เราคบกันเป็นแฟนได้ 1 ปี และท้อง เรายังเรียนไม่จบ แฟนอยากให้เราเอาเด็กออก เราขอเราอยากเก็บไว้ เราถามเค้าว่า ถ้าจะไม่อยู่ด้วยกันแล้วเราจะเอาเด็กออกแต่ถ้ายังอยากอยู่ด้วยกันเราขอเก็บเด็กไว้เพราะเราไม่อยากมีประวัติไม่ดีด้วยกัน เค้าตกลงจะแต่งงานหลังจากที่ปล่อยให้ล่วงเลยจน 4 เดือน จึงแต่งงาน มีลูกด้วยกัน 1 คน ตอนนี้อยู่กันมา 4 ปีแล้ว
ตั้งแต่คบเป็นแฟน สามีจะติทุกการกระทำของเรา ทุกอย่างที่ทำ จนเราไม่มีความั่นใจจะทำอะไรเลย จนเราต้องรอเค้าบอกก่อนเราถึงจะทำ
เรากลายเเป็นคนไม่มีความมั่นใจในตัวเอง การพูดความคิดการกระทำเราเปลี่ยนไป มุมมองต่อโลกที่เรามอง เป็นแง้ร้ายไปหมด เห็นแก่ตัว พูดโกหกเอาตัวรอด ไม่มีน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์ เราอยู่บ้านเค้าตอนเราท้อง ช่วงท้องเค้าเที่ยวกลางคืนทุกวัน กลับบ้าน ตี 2 ตี 3 (ผับเลิก) โทรถามหลังเลิกงานช่วงหนึ่งทุ่มว่าจะกลับบ้านตอนไหน ก็บอกจะต้องอยู่กับเจ้านาย จนสี่ทุ่มโทรอีก ก็ถึงที่เที่ยวและบอกจะเที่ยวก่อน กลับเที่ยงคืน เราไม่ได้โทรตามอีกจนตี2 แบบนี้ทุกวัน
บางวันมีผู้หญิงโทรเข้ามา เค้าปิดเครื่องเราเอาโทรศัพท์เค้าไปชาร์ดให้เลยสงสัยว่าทำไมปิดเครื่อง เราเปิดเครื่องข้อความเข้ามาเป็นเบอร์แปลกเราโทรกลับแต่ยังไม่พูด ก็มีเสียงผู้หญิงรับสาย เราเลยพูดว่านั่นใคร จากนั้นเธอคนนั้นก็วางไป เราถามเค้าแต่เค้าเมามากและหลับ หลายครั้งที่เรามารู้ที่หลังว่าผู้หญิงคนนี้จะไปพบกับสามีเราที่เที่ยวหลายๆครั้ง เราจำได้ว่าเราร้องไห้ และทุกคืนตั้งแต่ที่ท้องก็เป็นรูปแบบนี้วนไป 2 เดือนกว่าๆ เราคิดในใจว่าอย่าให้ถึงทีเรา เราคิดตั้งแต่ตอนั้นว่าเราจะเลิกค่ะ แต่เราก็ทำไม่เคยได้ ตลอดเวลาที่คบเราเป็นไม้เบื่อไม้เมาตลอด ทะเลาะกันไม่เคยจบด้วยความเข้าใจ ต่างฝ่ายต่างมีเหตุผลของตัวเอง เราคิดว่าเค้ามีเหตุผลของเค้าที่อยากให้เราเข้าใจ แต่เราอยากให้เค้าเข้าใจเหตุผลของเรา อะไรทำนองนี้ตลอด คือจบด้วยการเงียบ
หลังจากตะโกนใส่กันจนหมดแม็ก เค้าจะหงุดหงิดใส่เราตลอดว่าเราไม่เข้าใจบ้าง เข้าใจอะไรยากบ้าง โมโหเราบ้าง เรากดดันนะคะช่วงนั้น มันเริ่มจมเข้าสมองเราเรื่อยๆว่าเราเป็นคนที่พูดไม่รู้เรื่อง เป็นคนไม่เอาไหนเลย
ทุกครั้งที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน เวลาเห็นผู้หญิงสวยๆ ไม่เคยแม้สักครั้งที่สามีเราจะไม่เหลียวหลัง แค่นั้นยังไม่พอ เขาจะวิจารและชมพวกผู้หญิงพวกนั้นทุกครั้งไป เราก็เหมือนเดิมค่ะ เก็บใส่สมอง ทะเลาะกันทุกครั้งจะบอกว่า อุส่าแต่งมานะ เป็นหนี้เพื่อมาขอเรานะ (เราคิดในใจว่าเราจะเลิกได้ก็ต้องเอาเงินมาไถ่เราออกมา)
หลายๆอย่างที่เค้าทำให้เราเบื่อหน่ายและคิดว่าชาตินี้หรือชาติไหน เราขอไม่มีสามีอีก แต่ก่อนเราเป็นสาวมั่นและไม่เคยโสดเลยค่ะ แค่ผู้ชายคนนี้สามารถทำให้เราคิดได้แบบนี้ ถือว่าเค้ามีความสามารถมาก เราอยู่ด้วยคำว่า อย่าให้ถึงทีกูแล้วกัน จนเรากลับบ้านไปเลี้ยงลูกที่บ้านเราต่างจังหวัด ลูกเราได้ 1 เดือน
เราทะเลาะกันเรื่องเก่าๆของเรา เค้าขอเลิกเราก็ง้อค่ะ เรากลัวแม่เราว่า เพราะลูกเราเพิ่งเกิด เค้าก็ยอมคืนดีและให้เราไปขอขมา เราก็ยอม ยอมหมดค่ะช่วงนั้น กลัวไปหมด เพราะเราไม่มีงานทำ กลับมาบ้านพ่อแม่เราเลี้ยงลูกช่วย เราไม่เคยขอสามีนะคะ เรากลัวเค้าว่าให้เราเพราะว่าเราอยากเก็บลูกไว้
ก็เลี้ยงลูกที่บ้านเราที่ตจว เราได้งานทำเราก็ไปๆมาๆ เค้าไม่ค่อยมาค่ะ เราไปหาเค้า พาลูกไป ตอนนั้นลูกก็ 6 7 เดือนได้ ก็ไปๆมาๆบางทีพ่อแม่เราไปส่งบ้าง ระหว่างนี้เค้าก็ยังเที่ยวและกลับดึก เราเคยทะเลาะกันเรื่องเราไม่ให้เค้าดูแลลูกจนเค้าไล่เราไปอยู่บ้านเราเลย เราก็ไปค่ะ เก็บของตั้งแต่คืนนั้น รอเช้าแล้วจะกลับ แต่พอเช้าเค้าก็มาขวางไว้ ก็ดีกันไปค่ะ แต่หลังจากนั้นก็มีทะเลาะกันมาเรื่อยๆ และเก็บเอาไว้ไม้เคยบอกใคร แต่ละอย่างที่เราเจอเราไม่เคยพูดให้ใครฟังเลยแม้คนเดียว เพราะเรากลัวคนอื่นว่าเรา เพราะเราโฆษณาสามีเราว่าดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ เราไม่กล้าพูด กลัวคนอื่นว่าให้ ไหนว่าดีนักดีหนา เราเลยเลือกเงียบดีกว่า เราเห็นรูปพรีเวดดิ้งเพื่อนเรา เรามองสายตาคนอื่นไม่ออกค่ะ "เสเสร่งกันทั้งนั้น" ในความคิดเราไง เพราะตอนเราถ่ายเราก็ไม่ได้ดูดดื่มอะไรขนาดนั้น จากนั้นเราทำงานค่ะ เจอผู้ชายคนนึง เค้าเข้ามาเติมสิ่งที่เราไม่ได้จากสามี เค้ายอมทั้งที่รู้ว่าเรามีสามีและลูก เค้าดีกับลูกเรานะคะ เรามองจากสายตา เราก็ไม่ได้จะอินหรือจะยัดเยียดหรือมองข้ามอะไร แต่เรามองอยู่ว่าเค้าดีกับลูกเรา เค้าเคยเมียและลูกแบบไม่ได้แต่งค่ะ ตั้งแต่เค้าวัยรุ่น แยกกันตั้งแต่ลูกเค้าได้สามสี่เดือนจนตอนนี้ลูกเค้าสิบกว่าปีค่ะ เค้าก็เข้ามาดีด้วยมากๆ มาใส่ใจและมายอมเรา เรามองเค้าจากความผิดพลาดจากข้อเสียก่อนข้อดี
เพราะเราไม่อยากให้เป้ฯเหมือนสามีเรา เราคุยกับเค้าได้เดือนกว่าสามีก็รู้เราก็ไม่ได้ปิด เราเลือกสามีค่ะ และเค้าก็โกรธเรามาก ว่าถึงพ่อแม่เรา สงสารพ่อแม่ที่มีเราเป็นลูก สงสารลูกที่มีแม่แบบนี้ อยากเลิกกับเรา แต่คุยกันไปคุยกันมาก็ไม่ได้เลิกรากันเค้าบอกสงสารลูกและรู้สาเหตุที่เราเป็นอยากเปลี่ยนใจไปมีคนอื่น เค้าบอกเค้าจะแก้ตัวค่ะ แต่เราเริ่มไม่เหมือนเดิมกับสามี เราเหมือนได้ระเบิดความรู้สึก จากนั้นมาสามีทำไรเราก็ติ ว่าเค้าตลอด เค้าก็มีโวยวายบ้าง ด่าเราบ้างเรื่องเราไปมีคนอื่น ระแวงเรากลัวเราไปมีคนอื่นไปเรื่อยๆ เราก็เริ่มเบื่อหน่ายมากเข้ามากเข้า เราไม่ยอมให้เค้ามีไรด้วย ไล่เค้าไปมีคนอื่น คือเี่ผลักเค้าออกไป มันเหมือนแบบ ไหนๆก็รู้ว่าเราไม่ได้คิดดีกับเค้าอีกแล้วเราก็ยิ่งไล่ไป เราขอเลิกกับเค้า เค้าบอกเราว่า เลิกได้ แต่ถ้าจะไปลูกต้องอยู่กับเค้า เพราะเราอยากเดินจากครอบครัวเอง เค้าคิดว่าเราอยากมีสามีใหม่ บอกเราว่าสร้างหนี้สร้างสินมาเพราะเรา แล้วเรายังจะมาเอาลูกเค้าไปอีก อยากได้ทั้งผัวใหม่อยากได้ทั้งลูก เค้าเคยอยากได้เงินจากผู้ชายคนนั้น จากหนี้ที่เค้าสร้างมาขอเรา ผู้ชายคนนั้นยอมนะคะ แต่เราบอกเค้าว่าอย่าเลยเพราะกลัวไม่จบแค่นี้
เรายอมเลิกกับคนนั้นเพราะไม่อยากให้เค้าเดือดร้อนไม่อยากให้มารำคาญกับปัญหาอะไรพวกนี้
สามีเรายังเข้าใจว่าเราจะมีคนอื่น เลยไม่ยอมเลิกกันดีๆ ลืมบอกไปว่า ที่เราเคยไล่เค้าไปมีคนอื่น เค้าก็ไปนะคะ แต่ตอนี้ก็ไม่น่าจะคุยกัน เราคิดว่าเค้าประชดเราค่ะ
เราหาทางออกไม่ได้เลยว่าจะเลิกกับเค้ายังไงให้เค้าไม่เอาลูกเราไป
เรายอมรับว่าเราพลาดที่เรามีคนอื่น ถ้าออกมาแต่แรกคงออกมาไม่ได้นะคะ แต่เราคิดว่าเราพลาดมาก
เราทิ้งลูกไม่ได้ค่ะ เลี้ยงเองจนถึงตอนนี้ เราแยกกับสามีได้ 3 ปี ที่เรามาอยู่บ้านเรา ลูกอยู่กับเราตลอดค่ะ
เราเคยตกลงกันว่ายอมห่างกันแยกกันเลิกกัน ใช้คำไหนก็ได้ แต่ถ้าวันไหนที่รู้ว่าเรามีคนอื่น สามีจะมาเอาลูกเราไปทันที
เราว่าไม่ยุติธรรมกับเราค่ะ เราเลิกกันแล้ว เราควรมีชีวิตของเรา เลิกคือเลิก ไม่ยุ่งไม่เกี่ยว แต่นี่มาขีดเส้นชีวิตเรา เราไม่เคยขวางเค้ากับลูกเลย อยากมารับก็มารับไป เราให้เสาอาทิตย์ แต่ตกลงกันไม่ได้ เพราะเราอยากให้เลิกกันจริงๆ โดยที่เรามีอิสระในชีวิตเราทุกอย่าง
เราจะต้องทำไงดีคะ พูดกับเค้ายังไงดี หรือเราแค่รอเวลาให้ห่างๆออกไปเอง แบบนี้ไม่รู้เมื่อไหร่ค่ะ
เราไม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับเค้าอีกแล้ว เรามองหาสิ่งดีๆร่วมกันไม่ออก ต่างคนต่างอยู่จะสบายจมูกกว่าการมีกันแบบนี้
เราจมอยู่กับความคิดแบบนี้มานานเป็นปีแล้ว โหยหาความอิสระในชีวิตฝันถึงความโสดและความสุขมาแรมปีแล้ว
เราขออภัยถ้าหากเราเล่ามาแล้วน่าสับสน เราคิดอะไรออกก็พิมค่ะ ไม่ได้เรียบเรียงให้สวยงาม
ด่าได้นะคะแต่อย่าแรกมากค่ะ เราโลกสวย
อยากเลิกกับสามีแต่สามีไม่ยอม
ตั้งแต่คบเป็นแฟน สามีจะติทุกการกระทำของเรา ทุกอย่างที่ทำ จนเราไม่มีความั่นใจจะทำอะไรเลย จนเราต้องรอเค้าบอกก่อนเราถึงจะทำ
เรากลายเเป็นคนไม่มีความมั่นใจในตัวเอง การพูดความคิดการกระทำเราเปลี่ยนไป มุมมองต่อโลกที่เรามอง เป็นแง้ร้ายไปหมด เห็นแก่ตัว พูดโกหกเอาตัวรอด ไม่มีน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์ เราอยู่บ้านเค้าตอนเราท้อง ช่วงท้องเค้าเที่ยวกลางคืนทุกวัน กลับบ้าน ตี 2 ตี 3 (ผับเลิก) โทรถามหลังเลิกงานช่วงหนึ่งทุ่มว่าจะกลับบ้านตอนไหน ก็บอกจะต้องอยู่กับเจ้านาย จนสี่ทุ่มโทรอีก ก็ถึงที่เที่ยวและบอกจะเที่ยวก่อน กลับเที่ยงคืน เราไม่ได้โทรตามอีกจนตี2 แบบนี้ทุกวัน
บางวันมีผู้หญิงโทรเข้ามา เค้าปิดเครื่องเราเอาโทรศัพท์เค้าไปชาร์ดให้เลยสงสัยว่าทำไมปิดเครื่อง เราเปิดเครื่องข้อความเข้ามาเป็นเบอร์แปลกเราโทรกลับแต่ยังไม่พูด ก็มีเสียงผู้หญิงรับสาย เราเลยพูดว่านั่นใคร จากนั้นเธอคนนั้นก็วางไป เราถามเค้าแต่เค้าเมามากและหลับ หลายครั้งที่เรามารู้ที่หลังว่าผู้หญิงคนนี้จะไปพบกับสามีเราที่เที่ยวหลายๆครั้ง เราจำได้ว่าเราร้องไห้ และทุกคืนตั้งแต่ที่ท้องก็เป็นรูปแบบนี้วนไป 2 เดือนกว่าๆ เราคิดในใจว่าอย่าให้ถึงทีเรา เราคิดตั้งแต่ตอนั้นว่าเราจะเลิกค่ะ แต่เราก็ทำไม่เคยได้ ตลอดเวลาที่คบเราเป็นไม้เบื่อไม้เมาตลอด ทะเลาะกันไม่เคยจบด้วยความเข้าใจ ต่างฝ่ายต่างมีเหตุผลของตัวเอง เราคิดว่าเค้ามีเหตุผลของเค้าที่อยากให้เราเข้าใจ แต่เราอยากให้เค้าเข้าใจเหตุผลของเรา อะไรทำนองนี้ตลอด คือจบด้วยการเงียบ
หลังจากตะโกนใส่กันจนหมดแม็ก เค้าจะหงุดหงิดใส่เราตลอดว่าเราไม่เข้าใจบ้าง เข้าใจอะไรยากบ้าง โมโหเราบ้าง เรากดดันนะคะช่วงนั้น มันเริ่มจมเข้าสมองเราเรื่อยๆว่าเราเป็นคนที่พูดไม่รู้เรื่อง เป็นคนไม่เอาไหนเลย
ทุกครั้งที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน เวลาเห็นผู้หญิงสวยๆ ไม่เคยแม้สักครั้งที่สามีเราจะไม่เหลียวหลัง แค่นั้นยังไม่พอ เขาจะวิจารและชมพวกผู้หญิงพวกนั้นทุกครั้งไป เราก็เหมือนเดิมค่ะ เก็บใส่สมอง ทะเลาะกันทุกครั้งจะบอกว่า อุส่าแต่งมานะ เป็นหนี้เพื่อมาขอเรานะ (เราคิดในใจว่าเราจะเลิกได้ก็ต้องเอาเงินมาไถ่เราออกมา)
หลายๆอย่างที่เค้าทำให้เราเบื่อหน่ายและคิดว่าชาตินี้หรือชาติไหน เราขอไม่มีสามีอีก แต่ก่อนเราเป็นสาวมั่นและไม่เคยโสดเลยค่ะ แค่ผู้ชายคนนี้สามารถทำให้เราคิดได้แบบนี้ ถือว่าเค้ามีความสามารถมาก เราอยู่ด้วยคำว่า อย่าให้ถึงทีกูแล้วกัน จนเรากลับบ้านไปเลี้ยงลูกที่บ้านเราต่างจังหวัด ลูกเราได้ 1 เดือน
เราทะเลาะกันเรื่องเก่าๆของเรา เค้าขอเลิกเราก็ง้อค่ะ เรากลัวแม่เราว่า เพราะลูกเราเพิ่งเกิด เค้าก็ยอมคืนดีและให้เราไปขอขมา เราก็ยอม ยอมหมดค่ะช่วงนั้น กลัวไปหมด เพราะเราไม่มีงานทำ กลับมาบ้านพ่อแม่เราเลี้ยงลูกช่วย เราไม่เคยขอสามีนะคะ เรากลัวเค้าว่าให้เราเพราะว่าเราอยากเก็บลูกไว้
ก็เลี้ยงลูกที่บ้านเราที่ตจว เราได้งานทำเราก็ไปๆมาๆ เค้าไม่ค่อยมาค่ะ เราไปหาเค้า พาลูกไป ตอนนั้นลูกก็ 6 7 เดือนได้ ก็ไปๆมาๆบางทีพ่อแม่เราไปส่งบ้าง ระหว่างนี้เค้าก็ยังเที่ยวและกลับดึก เราเคยทะเลาะกันเรื่องเราไม่ให้เค้าดูแลลูกจนเค้าไล่เราไปอยู่บ้านเราเลย เราก็ไปค่ะ เก็บของตั้งแต่คืนนั้น รอเช้าแล้วจะกลับ แต่พอเช้าเค้าก็มาขวางไว้ ก็ดีกันไปค่ะ แต่หลังจากนั้นก็มีทะเลาะกันมาเรื่อยๆ และเก็บเอาไว้ไม้เคยบอกใคร แต่ละอย่างที่เราเจอเราไม่เคยพูดให้ใครฟังเลยแม้คนเดียว เพราะเรากลัวคนอื่นว่าเรา เพราะเราโฆษณาสามีเราว่าดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ เราไม่กล้าพูด กลัวคนอื่นว่าให้ ไหนว่าดีนักดีหนา เราเลยเลือกเงียบดีกว่า เราเห็นรูปพรีเวดดิ้งเพื่อนเรา เรามองสายตาคนอื่นไม่ออกค่ะ "เสเสร่งกันทั้งนั้น" ในความคิดเราไง เพราะตอนเราถ่ายเราก็ไม่ได้ดูดดื่มอะไรขนาดนั้น จากนั้นเราทำงานค่ะ เจอผู้ชายคนนึง เค้าเข้ามาเติมสิ่งที่เราไม่ได้จากสามี เค้ายอมทั้งที่รู้ว่าเรามีสามีและลูก เค้าดีกับลูกเรานะคะ เรามองจากสายตา เราก็ไม่ได้จะอินหรือจะยัดเยียดหรือมองข้ามอะไร แต่เรามองอยู่ว่าเค้าดีกับลูกเรา เค้าเคยเมียและลูกแบบไม่ได้แต่งค่ะ ตั้งแต่เค้าวัยรุ่น แยกกันตั้งแต่ลูกเค้าได้สามสี่เดือนจนตอนนี้ลูกเค้าสิบกว่าปีค่ะ เค้าก็เข้ามาดีด้วยมากๆ มาใส่ใจและมายอมเรา เรามองเค้าจากความผิดพลาดจากข้อเสียก่อนข้อดี
เพราะเราไม่อยากให้เป้ฯเหมือนสามีเรา เราคุยกับเค้าได้เดือนกว่าสามีก็รู้เราก็ไม่ได้ปิด เราเลือกสามีค่ะ และเค้าก็โกรธเรามาก ว่าถึงพ่อแม่เรา สงสารพ่อแม่ที่มีเราเป็นลูก สงสารลูกที่มีแม่แบบนี้ อยากเลิกกับเรา แต่คุยกันไปคุยกันมาก็ไม่ได้เลิกรากันเค้าบอกสงสารลูกและรู้สาเหตุที่เราเป็นอยากเปลี่ยนใจไปมีคนอื่น เค้าบอกเค้าจะแก้ตัวค่ะ แต่เราเริ่มไม่เหมือนเดิมกับสามี เราเหมือนได้ระเบิดความรู้สึก จากนั้นมาสามีทำไรเราก็ติ ว่าเค้าตลอด เค้าก็มีโวยวายบ้าง ด่าเราบ้างเรื่องเราไปมีคนอื่น ระแวงเรากลัวเราไปมีคนอื่นไปเรื่อยๆ เราก็เริ่มเบื่อหน่ายมากเข้ามากเข้า เราไม่ยอมให้เค้ามีไรด้วย ไล่เค้าไปมีคนอื่น คือเี่ผลักเค้าออกไป มันเหมือนแบบ ไหนๆก็รู้ว่าเราไม่ได้คิดดีกับเค้าอีกแล้วเราก็ยิ่งไล่ไป เราขอเลิกกับเค้า เค้าบอกเราว่า เลิกได้ แต่ถ้าจะไปลูกต้องอยู่กับเค้า เพราะเราอยากเดินจากครอบครัวเอง เค้าคิดว่าเราอยากมีสามีใหม่ บอกเราว่าสร้างหนี้สร้างสินมาเพราะเรา แล้วเรายังจะมาเอาลูกเค้าไปอีก อยากได้ทั้งผัวใหม่อยากได้ทั้งลูก เค้าเคยอยากได้เงินจากผู้ชายคนนั้น จากหนี้ที่เค้าสร้างมาขอเรา ผู้ชายคนนั้นยอมนะคะ แต่เราบอกเค้าว่าอย่าเลยเพราะกลัวไม่จบแค่นี้
เรายอมเลิกกับคนนั้นเพราะไม่อยากให้เค้าเดือดร้อนไม่อยากให้มารำคาญกับปัญหาอะไรพวกนี้
สามีเรายังเข้าใจว่าเราจะมีคนอื่น เลยไม่ยอมเลิกกันดีๆ ลืมบอกไปว่า ที่เราเคยไล่เค้าไปมีคนอื่น เค้าก็ไปนะคะ แต่ตอนี้ก็ไม่น่าจะคุยกัน เราคิดว่าเค้าประชดเราค่ะ
เราหาทางออกไม่ได้เลยว่าจะเลิกกับเค้ายังไงให้เค้าไม่เอาลูกเราไป
เรายอมรับว่าเราพลาดที่เรามีคนอื่น ถ้าออกมาแต่แรกคงออกมาไม่ได้นะคะ แต่เราคิดว่าเราพลาดมาก
เราทิ้งลูกไม่ได้ค่ะ เลี้ยงเองจนถึงตอนนี้ เราแยกกับสามีได้ 3 ปี ที่เรามาอยู่บ้านเรา ลูกอยู่กับเราตลอดค่ะ
เราเคยตกลงกันว่ายอมห่างกันแยกกันเลิกกัน ใช้คำไหนก็ได้ แต่ถ้าวันไหนที่รู้ว่าเรามีคนอื่น สามีจะมาเอาลูกเราไปทันที
เราว่าไม่ยุติธรรมกับเราค่ะ เราเลิกกันแล้ว เราควรมีชีวิตของเรา เลิกคือเลิก ไม่ยุ่งไม่เกี่ยว แต่นี่มาขีดเส้นชีวิตเรา เราไม่เคยขวางเค้ากับลูกเลย อยากมารับก็มารับไป เราให้เสาอาทิตย์ แต่ตกลงกันไม่ได้ เพราะเราอยากให้เลิกกันจริงๆ โดยที่เรามีอิสระในชีวิตเราทุกอย่าง
เราจะต้องทำไงดีคะ พูดกับเค้ายังไงดี หรือเราแค่รอเวลาให้ห่างๆออกไปเอง แบบนี้ไม่รู้เมื่อไหร่ค่ะ
เราไม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับเค้าอีกแล้ว เรามองหาสิ่งดีๆร่วมกันไม่ออก ต่างคนต่างอยู่จะสบายจมูกกว่าการมีกันแบบนี้
เราจมอยู่กับความคิดแบบนี้มานานเป็นปีแล้ว โหยหาความอิสระในชีวิตฝันถึงความโสดและความสุขมาแรมปีแล้ว
เราขออภัยถ้าหากเราเล่ามาแล้วน่าสับสน เราคิดอะไรออกก็พิมค่ะ ไม่ได้เรียบเรียงให้สวยงาม
ด่าได้นะคะแต่อย่าแรกมากค่ะ เราโลกสวย