เรื่องสั้นที่ไม่สิ้นสุดของ'นายพงศธร'

กระทู้สนทนา

มันเป็นวันที่ท้องฟ้าแดงกร่ำพร้อมกับเมฆสีดำเต็มท้องฟ้า

สายตาของผมไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเท่าไหร่นัก เนื่องจากสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมา

มีเพียงใบหน้าของเธอที่แสนสุขปนเศร้า มือของผมกับเธอจับกันไว้แน่นแต่เหมือนน้ำหนักของตัวเธอจะเป็นอุปสรรคต่อแรงแขนของผม....ใช่แล้วผมกำลังจับเธอไว้จากการตกหน้าผา

"ใจเย็นๆนะ เรากำลังจะดึงเธอขึ้นมา ขอชาร์จแรงแปป!"

"จริงเหรอ?"

ผมยิ่งดึง...มือที่เปียกฝนก็ยิ่งลื่น ลื่นจนชนิดที่ว่าเครือข่ายโทรศัพท์บางเครือข่ายยังอาย

"ปล่อยเราเถอะ"เธอบอกอย่างนิ่มนวล "อย่าพูดมากหน่าาาา"ผมตะคอกพร้อมดึงสุดแรง

"เราจะเจอกันอีก...พงศธร" คำกล่าวสุดท้ายของเธอพร้อมกับร่างกายที่ร่วงหล่นจากหน้าผาอันไร้จุดสิ้นสุด

"เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ อย่าาาาาาาาาา" ผมตะโกนลั่นพร้อมกับสะดุ้งตื่นขึ้นมาที่สถานที่ซึ่งตรงกันข้ามกับเหตุการณ์ก่อนหน้าอย่างสิ้นเชิง

ที่นี้เป็นห้องเล็กๆ แต่ก็ถือว่าใหญ่มากพอสำหรับหุ่นไม้อย่างผม เป็นห้องสีขาวตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ถูกๆ พร้อมกับพัดลมเพดานเก่าๆ

"กูมาอยู่ตรงนี้ได้ไงวะ"ผมยืนงงพร้อมกับยืนตรงให้เพลงชาติในเวลาแปดโมงเช้า เมื่อเพลงชาติจบผมก็เห็นหน้าต่างบานใหญ่ มันใหญ่และบานพอที่จะกระตุ้นต่อม

ของผมให้ชะโงกหน้าตัวเองไปดู

มันแปลกกก แปลกยิ่งกว่าจิ้งจกสามหาง เพราะนี่คือสถานที่แรกที่ผมเพิ่งได้เห็น ผมจำอะไรก่อนหน้านี้ไม่ได้ทั้งนั้นนอกจากความฝันตะกี้เนี่ย มันเป็นเมืองเล็กๆ มีตึกน้อยใหญ่ ผู้คนเดินกันให้วุ่น

แต่ทำไมมันรู้สึกอบอุ่นและน่าค้นหา เหมือนทุกอย่างถูกเตรียมมาสำหรับให้หุ่นไม้โง่ๆอย่างผมได้ออกไปเผชิญ

ทันใดนั้นกีบสมองๆเล็กของหุ่นไม้ตัวนั้นก็ได้ทำงานเป็นครั้งแรก จนตระหนักได้ว่า.....