คือตอนแรกเราทำงานกับพี่คนนึง แต่เราไม่ได้คิดอะไรเลย เราไม่เคยคิดที่จะชอบ แต่เราเป็นคนขี้เล่น ร่าเริง คุยตลกๆ จนคนในที่ทำงานต่างเอ็นดูเรา
พอมาวันนึง เพื่อนสนิทเราทักมาหาเราอยากได้งานทำ ด้วยความที่เราเห็นใจเพื่อน เราเลยคุยกับหัวหน้าเรา ขอให้เขารับเพื่อนเราเข้าทำงาน เราทำทุกอย่างเพื่อให้เพื่อนเราคนนี้ได้ทำงานที่เดียวกับเรา และในที่สุดเพื่อนสนิทเราก็ได้งานที่เดียวกับเรา
ช่วงแรกที่เพื่อนเรามาทำงาน เพื่อนเราดีใจมากและขอบคุณเรา แล้วพูดว่าบุญคุณนี้เราจะไม่ลืมเลย เราก็บอกว่าแค่เรื่องนิดเดียวเอง ไม่เป็นไรหรอกไม่ต้องขอบคุณ ช่วงแรกที่เพื่อนเราเข้ามาทำงาน เขาทำงานดีมากนะ และเพื่อนคนนี้ก็บอกเราว่าชอบพี่ เอ (นามสมุติ) แต่เราบอกเพื่อนว่าพี่เขามีเมียมีลูกแล้วนะ แต่เพื่อนเราก็ไม่ฟัง หลังจากนั้นก็สานสัมพันธ์กันลึกซึ้งมาเรื่อยๆ
หลังจากนั้น เพื่อนเราก็โดนคนที่ทำงานมองไม่ดี แต่เราไม่เคยตีตัวออกห่างนะ เราได้แค่คอยเตือนสติเพื่อนเรา แต่เพื่อนก็บอกว่า ช่างเถอะอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด หลังจากนั้นเราก็ไม่เตือนอีกเลย เพราะเตือนแล้วไม่ฟัง จนมาวันนึงเพื่อนเราวิ่งร้องไห้มาหาเราบอกว่าโดนหัวหน้าว่าเรียนรู้งานช้า ทำไมไม่ดูเราเป็นตัวอย่าง พอรู้แบบนี้แล้วเราก็คอยปลอบเพื่อนว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวคุยให้ ตอนนั้นเราไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เราเดินไปห้อง ผจก. เพื่อคุยเรื่องนี้และอธิบายให้ ผจก.ฟังว่าเรื่องเป็นมายังไง ในความคิดเราคือเพิ่งเข้ามาทำงานจะให้เป็นงานเลยมันคงเป็นไปได้ยาก จนหัวหน้าเราโดนเรียกตัวไปคุยเรื่องนี้ เวลาเพื่อนเรามีปัญหา เราช่วยตลอด บ้านเรากับเพื่อนอยู่ไกลกันมาก มีอยู่คืนนึงเพื่อนเราโทรบอกว่าอยู่บ้านคนเดียว มีผช ที่ไหนไม่รู้มายืนอยู่หน้าบ้ายเต็มเลย ตอนนั้นเราไม่คิดอะไรเลย เราจับรถได้เรารีบขับมาที่บ้านเพื่อนเราทันที พอเราไปถึงก็ไม่มีใครยืนอยู่หน้าบ้านเพื่อนเราสักคน เราคิดว่าคงจะกลับไปแล้ว เราก็บอกให้ล็อคบ้านดีๆไม่ต้องออกมา มีอะไรก็ให้โทรหาเราทันที สรุปง่ายๆเราช่วยเพื่อนเราทุกครั้งที่มีปัญหา
จนกระทั่งปัจจุบันนี้เพื่อนเรามีความคิดแปลกๆหึงเรากับพี่เอ หึงหนักมาก เราเคยพูดแล้วว่านี่เราเป็นเพื่อนกีนนะ อีกอย่างเราไม่เอาอยู่แล้ว และยิ่งมีครอบครั วแล้วเรายิ่งไม่เอาเลย เขาอาจจะมองว่าเราเป็นคนสนุกสนานมีแต่คนเอ็นดูเรา เราก็คุยกับพี่เอเหมือนกันคือเราไม่เคยคุยในเชิงชู้สาวเลย มีแต่คุยแบบเด็กโข่ง กวนๆ แล้วก็หัวเราะ บางครั้งเรานั่งทำงานอยู่ดีๆ เพื่อนเราก็มาโมโหใส่เรา ทำอะไรหยิบจับอะไรก็ฟึ้ดฟัดใส่เรา เดินกระแทกเท้าใส่ เปิดประตูปิดหน้าต่างใส่แรงๆ ซึ่งเราไม่เคยถามเลยว่าเป็นอะไร เราไม่เคยแสดงอาการโกรธเลยสักนิด เพราะด้วยความที่เราเป็นคนร่าเริงสนุกสนาน เราเลยมองว่าอะไรที่ทำแล้วสบายใจก็ทำเลย เราจะไม่ว่าไม่โกรธ เราแค่สงสัยว่าทำไมถึงคิดได้แค่นี้
เราอยากจะถามเพื่อนๆว่าเราต้องทำไงต่อไปดี เพราะเราทำงานเรากดดันมาก ปกติเราจะคุยงานกับพี่เอตลอด ทุกวันนี้เราต้องผ่านเพื่อนเรา เราทำงานไม่มีความสุขเลย จนบางครั้งเราอยากจะลาออกจากงานเลยด้วยซ้ำ ลึกๆแล้วเราเป็นคนคิดมาก แต่แค่เก็บความรู้สึกและอาการไว้คนเดียว
เราต้องทำตัวยังไงเพราะเพื่อน(สนิท)หึงเรากับแฟนของตัวเองมาก
พอมาวันนึง เพื่อนสนิทเราทักมาหาเราอยากได้งานทำ ด้วยความที่เราเห็นใจเพื่อน เราเลยคุยกับหัวหน้าเรา ขอให้เขารับเพื่อนเราเข้าทำงาน เราทำทุกอย่างเพื่อให้เพื่อนเราคนนี้ได้ทำงานที่เดียวกับเรา และในที่สุดเพื่อนสนิทเราก็ได้งานที่เดียวกับเรา
ช่วงแรกที่เพื่อนเรามาทำงาน เพื่อนเราดีใจมากและขอบคุณเรา แล้วพูดว่าบุญคุณนี้เราจะไม่ลืมเลย เราก็บอกว่าแค่เรื่องนิดเดียวเอง ไม่เป็นไรหรอกไม่ต้องขอบคุณ ช่วงแรกที่เพื่อนเราเข้ามาทำงาน เขาทำงานดีมากนะ และเพื่อนคนนี้ก็บอกเราว่าชอบพี่ เอ (นามสมุติ) แต่เราบอกเพื่อนว่าพี่เขามีเมียมีลูกแล้วนะ แต่เพื่อนเราก็ไม่ฟัง หลังจากนั้นก็สานสัมพันธ์กันลึกซึ้งมาเรื่อยๆ
หลังจากนั้น เพื่อนเราก็โดนคนที่ทำงานมองไม่ดี แต่เราไม่เคยตีตัวออกห่างนะ เราได้แค่คอยเตือนสติเพื่อนเรา แต่เพื่อนก็บอกว่า ช่างเถอะอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด หลังจากนั้นเราก็ไม่เตือนอีกเลย เพราะเตือนแล้วไม่ฟัง จนมาวันนึงเพื่อนเราวิ่งร้องไห้มาหาเราบอกว่าโดนหัวหน้าว่าเรียนรู้งานช้า ทำไมไม่ดูเราเป็นตัวอย่าง พอรู้แบบนี้แล้วเราก็คอยปลอบเพื่อนว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวคุยให้ ตอนนั้นเราไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เราเดินไปห้อง ผจก. เพื่อคุยเรื่องนี้และอธิบายให้ ผจก.ฟังว่าเรื่องเป็นมายังไง ในความคิดเราคือเพิ่งเข้ามาทำงานจะให้เป็นงานเลยมันคงเป็นไปได้ยาก จนหัวหน้าเราโดนเรียกตัวไปคุยเรื่องนี้ เวลาเพื่อนเรามีปัญหา เราช่วยตลอด บ้านเรากับเพื่อนอยู่ไกลกันมาก มีอยู่คืนนึงเพื่อนเราโทรบอกว่าอยู่บ้านคนเดียว มีผช ที่ไหนไม่รู้มายืนอยู่หน้าบ้ายเต็มเลย ตอนนั้นเราไม่คิดอะไรเลย เราจับรถได้เรารีบขับมาที่บ้านเพื่อนเราทันที พอเราไปถึงก็ไม่มีใครยืนอยู่หน้าบ้านเพื่อนเราสักคน เราคิดว่าคงจะกลับไปแล้ว เราก็บอกให้ล็อคบ้านดีๆไม่ต้องออกมา มีอะไรก็ให้โทรหาเราทันที สรุปง่ายๆเราช่วยเพื่อนเราทุกครั้งที่มีปัญหา
จนกระทั่งปัจจุบันนี้เพื่อนเรามีความคิดแปลกๆหึงเรากับพี่เอ หึงหนักมาก เราเคยพูดแล้วว่านี่เราเป็นเพื่อนกีนนะ อีกอย่างเราไม่เอาอยู่แล้ว และยิ่งมีครอบครั วแล้วเรายิ่งไม่เอาเลย เขาอาจจะมองว่าเราเป็นคนสนุกสนานมีแต่คนเอ็นดูเรา เราก็คุยกับพี่เอเหมือนกันคือเราไม่เคยคุยในเชิงชู้สาวเลย มีแต่คุยแบบเด็กโข่ง กวนๆ แล้วก็หัวเราะ บางครั้งเรานั่งทำงานอยู่ดีๆ เพื่อนเราก็มาโมโหใส่เรา ทำอะไรหยิบจับอะไรก็ฟึ้ดฟัดใส่เรา เดินกระแทกเท้าใส่ เปิดประตูปิดหน้าต่างใส่แรงๆ ซึ่งเราไม่เคยถามเลยว่าเป็นอะไร เราไม่เคยแสดงอาการโกรธเลยสักนิด เพราะด้วยความที่เราเป็นคนร่าเริงสนุกสนาน เราเลยมองว่าอะไรที่ทำแล้วสบายใจก็ทำเลย เราจะไม่ว่าไม่โกรธ เราแค่สงสัยว่าทำไมถึงคิดได้แค่นี้
เราอยากจะถามเพื่อนๆว่าเราต้องทำไงต่อไปดี เพราะเราทำงานเรากดดันมาก ปกติเราจะคุยงานกับพี่เอตลอด ทุกวันนี้เราต้องผ่านเพื่อนเรา เราทำงานไม่มีความสุขเลย จนบางครั้งเราอยากจะลาออกจากงานเลยด้วยซ้ำ ลึกๆแล้วเราเป็นคนคิดมาก แต่แค่เก็บความรู้สึกและอาการไว้คนเดียว