รอดหรือเลิก..เมื่อกลายเป็นความรักระยะไกล

ในความคิดของเราแล้วความรักที่อยู่ไกลกันคนละประเทศส่วนใหญ่มักจะไม่รอด

ปัจจุบันเรากับแฟนอยู่คนละจังหวัดค่ะ แต่เรายังได้คุยกันทุกวัน เจอกันทุกเดือน ไปเที่ยวด้วยกันได้เสมอ วันหนึ่ง เขาบอกเราว่าเขาอยากมีชีวิติสระ อยากใช้ชีวิตในต่างประเทศ ซึ่งก็แปลว่าต่อไปเราคงคุยกันน้อยลง ไม่ได้เจอกัน เวลาไม่ตรงกัน ไปเที่ยวด้วยกันไม่ได้ เอาตรงๆนะ สิ่งที่ทำให้เรารู้สึกว่าต้องมากังวลเรื่องพวกนี้คือ เมื่อก่อนเรารู้สึกว่าเขาแคร์เรามากกว่านี้ แต่สิ่งที่ได้ยินตอนนี้มันเหมือนคนไม่ได้รักกัน เหมือนว่าเขาไม่ได้คิดถึงใจเรา เขาไปเพียงแค่เหตุผลที่เหมือนคนเห็นแก่ตัว ซึ่งเขาเองก็ยอมรับค่ะ ถ้ามันเป็นเหตุผลที่ทำเพื่อความก้าวหน้าในชีวิต หรืออนาคต หรืออย่างน้อยๆ มีเราในแพลนชีวิตสักนิดเราอาจจะรู้สึกดีมากขึ้น เราอยากรอนะ แต่เหมือนไม่มีจุดหมาย ตอนแรกบอกกันว่าจะไป 1 ปี คุยอีกทีบอกจะไป 2 ปี มันไม่รู้สึกว่าเขาอยากรักษาเราไว้เลย สิ่งที่เขาพูดมามันเหมือนยังไงก็ได้ อยู่ที่เราทั้งหมด จะคบต่อ หรือจะเลิกก็ได้ เหมือนไม่รู้สึกอะไร มันยิ่งทำให้เรารู้สึกเหมือนเราไม่สำคัญสำหรับเขาเลย

เราไม่ได้จะเรียกร้องนะ พยายามที่จะไม่คาดหวัง แต่ก็บังคับตัวเองยากจริงๆ แค่ตอนนี้เราสับสน ไม่รู้จะคิดยังไงดี จะทำยังไงต่อ จะคบต่อดีไหม และก็กลัวจะเลิกกันเพราะไกล เพราะความงี่เง่า ขี้หึง หรือโดนนอกใจรึเปล่า อีกอย่างในความคิดเรา.."ถ้าคุณคิดจะมีความรัก คุณก็ต้องพร้อมจะสูญเสียพื้นที่ส่วนตัว หรือความอิสระในชีวิตไปบ้าง เพราะคุณยังมีคนอีกคน ที่เขารักและแคร์คุณ" ถูกไหมคะ เพื่อนๆ มีประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องลักษณะแบบนี้ไหมคะ ช่วยแนะนำหน่อยค่ะ

มีวิธีการยังไงให้รักระยะไกลนั้นรอด ขอบคุณมากค่ะ