สวัสดีค่ะเพื่อนๆ เป็นครั้งแรกเลยที่ตั้งกระทู้ ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

น่ารำคาญนิดนึงนะคะ เท้าความก่อนว่าตอนสมัย ม.ต้น เป็นเด็กที่ดีเว่อร์(ในสายตาคนอื่น) ชนิดโลกสวยเลยค่ะ เหตุเพราะเป็นเด็กบ้านนอกแต่เข้ามาเรียนในเมืองเลยคิดว่าเราควรดีกับทุกคน รู้จักนอบน้อมและทำกิจกรรมแต่การเรียนก็ต้องสู้เค้า เพราะเด็กในเมืองเก่งมากสำหรับเรา

แต่ไม่รู้ว่าการที่ตัวเองพยายามดีกับทุกคนจะทำให้เราเสียใจมากๆ หลายๆ อย่างที่ให้ออกไปมันย้อนกลับมาทำร้ายเรา ตัวอย่างเช่น เรายิ้มให้กับทุกคนที่เค้ามองหน้าเรานานนิดนึง ไม่ได้เรี่ยราดนะ555 แต่คนหลายๆ คนเอาไปพูดว่าเราแอ๊บนั่นนี่(จริงๆไม่แอ๊บเลยสาบาน เราพยายามให้ตัวเองไม่ดูมืดมนนะ) เราตั้งใจทำการบ้านส่งตลอดไม่เคยเลท เราดีกับครูทุกคนและพยายามแสดงตัวให้ครูเห็นว่าเด็กบ้านนอกอย่างหนู ไม่ได้ห่วยนะคะ หนูสู้เด็กในเมืองได้นะ แต่ก็ไม่ถึงเสนอตัวค่ะ แต่จนแล้วจนรอดเพื่อนหลายคนก็หมั่นไส้ พอทำอะไรผิดโดนจ้อง และที่สำคัญ ผ่านการโดนตบโดยที่เราไม่รู้เหตุผลมาแล้วด้วยซ้ำ

ตั้งแต่เด็กเราก็ถูกมองเป็นลูกเป็ดดำตลอด ม.ต้นยิ่งหนัก แต่เราก็โดดเด่นบ้างในเวลาเดียวกัน(ขยันเรียน555) แต่ความสุขไม่มีเลย เพื่อนที่จริงใจ ที่หัวเราะกันได้แบบไม่ต้องสะดุดเวลามองตาไม่มีเลยจริงๆ เราจะมีค่าแค่ตอนทำงานกลุ่มหรือต้องออกไปพรีเซ็นต์งานเท่านั้น

ตอนนี้ขึ้นม.ปลาย ดีขึ้นนะคะเพราะเราทิ้งลุคแม่พระไปเลย แต่เรากลับรู้สึกว่า"ตัวเราจริงๆ"มันหายไป  เขวค่ะ  ได้รับสายตาประมาณมองเราเป็นตัวประหลาดยังคงอยู่ไม่ว่าเพื่อนเก่าหรือไม่ เราพยายามมากเลยนะที่จะเป็นคนธรรมดาที่เพื่อนไม่ส่งสายตาแบบนั้นให้ อารมณ์จะประมาณ คุยกะเพื่อนอยู่ พอหันมาเจอเราทั้งกลุ่มเงียบและจ้องเราเป็นตาเดียว มองขึ้นลงนิดหน่อย สัมผัสได้ถึงคำว่าไม่อยากจะสนิทด้วย บางครั้งก็ได้จากครูด้วยนะ แต่เหมือนครูเค้าพยายามไม่รู้สึกแบบนั้นกับเรา แต่เค้าก็มีหลุด

เราไม่ได้หน้าตาขี้เหร่อะไรนะ ธรรมดาๆ เรื่องเพื่อนเราไม่กังวลอะไร แต่บางครั้งก็ต้องมีบ้างถูกมั้ย

เข้าเรื่องค่ะ555
1.ปัญหามีอยู่ว่ากลายเป็นคนไม่รู้ตัวตนของตัวเอง
2.กลัวการเข้าสังคมนิดๆ บางครั้งหนักจนทนไม่ไหวร้องไห้อยู่คนเดียว(โทรหาแม่แม่ก็เอาแต่ด้านวิชาการควรนั่นนี่ตลอด แต่ไม่มองความรู้สึกเลย โทรหายายยายก็ปลอบแต่ไม่เคยสอนให้เราปรับปรุงอะไร โทรหาตา ตาก็ให้ลาออกลูกเดียว น้าเฉยๆ ปลอบหน่อยนึงตามประสาผู้ชาย เพื่อนก็นกสองหัวเอาไปเล่าให้คู่กรณีฟัง โดนตบอีกไม่รู้กี่รอบ)
3.ตอนนี้บางทีเราคุยกะครู กะรุ่นพี่ บสงคนเค้าเมินเราไปเลย สีหน้าดูไม่ชอบใจให้เรามาคุยด้วย
4.ครอบครัวเราเอง ไม่มีใครเข้าใจหรือช่วยเหลือด้วยวิธีที่ดีเลย
5.อยากกลับไปเป็นตัวเองตอนม.ต้น ในเรื่องของการมองโลกให้ดีขึ้นสักครึ่งก็พอ ตอนนี้เรามองอะไรก็แย่ไปหมด
6.เรากลัวว่าเราจะกลับไปเป็นโรคซึมเศร้าอีกครั้ง(ช่วงม.ต้น)
7.จิตใจแย่ ร่างกายก็แย่ค่ะ ป่วยวันเว้นวันเลย
8.ไม่ทันคนเลย พยายามแล้ว
9.สำคัญที่สุด เรามีความฝันเป็นล่าม แต่ล่ามที่ลูกค้าไม่อยากมองตา เราเก่งให้ตาย ขยันให้ตาย พยายามให้ตายมันก็ไม่เต็มร้อยหรอก

หากมีคนใจดีตอบให้สักข้อ หรือแค่แวะมาอ่านก็ดีใจแล้ว และขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่ง หากท่านจะแนะนำหนทางให้ เชื่อว่าเพื่อนสักคนหนึ่งต้องเจอเรื่องราวบางอย่างที่คล้ายกันบ้างแหละ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ

ขออภัยที่ยาวมาก อยากระบายแหะๆ