ผมอยากเล่าเป็นประสบการณ์ หรือเตือนใจ เพื่อนๆในพันทิปครับ
ว่ามันทรมานแค่ไหนกับการต้องมาเครียดหรือกังวลกับ HIV
"โรคกลัวเอดส์ มันน่ากลัวกว่าโรคเอดส์"
จริงๆครับ
อย่างที่เราทราบกันครับ ว่าปัจจุบันสามารถยืนยันผลเลือดได้ที่ 1 เดือน นั่นก็คือเราต้องรอระยะเวลาที่จะไปตรวจ 1 เดือนถึงจะยืนยันผลได้
หมายความว่า ถ้าคุณเกิดไปเสี่ยงมาแล้ว ไม่จำเป็นว่าคุณจะต้องรอถึง 1 เดือนแล้วไปตรวจนะครับ ตอนนี้ เร็วสุดคือ NAT เป็นวิธีการตรวจอย่างหนึ่งที่กำลังอยู่ในช่วงวิจัย สามารถตรวจพบเชื้อได้เร็วที่สุด 5 วันหลังเสี่ยงครับ มีเฉพาะที่คลินิกนิรนาม แต่ยังไงต้องปิดเคสด้วย Anti-HIV CMIA หรือ 4th gen นะครับที่ 1 เดือน นี่แหละครับ คือช่วงเวลาที่ทรมานที่สุด จริงๆครับ
ชีวิตประจำวันของผมเปลี่ยนไปสิ้นเชิงครับ ทุกวันๆ การตื่นนอนของผม ไม่ใช่การที่จะได้ออกไปใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือนวันก่อนๆ แต่เป็นการตื่นนอนที่ รอเพื่อจะนอน เพื่อให้มันครบกำหนดการตรวจเลือดเร็วๆ
ผมนั่งร้องไห้ทุกวัน เหมือนคนบ้า สังเกตุร่างกายตัวเองตลอดเวลา พอมีสิวขึ้นที่ตัวหนึ่งเม็ด จะเป็นประสาททันที และคิดว่านี่แหละคือ อาการของคนติดเชื้อเฉียบพลัน
คิดถึงอนาคตว่า อืม สิ่งที่เราฝันอยากจะเป็นมันคงจบลงแล้ว จริงๆ เรานั่งโทษตัวเองตลอดเวลา เราทำใจไม่ได้ เราเห็นเพื่อนๆเรามีความสุข เรากลับมีความทุกข์
เชื่อไหมครับ 1 เดือนนี้ เราเห็นคนอื่นมีความสุขมากเท่าไร มันกลับทำให้เรามีความทุกข์มากขึ้นเท่านั้น และโทษแต่ตัวเองว่า เราคงจะไม่ได้มีความสุขแบบคนอื่นอีกใช่ไหม
มันทรมานสุดๆครับ ทรมานแบบว่ากินข้าวได้แค่มื้อเดียว HIV จะมาแทรกอยู่ในความคิดทุกช่วงขณะ ทุกวินาที คิดแต่เรื่อง HIV มันไม่สามารถหยุดคิด แล้วคิดเรื่องอื้นได้จริงๆ พอเวลาหัวเราะ มันก็จะมาแทรกแล้วทำให้หยุดหัวเราะทันที
อีกอย่างคือ มันไม่เหมือนกับการเครียดเรื่องอื่นๆ คือมันลำบากใจที่จะปรึกษาพ่อแม่ หรือเพื่อนจริงๆ ตลอด 1 เดือน รู้ไหมครับว่าที่ไหนทำให้ผมมีความสุขได้ 1.พันทิป 2.หาหมอ.com และ 3.คลินิกนิรนาม คือ มีแค่นี้จริงๆที่ทำให้ผมมีความสุข เพราะสามารถปรึกษาไดเแค่ 3 ที่นี้จริงๆสำหรับผม
จนผมคิดว่า ผมจะคิดว่าผมเป็นผู้ติดเชื้อไปเลยดีมั้ยระหว่างที่รอตรวจ ผมทนไม่ไหวแล้วกัยการที่ต้องมาอยู่กับความคิดที่ว่า จะติดหรือจะไม่ติด นี่คือความทรมานที่สุดครับ
ผมไม่อยากให้ทุกคนที่ได้อ่านกระทู้นี้ของผม ต้องมาเจออะไรแบบผมครับ ทั้งที่ทุกคนต่างบอกว่า เหตุการณ์ของทั้งสองเหตุการณ์นั้น ไม่มีความเสี่ยงเลย แต่ผมก็เลือกที่จะไม่เชื่อใครเลย โดยที่เชื่อแต่ตัวเอง จนตอนนี้ เหตุการณ์แรก นั้นครบ 32 วันผมไปตรวจผลเป็นลบ แต่เหตุการณ์ที่ 2 พึ่งผ่านมา 4 วันครับ ผมกำลังรอเวลา และแน่นอน ผมกลับมาลูปเดิมที่ว่าผมต้องเครียดไปอีก 1 เดือนต่อจะนี้
ไม่ว่าจะผลมันจะออกมาเป็นยังไง ผมทำใจไว้แล้วครับ มันเหนื่อยแล้ว อย่ามาถีงจุดที่ต้องเครียดและกังวลเลยครับ
"ป้องกัน" นี่แหละครับ คือหนทางที่จะไม่พาให้คุณมาถึงจุดนี้
ขอบคุณนะครับ ที่อ่าน ผมอยากแชร์ประสบการณ์นี้และไม่อยากให้ทุกคนมาถึงจุดๆนี้ครับ ขอบคุณครับ
ในวันที่ต้องมาทุกข์ กับ HIV
ว่ามันทรมานแค่ไหนกับการต้องมาเครียดหรือกังวลกับ HIV
"โรคกลัวเอดส์ มันน่ากลัวกว่าโรคเอดส์"
จริงๆครับ
อย่างที่เราทราบกันครับ ว่าปัจจุบันสามารถยืนยันผลเลือดได้ที่ 1 เดือน นั่นก็คือเราต้องรอระยะเวลาที่จะไปตรวจ 1 เดือนถึงจะยืนยันผลได้
หมายความว่า ถ้าคุณเกิดไปเสี่ยงมาแล้ว ไม่จำเป็นว่าคุณจะต้องรอถึง 1 เดือนแล้วไปตรวจนะครับ ตอนนี้ เร็วสุดคือ NAT เป็นวิธีการตรวจอย่างหนึ่งที่กำลังอยู่ในช่วงวิจัย สามารถตรวจพบเชื้อได้เร็วที่สุด 5 วันหลังเสี่ยงครับ มีเฉพาะที่คลินิกนิรนาม แต่ยังไงต้องปิดเคสด้วย Anti-HIV CMIA หรือ 4th gen นะครับที่ 1 เดือน นี่แหละครับ คือช่วงเวลาที่ทรมานที่สุด จริงๆครับ
ชีวิตประจำวันของผมเปลี่ยนไปสิ้นเชิงครับ ทุกวันๆ การตื่นนอนของผม ไม่ใช่การที่จะได้ออกไปใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือนวันก่อนๆ แต่เป็นการตื่นนอนที่ รอเพื่อจะนอน เพื่อให้มันครบกำหนดการตรวจเลือดเร็วๆ
ผมนั่งร้องไห้ทุกวัน เหมือนคนบ้า สังเกตุร่างกายตัวเองตลอดเวลา พอมีสิวขึ้นที่ตัวหนึ่งเม็ด จะเป็นประสาททันที และคิดว่านี่แหละคือ อาการของคนติดเชื้อเฉียบพลัน
คิดถึงอนาคตว่า อืม สิ่งที่เราฝันอยากจะเป็นมันคงจบลงแล้ว จริงๆ เรานั่งโทษตัวเองตลอดเวลา เราทำใจไม่ได้ เราเห็นเพื่อนๆเรามีความสุข เรากลับมีความทุกข์
เชื่อไหมครับ 1 เดือนนี้ เราเห็นคนอื่นมีความสุขมากเท่าไร มันกลับทำให้เรามีความทุกข์มากขึ้นเท่านั้น และโทษแต่ตัวเองว่า เราคงจะไม่ได้มีความสุขแบบคนอื่นอีกใช่ไหม
มันทรมานสุดๆครับ ทรมานแบบว่ากินข้าวได้แค่มื้อเดียว HIV จะมาแทรกอยู่ในความคิดทุกช่วงขณะ ทุกวินาที คิดแต่เรื่อง HIV มันไม่สามารถหยุดคิด แล้วคิดเรื่องอื้นได้จริงๆ พอเวลาหัวเราะ มันก็จะมาแทรกแล้วทำให้หยุดหัวเราะทันที
อีกอย่างคือ มันไม่เหมือนกับการเครียดเรื่องอื่นๆ คือมันลำบากใจที่จะปรึกษาพ่อแม่ หรือเพื่อนจริงๆ ตลอด 1 เดือน รู้ไหมครับว่าที่ไหนทำให้ผมมีความสุขได้ 1.พันทิป 2.หาหมอ.com และ 3.คลินิกนิรนาม คือ มีแค่นี้จริงๆที่ทำให้ผมมีความสุข เพราะสามารถปรึกษาไดเแค่ 3 ที่นี้จริงๆสำหรับผม
จนผมคิดว่า ผมจะคิดว่าผมเป็นผู้ติดเชื้อไปเลยดีมั้ยระหว่างที่รอตรวจ ผมทนไม่ไหวแล้วกัยการที่ต้องมาอยู่กับความคิดที่ว่า จะติดหรือจะไม่ติด นี่คือความทรมานที่สุดครับ
ผมไม่อยากให้ทุกคนที่ได้อ่านกระทู้นี้ของผม ต้องมาเจออะไรแบบผมครับ ทั้งที่ทุกคนต่างบอกว่า เหตุการณ์ของทั้งสองเหตุการณ์นั้น ไม่มีความเสี่ยงเลย แต่ผมก็เลือกที่จะไม่เชื่อใครเลย โดยที่เชื่อแต่ตัวเอง จนตอนนี้ เหตุการณ์แรก นั้นครบ 32 วันผมไปตรวจผลเป็นลบ แต่เหตุการณ์ที่ 2 พึ่งผ่านมา 4 วันครับ ผมกำลังรอเวลา และแน่นอน ผมกลับมาลูปเดิมที่ว่าผมต้องเครียดไปอีก 1 เดือนต่อจะนี้
ไม่ว่าจะผลมันจะออกมาเป็นยังไง ผมทำใจไว้แล้วครับ มันเหนื่อยแล้ว อย่ามาถีงจุดที่ต้องเครียดและกังวลเลยครับ
"ป้องกัน" นี่แหละครับ คือหนทางที่จะไม่พาให้คุณมาถึงจุดนี้
ขอบคุณนะครับ ที่อ่าน ผมอยากแชร์ประสบการณ์นี้และไม่อยากให้ทุกคนมาถึงจุดๆนี้ครับ ขอบคุณครับ