ทำไมป้าต้องทำหน้าเอือมใส่ผมด้วย

เมื่อวานประมาณห้าทุ่มๆกว่า ผมขี่มอเตอร์ไซไปหาอะไรกินในซอย ผมจำได้ว่ามีร้านอาหารตามสั่งที่เป็นรถเข็นตั้งอยุ่ เลยตัดสินใจขับไปกินร้านนั้น ในระยะทางประมาณ 200 เมตร ผมเห็นไฟร้านยังเปิดอยู่ ผมจึงรีบขับเข้าไปด้วยความหวัง กลายเป็นว่าโต๊ะกับเก้าอี้ที่กางไว้ได้ถูกพับเก็บหมดแล้ว ส่วนตัวป้าเองก็กำลังเก็บวัตถุดิบที่ตั้งอยู่ที่ตู้กระจก ผมเลี้ยวกลับรถ แล้วผ่านมาจอดข้างหน้าป้า แล้วพูดว่า "เก็บร้านแล้วหรอครับ" ป้าที่กำลังเก็บของไม่แม้แต่มองหน้า แต่ผมคิดว่าป้าอาจจะไม่ได้ยิน ผมรู้สึกทำอะไรไม่ถูก ผมเลยถามป้าแกไปอีกที "ร้านปิดแล้วหรอครับ" คราวนี้ป้ามองหน้าผมด้วยสายตาเอือมระอา ไม่พูดอะไรสักคำ แล้วแกก็เก็บของๆแกต่อ ประมาณว่า ยังไม่เห็นอีกหรอว่ากุกำลังทำอะไรอยู่ ของก็เก็บหมดทุกอย่างขนาดนี้ จะมาคาดคั้นอะไร ตาบอดหรือไงวะ ..... ผมที่คร่อมมอเตอร์ไซอยู่ก็รู้สึกว่า ทำไมพื้นที่ตรงนี้มันเงียบจัง เสียงจิ้งหรีดมันดังมากกว่าบทสนทนาของผมกับป้าตรงนี้เสียอีก ผมจำได้ว่าผมค้างอยู่ไม่นาน แล้วผมก็ขับรถออกไปอย่างอัตโนมัติ เป็นสิ่งที่ผมสับสนที่สุดที่เคยเจอมา ตรงที่ผมเสียใจ ผมเคยมากินข้าวร้านแค่ครั้งเดียว และป้าแกก็ไม่ใช่คนใกล้ตัว ไม่ใช่คนที่ผมแคร์อะไร แต่ผมกลับรู้สึกเจ็บปวด ทั้งๆที่ป้าดูเป็นคนใจดี แต่กับการที่ป้าต้องเอือมระอากับการกระทำของผม ผมอดถามตัวเองไม่ได้ว่า ผมผิดตรงไหน ผมก็แค่อยากจะถามไถ่ป้าเท่านั้นเอง ...ใบหน้าของแกยังอยู่ในหัวของผมจนถึงตอนนี้ ผมคงคาดหวังให้แกตอบสั้นๆกลับมาว่า "ปิดแล้วจ้าลูก ไว้มาใหม่พรุ่งนี้นะ" .... แต่ผมคงไม่ได้กลับไปเจอป้าอีกแล้วละ