เมื่อสิ่งที่มอบให้มันไม่เพียงพอ มันผิดไหมที่เราจะทิ้งคนที่ทำร้ายจิตใจเรา?

เริ่มจากเราต้องการจะฝึกภาษาอังกฤษ โดยอยากพูดคุยหรือแชทกับคนต่างชาติ เลยไปรู้จักกับแอพๆหนึ่งและได้เริ่มต้นการสนทนากับเพื่อนต่างชาติในแอพนั้น โดยเราคิดแค่เพียงอัพเดตสกิลภาษาของเรา และเราได้เจอชายคนที่1 คุยกันทุกวัน คุยดีมาก เราตกหลุมรักในถ้อยคำทุกคำ จึงเกิดการคบกันออนไลน์ขึ้น โดยเราไม่เคยคบกับใครออนไลน์มาก่อนเลย ซึ่งเวลาที่คบกันเราขอคุยแบบเปิดกล้องกับเค้าแต่เค้าไม่เปิด เราก็โอเคไม่เป็นไรสิทธิของเค้า ตอนเริ่มคบกันเราไม่ได้คาดหวังอะไรมากเพราะรู้ว่ามันค่อนข้างเป็นไปได้ยาก แต่เมื่อคุยกันทุกวันจึงทำให้เราเชื่อในทุกอย่างและทุกสิ่งที่เค้าพูดและบอกเรา และวันนึงเค้าก็ส่งรูปโทรศัพท์มือถือเค้าที่หน้าจอแตกส่งมาให้เรา และบอกเราว่าขอยืมเงิน 30,000฿ เพื่อซื้อใหม่ และเราถามเค้าไปว่าเอาเครื่องไหนถ่ายรูป เค้าก็เหมือนไม่พอใจและบอกว่าเรารักกันเรื่องแค่นี้ทำไมทำให้กันไม่ได้ ตอนนั้นเรางงมากคิดว่าสรุปที่คบกันมาทั้งหมดนี่เราคิดไปเองเชื่อไปเองใช่มั้ย หลังจากนั้นเราก็ด่าเค้าและจบกันแค่ตรงนั้น ซึ่งเรามีเพื่อนชายในแอพนี้ยุคนนึงเป็นเพื่อนกันก่อนที่จะคบกับชายคนที่1 เราเล่าเรื่องทั้งหมดให้เค้าฟัง เค้าก็แคปหน้าจอแชทของเค้ามาให้เราดูว่าเค้าก็เคยเจอคนที่เข้ามาทำนองนี้เหมือนกัน เราก็ยิ่งเชื่อใจเพื่อนคนนี้มากขึ้นเพราะมีอะไรที่เจอมาคล้ายกัน เราเสียใจจากชายคนที่1 มากถึงแม้มันจะดูโง่มากก็ตาม เราคุยกับเพื่อนชายคนนี้ตลอดเค้าหานู้นนี่มาทำให้เราไม่เศร้าไม่คิดถึงเรื่องชายคนนั้น ผ่านมาสักพักหนึ่งเพื่อนชายเราคนนี้ถามเราว่า ถ้ามีคนๆหนึ่งเขียนไดอารี่ระบายความรู้สึกถึงคนอีกคนหนึ่ง เรามีความคิดเห็นอย่างไร พร้อมกับส่งรูปสมุดไดอารี่ของเค้ามาให้เรา 2 หน้า เขียนบรรยายความรู้สึกเค้าที่มีต่อเรา เราอึ้งมากเพราะไม่เคยคิดกะเค้าเกินเพื่อน หลังจากที่เราเห็นเราก็ขอบคุณที่เขียนถึงเราและแซวไปว่าเหมือนซีรีส์แวมไพร์ไดอารี่เลยเนอะ และบอกเค้าไปว่าเรากลัวที่จะมีรักออนไลน์เพราะเพิ่งเจ็บเพราะรักแบบนี้ เค้าก็โอเค หลังจากนั้นเราไม่พูดถึงเรื่องไดอารี่อีก จนคุยไปคุยมาเวลานานเข้าสรุปจากเพื่อนก็เปลี่ยนมาคบกันจนได้ แต่จุดที่ทำให้เราต้องมาตั้งกระทู้ขึ้นเพราะเราไม่มีความเชื่อใจเค้าเลยแม้แต่น้อย มันอาจเป็นเพราะเราเจ็บเพราะความเชื่อใจคนอื่นมาเกือบทุกครั้งที่มีแฟน จึงทำให้มันกลายเป็นแบบนี้ เรารักเค้ามากเพราะเค้าคือคนที่อยู่กับเราในวันที่เราเสียใจ รักมากจนให้เค้าทุกอย่างในสิ่งที่เราให้ได้ เราซื้อของให้ตัวเองเราก็นึกถึงเค้าก็ซื้อแล้วส่งไปให้เค้า และจากการวิดีโอคอลกันทำให้เรารู้ว่าทางบ้านเค้าไม่ได้มีฐานะที่ดีเท่าไหร่ และประเทศที่เค้าอยู่ก็ขึ้นชื่อได้ว่าเป็น Poor Area (ในใจเราจริงๆก็แอบคิดเล็กๆว่าเค้าเป็นเหมือนคนก่อนหรือป่าว แต่ก็เพราะความที่รักเค้าจึงลบความคิดแบบนั้นไป ลบทุกอย่างที่มีคนเตือนเรา) แต่ช่วงหลังเราทะเลาะกันบ่อยมาก เกี่ยวกับเรื่องผญมากมายในเฟสบุ๊คและอินสตราแกรมของเค้า เราถามเค้าเกี่ยวกับเรื่องนี้ เค้าบอกเราว่าไม่มีอะไรทุกคนคือเพื่อน เค้าไม่สามารถหยุดตัวเองได้ถ้าเค้าจะทำให้คนอื่นมีความสุข และเค้าก็เลือกที่จะบล็อคเราออกจากเฟสบุ๊คและอินสตราแกรม เพื่อตัดปัญหาการทะเลาะกันเกี่ยวกับเรื่องผญของเรา และวันหนึ่งเราก็ทะเลาะกันเรื่องทำนองนี้อีกครั้ง และเค้าบอกเราว่า"เพราะพฤติกรรมแย่ๆและจิตใจแย่ๆของคุณที่ทำให้แฟนคุณต้องบล็อคคุณ" จนวันหนึ่งที่เราทนไม่ไหว ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราปิดหูปิดตาตัวเองเพื่อให้ยังคบกับเค้าได้มันย้อนกลับมาในความคิด เค้าอาจจะคบกับเราเพื่อจะหนีออกมาจากชีวิตความเป็นอยู่ตรงนั้นอันนี้เราเข้าใจและยอมรับได้เราเคยบอกเค้า แต่สิ่งที่เรารับไม่ได้และเลือกเดินออกมาเพราะเราคิดว่าเค้ายังคงค้นหาและคุยกับคนอื่นเพื่อหวังให้คนอื่นช่วยเค้าออกมาจากที่ตรงนั้น เราเหนื่อยมากกับการทุ่มเททุกสิ่งไปแล้วมันไร้ค่า เราเจ็บมากที่เดินออกมาทั้งๆที่เรายังรักเค้า แต่ในเมื่อการที่เค้ามีเรานั้นมันยังไม่พอที่จะทำให้เค้าหยุดไขว่คว้า เราก็ควรปล่อยให้เค้าได้ไปพบไปเจอกับคนที่หยุดเค้าได้ใช่มั้ย