-----------------------------คำเตือน : เนื้อหาในกระทู้เต็มไปด้วยการสปอย-------------------------
รีวิว อสุรากับยาใจ
เห็นในร้านเช่าหนังสือมานานแล้วแต่ชื่อเสี่ยวหวานเลี่ยนจนคิดว่าไม่น่าอ่าน อ่านหลังปกแล้วก้ไม่ดึงดูด หานิยายจีนดีๆอ่านไม่ได้จนแทบจะถอดใจไปแล้ว จนวันดีคืนดีไม่รุนึกอะไรถึงเช่ามา แต่ป้าร้านเช่าก็คะยั้นคะยอตั้งแต่แรกแล้วว่าสนุก
พอเริ่มอ่านอย่างแรกรู้สึกว่าการบรรยายผ่าน ที่ต้องรอดูคือจริตตัวละครว่าจะเป็นไง แต่สรุปว่ายิ่งอ่านแล้วยิ่งชอบความซับซ้อน ไม่ดีไม่เลว อยู่ในเกรโซนของตัวละคร ชอบความสะสมแต้มบุญของนางเอก มันดูเรียลตรงก็ไม่ได้อยากจะทำความดีขนาดนั้น แค่โลภแต้มบุญ แต่ผลพวงที่ได้เปนการทำความดีเท่านั้นเองเลยดูเป็นคนดีไป ชอบพระเอกในความอินโนเซนใสซื่อจนซื่อบื้อจนรู้สึกตลกในหลายๆครั้ง แต่ด้วยความที่นางเอกเป็นคนดำเนินเรื่องเลยทำให้คลุกคลีกับความคิดนางเอกมากที่สุด
ชอบในความขัดแย้งหลายๆอย่างของเรื่อง สาเหตุความเป็นมาว่าทำไมนางเอกถึงต้องลดตัวเอาอกเอาใจพระเอกขนาดนั้น จนทำให้โดนคนนอกคิดดูถูก แต่พอมาอยุ่ในสถาการณ์ของนางเอกแล้วรู้สึกว่านางเข้มแข็งมากและฉลาดมากทีเดียว วางตัวและปรับตัวเก่งไร้ที่ติ ถ้าเกียรติศักดิ์ศรีวัดจากการเชิดหน้าชูคอ ไม่อยู่ใกล้ผู้ชายจนเกินงามละก็นางเอกก็นับว่าคงไม่มี แต่ถ้าหมายถึงการเข้าใจเหตุผลและการกระทำของตนอย่างแน่ชัด ทุ่มเทกายใจเพื่อสิ่งที่ตนต้องการอย่างถูกต้องขาวสะอาด ถึงจะถูกคนอื่นมองว่าไม่มีศักดิ์ศรี แต่ในความเป็นจริงกลับ เด็ดเดี่ยว แน่วแน่ และซื่อสัตย์ต่อใจตนเองยิ่ง ไม่นับว่าผู้หญิงคนนี้มีเกียรติศักด์ศรีหรอกหรอ
ชอบในความฉลาดวางตัวของนางเอกมากๆ มีการหยั่งเชิงเพื่อทดสอบว่าเวลาไหนเผยอเย่อหยิ่งได้ เวลาไหนต้องหงอเป็นลูกแมว แล้วก็มีอารมณ์มีความรู้สึก ไม่ใช่แม่พระที่ยอมโดนเอารัดเอาเปรียบโดยเต็มใจตลอดเวลา
อย่างตอนที่นางเอกหึงที่พระเอกเก็บสาวงามมาร่วมขบวนเดินทางด้วย เราชอบในความมีมิติของตัวละคร และต้องขอบคุณสาวคนนั้นที่ทำให้ผู้อ่านได้เข้าใจถึงภาพลักษณ์ที่คนภายนอกมองนางเอก
สาวคนนั้นไม่ได้ผิดหรอกที่คิดอย่างนั้น หากเราได้ยินเรื่องนางเอกมาแค่ผิวเผินและไม่รุ้เบื้องหลังอะไรเลยก็คงจะคิดดูถูกแบบสาวคนนั้นแน่ และด้วยสภาพสังคมที่หล่อหลอมมาให้มีความคิดแบบนั้นด้วย จากที่ควรจะซาบซึ้งที่นางเอกช่วยชีวิตเลยกลายเป็นดูแคลนนางเอกไป
แต่เพราะว่าเราเป็นผู้อ่านที่ได้รู้เห็นทุกอย่างในชีวิตนางเอกเลยเข้าใจถึงการกระทำต่างๆของนาง เรื่องนี้ย้ำเตือนเราได้ด้วยเรื่องอย่าติดสินคนอื่นจากภายนอก ที่เราเห็นก็แค่10%ของชีวิตเค้าเท่านั้น ยังมี90%ที่เรายังไม่รู้ จะให้ดีก็คือไม่ต้องไปคิดตัดสินตีตราไว้ตั้งแต่แรก จบ
นอกจากนั้นยังชอบความเป็นผู้นำของพระเอก ในเรื่องอาจจะไม่ได้กล่าวถึงมากนัก แต่ที่ทำให้เราประทับใจและรู้สึกถึงความเป็นผู้นำของพระเอกคือตอนเดินทางผ่านทะเลทรายที่ร้อนเป็นไฟแต่พระเอกก็ยังดั้นด้นเดินนำขบวนไปด้วยความเป็นหัวหน้า ความเห็นใจในลูกน้อง คือนางดูใส่ใจ และลูกน้องก็ดูรักนางมาก ความจงรักภักดียิ่งชีพที่เหล่าลูกน้องมอบให้พระเอกก็เป็นสเน่ห์ของเรื่องอย่างหนึ่ง ได้เห็นผู้เฒ่าเก่อและองคลักษ์ลี่ดูแลพระเอกแบบเอาอกเอาใจ ลุ้นให้กินข้าวเหมือนเด็กตัวเล็กๆก็ดูเป็นภาพที่น่ารักดี รวมถึงการตายขององคลักษ์ลี่ที่เรียกคะแนนจากผู้อ่านได้ดี
และชอบความเจ้าเล่ห์ของผู้เฒ่าเก่อที่ทิ้งระเบิดไว้ก่อนตาย ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าสุดท้ายแล้วสิ่งที่ผู้เฒ่าเก่อจงรักภัคดีคือพรรค ไม่ได้เจาะจงมาที่ตัวพระเอก ขอบอกเลยว่าพรรคโชคดีมากที่เจอคนจงรักภัคดีถวายชีพแบบผู้เฒ่าเก่อ คนแบบนี้นี่แหละถึงจะทำให้พรรคสืบต่อไปได้อย่างมั่นคง
ชอบการแสดงความรักของพระเอก อาจจะดูไม่ได้แสดงออกตรงๆนัก แต่การกระทำทุกอย่างก็บอกได้ว่าคิดถึงนางเอกมากกว่าตัวเองซะอีก เข้าใจในความที่พระเอกมองนางเอกเป็นโลกทั้งใบ แต่ในโลกของนางเอกพระเอกเป็นแค่ส่วนประกอบในนั้นเท่านั้น ไม่แปลกที่นางเอกจะละเลยความรักที่มากกว่าชีวิตที่พระเอกบรรจงมอบให้ผ่านการกระทำที่อาจจะไม่ใช่การยิ้มแย้มหรือเอาอกเอาใจ แต่เป็นการมองหาทางที่จะทำให้นางเอกมีชีวิตที่ดีขึ้น ไม่เจ็บป่วยใดๆ เหมือนตอนไล่นางเอกออกจากเมือง เลือกที่จะยอมโดนเกลียดเพื่อให้นางเอกใช้ความแค้นผลักดันให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้น ช่างเหมือนที่อิทาจิทำกับซาสิเกะอะไรอย่างนี้ แต่หนึ่งในฉากเรียกน้ำตาคือตอนที่พระเอกสั่งลาว่าถ้าตายแล้วให้เอากระดูกไปฝังที่ๆนางเอกอยู่ แล้วพระเอกก็เหมือนกำลังรอความตาย คือแบบ นี่แกรักเค้าขนาดที่ยอมให้เค้าเกลียดแกไปทั้งชีวิตเลยหรอวะ นี่มันต้องเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่ขนาดไหนเนี่ย แต่ด้วยความที่พระเอกอยุ่ในตำแหน่งที่อันตรายขนาดนั้น แถมมีพิษในร่างกายที่พร้อมจะกำเริบทุกเมื่อ ศัตรูจ้องฆ่ารายล้อม ไม่เคยที่จะเชื่อใจใครซักคนง่ายๆ ไม่แปลกเลยที่พอเจอนางเอกที่เป็นรักแรกก็ยอมพลีกายถวายหัวให้ขนาดนี้ บูชาความรักสุดใจ ผู้ชายคลั่งรัก!
แต่คือนางเอกก็เก่งมากในการเป็นแม่ศรีเรือน ปรนนิบัติพระเอกดีทุกอย่าง มีความใส่ใจรายละเอียด แล้วก็มีความมุ่งมั่งอดทนมาก อดทนมาตั้งแต่ถูกแม่เลี้ยงแกล้ง จนถึงกระทั่งถูกพระเอกไล่ ต้องตกระกำลำบากก็ยังอดทน คือสตรองที่แท้ทรูอ่ะ คือพอตั้งเป้าหมายอะไรนางเอกก็จะทำให้ได้ เหมือนทุกครั้งที่ดอกไม้ที่เกิดจากการเก็บแต้มบุญจะบานก็มีความพยายามทำความดี แม้หลายๆครั้งจะทำให้เสี่ยงถึงชีวิตก็เถอะ รวมถึงพอมีปณิธานว่าต้องเข้มแข็งเพื่อลูกก็สตรองเว่อ ต้องมีความสุขไปตบหน้าพระเอกแบบสวยๆ ในขณะที่พระเอกก็นอนรอความตายและรับความเกลียดชังจากนางเอกทั้งๆที่ยังรักยิ่งกว่าชีวิต พระเอ๊ก พระเอกจริงๆ
แต่นางเอกก็รักพระเอกมาก การที่ต้องทนดูคนรักที่นอนอยุ่ระหว่างเส้นความเป็นความตาย แต่ก็คอยดูแล ทำกับข้าว ปรนนิบัติพัดหวีอย่างดี ตั้งแต่ที่อยู่ในถ้ำ จนตอนที่พระเอกเป็นเจ้าชายนิทราก็ยังดูแลดีไม่ขาด คือมันน่าจะทรมานมากอ่ะ แต่นางเอกก็เต็มไปด้วยความหวัง ยิ่งกว่า โอบีวัน ยูอาร์มายลาสโฮป ซะอีก
ยิ่งเป็นการย้ำความสตรองของนางเอก
แล้วการที่พระเอกพยายามชะลอการฟื้นฟูของร่างกายเพื่อให้นางเอกจะได้สนใจพระเอกคนเดียวก็เป็นอะไรที่ดูงี่เง่าเป็นเด็กๆ แต่มันก็ดูน่ารักสำหรับเด็กขาดความอบอุ่นคนนึง
แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกว่าพระเอกรักจริงๆอ่ะ คือที่ยอมข้ามพบข้ามชาติมาหานางเอก คือแบบยอมทิ้งทุกอย่างมาเลยนะเว้ย เอาจริงถ้าเทียบกันแล้วการที่นางเอกปรนนิบัติพระเอกต่างๆนาๆก็คือความรัก แต่แบบการที่คนๆนึงทิ้งทุกอย่างที่เหลืออยู่ในชีวิตไปสู่พบชาติที่ไม่รู้จัก มันคือความรักแอดวานซ์แบบแม็กแล้วอ่ะ เอาจริงนางเอกคงไม่ยอมหยุดเก็บแต้มบุญเพื่อพระเอกหรอก เห็นจากหลายๆครั้งในเรื่อง ถึงนางเอกจะดูเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แต่จริงๆก็เหมือนเถ้าแก่เนี้ยที่คำนวนต้นทุนกำไรไว้ตลอดเวลา ยิ่งหลังๆเหมือนจะสร้างดาวไลน์เก็บแต้มบุญไว้ด้วยซ้ำ ความจริงนางเอกก็คือมนุษย์ปกติคนนึงอ่ะ มีความโลภตามปกติของมนุษย์ แต่อีพระเอกเนี่ยไม่ปกติ นอกจากจะหาทางข้ามพบข้ามชาติมา ยังกลายมาเป็นนักแสดงทั้งๆที่ชาติก่อนเคยเย่อหยิ่งและสูงส่งขนาดนั้น ต้องสลัดอัตตาของตัวเองมาแค่ไหนอ่ะคิดดู คือรักขนาดไหนเราไม่สามารถหาคำมาพรรณาได้ จากการกระทำของพระเอกรู้สึกได้ว่าเนี่ยแหละคือความรักบริสุทธ์ที่แท้จริง ความรักที่ไม่หวังผลตอบแทน ซึ้งไต โฮรล
อีกมุมนึงของเรื่องที่ชอบคือ หลังจากที่พระเอกหายจากการเป็นผัก เรื่องราวก็ดูสคิปไปอย่างรวดเร็วมาก เหมือนกดปุ่มกรอ ข้ามมา20ปี
คือนางเอกก็ดูชีวิตดีอ่ะ ลูกเริ่มโต กิจการก็ดี แฮปปี้ไลฟ์สุดๆ แต่กลับไม่ได้มีพระเอกอยู่ในนั้นเท่าไหร่ ถึงขนาดว่าตอนอีผู้เฒ่าจะตายแล้วยุนางเอกหน่อย นางเอกก็เชื่อแล้วอ่ะ คือกินอยุ่กันมาเป็นสิบๆปีแต่ไม่ไว้ใจผัวตัวเองเนี่ยนะ ไอความรักเมื่อ2เล่มครึ่งที่ผ่านมาเป็นแค่ความเห่อ
ของแกใช่มั๊ยย!!
จนถึงขนาดที่นางเอกต้องไปหาเหล้าyour nameนั่นมาให้พระเอกกินอ่ะคิดดู คือเราเชื่อว่านางเอกเคยรักพระเอกจริงนะ แต่การอยู่ด้วยความระแวงในหลายปีให้หลังความรักก็คงเหี่ยวเฉาลง ส่วนพระเอกก็ยังคงเป็นพระเอก พอความลับเปิดเผยว่าจริงๆคอยช่วยนางเอกมาตลอด ที่หายไปดึกดื่นตอนกลางคืนคือขุดดินไปเอาสมบัติกลับมาให้นางเอก ไม่ฆ่าลูกเพราะเห็นนางเอกรัก เลยได้แต่รอลูกมาฆ่า แถมสุดท้ายยังข้ามมิติไปหาเค้าอี๊ก!
แต่ก็มีความหักมุมที่นางเอกกินเหล้าแล้วกำลังซึ้งไตกับความดีงามของพระเอก แต่สะสมแต้มบุญจนครบแล้ว จู่ๆก็เลยข้ามกลับมาโลกปัจจุบัน
คือเราว่ามันตลกมากอ่ะ พล็อตมีความฮาา
อีกเรื่องที่ชอบคือสิบสองกระบี่ จริงๆอยากให้พวกนางมีบทมากกว่านี้ เราว่าจิงๆแล้วสิบสองกระบี่นี่น่าจะทรมานไม่ต่างจากพระเอกเลย การต้องมาคอยปกป้องหัวหน้าพรรคมารผู้เก่งกาจแต่ก็อาจจะตายวันตายพรุ่ง ใช้ชีวิตอยุ่บนเส้นด้ายที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้านายจะอยุ่ไปได้อีกนานเท่าไหร่ แถมยังต้องเดินทางลำบากมากมาย อดมื้อกินมื้อ ถ้าไม่ได้นางเอกมาเป็นแม่ครัวประจำขบวนก็คงลำบากกว่านี้มากอ่ะ นอนก็ไม่ได้เต็มอิ่ม แถมยังต้องปกปิดความรู้สึก เอาจริงถ้าพระเอกไร้เดียวสาเรื่องผู้หญิงขนาดนั้น คิดว่าอีสิบสองคนนี้ก็น่าจะพอกันนั่นแหละ เพราะส่วนใหญ่ก็ต้องอยู่กับพระเอกตลอดจะเอาเวลาที่ไหนไปไหนไปมีลูกมีเมีย พอคิดแบบนี้แล้วก็ตลกดี
แล้วคนเขียนก็ทำให้เราผูกพันกันสิบสองกระบี่อย่างประหลาด ถึงจะไม่รู้จักชื่อ หน้าตา หรือนิสัยแต่ละคนจริงๆ แต่พอตอนที่บอกว่าคนอื่นตายแล้วเหลือกันอยุ่แค่หกคนก็ทำให้เราใจหายแล้วก็สะเทือนใจตามไปด้วย อยากรู้จริงๆว่าหลังพระเอกตายแล้วคนที่เหลือไปทำไรต่อนะ ยิ่งตอนที่ต้องฆ่าองคลักษ์ลี่ก็เหมือนต้องฆ่าพี่น้องตัวเองอ่ะ จิตใจจะบอบช้ำแค่ไหน แล้วก็ต้องยืนหยัดอยู่ข้างๆพระเอกไม่ว่าเพื่อนๆจะตายไปแค่ไหน อยากรู้มากว่าความคิดในหัวต่อสถาการณ์ต่างๆของพวกนางจะเป็นยังไง
อีกอย่างนึงคือประทับใจการที่นางเอกทำธุรกิจโคตรเก่ง มองตลาดขาดสุดๆ เอาจิงๆมันยากมากนะแก เปิดโรงเรียนพร้อมกับร้านขายยา ต้องมีการวางกลยุทธ์และการบริหารได้ดีมากอ่ะ แถมทำได้ดีมากด้วย พอกลับไปโลกปัจจุบันแล้วก้ยังทำได้ดี รู้สึกว่าเพอร์เฟคจิงอ่ะแก สวย ใจดี ฉลาด ทำงานเก่งอีกตะหาก
เพิ่งเคยอ่านเจอสเตตัสนึงของ the matter ว่าถ้าย้อนเวลากลับไปส่งหนังสือเล่มหนึ่งให้ตัวเองเมื่อสิบปีที่แล้วได้ จะส่งเรื่องอะไร เราคิดไม่ออกเพราะห้าปีให้หลังมานี้อ่านหนังสือเป็นเล่มน้อยมาก ถึงจะเป็นการ์ตูนนิยายก็ยังอ่านน้อย เพิ่งกลับมาเข้าสู่การอ่านจริงๆก็ปีนี้เนี่ยแหละ เลยคิดว่าอยากส่งนิยายจีนเล่มนี้ ไปให้ตัวเองตอน7ปีที่แล้ว ตอน13ขวบ เป็นช่วงบุกเบิกการอ่านของเรา เราไม่รู้ว่าตัวเราในตอนนั้นจะชอบหรือเปล่า อาจจะไม่เข้าใจหลายๆอย่างและมองว่าไร้สาระก็ได้ แต่ถ้าตัวเราเข้าถึงได้ เราอยากให้เห็นความซับซ้อนถึงจิตใจคนและโลกสีเทาที่ไม่ได้แบ่งดีหรือเลวชัดเจน คนทุกคนล้วนมีเหตุผลของการกระทำ หวังว่าหนังสือเล่มนี้จะทำให้ตัวเราเข้าใจมนุษย์มากขึ้น และก็ขอเก็บอสุรากับยาใจขึ้นหนึ่งในทำเนียบนิยายในใจเรียบร้อย ถ้ามีโอกาสคงต้องซื้อเก็บไว้
รีวิวนี้เป็นการเขียนแบบบ่นๆไม่ได้เรียงลำดับเรื่องราวเท่าไหร่ มีการใส่สีตีไข่ตามอารมณ์ บวกกับการตีความในหัวของเราเอง ถ้าใครไม่ชอบก้ขอโทษด้วยนาจา แต่อยากรู้ว่าทุกคนที่อ่านคิดยังไงกันบ้าง มีใครคิดเหมือนเราบ้างมั้ย มาเม้ากันเถอะถถถถถ
[อ่านแล้วอยากบ่น] อสุรากับยาใจ....ประมุขปีศาจตัวร้าย กับ ยัยสะสมแต้มบุญ
รีวิว อสุรากับยาใจ
เห็นในร้านเช่าหนังสือมานานแล้วแต่ชื่อเสี่ยวหวานเลี่ยนจนคิดว่าไม่น่าอ่าน อ่านหลังปกแล้วก้ไม่ดึงดูด หานิยายจีนดีๆอ่านไม่ได้จนแทบจะถอดใจไปแล้ว จนวันดีคืนดีไม่รุนึกอะไรถึงเช่ามา แต่ป้าร้านเช่าก็คะยั้นคะยอตั้งแต่แรกแล้วว่าสนุก
พอเริ่มอ่านอย่างแรกรู้สึกว่าการบรรยายผ่าน ที่ต้องรอดูคือจริตตัวละครว่าจะเป็นไง แต่สรุปว่ายิ่งอ่านแล้วยิ่งชอบความซับซ้อน ไม่ดีไม่เลว อยู่ในเกรโซนของตัวละคร ชอบความสะสมแต้มบุญของนางเอก มันดูเรียลตรงก็ไม่ได้อยากจะทำความดีขนาดนั้น แค่โลภแต้มบุญ แต่ผลพวงที่ได้เปนการทำความดีเท่านั้นเองเลยดูเป็นคนดีไป ชอบพระเอกในความอินโนเซนใสซื่อจนซื่อบื้อจนรู้สึกตลกในหลายๆครั้ง แต่ด้วยความที่นางเอกเป็นคนดำเนินเรื่องเลยทำให้คลุกคลีกับความคิดนางเอกมากที่สุด
ชอบในความขัดแย้งหลายๆอย่างของเรื่อง สาเหตุความเป็นมาว่าทำไมนางเอกถึงต้องลดตัวเอาอกเอาใจพระเอกขนาดนั้น จนทำให้โดนคนนอกคิดดูถูก แต่พอมาอยุ่ในสถาการณ์ของนางเอกแล้วรู้สึกว่านางเข้มแข็งมากและฉลาดมากทีเดียว วางตัวและปรับตัวเก่งไร้ที่ติ ถ้าเกียรติศักดิ์ศรีวัดจากการเชิดหน้าชูคอ ไม่อยู่ใกล้ผู้ชายจนเกินงามละก็นางเอกก็นับว่าคงไม่มี แต่ถ้าหมายถึงการเข้าใจเหตุผลและการกระทำของตนอย่างแน่ชัด ทุ่มเทกายใจเพื่อสิ่งที่ตนต้องการอย่างถูกต้องขาวสะอาด ถึงจะถูกคนอื่นมองว่าไม่มีศักดิ์ศรี แต่ในความเป็นจริงกลับ เด็ดเดี่ยว แน่วแน่ และซื่อสัตย์ต่อใจตนเองยิ่ง ไม่นับว่าผู้หญิงคนนี้มีเกียรติศักด์ศรีหรอกหรอ
ชอบในความฉลาดวางตัวของนางเอกมากๆ มีการหยั่งเชิงเพื่อทดสอบว่าเวลาไหนเผยอเย่อหยิ่งได้ เวลาไหนต้องหงอเป็นลูกแมว แล้วก็มีอารมณ์มีความรู้สึก ไม่ใช่แม่พระที่ยอมโดนเอารัดเอาเปรียบโดยเต็มใจตลอดเวลา
อย่างตอนที่นางเอกหึงที่พระเอกเก็บสาวงามมาร่วมขบวนเดินทางด้วย เราชอบในความมีมิติของตัวละคร และต้องขอบคุณสาวคนนั้นที่ทำให้ผู้อ่านได้เข้าใจถึงภาพลักษณ์ที่คนภายนอกมองนางเอก
สาวคนนั้นไม่ได้ผิดหรอกที่คิดอย่างนั้น หากเราได้ยินเรื่องนางเอกมาแค่ผิวเผินและไม่รุ้เบื้องหลังอะไรเลยก็คงจะคิดดูถูกแบบสาวคนนั้นแน่ และด้วยสภาพสังคมที่หล่อหลอมมาให้มีความคิดแบบนั้นด้วย จากที่ควรจะซาบซึ้งที่นางเอกช่วยชีวิตเลยกลายเป็นดูแคลนนางเอกไป
แต่เพราะว่าเราเป็นผู้อ่านที่ได้รู้เห็นทุกอย่างในชีวิตนางเอกเลยเข้าใจถึงการกระทำต่างๆของนาง เรื่องนี้ย้ำเตือนเราได้ด้วยเรื่องอย่าติดสินคนอื่นจากภายนอก ที่เราเห็นก็แค่10%ของชีวิตเค้าเท่านั้น ยังมี90%ที่เรายังไม่รู้ จะให้ดีก็คือไม่ต้องไปคิดตัดสินตีตราไว้ตั้งแต่แรก จบ
นอกจากนั้นยังชอบความเป็นผู้นำของพระเอก ในเรื่องอาจจะไม่ได้กล่าวถึงมากนัก แต่ที่ทำให้เราประทับใจและรู้สึกถึงความเป็นผู้นำของพระเอกคือตอนเดินทางผ่านทะเลทรายที่ร้อนเป็นไฟแต่พระเอกก็ยังดั้นด้นเดินนำขบวนไปด้วยความเป็นหัวหน้า ความเห็นใจในลูกน้อง คือนางดูใส่ใจ และลูกน้องก็ดูรักนางมาก ความจงรักภักดียิ่งชีพที่เหล่าลูกน้องมอบให้พระเอกก็เป็นสเน่ห์ของเรื่องอย่างหนึ่ง ได้เห็นผู้เฒ่าเก่อและองคลักษ์ลี่ดูแลพระเอกแบบเอาอกเอาใจ ลุ้นให้กินข้าวเหมือนเด็กตัวเล็กๆก็ดูเป็นภาพที่น่ารักดี รวมถึงการตายขององคลักษ์ลี่ที่เรียกคะแนนจากผู้อ่านได้ดี
และชอบความเจ้าเล่ห์ของผู้เฒ่าเก่อที่ทิ้งระเบิดไว้ก่อนตาย ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าสุดท้ายแล้วสิ่งที่ผู้เฒ่าเก่อจงรักภัคดีคือพรรค ไม่ได้เจาะจงมาที่ตัวพระเอก ขอบอกเลยว่าพรรคโชคดีมากที่เจอคนจงรักภัคดีถวายชีพแบบผู้เฒ่าเก่อ คนแบบนี้นี่แหละถึงจะทำให้พรรคสืบต่อไปได้อย่างมั่นคง
ชอบการแสดงความรักของพระเอก อาจจะดูไม่ได้แสดงออกตรงๆนัก แต่การกระทำทุกอย่างก็บอกได้ว่าคิดถึงนางเอกมากกว่าตัวเองซะอีก เข้าใจในความที่พระเอกมองนางเอกเป็นโลกทั้งใบ แต่ในโลกของนางเอกพระเอกเป็นแค่ส่วนประกอบในนั้นเท่านั้น ไม่แปลกที่นางเอกจะละเลยความรักที่มากกว่าชีวิตที่พระเอกบรรจงมอบให้ผ่านการกระทำที่อาจจะไม่ใช่การยิ้มแย้มหรือเอาอกเอาใจ แต่เป็นการมองหาทางที่จะทำให้นางเอกมีชีวิตที่ดีขึ้น ไม่เจ็บป่วยใดๆ เหมือนตอนไล่นางเอกออกจากเมือง เลือกที่จะยอมโดนเกลียดเพื่อให้นางเอกใช้ความแค้นผลักดันให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้น ช่างเหมือนที่อิทาจิทำกับซาสิเกะอะไรอย่างนี้ แต่หนึ่งในฉากเรียกน้ำตาคือตอนที่พระเอกสั่งลาว่าถ้าตายแล้วให้เอากระดูกไปฝังที่ๆนางเอกอยู่ แล้วพระเอกก็เหมือนกำลังรอความตาย คือแบบ นี่แกรักเค้าขนาดที่ยอมให้เค้าเกลียดแกไปทั้งชีวิตเลยหรอวะ นี่มันต้องเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่ขนาดไหนเนี่ย แต่ด้วยความที่พระเอกอยุ่ในตำแหน่งที่อันตรายขนาดนั้น แถมมีพิษในร่างกายที่พร้อมจะกำเริบทุกเมื่อ ศัตรูจ้องฆ่ารายล้อม ไม่เคยที่จะเชื่อใจใครซักคนง่ายๆ ไม่แปลกเลยที่พอเจอนางเอกที่เป็นรักแรกก็ยอมพลีกายถวายหัวให้ขนาดนี้ บูชาความรักสุดใจ ผู้ชายคลั่งรัก!
แต่คือนางเอกก็เก่งมากในการเป็นแม่ศรีเรือน ปรนนิบัติพระเอกดีทุกอย่าง มีความใส่ใจรายละเอียด แล้วก็มีความมุ่งมั่งอดทนมาก อดทนมาตั้งแต่ถูกแม่เลี้ยงแกล้ง จนถึงกระทั่งถูกพระเอกไล่ ต้องตกระกำลำบากก็ยังอดทน คือสตรองที่แท้ทรูอ่ะ คือพอตั้งเป้าหมายอะไรนางเอกก็จะทำให้ได้ เหมือนทุกครั้งที่ดอกไม้ที่เกิดจากการเก็บแต้มบุญจะบานก็มีความพยายามทำความดี แม้หลายๆครั้งจะทำให้เสี่ยงถึงชีวิตก็เถอะ รวมถึงพอมีปณิธานว่าต้องเข้มแข็งเพื่อลูกก็สตรองเว่อ ต้องมีความสุขไปตบหน้าพระเอกแบบสวยๆ ในขณะที่พระเอกก็นอนรอความตายและรับความเกลียดชังจากนางเอกทั้งๆที่ยังรักยิ่งกว่าชีวิต พระเอ๊ก พระเอกจริงๆ
แต่นางเอกก็รักพระเอกมาก การที่ต้องทนดูคนรักที่นอนอยุ่ระหว่างเส้นความเป็นความตาย แต่ก็คอยดูแล ทำกับข้าว ปรนนิบัติพัดหวีอย่างดี ตั้งแต่ที่อยู่ในถ้ำ จนตอนที่พระเอกเป็นเจ้าชายนิทราก็ยังดูแลดีไม่ขาด คือมันน่าจะทรมานมากอ่ะ แต่นางเอกก็เต็มไปด้วยความหวัง ยิ่งกว่า โอบีวัน ยูอาร์มายลาสโฮป ซะอีก
ยิ่งเป็นการย้ำความสตรองของนางเอก
แล้วการที่พระเอกพยายามชะลอการฟื้นฟูของร่างกายเพื่อให้นางเอกจะได้สนใจพระเอกคนเดียวก็เป็นอะไรที่ดูงี่เง่าเป็นเด็กๆ แต่มันก็ดูน่ารักสำหรับเด็กขาดความอบอุ่นคนนึง
แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกว่าพระเอกรักจริงๆอ่ะ คือที่ยอมข้ามพบข้ามชาติมาหานางเอก คือแบบยอมทิ้งทุกอย่างมาเลยนะเว้ย เอาจริงถ้าเทียบกันแล้วการที่นางเอกปรนนิบัติพระเอกต่างๆนาๆก็คือความรัก แต่แบบการที่คนๆนึงทิ้งทุกอย่างที่เหลืออยู่ในชีวิตไปสู่พบชาติที่ไม่รู้จัก มันคือความรักแอดวานซ์แบบแม็กแล้วอ่ะ เอาจริงนางเอกคงไม่ยอมหยุดเก็บแต้มบุญเพื่อพระเอกหรอก เห็นจากหลายๆครั้งในเรื่อง ถึงนางเอกจะดูเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แต่จริงๆก็เหมือนเถ้าแก่เนี้ยที่คำนวนต้นทุนกำไรไว้ตลอดเวลา ยิ่งหลังๆเหมือนจะสร้างดาวไลน์เก็บแต้มบุญไว้ด้วยซ้ำ ความจริงนางเอกก็คือมนุษย์ปกติคนนึงอ่ะ มีความโลภตามปกติของมนุษย์ แต่อีพระเอกเนี่ยไม่ปกติ นอกจากจะหาทางข้ามพบข้ามชาติมา ยังกลายมาเป็นนักแสดงทั้งๆที่ชาติก่อนเคยเย่อหยิ่งและสูงส่งขนาดนั้น ต้องสลัดอัตตาของตัวเองมาแค่ไหนอ่ะคิดดู คือรักขนาดไหนเราไม่สามารถหาคำมาพรรณาได้ จากการกระทำของพระเอกรู้สึกได้ว่าเนี่ยแหละคือความรักบริสุทธ์ที่แท้จริง ความรักที่ไม่หวังผลตอบแทน ซึ้งไต โฮรล
อีกมุมนึงของเรื่องที่ชอบคือ หลังจากที่พระเอกหายจากการเป็นผัก เรื่องราวก็ดูสคิปไปอย่างรวดเร็วมาก เหมือนกดปุ่มกรอ ข้ามมา20ปี
คือนางเอกก็ดูชีวิตดีอ่ะ ลูกเริ่มโต กิจการก็ดี แฮปปี้ไลฟ์สุดๆ แต่กลับไม่ได้มีพระเอกอยู่ในนั้นเท่าไหร่ ถึงขนาดว่าตอนอีผู้เฒ่าจะตายแล้วยุนางเอกหน่อย นางเอกก็เชื่อแล้วอ่ะ คือกินอยุ่กันมาเป็นสิบๆปีแต่ไม่ไว้ใจผัวตัวเองเนี่ยนะ ไอความรักเมื่อ2เล่มครึ่งที่ผ่านมาเป็นแค่ความเห่อ
จนถึงขนาดที่นางเอกต้องไปหาเหล้าyour nameนั่นมาให้พระเอกกินอ่ะคิดดู คือเราเชื่อว่านางเอกเคยรักพระเอกจริงนะ แต่การอยู่ด้วยความระแวงในหลายปีให้หลังความรักก็คงเหี่ยวเฉาลง ส่วนพระเอกก็ยังคงเป็นพระเอก พอความลับเปิดเผยว่าจริงๆคอยช่วยนางเอกมาตลอด ที่หายไปดึกดื่นตอนกลางคืนคือขุดดินไปเอาสมบัติกลับมาให้นางเอก ไม่ฆ่าลูกเพราะเห็นนางเอกรัก เลยได้แต่รอลูกมาฆ่า แถมสุดท้ายยังข้ามมิติไปหาเค้าอี๊ก!
แต่ก็มีความหักมุมที่นางเอกกินเหล้าแล้วกำลังซึ้งไตกับความดีงามของพระเอก แต่สะสมแต้มบุญจนครบแล้ว จู่ๆก็เลยข้ามกลับมาโลกปัจจุบัน
คือเราว่ามันตลกมากอ่ะ พล็อตมีความฮาา
อีกเรื่องที่ชอบคือสิบสองกระบี่ จริงๆอยากให้พวกนางมีบทมากกว่านี้ เราว่าจิงๆแล้วสิบสองกระบี่นี่น่าจะทรมานไม่ต่างจากพระเอกเลย การต้องมาคอยปกป้องหัวหน้าพรรคมารผู้เก่งกาจแต่ก็อาจจะตายวันตายพรุ่ง ใช้ชีวิตอยุ่บนเส้นด้ายที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้านายจะอยุ่ไปได้อีกนานเท่าไหร่ แถมยังต้องเดินทางลำบากมากมาย อดมื้อกินมื้อ ถ้าไม่ได้นางเอกมาเป็นแม่ครัวประจำขบวนก็คงลำบากกว่านี้มากอ่ะ นอนก็ไม่ได้เต็มอิ่ม แถมยังต้องปกปิดความรู้สึก เอาจริงถ้าพระเอกไร้เดียวสาเรื่องผู้หญิงขนาดนั้น คิดว่าอีสิบสองคนนี้ก็น่าจะพอกันนั่นแหละ เพราะส่วนใหญ่ก็ต้องอยู่กับพระเอกตลอดจะเอาเวลาที่ไหนไปไหนไปมีลูกมีเมีย พอคิดแบบนี้แล้วก็ตลกดี
แล้วคนเขียนก็ทำให้เราผูกพันกันสิบสองกระบี่อย่างประหลาด ถึงจะไม่รู้จักชื่อ หน้าตา หรือนิสัยแต่ละคนจริงๆ แต่พอตอนที่บอกว่าคนอื่นตายแล้วเหลือกันอยุ่แค่หกคนก็ทำให้เราใจหายแล้วก็สะเทือนใจตามไปด้วย อยากรู้จริงๆว่าหลังพระเอกตายแล้วคนที่เหลือไปทำไรต่อนะ ยิ่งตอนที่ต้องฆ่าองคลักษ์ลี่ก็เหมือนต้องฆ่าพี่น้องตัวเองอ่ะ จิตใจจะบอบช้ำแค่ไหน แล้วก็ต้องยืนหยัดอยู่ข้างๆพระเอกไม่ว่าเพื่อนๆจะตายไปแค่ไหน อยากรู้มากว่าความคิดในหัวต่อสถาการณ์ต่างๆของพวกนางจะเป็นยังไง
อีกอย่างนึงคือประทับใจการที่นางเอกทำธุรกิจโคตรเก่ง มองตลาดขาดสุดๆ เอาจิงๆมันยากมากนะแก เปิดโรงเรียนพร้อมกับร้านขายยา ต้องมีการวางกลยุทธ์และการบริหารได้ดีมากอ่ะ แถมทำได้ดีมากด้วย พอกลับไปโลกปัจจุบันแล้วก้ยังทำได้ดี รู้สึกว่าเพอร์เฟคจิงอ่ะแก สวย ใจดี ฉลาด ทำงานเก่งอีกตะหาก
เพิ่งเคยอ่านเจอสเตตัสนึงของ the matter ว่าถ้าย้อนเวลากลับไปส่งหนังสือเล่มหนึ่งให้ตัวเองเมื่อสิบปีที่แล้วได้ จะส่งเรื่องอะไร เราคิดไม่ออกเพราะห้าปีให้หลังมานี้อ่านหนังสือเป็นเล่มน้อยมาก ถึงจะเป็นการ์ตูนนิยายก็ยังอ่านน้อย เพิ่งกลับมาเข้าสู่การอ่านจริงๆก็ปีนี้เนี่ยแหละ เลยคิดว่าอยากส่งนิยายจีนเล่มนี้ ไปให้ตัวเองตอน7ปีที่แล้ว ตอน13ขวบ เป็นช่วงบุกเบิกการอ่านของเรา เราไม่รู้ว่าตัวเราในตอนนั้นจะชอบหรือเปล่า อาจจะไม่เข้าใจหลายๆอย่างและมองว่าไร้สาระก็ได้ แต่ถ้าตัวเราเข้าถึงได้ เราอยากให้เห็นความซับซ้อนถึงจิตใจคนและโลกสีเทาที่ไม่ได้แบ่งดีหรือเลวชัดเจน คนทุกคนล้วนมีเหตุผลของการกระทำ หวังว่าหนังสือเล่มนี้จะทำให้ตัวเราเข้าใจมนุษย์มากขึ้น และก็ขอเก็บอสุรากับยาใจขึ้นหนึ่งในทำเนียบนิยายในใจเรียบร้อย ถ้ามีโอกาสคงต้องซื้อเก็บไว้
รีวิวนี้เป็นการเขียนแบบบ่นๆไม่ได้เรียงลำดับเรื่องราวเท่าไหร่ มีการใส่สีตีไข่ตามอารมณ์ บวกกับการตีความในหัวของเราเอง ถ้าใครไม่ชอบก้ขอโทษด้วยนาจา แต่อยากรู้ว่าทุกคนที่อ่านคิดยังไงกันบ้าง มีใครคิดเหมือนเราบ้างมั้ย มาเม้ากันเถอะถถถถถ