มีแฟนแบบนี้ เลิกดีมั้ย

ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า นี่เป็นกระทูแรกของเราค่ะ ที่มาตั้งกระทู้แค่อยาก "ระบาย" กับเรื่องที่เจอมาเท่านั้นเองแหละ อิอิ
   เรื่องของเราก็ตามหัวข้อเลยค่ะ คือเรามีแฟน คบกันมา 2 ปีกว่าแล้ว แต่เรากะแฟนคบกันแบบงงๆนิดหน่อยอ่ะ  แบบว่าถ้าแยกเป็นข้อๆ ก็ได้ประมาณนี้ค่ะ
1.คุยกันน้อยมากกกกกกกกก (คุยไลน์)
2.ไม่เคยโทรคุยกันเลย (เคยโทร 2 ครั้ง แต่คุยธุระงานค่ะ)
3.ปีนึงเจอกันนับครั้งได้ (ทั้งที่อยู่จังหวัดเดียวกัน)
4.ไม่เคยขอเป็นแฟน (แต่เรียกว่าแฟน)
5.ไม่มีวันครบรอบ
6.ไม่เคยมีของขวัญตามเทศกาล (แม้แต่วันเกิด)
7.ไม่เปิดเผย

   จากข้างบนก็เป็นภาพรวมๆ (ที่นึกออก) ที่ทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่อยากไปต่อกับคนนี้แล้วอ่ะ คือ...ถ้าถามว่าคบมาได้ไง 2 ปีกว่า จริงๆ ความรู้สึกว่าอยากเลิก มันเป็นมาตั้งแต่ก่อนครบปีแรกอีกค่ะ ต้องบอกก่อนว่าเรากับเขาเจอกันเพราะทำงานด้วยกัน งานที่ทำเป็นแค่ job ระหว่างเรียนค่ะ ตอนทำงานก็ไม่อะไรนะคะ จนพอใกล้ปิด job มีวันนึงที่คิวเราตรงกับเขา แล้วเขาไม่สบายแต่ฝืนมาทำงานแล้วหลังจากนัน้ก็เข้ารพ. เราก็เห็นว่าเป็นเพื่อนคนนึงเลยทักไปถามอาการดู  แล้วก็เลยได้คุยกันมาเรื่อยๆ แรกๆเราก็คุยเฉยๆนะ เพราะมองว่าเป็นเพื่อนคนนึง ตอนเรียนเรามีแต่เพื่อนผช.ค่ะ การคุยกับเพื่อนผู้ชายเลยธรรมดามากสำหรับเรา  แต่พอคุยไปสักเดือนที่ 6 เราก็เริ่มรู้สึกว่ามันมากกว่าเพื่อนแล้วล่ะ แต่ก็ไม่ได้ปิดอะไรนะ เพราะเราก็เห็นว่าเขาก็ดูจริงใจและเป็นคนดีคนนึงเลย  จนเกือบๆปี เขาก็เรียกเราว่าแฟนโดยที่ไม่ได้ขอเป็นแฟนนะ มันเลยเป็นที่มาของการเป็นแฟนแบบงงๆ ไม่มีการขอเป็นแฟน ไม่มีวันครบรอบ  ช่วงแรกก็ดีค่ะ คุยกันเยอะ แต่คุยทางไลน์นะ เพราะเรากับเขาเวลาว่างไม่ตรงกัน เลยได้แค่ฝากข้อความทิ้งไว้ ว่างก็มาตอบกัน  นานๆทีมีเวลาก็นัดกินข้าวกัน  มาหลังๆเขาเริ่มหาย ทักไปไม่ค่อยอ่าน ไม่ค่อยตอบ ตอบทีก็ข้ามวันเป็นงี้เกือบ 2 เดือนค่ะ จนเรารู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้วล่ะ

   ต้องบอกก่อนว่า ส่วนตัวเป็นคนค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูงและรักตัวเองมากค่ะ เรื่องความรู้สึกสำหรับเราเป็นเรื่องที่ละเอียดกอ่อนมากกกกกก  ดังนั้นเมื่อเรารู้สึกไม่โอเคเราก็จะถอยค่ะ รักตัวเองดีกว่า  พอเราเห็นว่าเขาหายๆ เราก็ถอยแล้วอ่ะ กลับมาตั้งหลัก มารักตัวเองอยู่กับตัวเอง อยู่กับเพื่อน มีความสุขกับชีวิตโสดเหมือนเดิมค่ะ  เราเงียบบ้าง ไม่ทัก ไม่อ่าน แล้วเขาก็กลับมาค่ะ มาทักมาคุย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราก็งงสิคะ คืออะไร คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป  แต่ในเมื่อเราถอยมาแล้วอ่ะ ความรู้สึกมัก็ไม่เท่าเดิมแล้ว  แต่ก็ยังคุยนะคะ คุยแบบถามมาตอบไป ไม่ชวนคุย ไม่อยากรู้เรื่องอะไรจากเขาเลยค่ะ บางทีมีลืมตอบด้วยนะ แบบว่าเห็นแล้วล่ะว่าเขาไลน์มา แต่เรายังไม่รู้จะตอบอะไรดีเลยยังไม่ตอบแล้วก็ลืมสิคะ 555555  มานึกขึ้นได้ก็ข้ามวันก็มีค่ะ  เขาก็ไม่จู้จี้ถามด้วย เราเลยปล่อยเลยตามเลย  จริงๆที่ไม่เลิกเพราะอยากลองให้โอกาสเขาด้วยเผื่อว่าเราจะสามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ เรามองว่าเขาอาจจะงานยุ่งจนไม่มีเวลาจริงๆ (ยุ่งขนาดไม่อ่านไลน์เรา 3 วันเลยงี้?) แลดูโลกสวยเนอะ 5555  แต่สุดท้ายจนถึงวันนี้ไม่เหมือนเดิมอยู่ดีค่ะแต่หลังๆมาานี้เขาก็เหมือนาจะดีขึ้นนะคะ แบบว่าทักตลอด ถามไถ่ เป็นห่วงเป็นใยมากขึ้น   แค่สำหรับเรา เราว่ามันก็ยังไม่ถึงขั้นที่คนเป็นแฟนควรจะได้รับอ่ะ  

   เขาไม่เคยหึง เราไม่เคยทะเลาะกันเลย (อาจเพราะไม่ได้คุยกันเยอะด้วยแหละ) ที่สำคัญอีกข้อคือ..เขาไม่เปิดตัวค่ะว่ามีแฟน คือจริงๆแล้วงานของเขาการเปิดตัวแฟนค่อนข้างมีผลกระทบกับงาน อันนั้นเราเข้าใจนะ แต่การไม่เปิดตัวเลยแม้แต่กับครอบครัวหรือเพื่อนสนิทมันแลดูเป็นคนในความลับแบบไม่มีตัวตนเลยอ่ะ  ตอนเรียนก็ไม่เท่าไหร่นะคะ ยังไม่อยากจริงมาก แต่นี่ 2 ปีแล้ว เราก็เรียนจบทำงานแล้ว (แต่เขายังไม่จบ เพราะซิ่ว) มันควรจะให้ความมั่นใจกันมากกว่านี้รึป่าว  แต่ที่บอกว่าครอบครัวเขาไม่รู้ก็ไม่เชิงนะ เพราะตอนแม่เขารู้ตั้งแต่ตอนที่เริ่มคุยกันแล้วค่ะ ท่านก็ไม่ได้ห้ามนะ แค่บอกว่าให้ดูกันดีๆ  ในขณะที่เพื่อนเขา (แต่ตอนนี้เป็นเพื่อนสนิทเราซะงั้น) ก็เตือนตลอดว่าเขาก็เจ้าชู้นะ มีกิ๊กเยอะนะ  เราก็รับฟังแค่ แต่ไม่อยากเอาคำพูดคนอื่นมาใช้ตัดสินเขา  พอคบกันมาก็เริ่มจับสังเกตได้ค่ะว่าเขาก็คงมีหลายคนจริงๆ  เช่น  ช่วงไหนคุยกับคนอื่นแบบไหนก็จะมีติดมาใช้สรรพนามเรียกเราแบบนั้น (ประมาณว่าติดมา) หรือหายๆไปบ้าง สักพักก็กลับมาคุยแบบจ๊ะจ๋า เป็นห่วงคอยถามไถ่ตลอด เหมือนว่าพึ่งเลิกกับกิ๊กมาแล้วว่างมาคุยกับเรางี้  เราก็เออออจ่ะ ตามสบายเลยจ่ะพ่ออออ  แต่ถ้าถามว่าทำไมไม่เลิกสักที  คือเราไม่รกล้าบอกอ่ะ ไม่รู้จะให้เหตุผลว่าอะไร จะบอกว่าเขามีคนอื่น เราก็ไม่เคยจับได้ อาจเพราะเราไม่ตามจิก ตามเช็คเขาด้วยมั้ง เราเป็นประเภทปล่อยๆอ่ะ ให้พื้นที่ส่วนตัวกัน แฟร์ๆค่ะ นิสัยเราคล้ายๆผู้ชายอ่ะ ไม่ค่อยดีเทลกับเรื่องรักๆเท่าไหร่ เรามองว่าถ้ารักก็ให้ใจค่ะ ไว้ใจ ถ้าหัดหลังกันก็จบ แยกกันกไปเลยไม่มีคำว่าโอกาส  หรือถ้าจะให้เลิกแล้วบอกเหตุผลว่าเบื่อก็ไม่ใช่อยู่ดีอ่ะ มันบอกไม่ถูกอ่ะ  

   ตอนนี้ความรู้สึกมันเหมือนกับว่า เขาไม่ได้ทำอะไรผิดอ่ะ เป็นแค่ในเราที่เปลี่ยนไปเอง เราเหมือนเด็กที่เห่อของเล่นใหม่ ตอนแรกก็รักมาก หวงมาก สักพักพอเลานเบื่อแล้วก็โยนทิ้งไปเลย ถ้าบอกเลิก เรากลับรู้สึกผิดนะ รู้สึกเหมือนจะเหยียบรถทับลูกหมาตายเลยอ่ะ เพราะหลายเดือนที่ผ่านมาเขาก็คุย เป็นห่วงเป็นใยเรามากขึ้น ยิ่งทำให้เรารู้สึกผิดมากขึ้นด้วยอ่ะ   เพราะถ้าเกิดเขาไม่ได้ทำอะไรผิดจริงๆ กลายเป็นเราเองนะที่เอาความรู้สึกคนอื่นมาเล่นแบบนี้  

   เราเคยปรึกษาเพื่อนเราค่ะ เพื่อนเขา (ที่สนิทกับเรา) นะคะว่าจะเลิกเลยดีมั้ย  เพื่อนเขาก็สนับสนุนเรานะ บอกว่าเราดีเกินไปที่จะมาอยู่กับเขา เราควรได้เจอคนที่ดีกว่านี้  เราก็เลยถามว่าทำไมเขาไม่ปล่อยเรานะทั้งที่เขาก็มีคนอื่น ดูแล้วเหมือินเขายังหยุดไม่ได้อ่ะ  เพื่อนบอกว่าเขาเคยคุยกันว่า... จริงจังกับเรา   เราเหมาะจะเป็นแม่ของลูก เราไม่มองเขาที่สมบัติเงินทองของบ้านเขา เราไม่เคยเรียกร้องขออะไรจากเขา และเราเป็นคนทำงาน เราขยัน เขาไม่ปล่อยหลุดมือแน่ๆ  แต่พอเราหันกลับมามอง เรากลับรู้สึกว่าเขาทำตัวไม่มีค่าพอที่จะรั้งเราไว้ได้เลยอ่ะ   แต่ที่ยังไม่กล้าเลิกเพราะสงสารเขามากกว่า  คือยิ่งคิดก็ยิ่งงตัวเองมากค่ะตอนนี้  ทุกวันนี้เราก็เหมือนโสดนะ เที่ยวคนเดียว  ชีวิตมีแค่ทำงาน กลับบ้าน วันหยุดไปเที่ยวกับครอยครัว ไปเที่ยวกับเพื่อน ไม่มีตัวตนของเขาอยู่ในชีวิตประจำวันเราเลย นอกจากแชทที่คุยกันวันละไม่กี่ประโยค มันเลยเหมือนกับว่า "มีแฟนแค่ในนาม"  

   เฮ้อออออออ ร่ายซะยาวเลย 5555555  ด่าได้แต่อย่าแรงนะ แค่อยากระบาย และทิ้งคำถามไว้นิดๆช่วยบอกทีว่าเราควรหยุดหรือไปต่อดี

ปล.ขอบคุณคนที่ทนอ่านมาจนจบนะคะ