เราเป็นเด็กสงขลาค่ะ อายุ15 มีความฝันอยากเป็นไกด์หรือเป็นแอร์(ฝันหวังสูงมาก)อยากต่อร.รสายอาชีพดีๆ(สายสามัญโง่เกินจะเรียน) อยากมีชิวิตที่ดีไม่ต้องถึงกับหรูแต่ขอให้ไม่ขัดสนก็พอ เราอยากได้แค่นั้น
แต่เห็นทีชีวิตเราคงไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้ว ย้อนไปม.2พ่อเราได้ส่งเสียเราแทนแม่เพราะแม่กำลังลำบากเรื่องเงินแถมต้องไปอยู่ดูแลพ่อเลี้ยงที่เป็นมะเร็งที่สตูล ตอนนั้นที่เราอยู่กับแม่ก่อนแม่จะไปอยู่สตูลแม่บอกว่าอย่าเรียนดีกว่า ยอมรับว่าตอนนั้นที่ได้ยินคือเสียใจมากมากจนร้องไห้ แล้วด้วยความที่น้อยใจบวกกับไม่ยอมออกจากร.รแน่ๆก็เลยบอกแม่ไปว่าแม่ไปเลยลูกไม่ไปกับแม่ลูกจะอยู่สงขลาเรียนม.3ให้จบ แล้วหลังจากนั้นแม่เราก็ขนของไปสตูลเลยโดยทิ้งเรากับพี่ชาย(ซึ่งเรียนปี1ช่างไฟฟ้าที่เทคนิค)เอาไว้ในบ้านเช่าที่ค้างค่าเช่าบ้านแถมสมบัติบ้าๆอีกกองพะเนิน เรากับพี่เลยตัดสินใจย้ายไปอยู่กับญาติของแม่ค่ะซึ่งญาติของเราก็ยากจนเหมือนกัน เราเลยเครียดมากในตอนนั้นจนกระทั้งนึกถึงพ่อเราก็โทรหาพ่อทั้งน้ำตาว่าพ่อแม่ไม่ส่งลูกเรียนแล้ว(พ่อกับเเม่เราแยกทางกันนานแล้วค่ะ โดยเราอยู่กับแม่มาตลอดจนอายุ13 พ่อกับแม่เราไม่ถูกกันค่ะ ส่วนพ่อในตลอด13ปีนั้นเราแทบไม่เคยได้เจอพ่อเลย โทรหาพ่อตลอดว่าจะขอเงินมาเรียนมากินหนมบ้างเขาก็รับปากซะดิบดีว่าจะส่งให้แต่สุดท้ายมันก็เป็นแค่ลมปากของเขา แม่เราโกรธพ่อมากด่ากันตลอดที่คุยกัน ส่วนเราก็แค่นั่งฟังนิ่งๆแต่น้อยใจพ่อเหมือนกันเรากับแม่เลนตัดสินใจว่าจะไม่โทรหาพ่ออีกแล้ว จนมาเกิดเรื่องตอนม.2นี้แหละ)พอเราบอกพ่อว่าแม่ไม่ส่งเราเรียนแล้วเราไม่ได้อยู่กับแม่แล้ว พ่อเราก็ด่าแม่ไม่ยั้งแล้ไม่ยั้งแล้วก็ส่งเราเรียนจนถึงม.3
เรายังเรียนอยู่ม.3ที่สงขลา ส่วนพ่อก็ยังตัดยางอยู่ที่บ้านเกิดของพ่อเองนครศรี จากช่วงแรกที่พ่อส่งเงินค่าเช่าบ้านค่าน้ำไฟรวม3000ค่ากินพี่เราคน3000กัน กลายเป็นลดเหลือ2000พันค่าบ้านก็จ่ายช้าลง และช่วงนี้พี่สาวของแม่เราแต่เราเรียกเขาว่าแม่ด้วยเพราะเขาเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กเหมือนกัน แม่2ขอเรียกแบบนี้มาอยู่กับเราด้วยทำให้ค่ากับข้าวก็ต้องมีเพิ่มมาแน่ ซึ่งค่าขนมของเราและพี่ก็ลดเหลือคนละ1500เรียบร้อยแล้วในแต่ละเดือน ตามจริงพ่อจะส่งมาอาทิตคนละ500รวมเดือนนึงก็คนละ2000 แต่ตอนนี้มันกลับไม่เป็นแบบนั้นแล้ว เพราะตอนนี้เงิน1000ค่าขนมเรากับพี่ต้องใช้3อาทิตย์คิดดู มันยากเย็นขนาดไหนที่ต้องจัดการใช้ให้พอให้ได้สุดท้ายมันก็ไม่พอ ยังดีที่แม่2ของเราได้เงินผู้สูงอายุแล้วก็ทำบัตรคนจนไว้ เลยพอถูๆไถๆค่ากับข้าวไปแต่มันก็แค่ระยะสั้นเท่านั้น ค่าบ้านก็ถึงเข้ามาอีกพ่อก็บอกไม่มีทำให้เราต้องหายืมคนอื่นมาให้เจ้าบ้าน และมันก็เป็นแบบนี้ไปทุกเดือน บางวันเราต้องหยุดเรียนเพราะไม่มีเงินไปแม้แต่ค่ารถยังไม่มี จนถึงตอนนี้ที่เราจะจบม.3ต้องหาที่เรียน และร.รที่เราอยากเรียนก็ต้องถูกตัดทิ้งไปเพราะค่าเรียนมัน3-4-5พัน ขนาดร.รที่ถูกสุดๆ1พันเดียว เราโทรไปขอพ่อพ่อก็บอกว่าไม่มีด้วยน้ำเสียงเฉยเมยไร้เยื่อใยมาก เราเลยแกล้งลองใจพ่อไปว่า ลูกไม่เรียนแล้งพ่อไม่มีตังค์ แต่คำตอบที่พ่อตอบกลับมาก็คือน้ำเสียงดีใจพร้อมพูดว่าเออดีๆพ่อไม่มีเบี้ยส่งแล้ ซึ่งพอเราได้ยินคำนีแล้วเราถึงกับร้องไห้แล้ววางสายไปเลย เครียดจนนอนร้องไห้คิดถึงความตายทุกวันทุกคืน อีก2เดือนจะจบแล้วไม่มีเรียนต่อ กู้ก.ย.ศมันก็ช่ววแค่ค่าเรียนแหละค่ากินมันช่วยเราไม่ได้เลย
เราโครตเครียด เหนื่อย อยากตายสุดๆ
*อาจเล่างงๆไม่ละเอีถยด ถ้าใครสงสัยเรื่องไรเกี่ยวกับเราเรื่องไหนว่าทำไมอะไรยังไงอีกถามได้ บางช่วงเรารีบพิมและเล่าเหตุไม่ลึกละเอียดพอ
*โปรดอย่าพูดว่ายังมีอีกหลายคนที่ลำบากกว่านี้กับเราเลยค่ะ เรามีเหตุผลของเราที่ไม่อยากฟังหรือเห็นคำนี้อีกแล้ว
เคยคิดอยากตายวันละหลายๆรอบให้กับชีวิตบัดซบของตัวเองมั้ย เด็กม.3อย่างเรากำลังเป็นอยู่
แต่เห็นทีชีวิตเราคงไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้ว ย้อนไปม.2พ่อเราได้ส่งเสียเราแทนแม่เพราะแม่กำลังลำบากเรื่องเงินแถมต้องไปอยู่ดูแลพ่อเลี้ยงที่เป็นมะเร็งที่สตูล ตอนนั้นที่เราอยู่กับแม่ก่อนแม่จะไปอยู่สตูลแม่บอกว่าอย่าเรียนดีกว่า ยอมรับว่าตอนนั้นที่ได้ยินคือเสียใจมากมากจนร้องไห้ แล้วด้วยความที่น้อยใจบวกกับไม่ยอมออกจากร.รแน่ๆก็เลยบอกแม่ไปว่าแม่ไปเลยลูกไม่ไปกับแม่ลูกจะอยู่สงขลาเรียนม.3ให้จบ แล้วหลังจากนั้นแม่เราก็ขนของไปสตูลเลยโดยทิ้งเรากับพี่ชาย(ซึ่งเรียนปี1ช่างไฟฟ้าที่เทคนิค)เอาไว้ในบ้านเช่าที่ค้างค่าเช่าบ้านแถมสมบัติบ้าๆอีกกองพะเนิน เรากับพี่เลยตัดสินใจย้ายไปอยู่กับญาติของแม่ค่ะซึ่งญาติของเราก็ยากจนเหมือนกัน เราเลยเครียดมากในตอนนั้นจนกระทั้งนึกถึงพ่อเราก็โทรหาพ่อทั้งน้ำตาว่าพ่อแม่ไม่ส่งลูกเรียนแล้ว(พ่อกับเเม่เราแยกทางกันนานแล้วค่ะ โดยเราอยู่กับแม่มาตลอดจนอายุ13 พ่อกับแม่เราไม่ถูกกันค่ะ ส่วนพ่อในตลอด13ปีนั้นเราแทบไม่เคยได้เจอพ่อเลย โทรหาพ่อตลอดว่าจะขอเงินมาเรียนมากินหนมบ้างเขาก็รับปากซะดิบดีว่าจะส่งให้แต่สุดท้ายมันก็เป็นแค่ลมปากของเขา แม่เราโกรธพ่อมากด่ากันตลอดที่คุยกัน ส่วนเราก็แค่นั่งฟังนิ่งๆแต่น้อยใจพ่อเหมือนกันเรากับแม่เลนตัดสินใจว่าจะไม่โทรหาพ่ออีกแล้ว จนมาเกิดเรื่องตอนม.2นี้แหละ)พอเราบอกพ่อว่าแม่ไม่ส่งเราเรียนแล้วเราไม่ได้อยู่กับแม่แล้ว พ่อเราก็ด่าแม่ไม่ยั้งแล้ไม่ยั้งแล้วก็ส่งเราเรียนจนถึงม.3
เรายังเรียนอยู่ม.3ที่สงขลา ส่วนพ่อก็ยังตัดยางอยู่ที่บ้านเกิดของพ่อเองนครศรี จากช่วงแรกที่พ่อส่งเงินค่าเช่าบ้านค่าน้ำไฟรวม3000ค่ากินพี่เราคน3000กัน กลายเป็นลดเหลือ2000พันค่าบ้านก็จ่ายช้าลง และช่วงนี้พี่สาวของแม่เราแต่เราเรียกเขาว่าแม่ด้วยเพราะเขาเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กเหมือนกัน แม่2ขอเรียกแบบนี้มาอยู่กับเราด้วยทำให้ค่ากับข้าวก็ต้องมีเพิ่มมาแน่ ซึ่งค่าขนมของเราและพี่ก็ลดเหลือคนละ1500เรียบร้อยแล้วในแต่ละเดือน ตามจริงพ่อจะส่งมาอาทิตคนละ500รวมเดือนนึงก็คนละ2000 แต่ตอนนี้มันกลับไม่เป็นแบบนั้นแล้ว เพราะตอนนี้เงิน1000ค่าขนมเรากับพี่ต้องใช้3อาทิตย์คิดดู มันยากเย็นขนาดไหนที่ต้องจัดการใช้ให้พอให้ได้สุดท้ายมันก็ไม่พอ ยังดีที่แม่2ของเราได้เงินผู้สูงอายุแล้วก็ทำบัตรคนจนไว้ เลยพอถูๆไถๆค่ากับข้าวไปแต่มันก็แค่ระยะสั้นเท่านั้น ค่าบ้านก็ถึงเข้ามาอีกพ่อก็บอกไม่มีทำให้เราต้องหายืมคนอื่นมาให้เจ้าบ้าน และมันก็เป็นแบบนี้ไปทุกเดือน บางวันเราต้องหยุดเรียนเพราะไม่มีเงินไปแม้แต่ค่ารถยังไม่มี จนถึงตอนนี้ที่เราจะจบม.3ต้องหาที่เรียน และร.รที่เราอยากเรียนก็ต้องถูกตัดทิ้งไปเพราะค่าเรียนมัน3-4-5พัน ขนาดร.รที่ถูกสุดๆ1พันเดียว เราโทรไปขอพ่อพ่อก็บอกว่าไม่มีด้วยน้ำเสียงเฉยเมยไร้เยื่อใยมาก เราเลยแกล้งลองใจพ่อไปว่า ลูกไม่เรียนแล้งพ่อไม่มีตังค์ แต่คำตอบที่พ่อตอบกลับมาก็คือน้ำเสียงดีใจพร้อมพูดว่าเออดีๆพ่อไม่มีเบี้ยส่งแล้ ซึ่งพอเราได้ยินคำนีแล้วเราถึงกับร้องไห้แล้ววางสายไปเลย เครียดจนนอนร้องไห้คิดถึงความตายทุกวันทุกคืน อีก2เดือนจะจบแล้วไม่มีเรียนต่อ กู้ก.ย.ศมันก็ช่ววแค่ค่าเรียนแหละค่ากินมันช่วยเราไม่ได้เลย
*อาจเล่างงๆไม่ละเอีถยด ถ้าใครสงสัยเรื่องไรเกี่ยวกับเราเรื่องไหนว่าทำไมอะไรยังไงอีกถามได้ บางช่วงเรารีบพิมและเล่าเหตุไม่ลึกละเอียดพอ
*โปรดอย่าพูดว่ายังมีอีกหลายคนที่ลำบากกว่านี้กับเราเลยค่ะ เรามีเหตุผลของเราที่ไม่อยากฟังหรือเห็นคำนี้อีกแล้ว