รู้สึกสิ้นหวังกับสังคมที่เป็นอยู่ปัจจุบันมากเลยครับ

ทำไมการที่เราพยายามแก้ไขสิ่งที่ผิดถึงเป็นฝ่ายผิดซะเองในสายตาคนรอบข้างครับ เหมือนทุกคนจะให้ความสำคัญกับผลประโยชน์ของตัวเองโดยไม่สนใจคนอื่น และคิดว่าสิ่งที่ทำผิดเป็นเรื่องเล็กน้อย สิ่งนี้เกิดขึ้นกับทุกชนชั้นไม่เกี่ยวว่าจะฉลาด โง่ รวย จน แล้วการที่เรายึดมั่นในกฏกลับเป็นคนที่ถูกมองว่าไร้สาระ
ยกตัวอย่าง วันก่อนผมขึ้นวินมอเตอร์ไซค์แล้วคันนั้นก็ฝ่าไฟแดง แล้วก็ตรงไปทั้งที่ป้ายบอกห้ามตรงชัดเจน ผมก็บอกคนขับว่าป้ายมันบอกห้ามตรงนะ คนขับท่านนั้นก็ไล่ผมลงทันที แถมขึ้นไปจอดบนฟุตบาทอีก แน่นอนว่าผมไม่จ่าย
อีกกรณีคือสามล้อขับปาดหน้าจากเลนซ้าย ผมเลยเปิดกระจกไปสอบถามว่าปาดหน้าผมทำไม คนขับสามล้อบอกว่าก็เบียดกันทั้งคู่แหละ ทั้งๆที่ปาดเข้ามาชัดเจน ทั้งสองกรณีที่เกิดขึ้นผมได้โทรแจ้ง กรมขนส่งทางบก ซึ่งไม่มีการดำเนินการอะไรจนถึงตอนนี้ เจ้าหน้าที่รับสายก็ดูไม่อยากถามข้อมูลอะไรเลย
นี่ยังไม่นับกรณีมอเตอร์ไซค์แซงขวาทั้งที่เป็นเลนขวาสุดแล้วเรากำลังจะเลี้ยว แต่กลายเป็นมอเตอร์ไซค์มาด่าเรา หรือสามล้อที่จอดขวางประตูบ้านผม พอไปไล่ได้รับคำตอบกลับมาว่าแปบนึง หรือรถทัวร์ที่มาจอดเปิดเพลงหน้าบ้านตอนเที่ยงคืน พอโทรไปที่บริษัท เจ๊เจ้าของบอกว่าถ้าไม่อยู่ในเส้นทางรถจะไปจอดตรงนั้นหาแม่มันเหรอ? และอีกหลายๆกรณีที่เกิดขึ้น
ที่ผมเศร้าที่สุดคือคนรอบตัวผมก็เป็น ไม่ว่าจะเพื่อนหรือพ่อแม่ วันก่อนเพื่อนผมขับฝ่าไฟแดงที่เพิ่งแดง พอเตือนมันก็ไม่พอใจ เฮ้อ...
เมื่อก่อนตอนเด็กๆบ้านเมืองยังไม่เป็นขนาดนี้เลยครับ หรือเพราะผมไม่เคยเจอแต่มันเป็นอยู่แล้วไม่รู้ ถถถถถ ยังไงก็ตาม แค่มาระบายเฉยๆครับ ท้อกับชีวิตมากเลย บางทีก็คิดว่าตายๆไปก็ดีเหมือนกัน หรือผมควรหาจิตแพทย์ดีครับ ถถถถถถถ