ผมเป็นคนหนึ่งที่เคยโดนพูดแบบนั้นมา ซึ่งตอนเด็กผมก็ชอบดูการ์ตูนเหมือนเด็กทั่วไป แต่ผมจะหนักไปทางพวกไรเดอร์ ขบวนการห้าสี หรืออุลตร้าแมนมากกว่า การ์ตูนก็มีดูบ้างนิดหน่อย แต่ไม่เยอะเท่าพวกนั้น และผมก็ชอบมาก ตอนนั้นทุกวันศุกร์จะต้องไปเช่าวิดีโอหนังฮีโร่พวกนั้นมาดู
ตอนอนุบาลถึงประถมผมก็ชอบดูพวกนั้นตามประสาเด็ก ซึ่งเด็กส่วนใหญ่ก็มักจะชอบอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว แต่ก็มีเพื่อนผมบ้างบางคนที่ไม่รู้ว่าทางบ้านเขาปลูกฝังมาแบบไหนนะ พอเขาเห็นผมหรือเพื่อน ๆ คนอื่นดูการ์ตูน หรือดูพวกหนังฮีโร่อะไรก็แล้วแต่ มันก็จะบอกว่าไร้สาระ คือเป็นความคิดที่ผิดจากเด็กวัยเดียวกันมาก (ในขณะนั้น) อย่างผมเคยเอาหนังสือทีวีแมกกาซีนไปโรงเรียน มันก็หยิบไปดูแล้วก็พูดว่า "โอ๊ย! ไร้สาระ"
ผมมาชอบพวกหนังขบวนการแบบหนัก ๆ เลยคือช่วง ป.6 ถึง ม.1 คือเป็นช่วงพีคที่สุดแล้ว อย่างตอนประถมผมเคยเข้าเว็บเว็บหนึ่งที่จะลงเรื่องราวเกี่ยวกับพวกหนังฮีโร่ต่าง ๆ ของญี่ปุ่น เปิดในห้องเรียนวิชาคอมเลย (คือทุกครั้งในคาบคอมครูจะให้งานช่วงต้นคาบ ถ้าใครทำเสร็จก็สามารถเล่นเกม หรือเข้าเว็บอะไรก็ได้) ตอนนั้นก็มีเพื่อนที่นั่งข้าง ๆ มันบอกว่า "นี่เอ็งยังเล่นพวกนี้อยู่อีกเหรอ" แล้วพอผมไล่ชื่อพวกขบวนการให้เพื่อนอีกคนฟัง เช่น "จูเรนเจอร์" "ไดเรนเจอร์" เพื่อนคนแรกมันก็ขำ ๆ คือมันขำคำว่า เรนเจอร์ ออกแนวว่าหนังพวกนี้ปัญญาอ่อนอะไรแบบนั้น
หรือพอขึ้นมัธยม ผมก็ยังชอบอะไรพวกนี้อยู่ ชอบซื้อเครื่องเขียนที่มันมีลายพวกนั้นมาใช้ ก็มีเพื่อนอีกคนหนึ่งที่มันว่าผมว่า "โคตรปัญญาอ่อนเลย" คือผมต้องผ่านอะไรมาเยอะกับพวกนี้
แต่ด้วยความที่ผมชอบดูหนังฮีโร่พวกนี้นี่แหละ ทำให้ผมเกิดความอยากรู้และสนใจว่า "ตัวหนังสือที่มันโผล่ในไตเติล หรือตามป้ายต่าง ๆ ในหนัง" มันอ่านว่าอะไร และในเมื่ออยากรู้ ก็ต้องเรียนภาษาญี่ปุ่น พอดีกับที่โรงเรียนผมมีแผนการเรียนภาษาญี่ปุ่นตอน ม.ปลาย ด้วย ก็ตั้งใจตั้งแต่ตอน ม.1 เลยว่าขึ้น ม.ปลายแล้ว จะต้องเข้าแผนภาษาญี่ปุ่นให้ได้ สักวันจะต้องอ่านไตเติลของพวกหนังฮีโร่รู้เรื่องให้ได้ พอขึ้น ม.ปลาย ผมก็ทำตามนั้น เข้าแผนการเรียนภาษาญี่ปุ่น ก็พยายามตั้งใจเรียนเต็มที่ ผมไม่อาจพูดได้เต็มปากว่าผมเก่งภาษาญี่ปุ่น แต่ถ้าเทียบกับเพื่อนในห้องก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ดี อาจจะเป็นเพราะผมมีเป้าหมาย มีความชอบส่วนตัวในการที่จะเรียนภาษาญี่ปุ่นก็ได้ ในขณะที่เพื่อนหลายคนเข้าแผนการเรียนนี้เพราะ "ไม่รู้จะเรียนอะไร" บวกกับนิสัยส่วนตัวแถมภาษาญี่ปุ่นก็ยากด้วย เลยทำให้ไม่สนใจเรียนอย่างเต็มที่นัก
ขึ้นมหา'ลัยแล้วผมก็ยังต่อเอกญี่ปุ่น ซึ่งพฤติกรรมการเรียนของเพื่อนในมหา'ลัยส่วนใหญ่มันก็ไม่ค่อยต่างกับตอนมัธยมนัก คือหลายคนไม่ค่อยตั้งใจ ไม่ค่อยสนใจเรียน และบางคนก็ไม่ได้ตั้งใจจะเรียนภาษาญี่ปุ่นแต่แรก หลังจากเข้ามหา'ลัยแล้วมันก็ยังมีเพื่อนอีกเยอะแยะที่ยังมองว่า "หนังฮีโร่คือเรื่องปัญญาอ่อน" แม้บางครั้งเวลาต้องมีการจัดกิจกรรม หรือทำรายงาน แล้วผมเสนอให้มีการแทรกหรืออะไรเกี่ยวกับพวกหนังขบวนการเข้าไป เช่น อธิบายความรู้เกี่ยวกับคำศัพท์ หรือภาษาญี่ปุ่นที่มันอยู่ในหนังเหล่านั้น เพื่อนมันก็ยังขำ ๆ ล้อ ๆ ผมอยู่ดี คือไม่ว่ายังไงมันก็ไม่พยายามที่จะเข้าใจอะไรทั้งนั้น พวกมันจะพยายามตั้งมัน ยึดมั่นว่าปัญญาอ่อนอยู่ดี
ก็มีสิ่งที่อยากจะฝากไว้
1.สำหรับพ่อแม่บางคนที่ลูกชอบดูการ์ตูน หรือหนังฮีโร่อะไรก็แล้วแต่ มันไม่ได้ไร้สาระเสมอไป อย่างผมก็ดูการ์ตูน ดูหนังฮีโร่ ทำให้ผมเกิดความอยากเรียนภาษาญี่ปุ่น จนทุกวันนี้ก็ได้ทำงานเป็นล่ามในโรงพยาบาล ไม่ใช่ว่าดูแต่การ์ตูนแล้วชีวิตไม่มีอนาคต (แต่ก็ต้องขึ้นอยู่กับความขยัน และความขวนขวายของเด็กด้วย) หรืออย่างเคยมีกรณีของน้าต๋อย เซมเบ้ที่มาออกรายการตีสิบ น้าต๋อยไปเจอหมอคนหนึ่งซึ่งเป็นแฟนการ์ตูนที่น้าต๋อยพากย์มาตั้งแต่เด็ก จนทุกวันนี้กลายมาเป็นหมอที่รักษาน้าต๋อย การ์ตูนไม่ได้เป็นพิษเป็นภัยต่อสังคมเสมอไป
2.คนทั้งหลายที่มีความคิดว่าหนังฮีโร่เป็นเรื่องปัญญาอ่อน ผมเคยบอกเพื่อนอยู่เนือง ๆ ว่า "เพราะกูชอบดูสิ่งที่พวกว่าปัญญาอ่อนนี่แหละ ทำให้กูเก่งกว่าพวกมืง" คือผมไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่าผมเก่งภาษาญี่ปุ่น (ถ้าเทียบกับอีกหลาย ๆ คน ผมก็ถือว่ายังอ่อน) แต่ถ้าเทียบกับเพื่อนในห้อง โดยเฉพาะเพื่อนตอนมหา'ลัยหลายคน ผมทำได้ดีกว่าพวกนั้น ซึ่งส่วนหนึ่งมันก็มาจากคำศัพท์หรือภาษาที่ผมได้จากการดูหนังพวกนี่ที่ถูกตราหน้าว่าปัญญาอ่อนนั่นแหละ
ดูการ์ตูนไปทำไม ไร้สาระ ปัญญาอ่อน
ตอนอนุบาลถึงประถมผมก็ชอบดูพวกนั้นตามประสาเด็ก ซึ่งเด็กส่วนใหญ่ก็มักจะชอบอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว แต่ก็มีเพื่อนผมบ้างบางคนที่ไม่รู้ว่าทางบ้านเขาปลูกฝังมาแบบไหนนะ พอเขาเห็นผมหรือเพื่อน ๆ คนอื่นดูการ์ตูน หรือดูพวกหนังฮีโร่อะไรก็แล้วแต่ มันก็จะบอกว่าไร้สาระ คือเป็นความคิดที่ผิดจากเด็กวัยเดียวกันมาก (ในขณะนั้น) อย่างผมเคยเอาหนังสือทีวีแมกกาซีนไปโรงเรียน มันก็หยิบไปดูแล้วก็พูดว่า "โอ๊ย! ไร้สาระ"
ผมมาชอบพวกหนังขบวนการแบบหนัก ๆ เลยคือช่วง ป.6 ถึง ม.1 คือเป็นช่วงพีคที่สุดแล้ว อย่างตอนประถมผมเคยเข้าเว็บเว็บหนึ่งที่จะลงเรื่องราวเกี่ยวกับพวกหนังฮีโร่ต่าง ๆ ของญี่ปุ่น เปิดในห้องเรียนวิชาคอมเลย (คือทุกครั้งในคาบคอมครูจะให้งานช่วงต้นคาบ ถ้าใครทำเสร็จก็สามารถเล่นเกม หรือเข้าเว็บอะไรก็ได้) ตอนนั้นก็มีเพื่อนที่นั่งข้าง ๆ มันบอกว่า "นี่เอ็งยังเล่นพวกนี้อยู่อีกเหรอ" แล้วพอผมไล่ชื่อพวกขบวนการให้เพื่อนอีกคนฟัง เช่น "จูเรนเจอร์" "ไดเรนเจอร์" เพื่อนคนแรกมันก็ขำ ๆ คือมันขำคำว่า เรนเจอร์ ออกแนวว่าหนังพวกนี้ปัญญาอ่อนอะไรแบบนั้น
หรือพอขึ้นมัธยม ผมก็ยังชอบอะไรพวกนี้อยู่ ชอบซื้อเครื่องเขียนที่มันมีลายพวกนั้นมาใช้ ก็มีเพื่อนอีกคนหนึ่งที่มันว่าผมว่า "โคตรปัญญาอ่อนเลย" คือผมต้องผ่านอะไรมาเยอะกับพวกนี้
แต่ด้วยความที่ผมชอบดูหนังฮีโร่พวกนี้นี่แหละ ทำให้ผมเกิดความอยากรู้และสนใจว่า "ตัวหนังสือที่มันโผล่ในไตเติล หรือตามป้ายต่าง ๆ ในหนัง" มันอ่านว่าอะไร และในเมื่ออยากรู้ ก็ต้องเรียนภาษาญี่ปุ่น พอดีกับที่โรงเรียนผมมีแผนการเรียนภาษาญี่ปุ่นตอน ม.ปลาย ด้วย ก็ตั้งใจตั้งแต่ตอน ม.1 เลยว่าขึ้น ม.ปลายแล้ว จะต้องเข้าแผนภาษาญี่ปุ่นให้ได้ สักวันจะต้องอ่านไตเติลของพวกหนังฮีโร่รู้เรื่องให้ได้ พอขึ้น ม.ปลาย ผมก็ทำตามนั้น เข้าแผนการเรียนภาษาญี่ปุ่น ก็พยายามตั้งใจเรียนเต็มที่ ผมไม่อาจพูดได้เต็มปากว่าผมเก่งภาษาญี่ปุ่น แต่ถ้าเทียบกับเพื่อนในห้องก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ดี อาจจะเป็นเพราะผมมีเป้าหมาย มีความชอบส่วนตัวในการที่จะเรียนภาษาญี่ปุ่นก็ได้ ในขณะที่เพื่อนหลายคนเข้าแผนการเรียนนี้เพราะ "ไม่รู้จะเรียนอะไร" บวกกับนิสัยส่วนตัวแถมภาษาญี่ปุ่นก็ยากด้วย เลยทำให้ไม่สนใจเรียนอย่างเต็มที่นัก
ขึ้นมหา'ลัยแล้วผมก็ยังต่อเอกญี่ปุ่น ซึ่งพฤติกรรมการเรียนของเพื่อนในมหา'ลัยส่วนใหญ่มันก็ไม่ค่อยต่างกับตอนมัธยมนัก คือหลายคนไม่ค่อยตั้งใจ ไม่ค่อยสนใจเรียน และบางคนก็ไม่ได้ตั้งใจจะเรียนภาษาญี่ปุ่นแต่แรก หลังจากเข้ามหา'ลัยแล้วมันก็ยังมีเพื่อนอีกเยอะแยะที่ยังมองว่า "หนังฮีโร่คือเรื่องปัญญาอ่อน" แม้บางครั้งเวลาต้องมีการจัดกิจกรรม หรือทำรายงาน แล้วผมเสนอให้มีการแทรกหรืออะไรเกี่ยวกับพวกหนังขบวนการเข้าไป เช่น อธิบายความรู้เกี่ยวกับคำศัพท์ หรือภาษาญี่ปุ่นที่มันอยู่ในหนังเหล่านั้น เพื่อนมันก็ยังขำ ๆ ล้อ ๆ ผมอยู่ดี คือไม่ว่ายังไงมันก็ไม่พยายามที่จะเข้าใจอะไรทั้งนั้น พวกมันจะพยายามตั้งมัน ยึดมั่นว่าปัญญาอ่อนอยู่ดี
ก็มีสิ่งที่อยากจะฝากไว้
1.สำหรับพ่อแม่บางคนที่ลูกชอบดูการ์ตูน หรือหนังฮีโร่อะไรก็แล้วแต่ มันไม่ได้ไร้สาระเสมอไป อย่างผมก็ดูการ์ตูน ดูหนังฮีโร่ ทำให้ผมเกิดความอยากเรียนภาษาญี่ปุ่น จนทุกวันนี้ก็ได้ทำงานเป็นล่ามในโรงพยาบาล ไม่ใช่ว่าดูแต่การ์ตูนแล้วชีวิตไม่มีอนาคต (แต่ก็ต้องขึ้นอยู่กับความขยัน และความขวนขวายของเด็กด้วย) หรืออย่างเคยมีกรณีของน้าต๋อย เซมเบ้ที่มาออกรายการตีสิบ น้าต๋อยไปเจอหมอคนหนึ่งซึ่งเป็นแฟนการ์ตูนที่น้าต๋อยพากย์มาตั้งแต่เด็ก จนทุกวันนี้กลายมาเป็นหมอที่รักษาน้าต๋อย การ์ตูนไม่ได้เป็นพิษเป็นภัยต่อสังคมเสมอไป
2.คนทั้งหลายที่มีความคิดว่าหนังฮีโร่เป็นเรื่องปัญญาอ่อน ผมเคยบอกเพื่อนอยู่เนือง ๆ ว่า "เพราะกูชอบดูสิ่งที่พวกว่าปัญญาอ่อนนี่แหละ ทำให้กูเก่งกว่าพวกมืง" คือผมไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่าผมเก่งภาษาญี่ปุ่น (ถ้าเทียบกับอีกหลาย ๆ คน ผมก็ถือว่ายังอ่อน) แต่ถ้าเทียบกับเพื่อนในห้อง โดยเฉพาะเพื่อนตอนมหา'ลัยหลายคน ผมทำได้ดีกว่าพวกนั้น ซึ่งส่วนหนึ่งมันก็มาจากคำศัพท์หรือภาษาที่ผมได้จากการดูหนังพวกนี่ที่ถูกตราหน้าว่าปัญญาอ่อนนั่นแหละ