ความสัมพันธ์ ระหว่าง ผู้หญิง กับ ผู้ชาย แบบนี้ เรียกว่า เพื่อนสนิท ได้หรือไม่?

คือเราคบกับผู้ชายคนนึงคนเดียวมาตลอด 14 ปี
ตอนที่ตกลงคบกัน เค้าเข้ามาขอเราเป็นแฟน จากนั้นเราก็เรียกกันว่าแฟนมาตลอด เค้าอายุมากกว่าเรา 11 ปี
(ตอนนี้เค้าอายุ 45 ปี และ เราอายุ 34 ปี) เค้าคือแฟนคนแรก คนล่าสุด และ เราเองก็ยังไม่มีคนใหม่

ถึงแม้เราจะไม่เคยคบผู้ชายคนไหนมาก่อน หรือ มีแฟนมาก่อน (คนนี้คือคนแรก) แต่ตลอดเวลาที่คบกัน เรารู้สึกได้ว่า เค้าดูแลเราอย่างดีมากๆ
ใส่ใจ เอาใจใส่ แม้เรื่องเล็กน้อย ให้เวลา ให้ความอบอุ่น ไม่เจ้าชู้ คบเราคนเดียว เค้าไม่เคยทำให้เรารู้สึกระแวงหรือไม่ไว้ใจเลย และ ไม่เคยล่วงเกินเราเลย
เค้าเป็นคนดีมากๆ เป็นคนที่เราคิดว่า คนนี้แหละ ที่เราจะฝากชีวิตไว้ได้ คนนี้แหละ ที่จะดูแลเราไปตลอดชีวิต คนนี้แหละ ที่เราจะแต่งงานด้วย
และ อยู่ด้วยกันไปจนวันตาย...... แต่แล้ว เหตุการณ์ มันไม่เป็นอย่างนั้น.....

หลังจากคบกันมาได้ 10 ปี (เมื่อ 4 ปีก่อน) เราตัดสินใจคุยเรื่องแต่งงานจริงจัง เพราะเราโดนสังคม ถามหนัก และ ถี่ขึ้นเรื่อยๆ ว่าเมื่อไรจะแต่งงาน
อายุ 30 แล้วทำไมยังไม่แต่งอีก ทีแรกเค้าบ่ายเบี่ยงที่จะคุย แต่สุดท้าย ก็ได้คำตอบว่า เค้าไม่ศรัทธาในการแต่งงาน และ ไม่คิดจะใช้ชีวิตกับเราเป็นครอบครัว แค่อยากดูแลเราห่างๆแบบนี้ ได้โทรหาเราทุกวัน เจอกันอาทิตย์ละครั้ง สองครั้ง ไปกินข้าวกัน เค้ามีความสุขดีมากอยู่แล้ว ไม่อยากรับผิดชอบชีวิตใครทั้งชีวิต ไม่ได้อยากอยู่กับใครทุกวัน และ การแต่งงานคือ ภาระอันยิ่งใหญ่ซึ่งเค้าไม่ต้องการ .....
คุยกันถึงขนาดที่ว่า งั้นก็อยุ่บ้านของแต่ละคนเหมือนเดิมก็ได้ ก็ต่างคนต่างอยู่ไป แค่จัดงานเล็กๆ จดทะเบียนก็พอ ให้ผู้ใหญ่ เพื่อนๆ และ สังคมรับรู้ว่าเราเป็นคู่กัน ให้เราได้มั่นใจว่าเค้าจะไม่มีใคร และ อยากจะดูแลเราไปตลอดชีวิต เค้าก็ยืนยันว่าการแต่งงานเป็นเรื่องไร้สาระ และ ยืนกรานว่ายังไงก็ไม่แต่ง สุดท้าย ถูกเราเซ้าซี้หนักเข้า เค้าก็บอกประโยคที่ทำให้เรา รู้สึกล้มทั้งยืนว่า "เค้าไม่ได้รู้สึกกับเราแบบชู้สาวอีกแล้ว เค้ารู้สึกว่าเราเป็นน้องสาวคนนึง"
พอแม่รู้ แม่ก็บอกว่างั้นก็ให้เราเลิกไปเลย เค้าก็บอกว่า ถ้าเราอยากเลิกก็แล้วแต่เรา แต่เค้าก็ไม่ได้มีใคร ไม่ได้คิดจะรักใครอีก รักเรามากที่สุด และ เป็นห่วงเรามากที่สุด และ อยากดูแลเราไปตลอด  เค้าบอกเราว่า....ไม่ต้องรู้ได้ไหม ว่าเราคบกันแบบไหน แค่รู้ว่าเค้ารักเรา และ จะดูแลเราไปตลอด และ บอกให้เราอยู่กับปัจจุบันก็พอ  จิตใจเราปั่นป่วนกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก มันจุก มันสับสน (มันคือเพลงนี้เลย.....กลับตัวก็ไม่ได้ จะเดินต่อไป ก็ไปไม่ถึง....)

เราเสียใจหนักมาก  ร้องไห้ทุกคืนมาตลอด 1 ปี น้ำตาไหลไม่หยุด จนป่วย กินข้าวไม่ได้เป็นอาทิตย์ นอนไม่หลับเรื้อรัง หัวใจเต้นผิดจังหวะ จนต้องไปพบจิตแพทย์ หมอบอกเราเป็นโรคซิมเศร้าบวกกับอาการวิตกกังวลร่วมด้วย และให้ยาปรับสารเคมีในสมอง และ ยาคลายเครียดมากินเพื่อให้หลับ
(ผ่านมา 3 ปี จนตอนนี้เราก็ยังต้องกินยาอยู่) ตลอดเวลาที่เราป่วยเค้าก็ยังเหมือนเดิม คือ โทรหาเราทุกวัน มาเจอทุกอาทิตย์ ถ้าวันไหนเราไปหาหมอ ก็จะไปรับพามาส่งบ้าน เป็นห่วงเราเหมือนเดิม

ตอนนี้เราอยากเปิดใจ และ เปิดโอกาสให้ตัวเอง เพราะเราฝันว่า เราอยากมีครอบครัว ได้เจอใครสักคนที่จะมาดูแลเราเป็นครอบครัว ได้อยู่กับคนๆนั้นทุกๆวัน และ ดูแลกันตลอดไป ทำให้ เมื่อต้นปี 2018 ที่ผ่านมา เราคุยกับเค้า ตกลง ว่าความสัมพันธ์นี้ เราควรเรียกมันว่า "เราเป็นเพื่อนสนิทกันเถอะ"
เค้าก็บอกว่า เราจะเรียกเค้าว่าอะไรก็ได้ จะให้เป็นเพื่อน จะให้เป็นพี่ชาย หรือ จะให้เป็นพ่อก็ยังได้ (คือเราไม่มีพ่อ พ่อเราเสียไปนานนแล้ว)  เพราะเค้าก็จะดูแลเราเหมือนเดิม และ จะดูแลเราตลอดไป ไม่ทิ้งเราไปไหน และ เค้าก็ทำจริงๆ คือ ยังนัดมาเจอ ยังโทรหาเราทุกวัน ล่าสุดที่เราไปหาหมอตามนัด ก็มารับเราพามาส่งบ้าน และ ยังบอกอีกว่า ถ้าเราคิดว่ามีใครที่ดูแลเราได้ดีกว่าที่เค้าทำ เราจะไปมีครอบครัว เค้าก็จะปล่อยเราไป

....คำถามของเราคือ....
1. แบบนี้เรียกว่า เพื่อนสนิท ได้มั้ยค่ะ?
2. มีใครเคยเจอเคสแบบนี้มั้ยค่ะ? ถ้าเป็นเพื่อนๆจะทำอย่างไรดีค่ะ? ขอถามความเห็นเพื่อนๆหน่อยคะ
3. เอาจริงๆ คือ เราก็ยังสับสน ไม่รู้ว่า สิ่งที่เราตัดสินใจไปนั้นถูกต้องแล้วหรือยัง และ เราควรทำอย่างไรต่อไปกับความสัมพันธ์นี้ค่ะ?

ขอบคุณทุกความเห็นมากนะคะ
จขกท