆที่ผ่านมาเวลาเค้าขอดูโทรศัพท์เรา เราไม่เคยห้าม ไม่เคยโกรธที่เค้าลบแชทที่เราคุยกับเพื่อนผู้ชาย เพราะเรารู้ว่ามันไม่มีอะไร
และเราไม่เคยคิดอะไรมากกว่าเพื่อน แต่พักหลังก่อนจะเลิกกัน กลายเป็นเค้าที่ไม่ให้เราดู เค้าบอกว่าอยากดัดนิสัยเราที่เราชอบขอดูมือถือเค้า
เค้าเหนื่อยที่ต้องทะเลาะกันบ่อยๆ ขอให้เรากลับไปเป็นเพื่อน ซึ่งเราก็ตกลงกันว่าเลิก และเป็นเพื่อนกัน
เราถามเค้าก่อนจะแยกกันในวันนั้น ว่าเค้ามีใครหรือเปล่า เค้าบอกว่าไม่ ซึ่งวันนั้นเราเชื่อเค้า จึงต้องยอมรับและจะจากกันด้วยดี
ช่วงแรกเราก็รู้สึกเสียใจ ยอมรับว่าเฮิทหนักมาก ทำงานไฟนอลไปร้องไห้ไป แต่หลังจากนั้นได้ไม่ถึงอาทิต เราแอบเข้าไปดูโซเชียลของเค้า
แล้วเราก็พบว่าเค้าไปกับผู้หญิงคนอื่น... ตอนนั้นเราหน้าชา อารมณ์แบบ อีกแล้วหรอ...แบบนี้อีกแล้วหรอ
เราปรึกษาคนที่สนิท ทุกคนตอบเหมือนกันว่าผู้หญิงคนนั้นน่าจะเป็นคนใหม่จริงๆ ตอนแรกเรายังปฎิเสธและไม่อยากเชื่อ
ใจเราแอบหวังให้เค้ามาขอคืนดี เรายังอยากที่จะเชื่อว่าเค้าไม่มีใคร แต่สุดท้ายทุกอย่างมันชัดเจน จนต้องยอมรับว่าเค้าไปมีคนอื่นแล้วจริงๆ
เราเลิกเสียใจ และกลายเป็นว่าเราไม่สามารถเป็นเพื่อนเค้าได้แบบที่ตกลง ตอนนั้นโกรธและเกลียด หลังจากนั้นเรากับเค้ากลายเป็นไม่รู้จักกัน
เพราะเราไม่สามารถรับเหตุผลนี้ได้
หลังจากนั้นมา มันทำให้เวลาที่มีคนเข้ามา เรามีเหตุผลล้านแปดในการเลือกคุยกับใคร
แต่พอกับคนที่เราอยากคุย เรากลับรู้สึกไม่เป็นตัวเอง มันมีความรู้สึกที่ต้องคอยว่าเค้าจะตอบแชทเราเมื่อไหร่ ใจนึงคือกลัวว่าระหว่างที่เค้าไม่ตอบ
เค้าอาจจะอยู่กับคนอื่นก็ได้ หรือเวลาที่เค้าไม่สามารถมาหากันได้ เราก็จะคิดไปต่างๆนาๆ ว่าเค้าไม่อยากเจอหรือเปล่า หรือเค้ามีคนอื่นที่ต้องไปหา
เหมือนมันเป็นความระแวงที่คอยหลอกหลอน จนทำให้ตัวเองอึดอัด และสุดท้ายหลายครั้งมันทำให้เราถอยออกมาเอง ไม่คุยต่อ
เพราะเราไม่ชอบตัวเองเวลาที่มีคนคุยแล้วมันทำให้เราใช้ชีวิตไม่ปกติ เรารู้สึกหงุดหงิดใจ เลยทำให้เราชอบการอยู่คนเดียวมากขึ้นเรื่อยๆ
เราไม่รู้จะแก้มันยังไง มันทำให้เราโสดมาได้เกือบๆ 3ปีแล้ว ใจนึงเรายังรู้สึกเหงา และต้องการความรัก อยากมีคนที่อยู่ข้างๆกัน
แต่อีกใจเราไม่รู้ว่าเราจะก้าวผ่านความรู้สึกนี้ของตัวเองไปได้ยังไง....
วันนี้วันวาเลนไทน์ เห็นคนเดินเป็นคู่แล้วก็ยิ่งเหงา ยิ่งอิจฉา
ใครมีคำแนะนำ หรือ เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาลองมาแชร์กันนะคะ