สวัสดีค่ะ วันนี้เรามีเรื่องสุดเฟลอยากจะมาแชร์มาเล่ามาระบายให้เพื่อนๆในพันทิปฟังกันค่ะ
จริงๆเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่เพื่อน พ.ย.ปีที่แล้ว เป็นการไปเที่ยว ตปท.ครั้งแรกในชีวิต คือ มันเหมือนจะไม่มีอะไร แต่มันก็เฟลทุกครั้งพูดถึงทริปนี้ ฮ่าๆๆ
เรื่องมีอยู่ว่า เราได้แพลนทริปไปเที่ยวญี่ปุ่นกับแม่เราและแฟนเรากันสามคนค่ะ เกียวโต-โอซาก้า เราวางแผนการเที่ยว วางแผนการเดินทางอย่างดี เรากลัวหลงทางสุดๆเพราะเราสามคนพูดภาษาอังกฤษได้กันในระดับเด็กประถมเท่านั้น แล้วคือหลายๆคนก็บอกตลอดว่าญี่ปุ่นเป็นประเทศที่แทบไม่พูดอังกฤษกันเลย แต่เราก็มั่นใจค่ะว่าเราต้องรอด!! และแน่นอนว่ามันไม่เป็นเช่นนั้น ฮืออออ
ทริปเรามีความเฟลตั้งแต่วันแรกเลยค่ะ ไม่ว่าจะหลงทาง ฝนตกจนรองเท้าเปียกน้ำไปหมด อากาศที่หนาวลงเรื่อยๆจนอุณหภูมิแตะๆ3องศา คือเรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องที่ควบคุมไม่ได้ เราทำใจมาเผื่อบ้าง แต่มันยังไม่พีคเท่าวันที่เราไป USJ ที่โอซาก้า ความหายนะในความรู้สึกมันอยู่ตรงนี้แหละค่ะ ฮืออออ
เราอยากไป USJ มากกกก เพราะเราอยากไปโซนแฮร์รี่ เราไม่เน้นเครื่องเล่นค่ะ กะว่าได้เล่นอันไหนก็เล่นอันนั้น แต่สิ่งที่เราไม่อยากพลาดเลยคือการเข้าปราสาทฮอกวอตส์ คือเราพลาดอย่างนึงนะคะที่เราไม่ได้ศึกษามาว่าการเข้าชมปราสาทเนี่ยเค้าเรียกว่าอะไร ตอนนั้นเราเห็นเค้าต่อแถวกัน เราก็ไปต่อด้วย เพราะเรานึกว่าแถวนั้นจะได้เข้าสู่ตัวปราสาท แต่ไม่ใช่ค่ะ มันคือการต่อแถวเล่นเครื่องเล่น แล้วคือแถวยาวมากกกกกก มากจนแม่เราบ่นปวดขาแล้วยอมล่าถอยออกจากแถวไป แต่เรากับแฟนเราไปต่อค่ะ ไหนๆก็ต่อแถวมาแล้ว
พอเราเอาของเข้าล็อกเกอร์เรียบร้อยก็ได้ไปต่อแถวเข้าเครื่องเล่นค่ะ เค้าบอกไม่ให้เอาอะไรเข้าไปเลย เราก็ทิ้งมือถือไว้ที่ล็อกเกอร์ด้วย แล้วเราก็เสียดาย เพราะอดถ่ายรูปในปราสาทเลย แต่ระหว่างที่ต่อแถวเข้าเครื่องเล่นนอกแถวของเรา ก็มีคนเข้ามาเดินชมปราสาทพร้อมทั้งแบกกล้องมาถ่ายรูปกันหลายคน เราก็เลยถึงบางอ้อว่า เดี๋ยวค่อยเข้ามาถ่ายรูปทีหลังก็ได้
จากนั้นพอเราเล่นเครื่องเล่นกับซื้อของที่ระลึกเสร็จเราก็รีบออกมาเพื่อจะเข้าปราสาทใหม่ แต่เราไม่รู้ว่าต้องไปทางไหนค่ะ เราก็เลยเือกที่จะถามเจ้าหน้าที่ที่คุมจุดตั๋วเอ็กซ์เพรส เพราะเห็นเป็นผู้หญิงก็น่าจะใจดี แล้วก็น่าจะมีสกิลภาษาอังกฤษอยู่บ้าง เราก็ตรงดิ่งเข้าไปเลยค่ะ excuse me,i want to take a photo inside the castle. ประโยคที่เหลือเราจำไม่ได้ละค่ะว่าเราพูดอะไรบ้าง ฮ่าาา มันนานแล้ว แต่เราบอกประมาณว่าเราจะต้องไปทางไหน แต่คือเหมือนเธอฟังแค่ว่าเราจะไปข้างใน เธอถามเราว่าเรามีตั๋วเอ็กเพรสมั้ย เราบอกว่าไม่มี เราเป็นตั๋วธรรมดา เธอก็ไล่ให้เราไปต่อแถว เราก็เอาแล้วววว แย่แล้ว คุยกันไม่รู้เรื่องแน่ๆ เราเลยบอก no no,i don't want to play. i just want to take a photo. หึหึ ความหายนะมาเยือนเราละค่ะ คือพอเราบอกว่าถ่ายภาพปั๊บ เธอก็เข้าใจว่าเราจะเข้าไปถ่ายภาพในโซนเครื่องเล่น เธอไม่ให้เราเข้าค่ะ เรานี่โอ๊ยยยย จะสื่อสารยังไงให้เข้าใจดี ยิ่งสถานการณ์แบบนี้ กดดันมากค่ะ ลืมหมดเลยว่าจะพูดอะไรบ้าง ศัพท์อะไรที่คิดไว้กระจายหายไปหมด คนที่มีตั๋วเอ็กซ์เพรสก็จะเข้า กลายเป็นเราไปขวางทางเค้าอีก คนอื่นที่อยู่แถวนั้นก็จ้องมาทางนี้อีก เรานี่กระทืบเท้าขัดใจตัวเองเป็นเด็กๆไปเลยอ่ะ คือเฟลมาก ไม่รู้จะพูดยังไงให้รู้เรื่องด้วยภาษาอังกฤษอันอ่อนด๋อยของเรา แฟนเราก็เลยบอกว่าออกมาก่อนเถอะ เดี๋ยวไปหาทางเข้ากันใหม่ เราก็เลยบอกเค้าไปว่า no plomblem, thank you. พอเดินออกมานี่ถึงได้รู้สึกตัว กรี๊ดดดด ใช้คำผิดอีกแล้ว ฮือออ มันน่าจะเป็น never mind มากกว่ารึเปล่า อ๊ากกกกก
เราก็เดินบ่นกันออกมาค่ะ จริงๆเราบ่นคนเดียวมากกว่า แฟนเอาแต่ฟังอย่างเดียว ฮ่าๆๆ แต่เราไม่ยอมแพ้ค่ะ เราไปถามต่อ คราวนี้ถามน้องผู้ชายที่ตรงประตูปราสาท แต่อนิจจาน้องสกิลอังกฤษแย่กว่าเราอีก เราเลยพยายามพิมในกูเกิ้ลแล้วแปลเป็นญี่ปุ่น ปรากฏว่าน้องก็ดันไม่เข้าใจอีก นึกว่าเราจะเข้าไปถ่ายรูปตรงเครื่องเล่น เค้าก็บอกว่าไม่ได้ๆ โนโฟโต้ อ๊ากกกก เรานี่กุมขมับ สรุปเราใช้คำผิดสินะ เพราะคุยทั้งสองคนแล้วเค้าไม่เข้าใจจุดประสงค์เราซักคน เฟลสุดๆ เรานี่กลายเป็นพวกมนุษย์จอมรั้นดันทุรังไปเลย ฮืออออ เราต้องพูดยังไงเค้าถึงจะเข้าใจจจจจจจ
เรากับแฟนเลยถอยออกมาตั้งหลักก่อน ตอนเดินออกมาสมองเรานี่ว่างเปล่าไปแล้วค่ะ ในหัวมีแต่คำถามว่าทำไมไม่ได้ ทำไมไม่เข้าใจ เราต้องพูดยังไงถึงจะถูก เราพาแม่ไปเดินรอบสวนสนุกโดยที่ไม่ได้เล่นอะไรซักอย่าง เดินดูนั่นนี่อย่างเดียว ในใจเราคิดแต่ว่าต้องกลับไปเข้าปราสาทให้ได้ เพราะคงไม่ได้มาอีกแล้ว เราเลยลากแม่กับแฟนกลับไปโซนแฮร์รี่อีกรอบค่ะ
แต่คราวนี้เราไม่เดินเข้าไปถามแล้ว แต่ไปด้อมๆมองๆแทน ฮ่าๆ แล่วแฟนเราก็ชี้ไปที่ป้ายโปสเตอร์ แปะคำว่า castle walk เอาไว้ สงสัยมันต้องเป็นเส้นทางชมในปราสาทแน่เลย ทำไมไม่เอะใจให้เร็วกว่านี้นะะะะะ เพราะว่าตอนต่อแถวเล่นเครื่องเล่นก็เห็นโปสเตอร์นี้อันเบ้อเร่อออ ทำไมเราโง่ขนาดนี้นะเนี่ยยยยย
เรากับแฟนเลยเดินไปหาเจ้าหน้าที่ที่คุมรั้วอีกรอบ คราวนี้เป็นคนละคนนะคะ ไม่ถามแล้วด้วย พูดคำเดียวแค่ castle walk โฮะๆๆๆ เหมือนคำประกาศิตเลยค่ะ เพราะเค้าพูดไรต่อไม่รู้เป็นภาษาญี่ปุ่นแล้วพาเราไปเข้าที่ตรงข้างๆแถวต่อเล่นเครื่องเล่น ตอนนั้นอารมณ์แบบ ยังไงชั้นก็คือผู้ชนะ โฮะๆๆๆๆ แต่จะชนะกว่านั้นถ้าได้บอกเจ้าหน้าที่คนเดิม ซึ่งป่านนี้เค้าคงคิดว่าเราเป็นนักท่องเที่ยวนิสัยแย่ไปแล้ว ฮือออออ
และนี่แหละค่ะ คือเรื่องที่เฟลที่สุดในทริปเที่ยว ตปท.ครั้งแรกของเรา การนั่งรถไฟผิดสายจากเกียวโตไปโผล่เกือบถึงโอซาก้ายังไม่เฟลขนาดนี้เลยค่ะ 5555555
แล้วเหตุการณ์นั้นทำเราเฟลมายันทุกวันนี้ เสียความมั่นใจไปยันเรื่องงานด้วยค่ะ เพราะงานเรามันจะเป็นจุดที่มีต่างชาติมาถามทางบ้าง มันมีวันนึงที่มีชาวต่างชาติโซนยุโรปมาถามทาง เราก็บอกเค้าด้วยภาษาอังกฤษสกิลประถมของเราไป เค้าก็รู้เรื่องนะคะ แต่ซักพักมีต่างชาติอีกคนเข้ามาถาม เป็นคนญี่ปุ่นค่ะ เค้าไม่พูดอะไรทั้งสิ้น เพียงแต่ยืนเอกสารมาให้ว่าจะไปที่นี่ๆ เรานี่ได้แต่อ้ำอึ้ง ตอบไม่ถูกเพราะประหม่าแล้วก็รนมากๆค่ะ ต้องให้พี่อีกคนช่วยตอบ ที่สำคัญวันนั้นเค้าวนมาถามทางบ่อยมากกกก ฮือออออ
ตอนนี้กระทู้อาจจะยาวไปแล้ว งั้นขอจบไว้เพียงเท่านี้ก่อนนะคะ^^
ปล. (//นี่ยังจะต่ออีกเหรอ) จริงๆทริปนี้บอกได้เลยเปิดประสบการณ์มากๆค่ะ เจอคนญี่ปุ่นครบทุกแบบเลย ฮ่าๆๆ มีที่ประทับใจก็มาก และที่มากที่สุดคือตอนไปโกเบค่ะ ตอนเรากำลังหลงทาง(อีกแล้ว) ฮ่าาา กำลังงมดูแผนที่กันอยู่ ก็เจอพี่ผู้ชายคนนึง ซึ่งเค้าปรี่เข้ามาช่วย แต่..แต่เค้าไม่ได้ภาษาอังกฤษเลยซักนิดค่ะ ฮ่าาา แต่เค้าพยายามจะช่วยบอกทางเป็นภาษาของเค้าและภาษามือ บอกตรงๆเราซึ้งใจมากๆค่ะ เพราะเฟลจาก USJ มาแล้ว เลยไม่ค่อยอยากจะถามทางใครอีกถ้าไม่จำเป็น พอพี่เค้ามาช่วยแบบนี้นี่แทบจะกราบตรงนั้นเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆ
แก้ไขคำผิดค่ะ
แชร์ประสบการณ์สุดเฟลในการสื่อสารกับคนต่างชาติตอนไปเที่ยว ตปท.TT
จริงๆเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่เพื่อน พ.ย.ปีที่แล้ว เป็นการไปเที่ยว ตปท.ครั้งแรกในชีวิต คือ มันเหมือนจะไม่มีอะไร แต่มันก็เฟลทุกครั้งพูดถึงทริปนี้ ฮ่าๆๆ
เรื่องมีอยู่ว่า เราได้แพลนทริปไปเที่ยวญี่ปุ่นกับแม่เราและแฟนเรากันสามคนค่ะ เกียวโต-โอซาก้า เราวางแผนการเที่ยว วางแผนการเดินทางอย่างดี เรากลัวหลงทางสุดๆเพราะเราสามคนพูดภาษาอังกฤษได้กันในระดับเด็กประถมเท่านั้น แล้วคือหลายๆคนก็บอกตลอดว่าญี่ปุ่นเป็นประเทศที่แทบไม่พูดอังกฤษกันเลย แต่เราก็มั่นใจค่ะว่าเราต้องรอด!! และแน่นอนว่ามันไม่เป็นเช่นนั้น ฮืออออ
ทริปเรามีความเฟลตั้งแต่วันแรกเลยค่ะ ไม่ว่าจะหลงทาง ฝนตกจนรองเท้าเปียกน้ำไปหมด อากาศที่หนาวลงเรื่อยๆจนอุณหภูมิแตะๆ3องศา คือเรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องที่ควบคุมไม่ได้ เราทำใจมาเผื่อบ้าง แต่มันยังไม่พีคเท่าวันที่เราไป USJ ที่โอซาก้า ความหายนะในความรู้สึกมันอยู่ตรงนี้แหละค่ะ ฮืออออ
เราอยากไป USJ มากกกก เพราะเราอยากไปโซนแฮร์รี่ เราไม่เน้นเครื่องเล่นค่ะ กะว่าได้เล่นอันไหนก็เล่นอันนั้น แต่สิ่งที่เราไม่อยากพลาดเลยคือการเข้าปราสาทฮอกวอตส์ คือเราพลาดอย่างนึงนะคะที่เราไม่ได้ศึกษามาว่าการเข้าชมปราสาทเนี่ยเค้าเรียกว่าอะไร ตอนนั้นเราเห็นเค้าต่อแถวกัน เราก็ไปต่อด้วย เพราะเรานึกว่าแถวนั้นจะได้เข้าสู่ตัวปราสาท แต่ไม่ใช่ค่ะ มันคือการต่อแถวเล่นเครื่องเล่น แล้วคือแถวยาวมากกกกกก มากจนแม่เราบ่นปวดขาแล้วยอมล่าถอยออกจากแถวไป แต่เรากับแฟนเราไปต่อค่ะ ไหนๆก็ต่อแถวมาแล้ว
พอเราเอาของเข้าล็อกเกอร์เรียบร้อยก็ได้ไปต่อแถวเข้าเครื่องเล่นค่ะ เค้าบอกไม่ให้เอาอะไรเข้าไปเลย เราก็ทิ้งมือถือไว้ที่ล็อกเกอร์ด้วย แล้วเราก็เสียดาย เพราะอดถ่ายรูปในปราสาทเลย แต่ระหว่างที่ต่อแถวเข้าเครื่องเล่นนอกแถวของเรา ก็มีคนเข้ามาเดินชมปราสาทพร้อมทั้งแบกกล้องมาถ่ายรูปกันหลายคน เราก็เลยถึงบางอ้อว่า เดี๋ยวค่อยเข้ามาถ่ายรูปทีหลังก็ได้
จากนั้นพอเราเล่นเครื่องเล่นกับซื้อของที่ระลึกเสร็จเราก็รีบออกมาเพื่อจะเข้าปราสาทใหม่ แต่เราไม่รู้ว่าต้องไปทางไหนค่ะ เราก็เลยเือกที่จะถามเจ้าหน้าที่ที่คุมจุดตั๋วเอ็กซ์เพรส เพราะเห็นเป็นผู้หญิงก็น่าจะใจดี แล้วก็น่าจะมีสกิลภาษาอังกฤษอยู่บ้าง เราก็ตรงดิ่งเข้าไปเลยค่ะ excuse me,i want to take a photo inside the castle. ประโยคที่เหลือเราจำไม่ได้ละค่ะว่าเราพูดอะไรบ้าง ฮ่าาา มันนานแล้ว แต่เราบอกประมาณว่าเราจะต้องไปทางไหน แต่คือเหมือนเธอฟังแค่ว่าเราจะไปข้างใน เธอถามเราว่าเรามีตั๋วเอ็กเพรสมั้ย เราบอกว่าไม่มี เราเป็นตั๋วธรรมดา เธอก็ไล่ให้เราไปต่อแถว เราก็เอาแล้วววว แย่แล้ว คุยกันไม่รู้เรื่องแน่ๆ เราเลยบอก no no,i don't want to play. i just want to take a photo. หึหึ ความหายนะมาเยือนเราละค่ะ คือพอเราบอกว่าถ่ายภาพปั๊บ เธอก็เข้าใจว่าเราจะเข้าไปถ่ายภาพในโซนเครื่องเล่น เธอไม่ให้เราเข้าค่ะ เรานี่โอ๊ยยยย จะสื่อสารยังไงให้เข้าใจดี ยิ่งสถานการณ์แบบนี้ กดดันมากค่ะ ลืมหมดเลยว่าจะพูดอะไรบ้าง ศัพท์อะไรที่คิดไว้กระจายหายไปหมด คนที่มีตั๋วเอ็กซ์เพรสก็จะเข้า กลายเป็นเราไปขวางทางเค้าอีก คนอื่นที่อยู่แถวนั้นก็จ้องมาทางนี้อีก เรานี่กระทืบเท้าขัดใจตัวเองเป็นเด็กๆไปเลยอ่ะ คือเฟลมาก ไม่รู้จะพูดยังไงให้รู้เรื่องด้วยภาษาอังกฤษอันอ่อนด๋อยของเรา แฟนเราก็เลยบอกว่าออกมาก่อนเถอะ เดี๋ยวไปหาทางเข้ากันใหม่ เราก็เลยบอกเค้าไปว่า no plomblem, thank you. พอเดินออกมานี่ถึงได้รู้สึกตัว กรี๊ดดดด ใช้คำผิดอีกแล้ว ฮือออ มันน่าจะเป็น never mind มากกว่ารึเปล่า อ๊ากกกกก
เราก็เดินบ่นกันออกมาค่ะ จริงๆเราบ่นคนเดียวมากกว่า แฟนเอาแต่ฟังอย่างเดียว ฮ่าๆๆ แต่เราไม่ยอมแพ้ค่ะ เราไปถามต่อ คราวนี้ถามน้องผู้ชายที่ตรงประตูปราสาท แต่อนิจจาน้องสกิลอังกฤษแย่กว่าเราอีก เราเลยพยายามพิมในกูเกิ้ลแล้วแปลเป็นญี่ปุ่น ปรากฏว่าน้องก็ดันไม่เข้าใจอีก นึกว่าเราจะเข้าไปถ่ายรูปตรงเครื่องเล่น เค้าก็บอกว่าไม่ได้ๆ โนโฟโต้ อ๊ากกกก เรานี่กุมขมับ สรุปเราใช้คำผิดสินะ เพราะคุยทั้งสองคนแล้วเค้าไม่เข้าใจจุดประสงค์เราซักคน เฟลสุดๆ เรานี่กลายเป็นพวกมนุษย์จอมรั้นดันทุรังไปเลย ฮืออออ เราต้องพูดยังไงเค้าถึงจะเข้าใจจจจจจจ
เรากับแฟนเลยถอยออกมาตั้งหลักก่อน ตอนเดินออกมาสมองเรานี่ว่างเปล่าไปแล้วค่ะ ในหัวมีแต่คำถามว่าทำไมไม่ได้ ทำไมไม่เข้าใจ เราต้องพูดยังไงถึงจะถูก เราพาแม่ไปเดินรอบสวนสนุกโดยที่ไม่ได้เล่นอะไรซักอย่าง เดินดูนั่นนี่อย่างเดียว ในใจเราคิดแต่ว่าต้องกลับไปเข้าปราสาทให้ได้ เพราะคงไม่ได้มาอีกแล้ว เราเลยลากแม่กับแฟนกลับไปโซนแฮร์รี่อีกรอบค่ะ
แต่คราวนี้เราไม่เดินเข้าไปถามแล้ว แต่ไปด้อมๆมองๆแทน ฮ่าๆ แล่วแฟนเราก็ชี้ไปที่ป้ายโปสเตอร์ แปะคำว่า castle walk เอาไว้ สงสัยมันต้องเป็นเส้นทางชมในปราสาทแน่เลย ทำไมไม่เอะใจให้เร็วกว่านี้นะะะะะ เพราะว่าตอนต่อแถวเล่นเครื่องเล่นก็เห็นโปสเตอร์นี้อันเบ้อเร่อออ ทำไมเราโง่ขนาดนี้นะเนี่ยยยยย
เรากับแฟนเลยเดินไปหาเจ้าหน้าที่ที่คุมรั้วอีกรอบ คราวนี้เป็นคนละคนนะคะ ไม่ถามแล้วด้วย พูดคำเดียวแค่ castle walk โฮะๆๆๆ เหมือนคำประกาศิตเลยค่ะ เพราะเค้าพูดไรต่อไม่รู้เป็นภาษาญี่ปุ่นแล้วพาเราไปเข้าที่ตรงข้างๆแถวต่อเล่นเครื่องเล่น ตอนนั้นอารมณ์แบบ ยังไงชั้นก็คือผู้ชนะ โฮะๆๆๆๆ แต่จะชนะกว่านั้นถ้าได้บอกเจ้าหน้าที่คนเดิม ซึ่งป่านนี้เค้าคงคิดว่าเราเป็นนักท่องเที่ยวนิสัยแย่ไปแล้ว ฮือออออ
และนี่แหละค่ะ คือเรื่องที่เฟลที่สุดในทริปเที่ยว ตปท.ครั้งแรกของเรา การนั่งรถไฟผิดสายจากเกียวโตไปโผล่เกือบถึงโอซาก้ายังไม่เฟลขนาดนี้เลยค่ะ 5555555
แล้วเหตุการณ์นั้นทำเราเฟลมายันทุกวันนี้ เสียความมั่นใจไปยันเรื่องงานด้วยค่ะ เพราะงานเรามันจะเป็นจุดที่มีต่างชาติมาถามทางบ้าง มันมีวันนึงที่มีชาวต่างชาติโซนยุโรปมาถามทาง เราก็บอกเค้าด้วยภาษาอังกฤษสกิลประถมของเราไป เค้าก็รู้เรื่องนะคะ แต่ซักพักมีต่างชาติอีกคนเข้ามาถาม เป็นคนญี่ปุ่นค่ะ เค้าไม่พูดอะไรทั้งสิ้น เพียงแต่ยืนเอกสารมาให้ว่าจะไปที่นี่ๆ เรานี่ได้แต่อ้ำอึ้ง ตอบไม่ถูกเพราะประหม่าแล้วก็รนมากๆค่ะ ต้องให้พี่อีกคนช่วยตอบ ที่สำคัญวันนั้นเค้าวนมาถามทางบ่อยมากกกก ฮือออออ
ตอนนี้กระทู้อาจจะยาวไปแล้ว งั้นขอจบไว้เพียงเท่านี้ก่อนนะคะ^^
ปล. (//นี่ยังจะต่ออีกเหรอ) จริงๆทริปนี้บอกได้เลยเปิดประสบการณ์มากๆค่ะ เจอคนญี่ปุ่นครบทุกแบบเลย ฮ่าๆๆ มีที่ประทับใจก็มาก และที่มากที่สุดคือตอนไปโกเบค่ะ ตอนเรากำลังหลงทาง(อีกแล้ว) ฮ่าาา กำลังงมดูแผนที่กันอยู่ ก็เจอพี่ผู้ชายคนนึง ซึ่งเค้าปรี่เข้ามาช่วย แต่..แต่เค้าไม่ได้ภาษาอังกฤษเลยซักนิดค่ะ ฮ่าาา แต่เค้าพยายามจะช่วยบอกทางเป็นภาษาของเค้าและภาษามือ บอกตรงๆเราซึ้งใจมากๆค่ะ เพราะเฟลจาก USJ มาแล้ว เลยไม่ค่อยอยากจะถามทางใครอีกถ้าไม่จำเป็น พอพี่เค้ามาช่วยแบบนี้นี่แทบจะกราบตรงนั้นเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆ
แก้ไขคำผิดค่ะ