สัญญาใจ
หล่อนค่อยๆเอามือยันตัวเองลุกขึ้นนั่งขอบเตียง กวาดตาไปรอบๆห้องสี่เหลี่ยม ก่อนจะไปหยุดที่หน้าต่าง แสงแดดอ่อนๆ ยามเย็นสาดเข้ามาในห้อง ผ้าม่านลูกไม้สีขาวพลิ้วไหวเมื่อลมพัดผ่าน
หล่อนเข้ามาแอดมิดที่โรงพยาบาลเมื่ออาทิตย์ก่อน เพราะโรคหัวใจกำเริบ แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด เมื่อหมอที่รักษาพบก้อนเนื้อแข็งๆที่หน้าอกเลยเจาะเอาชิ้นเนื้อไปตรวจ ให้แน่ใจว่าก้อนเนื้อที่ว่าไม่ใช่เนื้อร้าย เกือบจะได้กลับบ้านเพราะโรคหัวใจทุเลา แต่กลับต้องมานั่งรอนอนรอผลตรวจจากหมอ ที่ไม่รู้จะออกหัวหรือก้อย
ถ้าผลตรวจของหมอออกมาว่าหล่อนเป็นมะเร็ง มีชีวิตอีกไม่นาน หล่อนจะไม่เศร้า หรือเสียใจแม้แต่น้อย กลัวแต่ว่าไม่ใช่มะเร็ง แต่เป็นโรคอื่นที่ต้องเข้าๆออกๆโรงพยาบาล เสียทั้งเงินเสียทั้งเวลาแถมไปเพิ่มภาระให้กับเขาหนักขึ้นกว่าเดิม
คิดถึงเขา กับภาพวันคืนเก่าๆ น้ำหูน้ำตาก็ไหลเรี่ย รู้สึกราวกับมีก้อนแข็งๆวิ่งมาจุกที่คอ ตีบตันที่หัวใจ
ตอนนั้นหล่อนเป็นเด็กนักเรียนมอต้น ขาว สูง หน้าตาน่ารัก ผูกเปียสองข้าง เขาเลยเรียกหล่อนว่า พจมาน และเรียกตัวเองว่าชายกลาง ทั้งที่รูปลักษณ์ของเขากับชายกลางต่างกันราวกับฟ้าและดิน
คุณชายกลางในนิยาย หน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงสง่า ส่วนเขาสูงร้อยหกสิบกว่าๆ หน้าตางั้นๆ ไม่ได้ชวนฝัน แต่ดันริจะมาจีบหล่อนที่เป็นขวัญใจของหนุ่มๆทั้งโรงเรียน
เขาชอบมาป้วนเปี้ยนแถวห้องเรียนหล่อนทั้งที่ห้องเรียนเขาอยู่คนละอาคาร ส่งยิ้มหวานมาให้ แถมเที่ยวโพนทะนาให้เพื่อนๆทั้งโรงเรียนรู้ไปทั่วว่าเขาชอบหล่อน และวันหนึ่งจะต้องพิชิตหัวใจหล่อนให้ได้
หล่อนอายก็อาย โกรธก็โกรธ ผลักไสไล่ส่ง พูดจาแย่ๆใส่เขาสารพัด แต่เขาไม่สน เดินตามต้อยๆ ไปยืนปั้นจิ้มปั้นเจ๋อยามที่หล่อนไปยืนรอรถตอนเย็นหลังเลิกเรียนเพื่อกลับบ้าน ทำตัวเป็นก้างขวางคอเมื่อหล่อนส่งตาหวานกับหนุ่มต่างโรงเรียนที่หล่อเหลาราวกับพระเอกหนัง แต่เขาดันมาขัดจังหวะทุกที
“ไปไหนก็ไม่ไป มาขอส่วนบุญอยู่ได้ น่ารำคาญ” หล่อนตวาดให้ดังๆ สะบัดหน้าให้คอแทบหลุด
แทนที่จะโกรธ เขากลับก้าวพรวดเดียวจากข้างหลังมายืนข้างๆ แล้วยื่นหน้ามาถาม
“แล้วจะให้หรือเปล่าล่ะจ๊ะ ไอ้ส่วนบุญที่ว่าน่ะ”พูดจบก็ยักคิ้วแผล่บ
“กรี๊ด!!!….”
คิดมาถึงตอนนี้ หล่อนก็สะอื้นฮักๆ เสียใจที่ทำร้ายจิตใจเขา เพียงเพราะเขาไม่ใช่ชายในฝัน ยิ่งเจ็บป่วยมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงชีวิตเขามากเท่านั้น ถ้าไม่มีหล่อนสักคน ชีวิตเขาต้องดีกว่านี้
จะไม่ให้หล่อนคิดอย่างนั้นได้อย่างไร ในเมื่อเขาฝันจะสร้างครอบครัวอันอบอุ่นกับหล่อน มีลูกหลานสืบทอดสกุล บั้นปลายชีวิตก็ท่องเที่ยวกันไปในที่ๆทั้งเขาและหล่อนอยากไป
แต่หล่อนทำให้ความฝันของเขาสลาย เมื่อหล่อนมีลูกให้เขาไม่ได้เพราะสุขภาพไม่ดี แถมทำงานได้ไม่กี่ปีต้องลาออกเพื่อมาทำหน้าที่แม่บ้าน ดูแลหุงหาอาหาร ทำความสะอาด แต่ก็แค่แรกๆเท่านั้น เพราะพอโรคภัยไข้เจ็บรุมเร้า สุดท้ายงานบ้านจึงตกเป็นของเขาไปโดนปริยาย ทั้งที่งานที่บริษัทก็ล้นมือ
แต่เขาไม่เคยปริปากบ่นสักคำ แถมพอหล่อนเอ่ยปากขอเลิกกับเขา เพราะทนเป็นภาระให้เขาไม่ไหว เขาเป็นต้องพูดในประโยคเดิมๆที่เคยพูดประจำ
“ตัวเลิกกับเค้าไม่ได้หรอก เพราะเค้าไม่มีวันเลิกกับตัว บอกแล้วไง จะขอรักตัวตลอดไปอย่างนี้ และดูแลตัวให้ดีที่สุดอย่างที่ให้สัญญากับตัวไว้ในวันนั้นที่เค้าขอตัวแต่งงงาน”
ขอโทษนะป๋อ ที่ต้องทำอย่างนี้ ไม่มีเค้าสักคน ตัวจะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์อย่างที่หวัง ได้ท่องเที่ยวไปที่ไหนต่อไหนที่อยากไป ไม่ต้องมาติดแหง็กกับเค้า เพียงเพราะสัญญาว่าจะรัก และดูแลเค้า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็จะไม่ทอดทิ้งกัน
หล่อนเลื่อนตัวไปใกล้โต๊ะหัวเตียง ยื่นมือไปเปิดลิ้นชักโต๊ะ หยิบไดอารี่กับปากกาออกจากลิ้นชัก ปิดลิ้นชักเบาๆ ถอนใจยาว เปิดไดอารี่ออกช้าๆ ดึงกระดาษหน้าเปล่าติดมือมา รวบรวมความกล้าที่มีอยู่ทั้งหมดแล้วจึงลงมือเขียน
“จดหมายลาตาย”
เขาเดินเร็วๆตรงไปยังห้องคนไข้พิเศษ สองมือถือถุงขนม กับผลไม้ที่หล่อนบอกว่าอยากจะกิน ขนาดรีบดึ่งออกจากที่ทำงาน ยังมาช้าอยู่ดีเพราะรถติด งานนี้มีหวังโดนหล่อนเอ็ดอีกตามเคย
โดนเอ็ดแล้วไง จุกจิก ขี้บ่นหล่อนก็เป็นของหล่อนอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร ไม่ใช่เพิ่งจะมาเป็น ยิ่งมาเจ็บป่วยอย่างนี้ถ้าหล่อนจะโวยวาย วูบวาบไปบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
“หายไปไหนของเขา ล่ะเนี่ย”ถามตัวเองอย่างแปลกใจ เมื่อเปิดประตูห้องคนไข้เข้าไปแล้วไม่พบหล่อน ก้าวพรวดเดียวไปที่โต๊ะหัวเตียงเพื่อเอาขนมกับผลไม้ไปวางที่ชั้นใส่
“เอ๊ะ กระดาษอะไรล่ะนั่น” ร้องออกมาอย่างฉงน เอื้อมมือไปหยิบกระดาษที่วางอยู่บนหมอนขึ้นมา พร้อมกับอ่านข้อความที่ปรากฏอยู่บนนั้น
ป๋อ
ระหว่างที่รอผลตรวจจากหมอ เค้าถามตัวเองบ่อยๆ เค้าจะทำอย่างไรกับตัวเองดี ถ้าผลตรวจจากหมอออกมาว่า เค้าเป็นมะเร็ง เค้าไม่กลัวตายหรอกนะ กลัวแต่จะไม่ตาย
ตัวดูแลเค้ามาตลอด มันมากเกินไปแล้ว พอที เบื่อที่จะเป็นภาระให้กับตัวอีก จะไม่บอกหรอกนะ ว่าถ้าชาติหน้ามีจริง ขอได้พบกับตัวอีก เพราะเค้าไม่รู้ว่าชาติหน้ามีจริงอย่างที่เขาพูดหรือเปล่า รู้แต่ว่า ถ้าเรามีโอกาสพบกันอีก เค้าจะดีกับตัวให้มากกว่าชาตินี้ รักตัวให้มากกว่าชาตินี้สักร้อยเท่า จะไม่ร้ายกาจกับตัวอย่างนี้ และขอสัญญา จะขอเป็นฝ่ายดูแลตัวบ้าง ให้ดีเหมือนกับที่ตัวเองดูแลเค้าตลอดมา
ขอโทษนะที่ตัดสินใจอย่างนี้ ไม่ใช่คิดสั้น แต่คิดอยู่นาน และคิดดีแล้ว
ลาก่อน
ส้ม
ไม่นะส้ม ตัวต้องไม่ทำอย่างนั้น เขาร้องออกมาดังๆ โยนจดหมายลาตายของหล่อนไปในอากาศ หมุนตัวกลับวิ่งไปที่ประตูห้อง หล่อนเปรยกับเขาบ่อยๆ บ้าๆขึ้นมาจะไปโดดน้ำตายที่บ่อน้ำหลังโรงพยาบาลให้รู้แล้วรู้รอดมันเสียเลย
จริงอยู่ ถึงบ่อน้ำจะไม่ลึก แต่ถ้าหล่อนโดดลงไป หล่อนต้องตายแน่ๆ เพราะว่าว่ายน้ำไม่เป็น
แต่เขาไม่ทันจะไปถึงประตู หล่อนก็พรวดเข้าประตูมาเสียก่อน ความดีใจที่เห็นว่าหล่อนยังไม่ตาย เขาเลยโผจะไปกอด แต่ไม่ทันหล่อนที่ก้าวทีเดียวมายืนตรงหน้า แล้วพูดฉอดๆโดยไม่หายใจหายคอ
“เค้าเครียดมากจนสติแตก เลยเขียนจดหมายลาตายถึงตัว ว่าจะไปโดดน้ำตายที่บ่อน้ำหลังโรงพยาบาล แต่เดินไปได้ครึ่งทางเจอคุณหมอสมชาย คุณหมอกำลังจะมาหาเค้า เพื่อบอกกับเค้าว่าเนื้องอกที่พบไม่ใช่มะเร็ง ส่วนอาการโรคหัวใจก็ไม่มีอะไรน่าห่วง อีกสองวันก็กลับบ้านได้แล้ว”
“ฮ้า จริงหรือนี่”ร้องออกมาดัง กระโดดจับมือหล่อนทั้งสองเขย่าไปมาด้วยความยินดี
“เรื่องอย่างนี้ ใครเขาล้อเล่นกันล่ะ”หล่อนพูดแค่นั้นก็สะบัดมือเร็วๆ เดินไปที่เตียงคนไข้ เขาเดินตามไปติดๆ
“เรามีเรื่องต้องพูดกันนะ ส้ม”
“เรื่องอะไร”เฉไฉไปอย่างนั้น รู้ทั้งรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร
“ก็เรื่องที่ตัวเองคิดจะฆ่าตัวตายนะซิ ”
“แค่คิด แต่ยังไม่ได้ลงมือนี่นา”หล่อนพูดหน้าตาเฉย ทำเอาเขาอ้าปากหวอ มองหล่อนงงๆพูดอะไรไม่ออก
“อย่ามัวแต่งงงอยู่ บอกมาซิ เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้มาช้า เค้านั่งรอนอนรอจะกินขนม จนอ่อนใจ”ถามเสียงเข้ม หน้าตาขึงขัง
“แฮ่ๆ รถติดยาวเลย”ตอบเสียงอ่อยๆ ยิ้มแห้งๆ
“คิดแล้วว่าจะต้องพูดอย่างนี้ ว่าแต่ขนม กับผลไม้ที่สั่งได้ครบหรือเปล่า”
“ครบจ้ะ ที่รัก”
“ขนม ของร้านคุณชุลีกรใช่ไหม”
“ใช่จ้ะ ขืนซื้อร้านอื่นมา ตัวจะได้โยนทิ้งถังขยะเหมือนคราวก่อนน่ะสิ”
“ผลไม้ล่ะ”
“ร้านคุณป้าวัลลีเจ้าประจำของตัวนั่นแหละ อ้อ นอกจากคุณป้าวัลลีจะฝากสวัสดีถึงตัว แกยังอวยพรขอให้ตัวเองหายป่วยเร็วๆด้วยนะ”พูดจบก็ก้าวไปยืนติดโต๊ะหัวเตียง ก้มลงจะหยิบขนมและผลไม้ในชั้นเพื่อจัดใส่จาน แต่ชะงัก
“ไม่ต้อง”หล่อนกระชากเสียงบอกห้วนๆ
“เหอ”ทำเสียงนั้นออกมา หันมามองหน้าหล่อน
“ไปนั่งรอที่โซฟา เดี๋ยวเค้าเอาขนม กับผลไม้ใส่จานเรียบร้อยแล้วจะเอาไปให้กิน”
“ว่าไงนะ” เขาถามอย่างแปลกใจ ทำหน้าเหมือนเจอผี
“บอกให้ไป ก็ไปซิ “ตวาดเสียงเข้ม ยกสองมือท้าวเอว ขึงตาใส่
“จ๋า จ้า”พูดเท่านั้นก็ก้าวยาวๆนั่งรอที่โซฟา
หล่อนจัดขนม กับผลไม้ใส่จานเรียบร้อยก็เดินไปที่โซฟา วางจานขนมลงบนโต๊ะ แล้วไปทรุดตัวลงนั่งข้างเขา
“อย่าคิดฆ่าตัวตายอีกนะ ถ้าตัวตายไป เค้าจะอยู่กับใคร”เขาพูดจบก็ดึงหล่อนเข้าไปกอดแรงๆ
หล่อนพูดอะไรไม่ออก รู้สึกตีบตันที่คอหอย เพราะซาบซึ้ง
“ ทำอะไรให้รู้จักอายผีสางเทวดาบ้างนะ”ปรามอย่างหงุดหงิด ปัดแขน ขยับจะหนี แต่เขาไม่ปล่อยให้หล่อนทำอย่างนั้น
“ขอกอดหน่อยเถอะนะ ไม่ได้เจอตั้งหลายชั่วโมงคิดถึง อกจะแตกตายแล้วรู้ไหม”
“บอกให้ปล่อย พูดไม่ฟังอยากจะลองดีหรือไง “หล่อนขู่ฟ่อๆ ได้ผล เขายิ้มเจื่อนๆ รีบตักขนมจากจานตัวเองใส่จานหล่อนอย่างเอาใจ จึงไม่เห็นว่าหล่อนลอบมองเขาอยู่
อายุที่มากขึ้น นำมาซึ่งรอยยับย่นบนใบหน้า แต่สิ่งหนึ่งที่กาลเวลาทำอะไรเขาไม่ได้ คือรอยยิ้ม และแววตาที่เต็มไปด้วยความรัก ความภักดียามทุกครั้งยามที่มองหล่อน รวมทั้งความใส่ใจ
แทนคำ ขอบใจ หล่อนเขยิบเข้าไปหา อ้าแขนทั้งสองกอดเขาแน่นหนา เอาคางเกยลงบนไหล่ พร้อมกับบอกกับเขาอย่างที่ใจคิด
“ขอบใจนะป๋อ ที่ไม่ผิดสัญญาที่ให้ไว้กับเค้า”
เขาหัวเราะเบาๆ กระชับวงแขนที่กอดหล่อนไว้แน่นขึ้นกว่าเดิม ยื่นหน้าไปหา กระซิบข้างหูเบาๆ
“เพื่อพจมาน มากกว่านี้ชายกลางก็ทำได้ อิๆๆ”
ขอบคุณเพื่อนนักเขียน นักอ่านทุกท่านที่แวะมาอ่าน มาโหวต เป็นกำลังใจให้ และนักอ่านไร้เงาก็ขอบคุณเช่นกันนะคะ
ถ้าเรื่องสั้นเรื่องนี้มีอะไรขาดตกบกพร่อง ผิดพลาดขออภัยด้วยค่ะ และหากหลงลืมตกหล่นชื่อของเพื่อนนักเขียนนักอ่านท่านใดก็ต้องขอโทษอีกเช่นกันนะคะ
คุณ Susisiri หลงรัก, Psycho man ซึ้ง ,คุณลายลิขิต หลงรัก , คุณเปลวอัคคี หลงรัก, น้องดาว Lady Star 919 ซึ้ง,คุณ Kasareevซึ้ง, คุณ เกสรผกา หลงรัก, คุณอ้อม สมาชิก หมายเลข 868666 หลงรัก, คุณ นลินมณี( คุณแอน) หลงรัก, คุณกาปอมซ่า หลงรัก , คุณ Na (นะ) หลงรัก , คุณ มัศยวีร์ หลงรักคุณนุ่น lovereason หลง, คุณออมอำพัน ซึ้งคุณ Can live หลงรัก,คุณ Darasawan หลงรัก, คุณอ้น Psyco factory ถูกใจ, คุณ มาโซคิส หลงรัก,คุณ ปริยาธร ถูกใจ,คุณแก้วกรกซ ซึ้ง,คุณเปรียว sixtyone ถูกใจ, คุณDraconia ถูกใจ , คุณ Kdunagin ถูกใจ ,คุณ วราภรณ์ Pink ถูกใจ ,คุณพวงดารา ถูกใจ, คุณ Nevica หลงรัก, คุณคุณแม่ใจดี หลงรัก , คุณ Mareeraya หลงรัก, คุณทัดทาน2539 ถูกใจ,คุณPeiNing ถูกใจ,คุณ สวนดอก ถูกใจ, คุณพิธันดร ขำกลิ้ง คุณ Soul Master
ท่านอื่นยังอยู่ใน
ครบนะคะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้คุณช่างอาร์ต ถูกใจ,คุณน้ำตาจากฟ้า หลงรัก ,คุณครูเคียงเดือน หลงรัก,คุณ มิยุจังน่ารักค่ะ ถูกใจ, คุณอาชาไพร หลงรัก , คุณ โค อัสดง ถูกใจ, , คุณแววตาใสใส ถูกใจ, คุณ เมฆน้อยลอยรัก ,คุณเขมปัณณ์ ถูกใจหลงรัก,คุณหางหวาย ขำ,คุณect_chamon หลงรัก , คุณ พาราพัฒน์ หลงรัก, คุณสมาชิก ,คุณเจียวต้าย“ คุณหมายเลข 1450650 ถูกใจ, คุณสมาชิก1182478 ซึ้ง ,, คุณแอม วิเชียรฉาย ถูกใจ ,คุณกลูตาเมท ถูกใจ, คุณมาเขียนกลอน (คุณฝ้าย) หลงรัก , คุณ sixty –half ขำกลิ้ง , คุณ Zoi ถูกใจ, คุณกิดาหยัน ขำกลิ้ง , คุณสวยสามโลก ถูกใจ,คุณสมาชิก หมายเลข 1986733 หลงรัก, คุณ ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค หลงรัก , คุณชลบุรี มามี่คลับ ขำกลิ้ง คุณปิยะรักษ์ ถูกใจ,คุณอรุโณชา ถูกใจ ,คุณ นิตยา นิรันดร์รัก ถูกใจ ,คุณ สมาชิก หมายเลข 1437326 ถูกใจ, คุณบุษยา โรส ถูกใจ ,คุณบุษบา คะนึงฝัน หลงรัก , คุณ Nangkwaug_fah หลงรัก, , คุณ หอมมาก หลงรัก ,คุณสมาชิก 1421782, คุณ Peace brother , คุณสมาชิกหมายเลข 1018021, คุณ My birthday is on April 14 , คุณ พ .ชมภัค , คุณ moonpeace ,คุณ Dragonfly 7 colors ถูกใจ , คุณหนอนแบกเป้ , คุณ สมาชิกหมายเลข 1034424, คุณสมาชิก 1455332 ,คุณ earth tone ถูกใจ ,คุณ Sentimentally smooth ถูกใจ , คุณ สมาชิก หมายเลข 1311253 ถูกใจ , คุณ พันธะ ตลอดไป ถูกใจ ,คุณเจียวต้าย, คุณป้ามล ถูกใจ, คุณป้ามหาเสน่ห์ ถูกใจ, , คุณ ชะนี ฟรีแลนซ์ , คุณสมาชิกหมายเลข 816465 ถูกใจ, คุณเอ –เอก65 ถูกใจ , คุณสมาชิก 1520032 หลงรัก, คุณธารา สินธุ์ หลงรัก ,คุณสมาชิก 1517680 หลงรัก , คุณ นภา อำไพ ถูกใจ , คุณโสพิศ ดุจเดือน ถูกใจ, คุณ Melodyyuii ถูกใจ, คุณน้ำแข็งเกล็ด ถูกใจ, คุณ pupakae
สัญญาใจ
หล่อนค่อยๆเอามือยันตัวเองลุกขึ้นนั่งขอบเตียง กวาดตาไปรอบๆห้องสี่เหลี่ยม ก่อนจะไปหยุดที่หน้าต่าง แสงแดดอ่อนๆ ยามเย็นสาดเข้ามาในห้อง ผ้าม่านลูกไม้สีขาวพลิ้วไหวเมื่อลมพัดผ่าน
หล่อนเข้ามาแอดมิดที่โรงพยาบาลเมื่ออาทิตย์ก่อน เพราะโรคหัวใจกำเริบ แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด เมื่อหมอที่รักษาพบก้อนเนื้อแข็งๆที่หน้าอกเลยเจาะเอาชิ้นเนื้อไปตรวจ ให้แน่ใจว่าก้อนเนื้อที่ว่าไม่ใช่เนื้อร้าย เกือบจะได้กลับบ้านเพราะโรคหัวใจทุเลา แต่กลับต้องมานั่งรอนอนรอผลตรวจจากหมอ ที่ไม่รู้จะออกหัวหรือก้อย
ถ้าผลตรวจของหมอออกมาว่าหล่อนเป็นมะเร็ง มีชีวิตอีกไม่นาน หล่อนจะไม่เศร้า หรือเสียใจแม้แต่น้อย กลัวแต่ว่าไม่ใช่มะเร็ง แต่เป็นโรคอื่นที่ต้องเข้าๆออกๆโรงพยาบาล เสียทั้งเงินเสียทั้งเวลาแถมไปเพิ่มภาระให้กับเขาหนักขึ้นกว่าเดิม
คิดถึงเขา กับภาพวันคืนเก่าๆ น้ำหูน้ำตาก็ไหลเรี่ย รู้สึกราวกับมีก้อนแข็งๆวิ่งมาจุกที่คอ ตีบตันที่หัวใจ
ตอนนั้นหล่อนเป็นเด็กนักเรียนมอต้น ขาว สูง หน้าตาน่ารัก ผูกเปียสองข้าง เขาเลยเรียกหล่อนว่า พจมาน และเรียกตัวเองว่าชายกลาง ทั้งที่รูปลักษณ์ของเขากับชายกลางต่างกันราวกับฟ้าและดิน
คุณชายกลางในนิยาย หน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงสง่า ส่วนเขาสูงร้อยหกสิบกว่าๆ หน้าตางั้นๆ ไม่ได้ชวนฝัน แต่ดันริจะมาจีบหล่อนที่เป็นขวัญใจของหนุ่มๆทั้งโรงเรียน
เขาชอบมาป้วนเปี้ยนแถวห้องเรียนหล่อนทั้งที่ห้องเรียนเขาอยู่คนละอาคาร ส่งยิ้มหวานมาให้ แถมเที่ยวโพนทะนาให้เพื่อนๆทั้งโรงเรียนรู้ไปทั่วว่าเขาชอบหล่อน และวันหนึ่งจะต้องพิชิตหัวใจหล่อนให้ได้
หล่อนอายก็อาย โกรธก็โกรธ ผลักไสไล่ส่ง พูดจาแย่ๆใส่เขาสารพัด แต่เขาไม่สน เดินตามต้อยๆ ไปยืนปั้นจิ้มปั้นเจ๋อยามที่หล่อนไปยืนรอรถตอนเย็นหลังเลิกเรียนเพื่อกลับบ้าน ทำตัวเป็นก้างขวางคอเมื่อหล่อนส่งตาหวานกับหนุ่มต่างโรงเรียนที่หล่อเหลาราวกับพระเอกหนัง แต่เขาดันมาขัดจังหวะทุกที
“ไปไหนก็ไม่ไป มาขอส่วนบุญอยู่ได้ น่ารำคาญ” หล่อนตวาดให้ดังๆ สะบัดหน้าให้คอแทบหลุด
แทนที่จะโกรธ เขากลับก้าวพรวดเดียวจากข้างหลังมายืนข้างๆ แล้วยื่นหน้ามาถาม
“แล้วจะให้หรือเปล่าล่ะจ๊ะ ไอ้ส่วนบุญที่ว่าน่ะ”พูดจบก็ยักคิ้วแผล่บ
“กรี๊ด!!!….”
คิดมาถึงตอนนี้ หล่อนก็สะอื้นฮักๆ เสียใจที่ทำร้ายจิตใจเขา เพียงเพราะเขาไม่ใช่ชายในฝัน ยิ่งเจ็บป่วยมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงชีวิตเขามากเท่านั้น ถ้าไม่มีหล่อนสักคน ชีวิตเขาต้องดีกว่านี้
จะไม่ให้หล่อนคิดอย่างนั้นได้อย่างไร ในเมื่อเขาฝันจะสร้างครอบครัวอันอบอุ่นกับหล่อน มีลูกหลานสืบทอดสกุล บั้นปลายชีวิตก็ท่องเที่ยวกันไปในที่ๆทั้งเขาและหล่อนอยากไป
แต่หล่อนทำให้ความฝันของเขาสลาย เมื่อหล่อนมีลูกให้เขาไม่ได้เพราะสุขภาพไม่ดี แถมทำงานได้ไม่กี่ปีต้องลาออกเพื่อมาทำหน้าที่แม่บ้าน ดูแลหุงหาอาหาร ทำความสะอาด แต่ก็แค่แรกๆเท่านั้น เพราะพอโรคภัยไข้เจ็บรุมเร้า สุดท้ายงานบ้านจึงตกเป็นของเขาไปโดนปริยาย ทั้งที่งานที่บริษัทก็ล้นมือ
แต่เขาไม่เคยปริปากบ่นสักคำ แถมพอหล่อนเอ่ยปากขอเลิกกับเขา เพราะทนเป็นภาระให้เขาไม่ไหว เขาเป็นต้องพูดในประโยคเดิมๆที่เคยพูดประจำ
“ตัวเลิกกับเค้าไม่ได้หรอก เพราะเค้าไม่มีวันเลิกกับตัว บอกแล้วไง จะขอรักตัวตลอดไปอย่างนี้ และดูแลตัวให้ดีที่สุดอย่างที่ให้สัญญากับตัวไว้ในวันนั้นที่เค้าขอตัวแต่งงงาน”
ขอโทษนะป๋อ ที่ต้องทำอย่างนี้ ไม่มีเค้าสักคน ตัวจะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์อย่างที่หวัง ได้ท่องเที่ยวไปที่ไหนต่อไหนที่อยากไป ไม่ต้องมาติดแหง็กกับเค้า เพียงเพราะสัญญาว่าจะรัก และดูแลเค้า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็จะไม่ทอดทิ้งกัน
หล่อนเลื่อนตัวไปใกล้โต๊ะหัวเตียง ยื่นมือไปเปิดลิ้นชักโต๊ะ หยิบไดอารี่กับปากกาออกจากลิ้นชัก ปิดลิ้นชักเบาๆ ถอนใจยาว เปิดไดอารี่ออกช้าๆ ดึงกระดาษหน้าเปล่าติดมือมา รวบรวมความกล้าที่มีอยู่ทั้งหมดแล้วจึงลงมือเขียน
“จดหมายลาตาย”
เขาเดินเร็วๆตรงไปยังห้องคนไข้พิเศษ สองมือถือถุงขนม กับผลไม้ที่หล่อนบอกว่าอยากจะกิน ขนาดรีบดึ่งออกจากที่ทำงาน ยังมาช้าอยู่ดีเพราะรถติด งานนี้มีหวังโดนหล่อนเอ็ดอีกตามเคย
โดนเอ็ดแล้วไง จุกจิก ขี้บ่นหล่อนก็เป็นของหล่อนอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร ไม่ใช่เพิ่งจะมาเป็น ยิ่งมาเจ็บป่วยอย่างนี้ถ้าหล่อนจะโวยวาย วูบวาบไปบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
“หายไปไหนของเขา ล่ะเนี่ย”ถามตัวเองอย่างแปลกใจ เมื่อเปิดประตูห้องคนไข้เข้าไปแล้วไม่พบหล่อน ก้าวพรวดเดียวไปที่โต๊ะหัวเตียงเพื่อเอาขนมกับผลไม้ไปวางที่ชั้นใส่
“เอ๊ะ กระดาษอะไรล่ะนั่น” ร้องออกมาอย่างฉงน เอื้อมมือไปหยิบกระดาษที่วางอยู่บนหมอนขึ้นมา พร้อมกับอ่านข้อความที่ปรากฏอยู่บนนั้น
ป๋อ
ระหว่างที่รอผลตรวจจากหมอ เค้าถามตัวเองบ่อยๆ เค้าจะทำอย่างไรกับตัวเองดี ถ้าผลตรวจจากหมอออกมาว่า เค้าเป็นมะเร็ง เค้าไม่กลัวตายหรอกนะ กลัวแต่จะไม่ตาย
ตัวดูแลเค้ามาตลอด มันมากเกินไปแล้ว พอที เบื่อที่จะเป็นภาระให้กับตัวอีก จะไม่บอกหรอกนะ ว่าถ้าชาติหน้ามีจริง ขอได้พบกับตัวอีก เพราะเค้าไม่รู้ว่าชาติหน้ามีจริงอย่างที่เขาพูดหรือเปล่า รู้แต่ว่า ถ้าเรามีโอกาสพบกันอีก เค้าจะดีกับตัวให้มากกว่าชาตินี้ รักตัวให้มากกว่าชาตินี้สักร้อยเท่า จะไม่ร้ายกาจกับตัวอย่างนี้ และขอสัญญา จะขอเป็นฝ่ายดูแลตัวบ้าง ให้ดีเหมือนกับที่ตัวเองดูแลเค้าตลอดมา
ขอโทษนะที่ตัดสินใจอย่างนี้ ไม่ใช่คิดสั้น แต่คิดอยู่นาน และคิดดีแล้ว
ลาก่อน
ส้ม
ไม่นะส้ม ตัวต้องไม่ทำอย่างนั้น เขาร้องออกมาดังๆ โยนจดหมายลาตายของหล่อนไปในอากาศ หมุนตัวกลับวิ่งไปที่ประตูห้อง หล่อนเปรยกับเขาบ่อยๆ บ้าๆขึ้นมาจะไปโดดน้ำตายที่บ่อน้ำหลังโรงพยาบาลให้รู้แล้วรู้รอดมันเสียเลย
จริงอยู่ ถึงบ่อน้ำจะไม่ลึก แต่ถ้าหล่อนโดดลงไป หล่อนต้องตายแน่ๆ เพราะว่าว่ายน้ำไม่เป็น
แต่เขาไม่ทันจะไปถึงประตู หล่อนก็พรวดเข้าประตูมาเสียก่อน ความดีใจที่เห็นว่าหล่อนยังไม่ตาย เขาเลยโผจะไปกอด แต่ไม่ทันหล่อนที่ก้าวทีเดียวมายืนตรงหน้า แล้วพูดฉอดๆโดยไม่หายใจหายคอ
“เค้าเครียดมากจนสติแตก เลยเขียนจดหมายลาตายถึงตัว ว่าจะไปโดดน้ำตายที่บ่อน้ำหลังโรงพยาบาล แต่เดินไปได้ครึ่งทางเจอคุณหมอสมชาย คุณหมอกำลังจะมาหาเค้า เพื่อบอกกับเค้าว่าเนื้องอกที่พบไม่ใช่มะเร็ง ส่วนอาการโรคหัวใจก็ไม่มีอะไรน่าห่วง อีกสองวันก็กลับบ้านได้แล้ว”
“ฮ้า จริงหรือนี่”ร้องออกมาดัง กระโดดจับมือหล่อนทั้งสองเขย่าไปมาด้วยความยินดี
“เรื่องอย่างนี้ ใครเขาล้อเล่นกันล่ะ”หล่อนพูดแค่นั้นก็สะบัดมือเร็วๆ เดินไปที่เตียงคนไข้ เขาเดินตามไปติดๆ
“เรามีเรื่องต้องพูดกันนะ ส้ม”
“เรื่องอะไร”เฉไฉไปอย่างนั้น รู้ทั้งรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร
“ก็เรื่องที่ตัวเองคิดจะฆ่าตัวตายนะซิ ”
“แค่คิด แต่ยังไม่ได้ลงมือนี่นา”หล่อนพูดหน้าตาเฉย ทำเอาเขาอ้าปากหวอ มองหล่อนงงๆพูดอะไรไม่ออก
“อย่ามัวแต่งงงอยู่ บอกมาซิ เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้มาช้า เค้านั่งรอนอนรอจะกินขนม จนอ่อนใจ”ถามเสียงเข้ม หน้าตาขึงขัง
“แฮ่ๆ รถติดยาวเลย”ตอบเสียงอ่อยๆ ยิ้มแห้งๆ
“คิดแล้วว่าจะต้องพูดอย่างนี้ ว่าแต่ขนม กับผลไม้ที่สั่งได้ครบหรือเปล่า”
“ครบจ้ะ ที่รัก”
“ขนม ของร้านคุณชุลีกรใช่ไหม”
“ใช่จ้ะ ขืนซื้อร้านอื่นมา ตัวจะได้โยนทิ้งถังขยะเหมือนคราวก่อนน่ะสิ”
“ผลไม้ล่ะ”
“ร้านคุณป้าวัลลีเจ้าประจำของตัวนั่นแหละ อ้อ นอกจากคุณป้าวัลลีจะฝากสวัสดีถึงตัว แกยังอวยพรขอให้ตัวเองหายป่วยเร็วๆด้วยนะ”พูดจบก็ก้าวไปยืนติดโต๊ะหัวเตียง ก้มลงจะหยิบขนมและผลไม้ในชั้นเพื่อจัดใส่จาน แต่ชะงัก
“ไม่ต้อง”หล่อนกระชากเสียงบอกห้วนๆ
“เหอ”ทำเสียงนั้นออกมา หันมามองหน้าหล่อน
“ไปนั่งรอที่โซฟา เดี๋ยวเค้าเอาขนม กับผลไม้ใส่จานเรียบร้อยแล้วจะเอาไปให้กิน”
“ว่าไงนะ” เขาถามอย่างแปลกใจ ทำหน้าเหมือนเจอผี
“บอกให้ไป ก็ไปซิ “ตวาดเสียงเข้ม ยกสองมือท้าวเอว ขึงตาใส่
“จ๋า จ้า”พูดเท่านั้นก็ก้าวยาวๆนั่งรอที่โซฟา
หล่อนจัดขนม กับผลไม้ใส่จานเรียบร้อยก็เดินไปที่โซฟา วางจานขนมลงบนโต๊ะ แล้วไปทรุดตัวลงนั่งข้างเขา
“อย่าคิดฆ่าตัวตายอีกนะ ถ้าตัวตายไป เค้าจะอยู่กับใคร”เขาพูดจบก็ดึงหล่อนเข้าไปกอดแรงๆ
หล่อนพูดอะไรไม่ออก รู้สึกตีบตันที่คอหอย เพราะซาบซึ้ง
“ ทำอะไรให้รู้จักอายผีสางเทวดาบ้างนะ”ปรามอย่างหงุดหงิด ปัดแขน ขยับจะหนี แต่เขาไม่ปล่อยให้หล่อนทำอย่างนั้น
“ขอกอดหน่อยเถอะนะ ไม่ได้เจอตั้งหลายชั่วโมงคิดถึง อกจะแตกตายแล้วรู้ไหม”
“บอกให้ปล่อย พูดไม่ฟังอยากจะลองดีหรือไง “หล่อนขู่ฟ่อๆ ได้ผล เขายิ้มเจื่อนๆ รีบตักขนมจากจานตัวเองใส่จานหล่อนอย่างเอาใจ จึงไม่เห็นว่าหล่อนลอบมองเขาอยู่
อายุที่มากขึ้น นำมาซึ่งรอยยับย่นบนใบหน้า แต่สิ่งหนึ่งที่กาลเวลาทำอะไรเขาไม่ได้ คือรอยยิ้ม และแววตาที่เต็มไปด้วยความรัก ความภักดียามทุกครั้งยามที่มองหล่อน รวมทั้งความใส่ใจ
แทนคำ ขอบใจ หล่อนเขยิบเข้าไปหา อ้าแขนทั้งสองกอดเขาแน่นหนา เอาคางเกยลงบนไหล่ พร้อมกับบอกกับเขาอย่างที่ใจคิด
“ขอบใจนะป๋อ ที่ไม่ผิดสัญญาที่ให้ไว้กับเค้า”
เขาหัวเราะเบาๆ กระชับวงแขนที่กอดหล่อนไว้แน่นขึ้นกว่าเดิม ยื่นหน้าไปหา กระซิบข้างหูเบาๆ
“เพื่อพจมาน มากกว่านี้ชายกลางก็ทำได้ อิๆๆ”
ขอบคุณเพื่อนนักเขียน นักอ่านทุกท่านที่แวะมาอ่าน มาโหวต เป็นกำลังใจให้ และนักอ่านไร้เงาก็ขอบคุณเช่นกันนะคะ
ถ้าเรื่องสั้นเรื่องนี้มีอะไรขาดตกบกพร่อง ผิดพลาดขออภัยด้วยค่ะ และหากหลงลืมตกหล่นชื่อของเพื่อนนักเขียนนักอ่านท่านใดก็ต้องขอโทษอีกเช่นกันนะคะ
คุณ Susisiri หลงรัก, Psycho man ซึ้ง ,คุณลายลิขิต หลงรัก , คุณเปลวอัคคี หลงรัก, น้องดาว Lady Star 919 ซึ้ง,คุณ Kasareevซึ้ง, คุณ เกสรผกา หลงรัก, คุณอ้อม สมาชิก หมายเลข 868666 หลงรัก, คุณ นลินมณี( คุณแอน) หลงรัก, คุณกาปอมซ่า หลงรัก , คุณ Na (นะ) หลงรัก , คุณ มัศยวีร์ หลงรักคุณนุ่น lovereason หลง, คุณออมอำพัน ซึ้งคุณ Can live หลงรัก,คุณ Darasawan หลงรัก, คุณอ้น Psyco factory ถูกใจ, คุณ มาโซคิส หลงรัก,คุณ ปริยาธร ถูกใจ,คุณแก้วกรกซ ซึ้ง,คุณเปรียว sixtyone ถูกใจ, คุณDraconia ถูกใจ , คุณ Kdunagin ถูกใจ ,คุณ วราภรณ์ Pink ถูกใจ ,คุณพวงดารา ถูกใจ, คุณ Nevica หลงรัก, คุณคุณแม่ใจดี หลงรัก , คุณ Mareeraya หลงรัก, คุณทัดทาน2539 ถูกใจ,คุณPeiNing ถูกใจ,คุณ สวนดอก ถูกใจ, คุณพิธันดร ขำกลิ้ง คุณ Soul Master
ท่านอื่นยังอยู่ใน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้