เป็นคนในครอบครัวหรือทาสกันแน่คะ เหนื่อยมากท้อมากๆ

ตอนนี้เรียนอยู่ ม.3 อีกไม่นานต้องสอบโอเน็ท เราเลยอ่านหนังสือทุกวันเท่าที่จะทำได้ ไหนจะโครงงานวิชาวิทยาศาสตร์และการงานอีก งานหลายงานที่ต้องทำ กลับบ้านมาเปิดประตูบ้านมาพี่สาวพูดคำแรกว่าหุงข้าวด้วย เส้นผมเต็มพื้นเลย กวาดด้วนทั้งๆที่ตัวเองก็ปิดเทอมอยู่บ้านแท้และงานบ้านอีกสารพัดต้องเรียกว่าทุกอย่างเลยค่ะ เพราะแม่ทำงาน ไม่มีพ่อค่ะ แม่กลับมาบ้านก็ใช้งานอีก ไม่มีเวลาทำการบ้านหรื แตะโทรศัพท์เลยค่ะ ต้องนอนตี1-2ทุกวัน ตื่นตี5ครึ่งทุกวันชีวิตวนเวียนแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแม่มีลูกหลายคนเราเป็นลูกคนกลางคนที่เหลือแม่กับพี่จะไม่เคยใช้งานเราไม่สงสัยเลยค่ะ ว่าทำไมพ่อถึงหนีจากแม่ไป ถ้าวันไหนไม่ทำงานแม่จะไม่ให้เงิน เราเลยต้องใช้เงินตัวเอง ส่วนพี่ก็จะมาจิกหัวด่าเลยค่ะ ว่า"ตอนเด็กๆกูลำบากกว่ามาเยอะ แค่นี้ทำไม่ได้ก็ไปตายไป"ซึ่งพี่เราแค่ซักผ้ายังทำไม่เป็นเลย ทำงานบ้านไม่เป็นสักอย่าง กินข้าวเราจะล้างจานของทุกคน เหนื่อยมากเลยค่ะ เกรดเราตกเพราะงานบ้าน เคยเล่าให้ครูที่สนิทด้วยฟังครูบอกว่าให้อดน แต่เราอดทนไม่ไหวแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาที่เราต้องเลือกสายการเรียน สายการเรียนที่เราเลือกคือศิลป์ภาษาเนื่องจาเราถนัดภาษา และวาดอนาคนตัวเองตั้งแต่มหาลัยจเรียนจบ อยากทำอะไรแต่เวลาที่จะให้แม่เซ็นต์รับรองพี่จะพูดว่าให้ไปโรงเรียนนั้นโรงเรียนนี้เจ้าวิทย์คณิต เป็นหมอเรียนมหิดลบลาๆ(ส่วนตัวเราแล้วที่เราไม่เลือกวิทย์คณิตทั้งๆที่เราเรียนเก่งคงเพระาความน่าจะเป็นว่าการตกงานของคนเรียนสายวิทย์คณิต หางานทำยาก เพราะแย่งงานกันต่างคนต่างจบเหมือนกัน ทำให้เราไม่สนใจเลยสักนิดขอฝากถึงคนเป็นพ่อแม่ว่า การเลือกสายการเรียนให้ลูกท่านควรให้ลูกเลือกโดยความสนใจความชอบและความสามารถเพราะไม่เช่นนั้นลูกของท่านจะไม่มีคำว่าความสุขในชีวิตเลยค่ะ เล่ามา(บ่น)นานมากๆ เเต่เราทนไม่ไหวแล้วค่ะ อยากอยู่คนเดียว.....