Chapter 3 ปัจฉิมนิเทศ 1.2 สวนดอกไม้
ฉันเดินเข้าไปหานับพร้อมกับช่อดอกไม้ในมือ เพื่อนในห้องต่างจ้องมองมาที่ฉัน เหมือนกับอยากรู้ว่า สิ่งที่ยัยกะปินั่นพูดจริงหรือเปล่า
“นับ อ่ะนี่”
ฉันฉีกยิ้มเต็มที่ เมื่อส่งช่อดอกไม้ไปให้นับดาวผู้เป็นเพื่อนสนิทถึงกับอึ้งไปสักพัก
“รินทร์.. ดอกไม้เหลือหรอ”
ฉันเกลียดยัยนับได้ไหมตอนนี้ มันใช่เวลา
ถามเเบบนี้ไหม ไหนจะอาการขำเหมือนไอดอลเสี่ยงทายที่ฉันชอบคนหนึ่งอีก มีฉายาว่าอุ๋งๆ นี่ถ้าไม่เป็นเพื่อนกัน ฉันคิดว่ายัยนี่คงจะหัวเราะกลบเกลื่อนซะอีก
“เเกคิดอะไรนานจัง เงียบเลย”
“ปะ เปล่า ดอกไม้อ่ะ รับด้วยหนัก”
“อื้ออ”
นับรับช่อดอกไม้ พร้อมพยักหน้า ฉันสังเกตเห็นว่าหูนับเปลี่ยนเป็นสีเเดง เเละท่าทีที่ติดไปทางเขินๆ จังหวะที่ฉันกำลังสังเกตท่าทางและสีหน้าของนับดาวเพื่อนสนิท เราทั้งสอง ต่างสบตากัน เเววตาของนับเหมือนมีอะไรบางอย่าง เราต่างนิ่ง เหมือนตกอยู่ในภวังค์ หยุดเวลาด้วยสายตามันเป็นแบบนี้นี่เองสินะ
“อ่ะเเฮ่ม!! จ้องกันแบบนี้ เดี๋ยวแกสองคนก็ท้องหรอก”
แก้วตาเดินมาเหมือนจะจับพิรุธอะไรได้บางอย่าง และตอนนี้เพื่อนคนอื่นๆกำลังจ้องมองมาที่เราเช่นกัน ฉันเหลือบตามองไปเห็นส่งเดช ที่กำลังยืนดูเราสองคนในตอนนี้ ด้วยสีหน้าวิตกกังวล ฉันจึงตัดสินใจทำหน้าที่ช่วยส่งเดชให้มันจบๆไป
“นับ...ส่งเดชเพื่อนห้องเรา ฝากฉันเอาดอกไม้มาให้แกอ่ะ”
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเนิบๆ พอพูดจบ นับก็ก้มหน้ามองดอกไม้ที่อยู่ในมือ
“หรอ..”
น้ำเสียงที่แปลกไปของนับทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจ หรือเป็นเพราะนับไม่ได้ตอบรับความรู้สึกที่ส่งเดชมีใจให้กับเธอหรือเปล่า เเค่คิดก็สงสารส่งเดชขึ้นมาเลยเเฮะ
“อ่ะ อื้มม ส่งเดชชอบแกอ่ะ คงเห็นว่าจะไม่ได้เจอกันแล้วมั้ง ตานั่นเลยอยากจะบอกชอบแก เเต่ดันฝากฉันมาเเทน”
เพื่อนทุกคนในห้องพอได้ยินดังนั้น ก็กระซิบกระซาบและเเซวส่งเดช กันยกใหญ่
“ส่งเดชแกซุ่มนี่หว่า~”
“ว่าแล้ววันนั้นเห็นแอบมองนับดาวอยู่~”
“น้อวว นับก็สวยบ้านก็รวยเหมาะสมกันอยู่นะคู่นี้~”
ส่งเดชช!! นับดาว!! ส่งเดชชช!! นับดาววว!!
นี่เชียร์คู่รักหรือเชียร์บอล เฮ้ออ ฉันตะโกนเรียกส่งเดชให้พอได้ยิน เเละส่งสัญญาณประมาณว่า มายืนตรงนี้ เเทนที่ฉัน ฉันมองนับดาวเเละยิ้มให้กับคนตรงหน้า
“แก สู้ๆนะ”
พร้อมชูสองนิ้วให้เพื่อนสนิทอย่างนับ เเต่นับดาวกลับจับข้อมือเเละลากฉันเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างหน้าส่งเดช ก่อนที่ส่งเดชจะเดินมาถึง
เพื่อนทุกคนรวมถึงยัยเเก้วตาหันมามองการกระทำของนับดาวรวมถึงฉันด้วย!!
“เราไม่ได้ชอบนายอ่ะ ขอโทษนะ”
นับดาวปฏิเสธ และโยนช่อดอกไม้ทิ้งลงถังขยะต่อหน้าทุกคนในห้อง พร้อมกับลากตัวฉันไปจนถึงหลังอาคารตึกวิทย์ที่เป็นสวนดอกไม้และกล้วยไม้เต็มไปหมด
ฉันยังไม่เข้าใจกับการกระทำของนับดาว เเละอดคิดไม่ได้ว่าป่านนี้ตาส่งเดชจะเป็นยังไงบ้างนะ เเล้วเพื่อนๆจะแอบเคืองนับดาวไหม ที่นับดาวทิ้งช่อดอกไม้ เเละออกมาเฉยๆ ปล่อยให้ส่งเดชยืนอยู่เเบบนั้น
“ฉันคิดอยู่เเล้ว ว่าแกต้องไม่ได้ชอบส่งเดช”
“แกรู้... เเต่แกก็ยังจะช่วยอีกหรอ”
นับดาวพูดเค้นเสียงออกมา พร้อมกับจ้องมองมาที่ฉัน ดวงตาคู่นั้นที่มองมาที่ฉัน ทำไมฉันถึงรู้สึกเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก
“แก้วตาพูดซะเสียงดังขนาดนั้น แกก็หันมามอง ฉันจะปฏิเสธก็ยังไงอยู่ ก็เลยปล่อยเลยตามเลย อีกอย่างนะ วันนี้วันสุดท้ายเเล้วด้วยที่จะไม่ได้เจอกัน ตานั่นบอกชอบแก ถึงเเม้แกจะปฏิเสธ อย่างน้อยก็ปล่อยให้ส่งเดชบอกความในใจก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย เเค่ได้บอก...”
ฉันพูดอย่างจริงจังเเละเเสดงความคิดเห็น ว่าฉันทำสิ่งที่ควรทำและถูกต้อง ไม่เห็นว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่ทำให้เกิดปัญหาตรงไหนเลย กับเรื่องความรักพวกนี้
“ฉันเข้าใจเเล้ว .. . รินทร์”
“หื้ออ ว่าไง”
นับดาวที่ยืนห่างจากตัวฉันประมาณเมตรครึ่ง ค่อยๆก้าวเท้ามาหาฉัน เพียงไม่กี่ก้าวก็มาหยุดยืนอยู่ตรงข้างหน้า เราสองคนห่างกันเพียงเล็กน้อย นับดาวค่อยๆเขย่งเท้า จนฉันรู้สึกได้ว่าลมหายใจของนับดาวกำลังรดต้นคอฉันอยู่ เเละค่อยๆกระซิบข้างหูฉันเบาๆ ว่า
“ฉันชอบแกว่ะ รินทร์”
ดารินทร์ ดาริน ตอนที่ 4
ฉันเดินเข้าไปหานับพร้อมกับช่อดอกไม้ในมือ เพื่อนในห้องต่างจ้องมองมาที่ฉัน เหมือนกับอยากรู้ว่า สิ่งที่ยัยกะปินั่นพูดจริงหรือเปล่า
“นับ อ่ะนี่”
ฉันฉีกยิ้มเต็มที่ เมื่อส่งช่อดอกไม้ไปให้นับดาวผู้เป็นเพื่อนสนิทถึงกับอึ้งไปสักพัก
“รินทร์.. ดอกไม้เหลือหรอ”
ฉันเกลียดยัยนับได้ไหมตอนนี้ มันใช่เวลา
ถามเเบบนี้ไหม ไหนจะอาการขำเหมือนไอดอลเสี่ยงทายที่ฉันชอบคนหนึ่งอีก มีฉายาว่าอุ๋งๆ นี่ถ้าไม่เป็นเพื่อนกัน ฉันคิดว่ายัยนี่คงจะหัวเราะกลบเกลื่อนซะอีก
“เเกคิดอะไรนานจัง เงียบเลย”
“ปะ เปล่า ดอกไม้อ่ะ รับด้วยหนัก”
“อื้ออ”
นับรับช่อดอกไม้ พร้อมพยักหน้า ฉันสังเกตเห็นว่าหูนับเปลี่ยนเป็นสีเเดง เเละท่าทีที่ติดไปทางเขินๆ จังหวะที่ฉันกำลังสังเกตท่าทางและสีหน้าของนับดาวเพื่อนสนิท เราทั้งสอง ต่างสบตากัน เเววตาของนับเหมือนมีอะไรบางอย่าง เราต่างนิ่ง เหมือนตกอยู่ในภวังค์ หยุดเวลาด้วยสายตามันเป็นแบบนี้นี่เองสินะ
“อ่ะเเฮ่ม!! จ้องกันแบบนี้ เดี๋ยวแกสองคนก็ท้องหรอก”
แก้วตาเดินมาเหมือนจะจับพิรุธอะไรได้บางอย่าง และตอนนี้เพื่อนคนอื่นๆกำลังจ้องมองมาที่เราเช่นกัน ฉันเหลือบตามองไปเห็นส่งเดช ที่กำลังยืนดูเราสองคนในตอนนี้ ด้วยสีหน้าวิตกกังวล ฉันจึงตัดสินใจทำหน้าที่ช่วยส่งเดชให้มันจบๆไป
“นับ...ส่งเดชเพื่อนห้องเรา ฝากฉันเอาดอกไม้มาให้แกอ่ะ”
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเนิบๆ พอพูดจบ นับก็ก้มหน้ามองดอกไม้ที่อยู่ในมือ
“หรอ..”
น้ำเสียงที่แปลกไปของนับทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจ หรือเป็นเพราะนับไม่ได้ตอบรับความรู้สึกที่ส่งเดชมีใจให้กับเธอหรือเปล่า เเค่คิดก็สงสารส่งเดชขึ้นมาเลยเเฮะ
“อ่ะ อื้มม ส่งเดชชอบแกอ่ะ คงเห็นว่าจะไม่ได้เจอกันแล้วมั้ง ตานั่นเลยอยากจะบอกชอบแก เเต่ดันฝากฉันมาเเทน”
เพื่อนทุกคนในห้องพอได้ยินดังนั้น ก็กระซิบกระซาบและเเซวส่งเดช กันยกใหญ่
“ส่งเดชแกซุ่มนี่หว่า~”
“ว่าแล้ววันนั้นเห็นแอบมองนับดาวอยู่~”
“น้อวว นับก็สวยบ้านก็รวยเหมาะสมกันอยู่นะคู่นี้~”
ส่งเดชช!! นับดาว!! ส่งเดชชช!! นับดาววว!!
นี่เชียร์คู่รักหรือเชียร์บอล เฮ้ออ ฉันตะโกนเรียกส่งเดชให้พอได้ยิน เเละส่งสัญญาณประมาณว่า มายืนตรงนี้ เเทนที่ฉัน ฉันมองนับดาวเเละยิ้มให้กับคนตรงหน้า
“แก สู้ๆนะ”
พร้อมชูสองนิ้วให้เพื่อนสนิทอย่างนับ เเต่นับดาวกลับจับข้อมือเเละลากฉันเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างหน้าส่งเดช ก่อนที่ส่งเดชจะเดินมาถึง
เพื่อนทุกคนรวมถึงยัยเเก้วตาหันมามองการกระทำของนับดาวรวมถึงฉันด้วย!!
“เราไม่ได้ชอบนายอ่ะ ขอโทษนะ”
นับดาวปฏิเสธ และโยนช่อดอกไม้ทิ้งลงถังขยะต่อหน้าทุกคนในห้อง พร้อมกับลากตัวฉันไปจนถึงหลังอาคารตึกวิทย์ที่เป็นสวนดอกไม้และกล้วยไม้เต็มไปหมด
ฉันยังไม่เข้าใจกับการกระทำของนับดาว เเละอดคิดไม่ได้ว่าป่านนี้ตาส่งเดชจะเป็นยังไงบ้างนะ เเล้วเพื่อนๆจะแอบเคืองนับดาวไหม ที่นับดาวทิ้งช่อดอกไม้ เเละออกมาเฉยๆ ปล่อยให้ส่งเดชยืนอยู่เเบบนั้น
“ฉันคิดอยู่เเล้ว ว่าแกต้องไม่ได้ชอบส่งเดช”
“แกรู้... เเต่แกก็ยังจะช่วยอีกหรอ”
นับดาวพูดเค้นเสียงออกมา พร้อมกับจ้องมองมาที่ฉัน ดวงตาคู่นั้นที่มองมาที่ฉัน ทำไมฉันถึงรู้สึกเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก
“แก้วตาพูดซะเสียงดังขนาดนั้น แกก็หันมามอง ฉันจะปฏิเสธก็ยังไงอยู่ ก็เลยปล่อยเลยตามเลย อีกอย่างนะ วันนี้วันสุดท้ายเเล้วด้วยที่จะไม่ได้เจอกัน ตานั่นบอกชอบแก ถึงเเม้แกจะปฏิเสธ อย่างน้อยก็ปล่อยให้ส่งเดชบอกความในใจก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย เเค่ได้บอก...”
ฉันพูดอย่างจริงจังเเละเเสดงความคิดเห็น ว่าฉันทำสิ่งที่ควรทำและถูกต้อง ไม่เห็นว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่ทำให้เกิดปัญหาตรงไหนเลย กับเรื่องความรักพวกนี้
“ฉันเข้าใจเเล้ว .. . รินทร์”
“หื้ออ ว่าไง”
นับดาวที่ยืนห่างจากตัวฉันประมาณเมตรครึ่ง ค่อยๆก้าวเท้ามาหาฉัน เพียงไม่กี่ก้าวก็มาหยุดยืนอยู่ตรงข้างหน้า เราสองคนห่างกันเพียงเล็กน้อย นับดาวค่อยๆเขย่งเท้า จนฉันรู้สึกได้ว่าลมหายใจของนับดาวกำลังรดต้นคอฉันอยู่ เเละค่อยๆกระซิบข้างหูฉันเบาๆ ว่า
“ฉันชอบแกว่ะ รินทร์”