ผมเป็นผู้ชายคนนึงที่หน้าตาไม่ได้หล่อฐานะไม่ได้ดีอะไรมากมายตลอดระยะเวลาตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนผมไม่เคยมีเพื่อนแบบจริงๆจังๆก็เนื่องจากตัวผมเป็นเด็กหัวอ่อน เวลามีงานกลุ่มผมก็มักจะเป็นตัวเลือกสุดท้ายเสมอ(ขนาดที่ผมเขียนอยู่ผมก็กำลังรู้สึกอยากจะร้องไห้)ไม่มีใครอยากได้ผมเข้ากลุ่มแต่นั่นก็ไม่แปลกเพราะผมเป็นพวกไม่ค่อยสนใจโลกอยู่แล้วหลายคนมักมองผมด้วยความสงสารแต่ความสงสารนั้นมันก็คือการเสแสร้งที่พวกเค้าพยายามมอบให้เพื่อให้ผมรู้สึกสบายใจ ...ผมรู้สึกโดดเดี่ยวมาตั้งแต่เด็กๆแล้วมันเหมือนทำให้ผมมีปม ทั้งความมั่นใจต่างๆมันหายไปหมด แฟนผมก็ไม่เคยมีคงเพราะหน้าตาผมมันไม่หล่อผู้หญิงหลายคนมักมองผมด้วยท่าทีรังเกียจแต่บางคนก็เดินเข้ามาคุยกับผมคงเป็นเพราะเราต้องทำงานร่วมกันจนบางทีเค้าก็กล้าจะพูดเรื่องส่วนตัวกับผมแต่นั้นก็ในฐานะเพื่อนร่วมงานที่แสนดี ครั้งนึงในชีวิตผมมีโอกาสได้มีแฟนเราครบกันสองเดือน จนวันนึงผมมาจับได้ว่าเธอไม่ได้ครบแค่ผมคนเดียวแต่เราก็คุยกัน...ผมนึกว่าเธอจะพอแต่เปล่าเลย ผมเลยยุติความสัมพันธ์ นั้นทำให้ผมมองอะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไป ผู้หญิงก็เหมือนๆกันทุกคนครบกันที่หน้าตาและเงินทอง แต่ผมไม่ว่าไรหรอก ถ้าตัวผมดีพอเค้าก็จะหยุดอยู่แค่ที่ผม... จิงๆตอนนี้เวลานี้ผมรู้สึกว่างเปล่ามากๆ ชายอายุ 23 กับความรู้สึกแบบนี้ ตอนนี้ผมก็ได้แต่วิ่งออกกำลังกายเช้าเย็น เขียนนิยายและลบทิ้งเพื่อให้มีเวลาเขียนเรื่องต่อๆไป เพื่อผมจะได้ไม่คิดจะไปกระโดดจากที่สูงๆ ทุกๆเช้าผมมักจะเดินขึ้นเขาไปที่จุดชมวิวและมองลงไปข้างล่างดูว่ามันสูงแค่ไหนผมจะยืนอยู่ตรงนั้นเกือบ 3นาที ทุกวัน และดิดว่ามันดีแล้วหรอถ้าผมจะยื่นขาออกไปสุดท้ายผมก็ไม่เคยที่จะกระโดดลงไปสักทีคงเป็นเพราะผมอ่อนแอ แต่ชีวิตนี้มันน่าเบื่อบางครั้งผมก็เหงานะอยากมีใครสักคนมาอยู่ข้างๆ ผมโดดเดี่ยวมาตลอด นั้นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมอ่อนแอ หรือจิงๆแล้วผมแต่ต้องการใครสักคนที่รักตัวผมในแบบที่ผมเป็น ดูหนังเศร้าๆแล้วร้องไห้เหมือนผู้หญิง อารมอ้อนไหวกับเรื่องเศร้าๆ ดูหนังบางเรื่องไม่น่าจะร้องแต่ผมก็ร้องเฮ้อ อ่อนแอจังเลยน้าาตัวผมเนี่ย แต่ถึงผมจะเป็นแบบนั้น การได้เห็นใครต่อใครเดินคู่กันมันทำให้ผมมีความสุขนะถึงตัวผมจะเหงาก็ตาม

จะว่าไปแล้วคนแบบผม คงไม่มีใครจิงๆอะแหละ  ^^~ ลาขาด