สวัสดีค่ะนี่คือกระทู้แรกผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยค่ะ
อยากเล่าประสบการณ์ชีวิตคือ เรามีแฟนแล้วแต่อยู่ไกลกันเจอกันบ้างเดือนละ 1-2 ครั้ง เรากับแฟนรักกันดีไม่เคยมีปัญหาเรื่องมือที่สามเลย จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ก็คือเราได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งโดยบังเอิญ เค้าอายุมากกว่าเรา5ปี เราเคยเจอกันครั้งหนึ่งและเค้าเพิ่มเราเป็นเพื่อนในไลน์ซึ่งเราไม่รู้ว่าเค้ามีไลน์เราได้ยังไงจากนั้นเราก็คุยกันและได้แลกเบอร์โทรศัพท์กัน เค้าเป็นฝ่ายจีบเราบอกเราว่าโสดเราก็เชื่อเค้า เราเองก็บอกเค้าว่าเราก็โสดเหมือนกัน ความสัมพันธ์ของเราได้พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ จนวันหนึ่งเฟซบุ๊กของเค้าก็เด้งขึ้นมาในฟีตข่าวของเราว่าอาจเป็นเพื่อนที่คุณรู้จักเราก็กดเข้าไปส่องดูจึงได้รู้ว่าเค้ามีครอบครัวแล้ว เราก็ได้คุยกับเค้าเรื่องนี้แต่เค้าบอกเราว่าตอนนี้แยกกันอยู่แล้วไม่งั้นคงคุยกับเราไม่ได้หรอกแต่เราก็ไม่เชื่อ เราจึงตัดสินใจเลิกยุ่งเลิกติดต่อกับเค้าบล็อกทุกช่องทางการติดต่อช่วงแรกเค้าก็พยายามง้อขอให้เราเชื่อว่าเค้าแยกกันอยู่กับภรรยาเค้าแล้วเค้ารักเราจริงๆไม่ได้โกหกแต่เราก็ใจแข็งไม่กลับไปคุยกับเค้าและเรารู้สึกผิดต่อแฟนเราที่เราแอบไปมีคนอื่น หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อกับเค้าอีกเลยแต่เราก็ยังอยากรู้ข่าวคราวของเค้าจึงเข้าไปส่องดูเฟซบุ๊กของเค้าเป็นประจำก็ยังเห็นเค้าใช้ชีวิตอยู่กับภรรยาปกติไม่ได้แยกกันอย่างที่เค้าเคยบอกเรา เอาจริงๆเราคิดถึงเค้ามาก ทรมารมาก อยากเจอ อยากคุยด้วยแต่ไม่อยากทำผิดไปมากกว่านี้คิดถึงแค่ไหนทำได้แค่ส่องเฟซบุ๊กเราจึงปลดบล็อกทุกช่องทางการติดต่อที่เราเคยบล็อกเค้าเผื่อว่าเค้าจะติดต่อกลับมาหาเราแต่ก็ไร้วี่แววที่เค้าจะติดต่อกลับมาหลังจากวันนั้นเป็นเวลา5เดือนเราไม่คิดถึงเค้าแล้วคล้ายๆกับทำใจลืมได้แล้ว เเต่เรากับเค้าเจอกันโดยบังเอิญเราตกใจมากไม่คิดว่าจะได้เจอกันสายตาที่เค้ามองเราทำให้เรานึกถึงเรื่องที่ผ่านมา เรารีบหลบหน้าและเดินหนีไป พอตกเย็นเค้าโทรมาหาเรา เราลังเลว่าจะรับสายดีไหมสุดท้ายเราก็รับสายเค้า เค้าก็ถามว่าเป็นไงบ้างสบายดีไหมเราก็ตอบไปว่าก็ดีไม่ได้มีปัญหาอะไร เค้าบอกเราว่า"พี่คิดถึงเราตลอดเวลานะแต่ไม่รู้จะติดต่อยังไงโชคดีจังดีใจนะที่วันนี้ได้เจอกัน" เราก็ทำได้แค่ตอบไปว่า"หรอคะ" ทั้งที่ใจจริงเราก็ดีใจมากเช่นกันที่ได้เจอ จากนั้นเราสองคนก็กลับมาคุยกัน เรามีความสุขมากที่มีเค้าเราไม่สนอะไรทั้งนั้นรู้ทั้งรู้ว่ามันผิด เราเริ่มนัดเจอกันบ่อยขึ้น ไปไหนมาไหนด้วยกัน หลายครั้งที่เค้าขอมีอะไรกับเราแต่เราปฏิเสธทุกครั้งเพราะอะไรเราก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้เรารู้สึกมีความสุขมากที่มีเค้า เราไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้ขอแค่ได้เจอ ได้คุย ได้อยู่ด้วยกันก็พอ ในใจลึกๆก็แอบรู้สึกผิดและสงสารทั้งภรรยาเค้าและแฟนของเรา เราหาทางออกสำหรับเรื่องนี้ไม่ได้จะให้เลิกยุ่งก็กลัวว่าจะทรมารเหมือนรอบที่แล้วจะให้ไปต่อมันก็ไม่ได้มีจุดหมายปลายทางอะไรเลย ไม่ว่าจะไปต่อหรือพอแค่นี้ยังไงก็เจ็บเหมือนกัน
แฟนก็ยังอยู่แต่แอบเป็นชู้กับสามีคนอื่น ??
อยากเล่าประสบการณ์ชีวิตคือ เรามีแฟนแล้วแต่อยู่ไกลกันเจอกันบ้างเดือนละ 1-2 ครั้ง เรากับแฟนรักกันดีไม่เคยมีปัญหาเรื่องมือที่สามเลย จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ก็คือเราได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งโดยบังเอิญ เค้าอายุมากกว่าเรา5ปี เราเคยเจอกันครั้งหนึ่งและเค้าเพิ่มเราเป็นเพื่อนในไลน์ซึ่งเราไม่รู้ว่าเค้ามีไลน์เราได้ยังไงจากนั้นเราก็คุยกันและได้แลกเบอร์โทรศัพท์กัน เค้าเป็นฝ่ายจีบเราบอกเราว่าโสดเราก็เชื่อเค้า เราเองก็บอกเค้าว่าเราก็โสดเหมือนกัน ความสัมพันธ์ของเราได้พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ จนวันหนึ่งเฟซบุ๊กของเค้าก็เด้งขึ้นมาในฟีตข่าวของเราว่าอาจเป็นเพื่อนที่คุณรู้จักเราก็กดเข้าไปส่องดูจึงได้รู้ว่าเค้ามีครอบครัวแล้ว เราก็ได้คุยกับเค้าเรื่องนี้แต่เค้าบอกเราว่าตอนนี้แยกกันอยู่แล้วไม่งั้นคงคุยกับเราไม่ได้หรอกแต่เราก็ไม่เชื่อ เราจึงตัดสินใจเลิกยุ่งเลิกติดต่อกับเค้าบล็อกทุกช่องทางการติดต่อช่วงแรกเค้าก็พยายามง้อขอให้เราเชื่อว่าเค้าแยกกันอยู่กับภรรยาเค้าแล้วเค้ารักเราจริงๆไม่ได้โกหกแต่เราก็ใจแข็งไม่กลับไปคุยกับเค้าและเรารู้สึกผิดต่อแฟนเราที่เราแอบไปมีคนอื่น หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อกับเค้าอีกเลยแต่เราก็ยังอยากรู้ข่าวคราวของเค้าจึงเข้าไปส่องดูเฟซบุ๊กของเค้าเป็นประจำก็ยังเห็นเค้าใช้ชีวิตอยู่กับภรรยาปกติไม่ได้แยกกันอย่างที่เค้าเคยบอกเรา เอาจริงๆเราคิดถึงเค้ามาก ทรมารมาก อยากเจอ อยากคุยด้วยแต่ไม่อยากทำผิดไปมากกว่านี้คิดถึงแค่ไหนทำได้แค่ส่องเฟซบุ๊กเราจึงปลดบล็อกทุกช่องทางการติดต่อที่เราเคยบล็อกเค้าเผื่อว่าเค้าจะติดต่อกลับมาหาเราแต่ก็ไร้วี่แววที่เค้าจะติดต่อกลับมาหลังจากวันนั้นเป็นเวลา5เดือนเราไม่คิดถึงเค้าแล้วคล้ายๆกับทำใจลืมได้แล้ว เเต่เรากับเค้าเจอกันโดยบังเอิญเราตกใจมากไม่คิดว่าจะได้เจอกันสายตาที่เค้ามองเราทำให้เรานึกถึงเรื่องที่ผ่านมา เรารีบหลบหน้าและเดินหนีไป พอตกเย็นเค้าโทรมาหาเรา เราลังเลว่าจะรับสายดีไหมสุดท้ายเราก็รับสายเค้า เค้าก็ถามว่าเป็นไงบ้างสบายดีไหมเราก็ตอบไปว่าก็ดีไม่ได้มีปัญหาอะไร เค้าบอกเราว่า"พี่คิดถึงเราตลอดเวลานะแต่ไม่รู้จะติดต่อยังไงโชคดีจังดีใจนะที่วันนี้ได้เจอกัน" เราก็ทำได้แค่ตอบไปว่า"หรอคะ" ทั้งที่ใจจริงเราก็ดีใจมากเช่นกันที่ได้เจอ จากนั้นเราสองคนก็กลับมาคุยกัน เรามีความสุขมากที่มีเค้าเราไม่สนอะไรทั้งนั้นรู้ทั้งรู้ว่ามันผิด เราเริ่มนัดเจอกันบ่อยขึ้น ไปไหนมาไหนด้วยกัน หลายครั้งที่เค้าขอมีอะไรกับเราแต่เราปฏิเสธทุกครั้งเพราะอะไรเราก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้เรารู้สึกมีความสุขมากที่มีเค้า เราไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้ขอแค่ได้เจอ ได้คุย ได้อยู่ด้วยกันก็พอ ในใจลึกๆก็แอบรู้สึกผิดและสงสารทั้งภรรยาเค้าและแฟนของเรา เราหาทางออกสำหรับเรื่องนี้ไม่ได้จะให้เลิกยุ่งก็กลัวว่าจะทรมารเหมือนรอบที่แล้วจะให้ไปต่อมันก็ไม่ได้มีจุดหมายปลายทางอะไรเลย ไม่ว่าจะไปต่อหรือพอแค่นี้ยังไงก็เจ็บเหมือนกัน