สวัสดีค่ะ จริงๆกระทู้นี่ก็ไม่เชิงเป็นคำถามนะคะแค่อยากระบายความรู้สึกมากกว่า แต่ถ้าท่านใดรู้สึกเหมือนกันก็สามารถตอบได้นะคะ
ก่อนหน้านี้เรารู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปค่ะ ไม่รู้ว่าเพราะว่าขึ้นม.4แล้วยังปรับตัวไม่ได้หรือเปล่า แต่รู้สึกเหนื่อยไม่อยากไปโรงเรียนเลยค่ะ อาจจะดูขี้เกียจนะคะ(55555555) แต่มันเป็นความรู้สึกหมดแรงมากกว่าค่ะ แบบไปโรงเรียนก็เหมือนไม่มีแรงจูงใจเลย ตอนเราอยู่ม.3 เราได้เจอรุ่นพี่ม.4คนนึงค่ะ(เขามาจากจังหวัดอื่น มาเรียนที่โรงเรียนเรา) เขาเข้าแถวข้างๆห้องเรา เราเห็นครั้งแรกก็รู้สึกว่าเขาน่ารักดี แต่พอนานๆไปเข้า เรายิ่งอยากเจอเขามากขึ้น ตอนเข้าแถวก็มองหาเขาตลอด(ดูไม่เหมาะสมเลยใช่ไหมคะ5555) แต่พอเขามาเข้าแถวใกล้ๆกลับไม่อยากอยู่ใกล้ซะงั้น ใจมันสั่นมากกว่า ขนาดพูดกับเพื่อนยังไม่กล้าพูดเลย ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองตอนนั้น มันเขินจนบอกไม่ถูก แต่รู้สึกดีมากๆเลยค่ะ แค่หันไปแล้วเจอหน้าเขาตอนนั้นมีความสุขมากๆแล้ว จนวันปัจฉิม เพื่อนๆก็ให้เราไปถ่ายรูปกับพี่เขาค่ะ เผื่อว่าเราจะไปเรียนที่อื่น แต่เราไม่กล้าไปถ่ายรูปกับพี่เขา คือตอนนั้นร้องไห้ออกมาเลย ความรู้สึกมันตีกันไปหมด อยากถ่ายก็อยากแต่กลัวพี่เขาไม่ถ่ายด้วย กลัวต้องผิดหวังกลับมา สรุปว่าเราก็ไม่ได้ถ่าย :'( แต่เราก็คิดว่าคงไม่เป็นไรค่ะ ยังไงเราก็เรียนที่นี่อยู่แล้ว แต่ความจริงมันไม่ใช่แบบนั้น พอเปิดเทอมเราขึ้นม.4 ความจริงพี่เขาต้องขึ้นม.5ใช่ไหมคะ แต่พี่เขาเลือกที่จะดร็อปค่ะ พี่เขาย้ายกลับไปเรียนเพื่อเตรียมสอบเข้าเตรียมที่โรงเรียนแถวบ้านเขา ง่ายๆเลยคือเราไม่มีทางเจอพี่เขาแล้ว มีทางเดียวคือเขามาที่โรงเรียนเรา พี่เขาก็มาหาเพื่อนเขานะ แต่เราไม่เคยทันเลย แบบคือเห็นเขาโพสต์ว่ามาโรงเรียนเรา แต่พอเราไปแถวๆห้องเพื่อนเขา เขาก็โพสต์ว่ากลับแล้ว เราไม่รู้จะต้องรู้สึกยังไงเลยค่ะ เราคิดถึงพี่เขามาจริงๆ มันดูเป็นความรักเด็กๆ แต่มันมีมุมโหดร้ายมากๆ เราไม่ได้เจอพี่เขามาเกือบ1ปีแล้วค่ะ แต่เรารวบรวมความกล้าไปบอก happy birth day มาค่ะ (555555) ไปมา2ครั้งแล้วว ปีนี้ไม่รู้ว่าจะไปดีไหม เรากลัวพี่เขาไม่อยากตอบเราแล้ว แต่เราคงชอบพี่เขาเรื่อยๆแบบนี้แหละ จนกว่าความรู้สึกจะจางหายไปเอง [ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
]
เราสามารถรอที่จะเจอคนๆนึงได้นานแค่ไหน
ก่อนหน้านี้เรารู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปค่ะ ไม่รู้ว่าเพราะว่าขึ้นม.4แล้วยังปรับตัวไม่ได้หรือเปล่า แต่รู้สึกเหนื่อยไม่อยากไปโรงเรียนเลยค่ะ อาจจะดูขี้เกียจนะคะ(55555555) แต่มันเป็นความรู้สึกหมดแรงมากกว่าค่ะ แบบไปโรงเรียนก็เหมือนไม่มีแรงจูงใจเลย ตอนเราอยู่ม.3 เราได้เจอรุ่นพี่ม.4คนนึงค่ะ(เขามาจากจังหวัดอื่น มาเรียนที่โรงเรียนเรา) เขาเข้าแถวข้างๆห้องเรา เราเห็นครั้งแรกก็รู้สึกว่าเขาน่ารักดี แต่พอนานๆไปเข้า เรายิ่งอยากเจอเขามากขึ้น ตอนเข้าแถวก็มองหาเขาตลอด(ดูไม่เหมาะสมเลยใช่ไหมคะ5555) แต่พอเขามาเข้าแถวใกล้ๆกลับไม่อยากอยู่ใกล้ซะงั้น ใจมันสั่นมากกว่า ขนาดพูดกับเพื่อนยังไม่กล้าพูดเลย ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองตอนนั้น มันเขินจนบอกไม่ถูก แต่รู้สึกดีมากๆเลยค่ะ แค่หันไปแล้วเจอหน้าเขาตอนนั้นมีความสุขมากๆแล้ว จนวันปัจฉิม เพื่อนๆก็ให้เราไปถ่ายรูปกับพี่เขาค่ะ เผื่อว่าเราจะไปเรียนที่อื่น แต่เราไม่กล้าไปถ่ายรูปกับพี่เขา คือตอนนั้นร้องไห้ออกมาเลย ความรู้สึกมันตีกันไปหมด อยากถ่ายก็อยากแต่กลัวพี่เขาไม่ถ่ายด้วย กลัวต้องผิดหวังกลับมา สรุปว่าเราก็ไม่ได้ถ่าย :'( แต่เราก็คิดว่าคงไม่เป็นไรค่ะ ยังไงเราก็เรียนที่นี่อยู่แล้ว แต่ความจริงมันไม่ใช่แบบนั้น พอเปิดเทอมเราขึ้นม.4 ความจริงพี่เขาต้องขึ้นม.5ใช่ไหมคะ แต่พี่เขาเลือกที่จะดร็อปค่ะ พี่เขาย้ายกลับไปเรียนเพื่อเตรียมสอบเข้าเตรียมที่โรงเรียนแถวบ้านเขา ง่ายๆเลยคือเราไม่มีทางเจอพี่เขาแล้ว มีทางเดียวคือเขามาที่โรงเรียนเรา พี่เขาก็มาหาเพื่อนเขานะ แต่เราไม่เคยทันเลย แบบคือเห็นเขาโพสต์ว่ามาโรงเรียนเรา แต่พอเราไปแถวๆห้องเพื่อนเขา เขาก็โพสต์ว่ากลับแล้ว เราไม่รู้จะต้องรู้สึกยังไงเลยค่ะ เราคิดถึงพี่เขามาจริงๆ มันดูเป็นความรักเด็กๆ แต่มันมีมุมโหดร้ายมากๆ เราไม่ได้เจอพี่เขามาเกือบ1ปีแล้วค่ะ แต่เรารวบรวมความกล้าไปบอก happy birth day มาค่ะ (555555) ไปมา2ครั้งแล้วว ปีนี้ไม่รู้ว่าจะไปดีไหม เรากลัวพี่เขาไม่อยากตอบเราแล้ว แต่เราคงชอบพี่เขาเรื่อยๆแบบนี้แหละ จนกว่าความรู้สึกจะจางหายไปเอง [ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ