เจ้าของกระทู้จะไปผ่าตัดช็อคโกแลตซีสต์ หรือซีสต์ในรังไข่ ช่วงต้นเดือนมีนาคม
ที่ รพ. รามาธิบดีค่ะ ตอนนี้ก็นอยด์ไปต่าง ๆ นานา เรียกว่า กลัวแบบนับถอยหลังสู่วันผ่าตัด
พยายามไม่คิด แต่ก็นะร่างกายเราจะถูกเฉือน จะเป็นแผล จะถูกเสียบ ถูกเจาะ เลือดจะไหล
จะไม่ให้คิดเลย ก็หลอกตัวเอง โลกสวยสีชมพูสตรอว์เบอร์รี่เกินไป เราใจคอแห้งเหี่ยว ห่อเหี่ยว
พยายามบอกตัวเองว่าเป็นวิบากกรรม คิดว่ากรรมคงตามสนองแล้วล่ะ
สมัยเด็ก ตอนอยู่ประถม
เคยทรมานสัตว์ค่ะ หลายอย่าง ลูกกบ ลูกคางคก มดแดง กิ้งกือ ปลาเข็ม ปลาหางนกยูง กุ้งฝอย หอย ที่เราเล่นถึงตาย
ที่จำได้เน้น ๆ คือ เอาไม้แหลม ๆ คม ๆ ไปแทงท้องลูกกบ ลูกคางคก
ตอนนั้นรู้สึกว่ามันตายยากตายเย็น และเราก็สนุกที่ได้ทรมานมัน แบบเวลามีเรื่องไม่พอใจ
หรือไม่สบอารมณ์ ไม่ว่าจะที่โรงเรียน หรือที่บ้าน เราจะชอบรังแกสัตว์ที่ไม่มีทางสู้เพื่อระบายความโกรธ
ตอนเด้ก ๆ เราโหดอำมหิต โรคจิตกับสัตว์พวกนี้มาก เอานิ้วขยี้ปลาตัวเล็ก ๆ จนตัวแหลกเละ
แล้วโยนให้ปลาตัวอื่นกิน เอาไฟเผากิ้งกือ เอานิ้วเด็ดก้นมดแดงออก ให้มันตายอย่างช่า ๆ
ร่างกายไม่สมประกอบ ยังไงก็ไม่รอด เราคือสายโหดอำมหิตตัวจริง
มาย้อนดูตอนนี้ ตอนที่โต เราเสียใจมาก รู้สึกผิดมากจริง ๆ เวลาย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้ สงสารพวกมันที่โดนเราขยี้ชีวิต
เราเลิกเล่นโรคจิตแบบนี้ตอนขึ้นมํธยมและหลังจากนั้น เราไม่เคยรังแกสัตว์อีกเลย
เราจะช่วยสัตว์ทุกอย่างเท่าที่โอกาสจะมีให้ทำได้ เรารู้ถึงคุณค่าในชีวิต
รู้ว่ามันก็รักชีวิตมัน เราไม่มีสิทธิไปเอาชีวิตพวกมัน เราไม่เคยรังแกสัตว์อีกเลย
แต่ความผิด กรรมมันคงลบล้างไม่ได้ มีแต่ต้องชดใช้ตามวาระ เมื่อถึงเวลา
เราคิดว่ากรรมอาจจะสนองเราแล้ว เราจะต้องผ่าตัด เราเจ็บมากมาตั้งแต่ตอนตรวจภายใน
เจอเครื่องมือ Speculum ที่ถ่างช่องคลอด ทวารหนัก เรารู้สึกว่ามันคือนรกที่จะต้องเจอไปตลอดชีวิต
เพราะเราเป็นโรคนี้
ตอนนี้ ยิ่งใกล้วันผ่าตัด เรากลัวมาก ๆ....
กลัวเจ็บ กลัวติดเชื่อ กลัวแผลเป็นจะน่าเกลียด กลัวผ่าตัดเสร็จแล้วจะแก่หน้าเหี่ยว แก่เร็วกว่าเดิม
กลัวสลบแล้วไม่ฟื้น กลัวเกิดความผิดพลาดระหว่างผ่าตัด กลัวอาการแทรกซ้อนที่คาดไม่ถึง
และที่สำคัญก็แอบกลัวผีค่ะ
แม่เรา ป้าเรา ตอนไปคลอด ที่รพ. ก็บอกเจอผีหมดค่ะ
ยิ่งโรงพยาบาลที่มีคนไข้เยอะ ๆ ก็ไม่น่าจะรอด
ใครไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลแล้วมีประสบการณ์เจอผีหลอกตอนช่วงพักฟื้นบ้างมั๊ยคะ
ที่ รพ. รามาธิบดีค่ะ ตอนนี้ก็นอยด์ไปต่าง ๆ นานา เรียกว่า กลัวแบบนับถอยหลังสู่วันผ่าตัด
พยายามไม่คิด แต่ก็นะร่างกายเราจะถูกเฉือน จะเป็นแผล จะถูกเสียบ ถูกเจาะ เลือดจะไหล
จะไม่ให้คิดเลย ก็หลอกตัวเอง โลกสวยสีชมพูสตรอว์เบอร์รี่เกินไป เราใจคอแห้งเหี่ยว ห่อเหี่ยว
พยายามบอกตัวเองว่าเป็นวิบากกรรม คิดว่ากรรมคงตามสนองแล้วล่ะ
สมัยเด็ก ตอนอยู่ประถม
เคยทรมานสัตว์ค่ะ หลายอย่าง ลูกกบ ลูกคางคก มดแดง กิ้งกือ ปลาเข็ม ปลาหางนกยูง กุ้งฝอย หอย ที่เราเล่นถึงตาย
ที่จำได้เน้น ๆ คือ เอาไม้แหลม ๆ คม ๆ ไปแทงท้องลูกกบ ลูกคางคก
ตอนนั้นรู้สึกว่ามันตายยากตายเย็น และเราก็สนุกที่ได้ทรมานมัน แบบเวลามีเรื่องไม่พอใจ
หรือไม่สบอารมณ์ ไม่ว่าจะที่โรงเรียน หรือที่บ้าน เราจะชอบรังแกสัตว์ที่ไม่มีทางสู้เพื่อระบายความโกรธ
ตอนเด้ก ๆ เราโหดอำมหิต โรคจิตกับสัตว์พวกนี้มาก เอานิ้วขยี้ปลาตัวเล็ก ๆ จนตัวแหลกเละ
แล้วโยนให้ปลาตัวอื่นกิน เอาไฟเผากิ้งกือ เอานิ้วเด็ดก้นมดแดงออก ให้มันตายอย่างช่า ๆ
ร่างกายไม่สมประกอบ ยังไงก็ไม่รอด เราคือสายโหดอำมหิตตัวจริง
มาย้อนดูตอนนี้ ตอนที่โต เราเสียใจมาก รู้สึกผิดมากจริง ๆ เวลาย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้ สงสารพวกมันที่โดนเราขยี้ชีวิต
เราเลิกเล่นโรคจิตแบบนี้ตอนขึ้นมํธยมและหลังจากนั้น เราไม่เคยรังแกสัตว์อีกเลย
เราจะช่วยสัตว์ทุกอย่างเท่าที่โอกาสจะมีให้ทำได้ เรารู้ถึงคุณค่าในชีวิต
รู้ว่ามันก็รักชีวิตมัน เราไม่มีสิทธิไปเอาชีวิตพวกมัน เราไม่เคยรังแกสัตว์อีกเลย
แต่ความผิด กรรมมันคงลบล้างไม่ได้ มีแต่ต้องชดใช้ตามวาระ เมื่อถึงเวลา
เราคิดว่ากรรมอาจจะสนองเราแล้ว เราจะต้องผ่าตัด เราเจ็บมากมาตั้งแต่ตอนตรวจภายใน
เจอเครื่องมือ Speculum ที่ถ่างช่องคลอด ทวารหนัก เรารู้สึกว่ามันคือนรกที่จะต้องเจอไปตลอดชีวิต
เพราะเราเป็นโรคนี้
ตอนนี้ ยิ่งใกล้วันผ่าตัด เรากลัวมาก ๆ....
กลัวเจ็บ กลัวติดเชื่อ กลัวแผลเป็นจะน่าเกลียด กลัวผ่าตัดเสร็จแล้วจะแก่หน้าเหี่ยว แก่เร็วกว่าเดิม
กลัวสลบแล้วไม่ฟื้น กลัวเกิดความผิดพลาดระหว่างผ่าตัด กลัวอาการแทรกซ้อนที่คาดไม่ถึง
และที่สำคัญก็แอบกลัวผีค่ะ
แม่เรา ป้าเรา ตอนไปคลอด ที่รพ. ก็บอกเจอผีหมดค่ะ
ยิ่งโรงพยาบาลที่มีคนไข้เยอะ ๆ ก็ไม่น่าจะรอด