คือผมไม่เคยตั้งกระทู้แนวนี้เลยครับ(มีหลายแอค) ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายนี่คือเรื่องจริงที่ผมประสบอยู่ผมเครียดมาก
คือพี่ครับผมเป็นคนที่ชอบเก็บทุกสิ่งทุกอย่างมาคิดเล็กคิดน้อยแต่เหมือนครั้งนึงผมทะเลาะกับแม่แล้วบอกว่าผมเป็นคนชอบคิดเล็กน้อยทำให้ผมพยายามปล่อยวางแบบให้มันผ่านแล้วเหมือนผมเก็บกดมั้งคับบางครั้งมันเหมือนผมทำอะไรแปลกๆเช่นพูดไม่คิด ทำอะไรแปลกแบบยั่วโมโหแม่ผมเหมือนผมได้ระบายแบบบางครั้งแม่ผมทำผิดมากกับไม่มีอะไรแต่พอผมทำกลับเหมือนว่าผมทำผิดมากเช่น แก้วแตกแม่ผมทำคือแบบจบแต่ผมทำมันคือแบบโดนตำหนิถึงมันไม่มากแต่มันเหมือนเป็นเรื่องฝังใจทุกครั้งที่ทำผิดก็เหมือนเป็นเรื่องค้ำคอแต่เวลาผมทำผิดผมพยายามแก้ไขเอง เช่นคอนแทคเลนหล่นเพราะผมเล่นบาสมีบาสจากไหนไม่ทราบมากระแทกหลุดผมโดนด่าว่ามากมายทั้งที่ผมไม่รู้อะไรเลยว่าบาสมาจากไหนแต่ผมก็ออกเงินค่าขนมให้เองเพราะผมรู้สึกไม่อยากฟังทั้งที่ผมไม่ผิดอะไรแค่บอกให้ระวังก็พอแต่ด่าว่าผมเป็นชุดมาก และบางครั้งแม่ผมชอบมาระบายแบบอารมเสียจากที่อื่นก็เหมือนแบบมาหงุดหงิดใส่ แม่ผมเวลาพูดเรื่องผิดผมแค่บอกว่าจริงๆแล้วมันไม่ใช่ก็โมโหว่าผม แม่ผมบอกว่าผมเพ้อเจ้อล่องลอย ผมรู้สึกเฟลในการใช้ชีวิตมากเพราะแม่ผมเหมือนเป็นคนที่ผมคิดว่าท่านให้คำแนะนำในชีวิตเหมือนเป็นที่พึงทางใจแทนศาสนาเพราะผมไม่ค่อยเชื่อในศาสนา ผมรู้สึกไม่อยากทำไรเพราะผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรที่แปลก เพ้อเจ้อ แม่ไม่ยอมบอกผมเพราะเราทะเลาะกัน และผมรู้สึกว่าหลายครั้งเหมือนผมอยู่ตัวคนเดียวบนโลกไม่มีใครเข้าใจ ผมไม่แน่ใจว่าผมป่วยทางจิตหรือเป็นบ้าอะไรรึเปล่า
ผมมีความผิดปกติหรือเปล่าครับ
คือพี่ครับผมเป็นคนที่ชอบเก็บทุกสิ่งทุกอย่างมาคิดเล็กคิดน้อยแต่เหมือนครั้งนึงผมทะเลาะกับแม่แล้วบอกว่าผมเป็นคนชอบคิดเล็กน้อยทำให้ผมพยายามปล่อยวางแบบให้มันผ่านแล้วเหมือนผมเก็บกดมั้งคับบางครั้งมันเหมือนผมทำอะไรแปลกๆเช่นพูดไม่คิด ทำอะไรแปลกแบบยั่วโมโหแม่ผมเหมือนผมได้ระบายแบบบางครั้งแม่ผมทำผิดมากกับไม่มีอะไรแต่พอผมทำกลับเหมือนว่าผมทำผิดมากเช่น แก้วแตกแม่ผมทำคือแบบจบแต่ผมทำมันคือแบบโดนตำหนิถึงมันไม่มากแต่มันเหมือนเป็นเรื่องฝังใจทุกครั้งที่ทำผิดก็เหมือนเป็นเรื่องค้ำคอแต่เวลาผมทำผิดผมพยายามแก้ไขเอง เช่นคอนแทคเลนหล่นเพราะผมเล่นบาสมีบาสจากไหนไม่ทราบมากระแทกหลุดผมโดนด่าว่ามากมายทั้งที่ผมไม่รู้อะไรเลยว่าบาสมาจากไหนแต่ผมก็ออกเงินค่าขนมให้เองเพราะผมรู้สึกไม่อยากฟังทั้งที่ผมไม่ผิดอะไรแค่บอกให้ระวังก็พอแต่ด่าว่าผมเป็นชุดมาก และบางครั้งแม่ผมชอบมาระบายแบบอารมเสียจากที่อื่นก็เหมือนแบบมาหงุดหงิดใส่ แม่ผมเวลาพูดเรื่องผิดผมแค่บอกว่าจริงๆแล้วมันไม่ใช่ก็โมโหว่าผม แม่ผมบอกว่าผมเพ้อเจ้อล่องลอย ผมรู้สึกเฟลในการใช้ชีวิตมากเพราะแม่ผมเหมือนเป็นคนที่ผมคิดว่าท่านให้คำแนะนำในชีวิตเหมือนเป็นที่พึงทางใจแทนศาสนาเพราะผมไม่ค่อยเชื่อในศาสนา ผมรู้สึกไม่อยากทำไรเพราะผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรที่แปลก เพ้อเจ้อ แม่ไม่ยอมบอกผมเพราะเราทะเลาะกัน และผมรู้สึกว่าหลายครั้งเหมือนผมอยู่ตัวคนเดียวบนโลกไม่มีใครเข้าใจ ผมไม่แน่ใจว่าผมป่วยทางจิตหรือเป็นบ้าอะไรรึเปล่า