เมื่อก่อนทำงานอิสระค่ะ ตั้งแต่เรียนจบ รายได้ไม่ได้มากมายอะไรแต่รู้สึกแฮปปี้กับงาน แล้วตอนนั้นไม่คิดจะทำงานราชการเพราะมองว่าไม่เหมาะกับ
ตัวเองเลยไม่ได้สนใจที่จะไปสมัครสอบ

จนกระทั้ง อายุ 30 ที่บ้านอยากให้ทำราชการเพราะจะได้มีอะไรที่มั่นคงกับชีวิต เลยตัดสินใจเชื่อที่บ้าน สอบได้บ้างไม่ได้บ้าง ที่ได้ก็เรียกไม่ถึง
สุดท้ายสอบได้ทีนึง(ขออนุญาตไม่บอกนะคะ) แต่เป็นที่ๆยอมรับว่าเป็นตัวเลือกท้ายๆที่อยากจะเข้า ตอนแรกคิดว่าจะสละสิทธิ์ แต่ที่บ้านมาทราบเรื่อง
ก่อนเราจะสละสิทธิ์ ที่บ้านขอไว้ค่ะ ไม่อยากให้เราปล่อยโอกาส เพราะ30แล้ว ไม่อยากให้คอยอีก ตอนนั้นก็คิดว่า ใจคงอคติไปเอง เดี๋ยวนานๆไปก็ชอบไปเอง

ปัจจุบันทนทำมาได้เกือบ 10 ปีค่ะ ไม่มีวันใดที่ทำให้รู้สึกชอบขึ้นมาได้เลยซักนิดเดียว เหตุผลเดียวที่ทนทำเพราะเป็นงานที่มั่นคงค่ะ
แต่ต้องแลกกะสุขภาพจิตที่ย่ำแย่ อยู่ใน สนง. แทบไม่มีวันไหนที่ไม่เรื่องให้เครียด หงุดหงิด ทั้งเนื้องาน ทั้งคน
เกือบ 10 ปีที่ผ่านมา แทบจะนับได้เลยว่าค่ะวันไหนที่ไมีมีเรื่องให้ เครียดหงุดหงิด วันศุกร์จะแฮปปี้สุดเพราะวันถัดไปเป็นวันหยุด
แต่พอตกเย็นวันอาทิตย์ ทุกครั้งจะมีอาการจิตตก เครียด เก็บตัว ไม่อยากสุงสิงกะใคร บางครั้งก็จู่ๆร้องไห้ออกมา

ทุกครั้งก่อนจะก้าวขาเข้า สนง. จะยืนนิ่งหน้า สนง. นับ 1-3 ในใจ พร้อมกับไหว้พระพุทธรูปหน้า สนง.มาตลอด
หวังว่าจิตใจเราจะได้ผ่อนคลาย ไม่มีเรื่องอะไรมากระทบจิตใจ อยู่ สนง.ก็พยายามเอาคำว่า ช่างmang/ไม่สนใจ กดความรู้สึกตัวเองเอาไว้
เผื่อให้ผ่านไปแต่ละวัน เข้าใจความรู้สึกตัวเองเลยค่ะ หน้ายิ้มแต่ในใจร้องไห้

(ยืมล๊อกอินเพื่อนมาตั้งกระทู้)