รักในสิ่งที่ไม่มีตัวตน มันเป็นสิ่งของที่เราสมมุติขึ้น

เวลานอนขาดไม่ได้ นอนไม่หลับ สิ่งที่เราสมมุติขึ้นคือ หมอนข้างอยู่กับเรามา6ปี รักษาอย่างดี เราเป็นคนติดเตียงเพราะหมอนข้างอันนี้ เราไม่มีใครก็มีหมอนข้างที่อยู่กับเรา รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นแค่หมอนข้างธรรมดาๆไม่มีชีวิต เเต่เรากลับเชื่อที่จะให้มันอยู่ข้างเราทั้งๆที่มันเก่า เหมือนเราผูกพันธ์กับมัน ยามเราเหนื่อยหรือท้อเราก็มานอนกอดหมอนข้าง มันทำให้เรารู้สึกปลอดภัย [ตอนนี้เราคิดว่าเราอาจจะมีปัญหาทางจิตบางอย่างก็ได้ มันเหมือนคนบ้าเลยเน๊อะ มีบ้านมีครอบครัวที่มอบความอบอุ่นให้ที่ห้องนั่งเล่นแต่เรากลับเลือกที่จะมากอดหมอนข้างเก่าๆ นี่เราคงจะบ้าไปจริง นี่ใช่โรคบางอย่างรึเปล่า??]