เราคิดมากไปรึปล่าว?

คือตอนนี้เราเรียนอยู่ปีสองคณะนึงที่จบไปแล้วมีงานทำนะ รับราชการ อาชีพมั่นคง พ่อแม่อยากให้เรียนเพราะพวกท่านก็รับราชการ พวกท่านบอกว่า ไม่ได้ต้องการให้เราได้เงินเดือนเยอะเพื่อมาเลี้ยงดูท่านเพราะพวกท่านก็มีเงินบำเหน็จบำนาญอยู่แล้ว พวกท่านแค่อยากให้เรามีชีวิตที่ดี มีความสุข อันนี้เราเข้าใจนะ จุดประสงค์ของพวกท่านก็แค่อยากให้ลูกมีความสุข สบาย และไม่ลำบากเท่านั้น
แต่ว่า จริงๆแล้วน่ะ เราอยากเรียนในทางด้านที่เราชอบ ซึ่งตอนนี้ก็ยังไม่รู้จะเรียนอะไร เราชอบออกกำลังกาย ชอบเต้น ชอบการได้ดูแลตัวเอง อยากเป็นนักแสดง นักร้อง เราเคยหวังว่าวันนึง จะมีคนที่มาช่วยเรา ช่วยให้เราไปถึงฝันที่เราวาดเอาไว้ได้ ประมาณเหมือนมาเป็นผจกเราอ่ะ ก็ไม่รู้ว่าเพ้อเจ้อมากไปมั้ย แต่เราก็คิดว่านี่แหละ คือความสุขที่ชีวิตเราต้องการจริงๆ เราเป็นลูกคนเดียว ถ้าจะปรึกษาเรื่องนี้กับพ่อแม่ พวกท่านคงไม่เห็นด้วย เพราะท่านก็เคยเปรยๆว่า อาชีพประมาณนี้ไม่มั่นคง แต่ว่า เวลาที่เราได้ทำอะไรในสิ่งที่ชอบ เช่น เต้นออกกำลังกาย ร้องเพลง มันมีความสุขมากเลยนะ แล้วเวลาที่เราได้เห็นนักแสดง หรือศิลปินหลายๆคน เค้ามีแฟนคลับ เค้ามีรอยยิ้ม เรารู้สึกว่า เราอยากไปยืนอยู่ตรงนั้นจัง เราอยากมีคนที่ให้กำลังใจเรา คอยอยู่ข้างๆเราแบบนั้นบ้าง มันคือความฝันสูงสุดของเราเลยนะ แต่ตอนนี้ เราก็ได้แต่ ต้องเรียนให้จบก่อนเหรอ มีงานทำให้พ่อแม่ไม่ห่วงก่อนเหรอ ถึงจะเดินทางตามฝันได้ มันจะไม่สายเกินไปเหรอ เราไม่รู้ว่าจะปรึกษาใครได้ เพื่อนก็คงคิดว่าเราเพ้อเจ้อ พ่อแม่ก็ไม่ได้ละ เราเคยลองโทรไป 1323 นะ แต่เค้าก็ไม่เข้าใจปัญหาของเราอ่ะ เราไม่รู้ว่าจะระบายให้ใครฟังแล้ว เลยมาตั้งกระทู้นี้ ยังไงก็ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ^^