สวัสดีครับวันนี้ผมมีเรื่องจะมาเล่าให้ฟังครับ
ผมชื่อนมสดนะครับ (นามสมมุติ ) ผมเป็นคนที่เวลารักใครผมค่อนข้างที่จะทุ่มเทกับความรักที่ผมมี เพราะผมคิดว่าผมจะได้รับสิ่งดีๆ เหลานั่นตอบแทนผม ผมไม่เข้าใใจตัวเองว่า เวลาผมมีความรัก ผมรู้สึกว่าผมไม่เป้นตัวเองเลย ผมรู้สึกว่า ผมหวง และห่วง คนรักของผมมากๆ ผมคิดถึงเขาบ่อย อยากคุยกับเขาตลอด แต่ผมไม่รู้หลอกว่า อาการเหงานั่น มันทำให้คนรักของผมอึกแอัดและจากผมไป
หลายครั้งที่ผมมีความรัก และมันมักจบไม่ค่อยสวยงามสักเท่าไหร่ ผมงี้เง้าและผมชอบเอาชนะ แต่เมื่อมีรักครั้งใหม่ ผมก็พยามปรับตัวเองให้ไม่เป็นเหมือนเก่า ผมพยายามไม่งี้เง่าและเข้าใจ คิดบอกกับทุกๆอย่างที่คนรักผมทำ ผมคิดเสมอว่าการรักเดียวและจริงใจกับใรคนเดียว มันจะทำให้ผมมีรักที่ดี แต่ไม่เลยครับ มันทำให้ผมผิดหวัง หรืออาจเป็นเพราะเราตั้งความหวังกับสิ่งที่เราทำมากเกินไป ผมรู้นะครับว่าข้อเสียของผมคือการรักใครแล้วไม่เคยเพือใจให้ใครเลย ผมไม่กลัวว่าผมจะเจ็บ ผมไม่กลัวว่า วันนึงถ้าไม่มีเขาผมจะอยู่ได้อย่างไง? เพราะผมคิดว่าเขาจะอยู่กับผมตลอดไปไง แต่โลกความเป็นจริงสอนให้ผผมรู้ว่า จริงๆแล้ว ไม่มีสิ่งใดที่จะไม่ลดน้อยลง
หลังจากเหตุเหตุการที่ผมผิดหวังกับความรักของผมหลายต่อหลายครั้ง มันทำให้ใจของผมเข้มเเข็งขึ้นมาก ผมกล้าที่จะทำอะไรคนเดียว กล้าที่จะอยู่คนเดียว และใช้ชีวิตคนเดียวได้อย่างมีความสูข อาจเป้นเพราะช่วงนั่นเป้นช่วงที่ผมใกล้จบจากมหาลัยด้วยแหละครับ เพราะมันมีงานค่อยข้างเยอะ ใจผมมุ้งมั่นอย่างเดี่ยวคือการทำอย่างไรก็ได้ให้งานวิจัยของผมจบ เมื่อผมจบตามหลักสูตรผมก็เดินหน้าเพื่อหางานทำอย่างเต็มที่ครับ จนผมได้ที่ทำงานที่ผมไม่คิดว่าผมจะได้มาอยุ่ที่นี่ มันคือที่ที่ผมไม่เคยรู้จักว่ามันมีอยุ่ในจังหวัดจังหวัดนึงด้วยซ้ำ เมื่อผมผ่านการสมัครเข้ามา ผมตื่นเต้นกับการที่จะได้ทำงาน จนตัวเองก็ไม่ได้โหยหาความรักเหมือนเมื่อก่อนที่ตอนเรียน แต่ถ้าถามว่าผมเหงาไหมที่ต้องอยุ่คนเดียว ยอมรับว่าเหงามากครับ แต่ผมก็ยังไม่คิดว่าผมจะมีแฟนด้วยซ้ำ ทุกๆวันผมยังใช้ชีวิตปกติกับการ ไปทำงานและกลับมาที่พัก ในทุกๆวัน
เมื่อผมอยุ่ครบประมาณสองเดือน ผมได้เจอคนคนนึงในโปรแกรม (โปรแกรมที่ ชายชอบชายเล่นกันครับ) เขามีสถานะขึ้นใกล้กับผมมาก ผมจึงตัดสินใจทักเขาไป แต่เขาก็ไม่ได้ตอบผม ขอสารภาพว่า วันนั่นที่ทักไปเพราะเหงาและอยากมีคนคุย เพราะผมคิดว่าอยู่หอเดี่ยวกันหรือเปล่า จนเขาตอบกลับมาด้วยการที่ผม งี้เง้าทักเขาไป เยอะๆ ตั้งแต่เเรก ผมจึงได้รุ้ว่าเราอยู่หอเดี่ยวกันเเต่คนละชั่นครับ ลืมเลย ผมขี้เหงา ผมหยุดวันอาทิตย์วันเดียว ผมจึงกลับบ้านทุกวันอาทิตย์เพื่อไปหาเเม่ เพราะถ้าอยู่ก็คงไม่มีอะไรทำ หลังจากที่ผมได่คุยกับเขา เราก็เริ่มรู้จักกันมากขึ้น
ผมถามถึงเรื่องส่วนตัวของเขาว่าเขาอยุ่ที่ไหน มาทำงานได้อย่างไง ตามคนปกติทั่วไปถามกันครับ เขาเป็นคนอีสานครับ เรียนพึงจบจากฝึกงาน เขาเป็นรุ่นน้องผม 1 ปีครับ เขามีแฟนแล้ว (555) เขาเป็นล่ามภาษาจีนครับ ทำงานอยู่แถวเดียวกับผม ผมเข้าใจว่าคนที่มาอยู่ใกล้ๆ แบบนี้ก็อยากจะมีใครสักคนที่คอยอยู่ข้างๆ พาเที่ยวหรือพาไปที่ที่ควรรู้จัก เพราะผมก็เคยอยู่ในที่ไกลๆ มาก่อนครับ ผมก็อยากเจออะไรแบบนี้
#หัวหน้ามาสั่งงานแล้ว เดี่ยวมาเล่าต่อนะครับ ว่าผมจะเจอเข้าได้อย่าไง #01
คนเหงาเล่าเรื่อง
ผมชื่อนมสดนะครับ (นามสมมุติ ) ผมเป็นคนที่เวลารักใครผมค่อนข้างที่จะทุ่มเทกับความรักที่ผมมี เพราะผมคิดว่าผมจะได้รับสิ่งดีๆ เหลานั่นตอบแทนผม ผมไม่เข้าใใจตัวเองว่า เวลาผมมีความรัก ผมรู้สึกว่าผมไม่เป้นตัวเองเลย ผมรู้สึกว่า ผมหวง และห่วง คนรักของผมมากๆ ผมคิดถึงเขาบ่อย อยากคุยกับเขาตลอด แต่ผมไม่รู้หลอกว่า อาการเหงานั่น มันทำให้คนรักของผมอึกแอัดและจากผมไป
หลายครั้งที่ผมมีความรัก และมันมักจบไม่ค่อยสวยงามสักเท่าไหร่ ผมงี้เง้าและผมชอบเอาชนะ แต่เมื่อมีรักครั้งใหม่ ผมก็พยามปรับตัวเองให้ไม่เป็นเหมือนเก่า ผมพยายามไม่งี้เง่าและเข้าใจ คิดบอกกับทุกๆอย่างที่คนรักผมทำ ผมคิดเสมอว่าการรักเดียวและจริงใจกับใรคนเดียว มันจะทำให้ผมมีรักที่ดี แต่ไม่เลยครับ มันทำให้ผมผิดหวัง หรืออาจเป็นเพราะเราตั้งความหวังกับสิ่งที่เราทำมากเกินไป ผมรู้นะครับว่าข้อเสียของผมคือการรักใครแล้วไม่เคยเพือใจให้ใครเลย ผมไม่กลัวว่าผมจะเจ็บ ผมไม่กลัวว่า วันนึงถ้าไม่มีเขาผมจะอยู่ได้อย่างไง? เพราะผมคิดว่าเขาจะอยู่กับผมตลอดไปไง แต่โลกความเป็นจริงสอนให้ผผมรู้ว่า จริงๆแล้ว ไม่มีสิ่งใดที่จะไม่ลดน้อยลง
หลังจากเหตุเหตุการที่ผมผิดหวังกับความรักของผมหลายต่อหลายครั้ง มันทำให้ใจของผมเข้มเเข็งขึ้นมาก ผมกล้าที่จะทำอะไรคนเดียว กล้าที่จะอยู่คนเดียว และใช้ชีวิตคนเดียวได้อย่างมีความสูข อาจเป้นเพราะช่วงนั่นเป้นช่วงที่ผมใกล้จบจากมหาลัยด้วยแหละครับ เพราะมันมีงานค่อยข้างเยอะ ใจผมมุ้งมั่นอย่างเดี่ยวคือการทำอย่างไรก็ได้ให้งานวิจัยของผมจบ เมื่อผมจบตามหลักสูตรผมก็เดินหน้าเพื่อหางานทำอย่างเต็มที่ครับ จนผมได้ที่ทำงานที่ผมไม่คิดว่าผมจะได้มาอยุ่ที่นี่ มันคือที่ที่ผมไม่เคยรู้จักว่ามันมีอยุ่ในจังหวัดจังหวัดนึงด้วยซ้ำ เมื่อผมผ่านการสมัครเข้ามา ผมตื่นเต้นกับการที่จะได้ทำงาน จนตัวเองก็ไม่ได้โหยหาความรักเหมือนเมื่อก่อนที่ตอนเรียน แต่ถ้าถามว่าผมเหงาไหมที่ต้องอยุ่คนเดียว ยอมรับว่าเหงามากครับ แต่ผมก็ยังไม่คิดว่าผมจะมีแฟนด้วยซ้ำ ทุกๆวันผมยังใช้ชีวิตปกติกับการ ไปทำงานและกลับมาที่พัก ในทุกๆวัน
เมื่อผมอยุ่ครบประมาณสองเดือน ผมได้เจอคนคนนึงในโปรแกรม (โปรแกรมที่ ชายชอบชายเล่นกันครับ) เขามีสถานะขึ้นใกล้กับผมมาก ผมจึงตัดสินใจทักเขาไป แต่เขาก็ไม่ได้ตอบผม ขอสารภาพว่า วันนั่นที่ทักไปเพราะเหงาและอยากมีคนคุย เพราะผมคิดว่าอยู่หอเดี่ยวกันหรือเปล่า จนเขาตอบกลับมาด้วยการที่ผม งี้เง้าทักเขาไป เยอะๆ ตั้งแต่เเรก ผมจึงได้รุ้ว่าเราอยู่หอเดี่ยวกันเเต่คนละชั่นครับ ลืมเลย ผมขี้เหงา ผมหยุดวันอาทิตย์วันเดียว ผมจึงกลับบ้านทุกวันอาทิตย์เพื่อไปหาเเม่ เพราะถ้าอยู่ก็คงไม่มีอะไรทำ หลังจากที่ผมได่คุยกับเขา เราก็เริ่มรู้จักกันมากขึ้น
ผมถามถึงเรื่องส่วนตัวของเขาว่าเขาอยุ่ที่ไหน มาทำงานได้อย่างไง ตามคนปกติทั่วไปถามกันครับ เขาเป็นคนอีสานครับ เรียนพึงจบจากฝึกงาน เขาเป็นรุ่นน้องผม 1 ปีครับ เขามีแฟนแล้ว (555) เขาเป็นล่ามภาษาจีนครับ ทำงานอยู่แถวเดียวกับผม ผมเข้าใจว่าคนที่มาอยู่ใกล้ๆ แบบนี้ก็อยากจะมีใครสักคนที่คอยอยู่ข้างๆ พาเที่ยวหรือพาไปที่ที่ควรรู้จัก เพราะผมก็เคยอยู่ในที่ไกลๆ มาก่อนครับ ผมก็อยากเจออะไรแบบนี้
#หัวหน้ามาสั่งงานแล้ว เดี่ยวมาเล่าต่อนะครับ ว่าผมจะเจอเข้าได้อย่าไง #01