สวัสดีค่ะ วันนี้เราแค่อยากมาแชร์ประสบการณ์ความรักกับทุกคน พร้อมรับฟังทุกความคิดเห็นนะคะ
เราคบกับแฟนมา 6 ปีกว่าๆ ค่ะ อยู่ด้วยกันแล้วที่บ้านของเค้า รวมเวลาที่อยู่ด้วยกันประมาณเกือบ 5 ปี
เราก็เข้ากับที่บ้านเค้าได้นะคะ แม่เค้ารักเราเหมือนลูกอีกคน และเราก็รักแม่เค้าเหมือนแม่เราค่ะ
กับเพื่อนๆ ของเค้า เราก็รู้จักเกือบหมด ไปเที่ยวตจว.ด้วยกันบ้าง ปีละ 2-3 ครั้ง ตามโอกาส
ช่วงที่คบกันก็มีทะเลาะกันบ้างตามประสา ซึ่งเราคิดว่าเราไม่ได้ทะเลาะกันบ่อยนะคะ อายุเลยวัยกลางคนแล้ว
แต่เราจะมีข้อเสียคือ เวลาทะเลาะกันชอบหนีออกไปข้างนอก แล้วก็งอแง อยากให้เค้าตามเรากลับมา
เค้าก็จะโทรตามเรากลับ เรายอมรับว่าเราเรียกร้องความสนใจจากเค้า อยากให้เค้าง้อเรา
แต่คงบ่อยเกินไป แต่เราจะทำแบบนี้เวลาที่ทะเลาะแล้วเค้าไม่สนใจเราค่ะ เลยทำให้เกิดเหตุกาณ์แบบนี้
จนกระทั่งเค้าเริ่มมีกิจกรรมใหม่ขึ้นมา โดยที่เราไม่สะดวกไปทำกิจกรรมกับเค้าได้ เพราะเค้ามีอาชีพอิสระ
ส่วนเราทำงานประจำ วันหยุดไม่ค่อยมี ทำงานเกือบทุกวันค่ะ จะหยุดสักครั้งก็ต้องฝากคนทำงานแทน
วันนึงเค้าก็เริ่มเปลี่ยนไปจนเรารู้สึกได้ เช่น ล็อคห้องนอน ทั้งๆ ที่เราอยู่ข้างล่าง
ตอนที่ไปกินข้าวกับที่บ้านเค้า เราลงรถคนสุดท้าย เค้าก็ล็อครถ ทั้งๆ ที่เรายังไม่ได้ลงรถเลย
ทำอะไรเองโดยที่ไม่ให้เราทำให้ ไม่ต้องให้เรามีส่วนร่วมในชีวิตเค้าอีกแล้ว
เราเลยตัดสินใจถามเค้า เค้าบอกว่า ขอให้เราออกไปอยู่ข้างนอก ให้แยกกันอยู่ เผื่ออะไรๆ จะดีขึ้น
ได้ยินตอนนั้น หัวใจสลาย ทุกอย่างพังทลาย เค้ายังบอกอีกหลายอย่างค่ะ แต่เราขอไม่อธิบายนะคะ
เราก็ไปเช่าห้องอยู่แถวที่ทำงานค่ะ เค้าก็มีแชทถามบ้างว่ากินข้าวหรือยัง อยู่ได้ไหม ให้ช่วยอะไรก็บอก
แต่ไม่เคยโทรหาเราสักครั้งเดียว ช่วงที่มีปัญหากันก็ไม่เคยโทรหาเลยค่ะ ซึ่งปกติตอนคบกันวันนึงเกือบ 10 ครั้ง
เรานอนจมอยู่กับน้ำตา กับความทุกข์ในครั้งนี้อย่างหมดอะไรตายอยาก กินอะไรไม่ได้ น้ำหนักลดลงไปหลายกิโล
สุดท้ายเราก็รู้ว่าตอนนี้เค้ามีคนใหม่แล้ว ก็ได้แต่ยอมรับความจริงกันไป ว่าเราคงไม่ใช่คนที่จะอยู่เคียงข้างกัน
แต่แค่อยากบอกว่า 6 ปีกว่าที่ผ่านมา มันนานเกินไปที่เราจะทำใจได้ค่ะ เราไม่กล้าเล่าให้เพื่อนหรือที่บ้านเราฟัง
เรากลัวเพื่อนเราจะเกลียดเค้า เราเลยเลือกที่จะพูดกับเพื่อนๆ ของเค้าบางคน เล่าปัญหาและปรึกษากัน
เค้ารู้ว่าเราไปเล่าปัญหากับเพื่อนของเค้าที่เราสนิทด้วย เค้าก็มาต่อว่าเราค่ะว่า บอกให้เราไปคุยกับเพื่อนของเราสิ
อย่าไปยุ่งกับเพื่อนของเค้า ไม่มีใครรู้ปัญหาของเรา จะไปพูดทำไม แต่เราอึดอัดจริงๆ ค่ะ มันทรมานมาก
ตอนนี้ผ่านมาจะ 6 เดือนแล้ว น้ำตามันยังคงไหล ได้แต่หวังว่า สักวันเราจะเจอคนที่ยอมรับที่เราเป็นเรา
และจะลืมเค้าได้ ภาพทุกๆ อย่างมันยังคงติดตาเรา ความทรงจำมันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวตลอด
หากเพื่อนจะแนะนำหรือแสดงความคิดเห็น เรายินดีรับฟังนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
รักที่คิดว่าแน่ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้...
เราคบกับแฟนมา 6 ปีกว่าๆ ค่ะ อยู่ด้วยกันแล้วที่บ้านของเค้า รวมเวลาที่อยู่ด้วยกันประมาณเกือบ 5 ปี
เราก็เข้ากับที่บ้านเค้าได้นะคะ แม่เค้ารักเราเหมือนลูกอีกคน และเราก็รักแม่เค้าเหมือนแม่เราค่ะ
กับเพื่อนๆ ของเค้า เราก็รู้จักเกือบหมด ไปเที่ยวตจว.ด้วยกันบ้าง ปีละ 2-3 ครั้ง ตามโอกาส
ช่วงที่คบกันก็มีทะเลาะกันบ้างตามประสา ซึ่งเราคิดว่าเราไม่ได้ทะเลาะกันบ่อยนะคะ อายุเลยวัยกลางคนแล้ว
แต่เราจะมีข้อเสียคือ เวลาทะเลาะกันชอบหนีออกไปข้างนอก แล้วก็งอแง อยากให้เค้าตามเรากลับมา
เค้าก็จะโทรตามเรากลับ เรายอมรับว่าเราเรียกร้องความสนใจจากเค้า อยากให้เค้าง้อเรา
แต่คงบ่อยเกินไป แต่เราจะทำแบบนี้เวลาที่ทะเลาะแล้วเค้าไม่สนใจเราค่ะ เลยทำให้เกิดเหตุกาณ์แบบนี้
จนกระทั่งเค้าเริ่มมีกิจกรรมใหม่ขึ้นมา โดยที่เราไม่สะดวกไปทำกิจกรรมกับเค้าได้ เพราะเค้ามีอาชีพอิสระ
ส่วนเราทำงานประจำ วันหยุดไม่ค่อยมี ทำงานเกือบทุกวันค่ะ จะหยุดสักครั้งก็ต้องฝากคนทำงานแทน
วันนึงเค้าก็เริ่มเปลี่ยนไปจนเรารู้สึกได้ เช่น ล็อคห้องนอน ทั้งๆ ที่เราอยู่ข้างล่าง
ตอนที่ไปกินข้าวกับที่บ้านเค้า เราลงรถคนสุดท้าย เค้าก็ล็อครถ ทั้งๆ ที่เรายังไม่ได้ลงรถเลย
ทำอะไรเองโดยที่ไม่ให้เราทำให้ ไม่ต้องให้เรามีส่วนร่วมในชีวิตเค้าอีกแล้ว
เราเลยตัดสินใจถามเค้า เค้าบอกว่า ขอให้เราออกไปอยู่ข้างนอก ให้แยกกันอยู่ เผื่ออะไรๆ จะดีขึ้น
ได้ยินตอนนั้น หัวใจสลาย ทุกอย่างพังทลาย เค้ายังบอกอีกหลายอย่างค่ะ แต่เราขอไม่อธิบายนะคะ
เราก็ไปเช่าห้องอยู่แถวที่ทำงานค่ะ เค้าก็มีแชทถามบ้างว่ากินข้าวหรือยัง อยู่ได้ไหม ให้ช่วยอะไรก็บอก
แต่ไม่เคยโทรหาเราสักครั้งเดียว ช่วงที่มีปัญหากันก็ไม่เคยโทรหาเลยค่ะ ซึ่งปกติตอนคบกันวันนึงเกือบ 10 ครั้ง
เรานอนจมอยู่กับน้ำตา กับความทุกข์ในครั้งนี้อย่างหมดอะไรตายอยาก กินอะไรไม่ได้ น้ำหนักลดลงไปหลายกิโล
สุดท้ายเราก็รู้ว่าตอนนี้เค้ามีคนใหม่แล้ว ก็ได้แต่ยอมรับความจริงกันไป ว่าเราคงไม่ใช่คนที่จะอยู่เคียงข้างกัน
แต่แค่อยากบอกว่า 6 ปีกว่าที่ผ่านมา มันนานเกินไปที่เราจะทำใจได้ค่ะ เราไม่กล้าเล่าให้เพื่อนหรือที่บ้านเราฟัง
เรากลัวเพื่อนเราจะเกลียดเค้า เราเลยเลือกที่จะพูดกับเพื่อนๆ ของเค้าบางคน เล่าปัญหาและปรึกษากัน
เค้ารู้ว่าเราไปเล่าปัญหากับเพื่อนของเค้าที่เราสนิทด้วย เค้าก็มาต่อว่าเราค่ะว่า บอกให้เราไปคุยกับเพื่อนของเราสิ
อย่าไปยุ่งกับเพื่อนของเค้า ไม่มีใครรู้ปัญหาของเรา จะไปพูดทำไม แต่เราอึดอัดจริงๆ ค่ะ มันทรมานมาก
ตอนนี้ผ่านมาจะ 6 เดือนแล้ว น้ำตามันยังคงไหล ได้แต่หวังว่า สักวันเราจะเจอคนที่ยอมรับที่เราเป็นเรา
และจะลืมเค้าได้ ภาพทุกๆ อย่างมันยังคงติดตาเรา ความทรงจำมันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวตลอด
หากเพื่อนจะแนะนำหรือแสดงความคิดเห็น เรายินดีรับฟังนะคะ ขอบคุณมากค่ะ