พอดีเมื่อวานไปซื้อของในร้านขายเครื่องเขียนแห่งหนึ่งในจังหวัดชลบุรี เราก็ไม่ได้มีอะไรที่วางแผนจะไปซื้อหรอกนะแต่เข้าไปร้านนี้เพราะมีของที่เราชอบวางขายเยอะ จะเป็นพวกของลายการ์ตูนต่างๆ ปากกา ดินสอ สมุด มีเยอะเราเลยชอบเข้าร้านนี้ เราก็เดินไปเลือกสินค้าตามปกติแต่เผอิญสะพายเป้เข้าร้านไปด้วยแล้วไปโดนที่วางขายปากกาเค้าหล่น เราบอกขอโทษ แต่เจ้าของร้านที่เป็นผู้หญิงสูงอายุมองแบบอารมณ์เสีย แล้วก็บอกว่าก็เห็นว่าร้านแคบก็ระวังเป้หน่อยสิคะ เราเฉยก็เก็บให้ ...มัน...(ตอนนั้นก็เริ่มโมโหละ..คนอุส่าห์ขอโทษและเก็บให้และยิ้มให้เจ้าของว่าเราผิดนะ) ยังไม่จบ เราเลยยิ้มให้เจ้าของร้านอีกแล้วบอกว่ามีไม้ไอติมขายไหม คำตอบคือ "อยู่หน้าร้าน" แบบตะโกนใส่ เราเลยเดินไปแบบอารมณ์ดี ๆ แล้วก็มองหาแล้วไม่เจอเลยถามต่อไหนครับ เจ้าของร้านทำเสียงไม่พอใจแล้วก็หงุดหงิดใส่ "จะเอาแบบไหนละ ขาว ดำ เล็ก ใหญ่ " แล้วก็หยิบมาให้เลือกแบบขอไปที เราก็เลือก ๆ เจ้าของร้านก็นั่งมองแบบหน้ตาแบบน่ากลัวมาก เราก็ยิ้มให้แล้วก็เลือกแล้วจ่ายตังค์ เราควบคุมอารมณ์เราไว้แล้วก็ปล่อยวางไปเลยตอนนั้น แต่เราไม่เข้าใจว่าทำไมแค่ยิ้มและพูดจาดี ๆ กับลูกค้ามันยากนักหรือไง เซง
เคยเจอแม่ค้าที่แบบปากไม่ดีพูดจาแย่ ๆกับลูกค้าไหม เราเจอมาแล้ว...