เบื่อโลก ท้อ เหนื่อย ไร้เรี่ยวแรง ทั้งๆที่รอบตัวมีคนเยอะ เพื่อนสนิท พ่อแม่พี่น้อง แต่รู้สึกอ้างว้าง เคยเป็นกันไหม?

ต่อหน้าอยู่กับเพื่อนๆสนุก หัวเราะเฮฮาได้ปกติ แต่เวลาอยู่คนเดียวรู้สึกตันๆ สมองไม่แล่น
เหมือนจะเครียดแต่เป็นความเครียดที่ไม่แสดงออกมา ไม่รู้ว่าเครียดแบบไหนแต่รู้สึกบั่นทอนชีวิตในแต่ละวันมาก
ทั้งยังเบื่อโลก เบื่อสิ่งรอบข้าง ขี้เกียจ ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น หนักอึ้งในอก
ความรู้สึกเหมือนทุกอย่างเป็นสีเทาๆจนเริ่มเป็นสีดำ
เริ่มหมกมุ่นการอยู่คนเดียว สมองเหมือนจะปล่อยเลยตามเลยแล้ว
ตอนนี้หาหลายๆอย่างทำทุกอย่างล้วนทำให้มีแรงผลักดันและมีกำลังในแต่กลับรู้สึกว่าใช้ไม่ได้กับตัวเอง
เราควรทำยังไงดี ก่อนหน้านี้เคยร้องบ่อยมากๆ เพราะรู้สึกว่าการได้ร้องไห้ทำให้เราได้ระบายไม่อึดอัด คิดมาก
แต่หลังๆอยากร้องก็ร้องไท่ได้ เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอก หนักอึ้ง และเหมือนจะกลายเป็นคนที่ไม่รู้สึกกับอะไรหลายอย่างแล้ว ทั้งตื่นเต้น หรือสนุก
ตอนนี้แอบกลัวตัวเองที่เริ่มเป็นคนแบบนี้
ตอนแรกกะจะหาสาเหตุที่เป็นแบบนี้ เครียดจากการเรียนในแต่ละวันไหม แต่คิดว่าไม่หาสาเหตุแล้วแต่จะเริ่มแก้ไขเลยดีกว่า
เราควรทำไงดีคะ