เมื่อก่อน ก็ไม่เคยคิดนะว่า จะมาได้ถึงเพียงนี้

สมัยที่บ้านเกียน ล้มละลายใหม่ๆ
เกียนสบายมาตลอด จนอายุ13 จึงได้รู้จักคำว่า ชีวิตตกต่ำ..

จากเด็กนักเรียน มีเพื่อนฝูง วันๆแบมือขอตังพ่อแม่ไปโรงเรียน กลับต้องมาจับรถเข็น ขายข้าวมันไก่ ที่ปากซอย
หน้าคลีนิกแห่งหนึ่ง ก่อนจะไปไม่รอด ...

ออกจากโรงเรียน ช่วง ม.2 ก็เป็นลูกจ้างพ่อแม่เต็มตัว
ชีวิตวัยเด็ก วัยรุ่น และวัยหนุ่ม แทบมะลายหายไปหมดสิ้น
วันๆได้แต่จับรถเข็นยามเช้า และจับไม้กวาดยามค่ำคืน
ชีวิตเป็นเช่นนี้มาตลอดหลายปี

วันๆมีแต่หนังสือการ์ตูน และเครื่องเกมแฟมิคอม หล่อเลี้ยงจิตใจ ในยามเหนื่อยจากการทำงาน และยามท้อแท้เมื่อเห็นเพื่อนๆไปเที่ยวกัน

ชีวิตมาเริ่มดีขึ้น จากรับสินค้ามาขาย มาเป็นผู้ผลิตเอง
เงินทุนตอนนั้นก็ไม่มี โชคดีที่อากู๋ยื่นมือเข้ามาช่วย
ด้วยการตีเช็คจำนวนเงินสองแสนบาท ให้เราไปซื้อเครื่องจักรเพื่อผลิตสินค้า

จากวันนั้นถึงวันนี้ จากก้าวเล็กๆ จนเติมใหญ่ จากเงินเก็บหลักหมื่น จนถึงหลักล้าน ผ่านความภาคภูมิใจมาหลายต่อหลายครั้ง จนในที่สุด เราก็มั่นใจว่า เราจะไม่กลับไปเป็นเหมือนเก่า เราจะไม่กลับไปปากกัดเท้าถีบ เราจะไม่กลับไปให้ใครดูหมิ่นเหยียดหยามเราอีกต่อไป

จนถึงวันนี้ เรายังทำงานหนัก เรายังพยายามต่อยอดความสำเร็จ ขอเพียงมีความตั้งใจ มุ่งมั่น และพัฒนา

สักวันหนึ่ง เพื่อนสมาชิกที่ไม่ท้อถอย
จะพบความสำเร็จ ไม่ช้าก็เร็วครับ....

สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ผู้ที่ไม่ยอมแพ้แกโชคชะตา ครับ