สวัสดีค่ะ เราตั้งกระทู้ขึ้นมาไม่รู้จะมีใครผ่านมาอ่านหรือเปล่า คิดเสียว่ามาระบายความรู้สึกและอาการดีกว่าเนอะ
นิสัยปกติจะเป็นคนอารมณ์สุดโต่งค่ะ เสียใจก็สุด มีความสุขก็สุด อารมณ์ร้าย ด้วยเนื่องมาจากสภาวะในครอบครัว มีคนขี้หงุดหงิดค่ะ โมโหร้าย เราเลยติดนิสัยมา(ไม่ทราบว่ามันเป็นแค่ข้ออ้างของเราเองหรือเปล่า)
เหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกตัวว่าไม่ไหวแล้ว คือ เราไปดูคอนเสิร์ตศิลปินเกาหลีที่เรารักมาค่ะ มีความสุขดีมาก สุขจนไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย เป็นแบบนี้มาสี่วัน แต่เราดันเป็นไข้หวัดใหญ่หลังจากกลับจากคอนเสิร์ตค่ะ
ก็ไปหาหมอฉีดยา ทานยาตามปกติ พอทานไปได้ห้าวันเราเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกินยาเยอะมากไป เลยหยุดค่ะ
ซึ่งวันที่เราหยุดกิน เรามีอาการ นั่งคิดลบตลอดเวลา เช่น คิดถึงเรื่องนักร้องเกาหลีที่เราชอบ เมื่อไหร่จะมีโอกาสมาอีก ไม่เห็นอัพเดทอะไรเลย(เค้าพึ่งมีเวลาพักเว่ย555) คิดว่าพ่อแม่แก่แล้ว จะอยู่กับเราได้อีกนานจนาดไหน คิดแบบนี้จน อยากตายค่ะ แค่ระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมงทำให้เราดาวน์ได้ขนาดนี้ แต่พ่อนึกถึงหน้าพ่อกับแม่ขึ้นมา อารมณ์อยากตายหายไปค่ะ ทานอาหารไม่ลง อาเจียนตลอดเวลา แต่ยังเศร้าอยู่มาตลอดจนเมื่อพุธเรา ไม่ไหวแล้ว เลยโทรไป สายด่วนสุขภาพจิตค่ะ ก็คุยกับเจ้าหน้าที่ เหมือนระบายความรู้สึกไปได้ โล่งไปเปราะนึงค่ะ แต่วันรุ่งขึ้นเอาอีกแล้ว ยังมีอารมณ์นี้อยู่จนเราตัดสินใจไป รพ.สมเด็จเจ้าพระยา แต่ไม่ได้พบหมอหรอกนะคะ คิดไปเองว่าคนเยอะ เลยกลับดีกว่า ไปบ่ายอีกรอบ เจ้าหน้าที่บอกให้มาวันรุ่งขึ้นค่ะ ได้พบหมอแน่ๆ ตอนบ่ายมีแต่คนไช้เก่า เลยตัดสินใจกลับมาบ้าน แต่ยังอยากหาที่ระบายค่ะ เลยนั่งเสิร์ชหา จิตแพทย์ออนไลน์ ไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่ง มาเจอเว็ปสมาคมสะมาริตันส์
เป็นอาสาสมัคร ที่ช่วยรับฟังค่ะ เราเลยตัดสินใจโทรไป ช่วยเราได้เยอะ ร้องไห้ไปสามรอบ คุยไปสี่สิบนาที อาสาสมัครชื่อ พี่นะ ค่ะ ต้องกราบขอบพระคุณมากๆ ที่รับฟังหนู และคอยพูดคุยโต้ตอบกัน ดีขึ้นค่ะ ทานโจ๊กได้ครึ่งถ้วย
วันรุ่งขึ้น คือเมื่อวาน เลยตัดสินใจไปรพ.สมเด็จเจ้าพระยาอีกรอบ
ได้พบหมอสมใจแล้วค่ะ เลยนั่งพูดคุยกับหมอ หมอเข้าใจหมดทุกอย่างเราได้ระบายความคิด ความรู้สึก และอาการให้หมอฟัง
สรุปอาการของเรา คือ คิดกังวลในสิ่งที่ยังไม่เกิด อาจด้วยก่อนหน้าเรายังติดอยู่ในความสุขแบบมากๆ พอตัดอารมณ์ทีมันเลยดาวน์ ทางแก้คือ ให้เรารู้ตัวอยู่ตลอดเวลา ถ้าเมื่อไหร่ที่เราจะเริ่มคิดกังวลเรื่องนี้ ให้เรารีบ
ตัดมันออกไป ให้ปรับความคิดของตัวเอง ได้ lorazepam 0.5 mgมาทานวันละเม็ดก่อนนอนค่ะ นัดอีกทีเดือนหน้า
อีกอย่างเมื่อวานประจำเดือนเรามาค่ะ เลยลองเปิดหาอ่านดูอาการก่อนมีประจำเดือน สามารถมีอาการวิตกกังวลได้ไปจนถึงซึมเศร้า ของเราไม่รู้ว่าเกี่ยวด้วยหรือเปล่านะคะ
ตอนนี้นอกจากยาที่จะช่วยเราแล้ว เราก็อยากช่วยตัวเราเองบ้างค่ะ
อย่างที่เรากังวลเรื่องความแก่ของพ่อกับแม่ เลยเปลี่ยนความคิดว่าเอาเวลามาซื้อของบำรุงร่างกายให้ท่านดีกว่า ส่วนเรื่องนักร้องเกาหลี เราไม่ได้กังวลอะไรแล้วค่ะ เราพยายามที่จะรักษาตัวเอง อยากหายค่ะ
อาจเขียนวกวนไป เราถ่ายทอดไม่เก่งค่ะ
ห้าวันที่ทานอะไรไม่ได้เลย น้ำหนักลดไปสามกิโลค่ะ แย่มากๆ ตอนนี้ทานได้มื้อละครึ่งทัพพี ยิ่งกว่าตอนอกหักอีก5555
ถ้าใครมีอาการเหมือนเรา รีบไปหาหมอเถอะนะคะ หมอใจดีมากๆเลยค่ะ
มีคนหลากหลายรูปแบบ หลากหลายอาชีพ แบบไม่น่าเชื่อ แต่ถ้ารู้ตัวเร็วรีบรักษา จะมีแต่ผลดีจริงๆค่ะ
เราผู้มีอาการวิตกกังวล
นิสัยปกติจะเป็นคนอารมณ์สุดโต่งค่ะ เสียใจก็สุด มีความสุขก็สุด อารมณ์ร้าย ด้วยเนื่องมาจากสภาวะในครอบครัว มีคนขี้หงุดหงิดค่ะ โมโหร้าย เราเลยติดนิสัยมา(ไม่ทราบว่ามันเป็นแค่ข้ออ้างของเราเองหรือเปล่า)
เหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกตัวว่าไม่ไหวแล้ว คือ เราไปดูคอนเสิร์ตศิลปินเกาหลีที่เรารักมาค่ะ มีความสุขดีมาก สุขจนไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย เป็นแบบนี้มาสี่วัน แต่เราดันเป็นไข้หวัดใหญ่หลังจากกลับจากคอนเสิร์ตค่ะ
ก็ไปหาหมอฉีดยา ทานยาตามปกติ พอทานไปได้ห้าวันเราเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกินยาเยอะมากไป เลยหยุดค่ะ
ซึ่งวันที่เราหยุดกิน เรามีอาการ นั่งคิดลบตลอดเวลา เช่น คิดถึงเรื่องนักร้องเกาหลีที่เราชอบ เมื่อไหร่จะมีโอกาสมาอีก ไม่เห็นอัพเดทอะไรเลย(เค้าพึ่งมีเวลาพักเว่ย555) คิดว่าพ่อแม่แก่แล้ว จะอยู่กับเราได้อีกนานจนาดไหน คิดแบบนี้จน อยากตายค่ะ แค่ระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมงทำให้เราดาวน์ได้ขนาดนี้ แต่พ่อนึกถึงหน้าพ่อกับแม่ขึ้นมา อารมณ์อยากตายหายไปค่ะ ทานอาหารไม่ลง อาเจียนตลอดเวลา แต่ยังเศร้าอยู่มาตลอดจนเมื่อพุธเรา ไม่ไหวแล้ว เลยโทรไป สายด่วนสุขภาพจิตค่ะ ก็คุยกับเจ้าหน้าที่ เหมือนระบายความรู้สึกไปได้ โล่งไปเปราะนึงค่ะ แต่วันรุ่งขึ้นเอาอีกแล้ว ยังมีอารมณ์นี้อยู่จนเราตัดสินใจไป รพ.สมเด็จเจ้าพระยา แต่ไม่ได้พบหมอหรอกนะคะ คิดไปเองว่าคนเยอะ เลยกลับดีกว่า ไปบ่ายอีกรอบ เจ้าหน้าที่บอกให้มาวันรุ่งขึ้นค่ะ ได้พบหมอแน่ๆ ตอนบ่ายมีแต่คนไช้เก่า เลยตัดสินใจกลับมาบ้าน แต่ยังอยากหาที่ระบายค่ะ เลยนั่งเสิร์ชหา จิตแพทย์ออนไลน์ ไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่ง มาเจอเว็ปสมาคมสะมาริตันส์
เป็นอาสาสมัคร ที่ช่วยรับฟังค่ะ เราเลยตัดสินใจโทรไป ช่วยเราได้เยอะ ร้องไห้ไปสามรอบ คุยไปสี่สิบนาที อาสาสมัครชื่อ พี่นะ ค่ะ ต้องกราบขอบพระคุณมากๆ ที่รับฟังหนู และคอยพูดคุยโต้ตอบกัน ดีขึ้นค่ะ ทานโจ๊กได้ครึ่งถ้วย
วันรุ่งขึ้น คือเมื่อวาน เลยตัดสินใจไปรพ.สมเด็จเจ้าพระยาอีกรอบ
ได้พบหมอสมใจแล้วค่ะ เลยนั่งพูดคุยกับหมอ หมอเข้าใจหมดทุกอย่างเราได้ระบายความคิด ความรู้สึก และอาการให้หมอฟัง
สรุปอาการของเรา คือ คิดกังวลในสิ่งที่ยังไม่เกิด อาจด้วยก่อนหน้าเรายังติดอยู่ในความสุขแบบมากๆ พอตัดอารมณ์ทีมันเลยดาวน์ ทางแก้คือ ให้เรารู้ตัวอยู่ตลอดเวลา ถ้าเมื่อไหร่ที่เราจะเริ่มคิดกังวลเรื่องนี้ ให้เรารีบ
ตัดมันออกไป ให้ปรับความคิดของตัวเอง ได้ lorazepam 0.5 mgมาทานวันละเม็ดก่อนนอนค่ะ นัดอีกทีเดือนหน้า
อีกอย่างเมื่อวานประจำเดือนเรามาค่ะ เลยลองเปิดหาอ่านดูอาการก่อนมีประจำเดือน สามารถมีอาการวิตกกังวลได้ไปจนถึงซึมเศร้า ของเราไม่รู้ว่าเกี่ยวด้วยหรือเปล่านะคะ
ตอนนี้นอกจากยาที่จะช่วยเราแล้ว เราก็อยากช่วยตัวเราเองบ้างค่ะ
อย่างที่เรากังวลเรื่องความแก่ของพ่อกับแม่ เลยเปลี่ยนความคิดว่าเอาเวลามาซื้อของบำรุงร่างกายให้ท่านดีกว่า ส่วนเรื่องนักร้องเกาหลี เราไม่ได้กังวลอะไรแล้วค่ะ เราพยายามที่จะรักษาตัวเอง อยากหายค่ะ
อาจเขียนวกวนไป เราถ่ายทอดไม่เก่งค่ะ
ห้าวันที่ทานอะไรไม่ได้เลย น้ำหนักลดไปสามกิโลค่ะ แย่มากๆ ตอนนี้ทานได้มื้อละครึ่งทัพพี ยิ่งกว่าตอนอกหักอีก5555
ถ้าใครมีอาการเหมือนเรา รีบไปหาหมอเถอะนะคะ หมอใจดีมากๆเลยค่ะ
มีคนหลากหลายรูปแบบ หลากหลายอาชีพ แบบไม่น่าเชื่อ แต่ถ้ารู้ตัวเร็วรีบรักษา จะมีแต่ผลดีจริงๆค่ะ